Δυο κουβέντες για τη Ποιητική Συλλογή «modus Vivendi» της ποιήτριας Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου από τον Κο Δημήτριο Γκόγκα

Κρατώ στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο της Κας Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου. Ένα βιβλίο ποίησης όπου η αναγνωρισμένη συγγραφέας και ποιήτρια τολμά και τις απλές σκέψεις μας, αυτές που μας συντροφεύουν τις μοναχικές ώρες των βασανισμένων χρόνων μας,  να τις μεταλλάξει και να τις μετατρέψει σε όμορφα ποιήματα. 

Τα ποιήματα  της συλλογής, Μodus Vivendi, μας παρασέρνουν στο πολυσύνθετο του πεδίου, μέσα από το οποίο αντλεί τα θέματά της η Ποιήτρια. Εκεί προσπαθούμε με την αμέριστη βοήθειά της, όχι να εμπλακούμε σε εκείνη την περιβόητη ρήση που ηχεί στα αυτιά του κάθε αναγνώστη «μα καλά τι θέλει να πει ο ποιητής» αλλά να αναζητήσουμε τη σημασία,  το γιατί η Ποιήτρια ενέπλεξε τόσα πολλά αξιόλογα θέματα σε μια περισπούδαστη αλφαβήτα, αλλά κυρίως να ερμηνεύσουμε μέσα από τη συνετή απλότητα, την ταπεινότητα των στίχων, την ομορφιά της ποίησης, που δεν είναι άλλη από την ομορφιά της ιδίας ζωής μας.  

Υπάρχουν ποιήματα που ξεχωρίζουν για την ανάλαφρη αύρα που αποπνέουν, ποιήματα αγάπης, υπέροχες προσεγγίσεις της καρδιάς, στίχοι που κινούνται στα μονοπάτια της χαράς και της λύπης, στους παρόδους της ευτυχίας.

Φυσικά και ως γνήσια Κύπρια, όπου η εισβολή των Τούρκων άφησε ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στη ζωή σε ένα δοκιμασμένο και ανθεκτικό από κακουχίες νήσο, δεν αφήνει ποιητικά ασχολίαστες, πτυχές αυτής της περιόδου.

Στο 1^ο ποίημα της συλλογής « ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟ ΣΤΙΧΑΚΙ», ένα ποίημα που φιλοξενείται και στο οπισθόφυλλο, επισημαίνεται με πολύ εύστοχο τρόπο η προσπάθεια κάθε ποιητή να επαναφέρει στη μνήμη του ένα «αγνοούμενο στίχο» Ποιος άλλωστε ποιητής δεν το παθαίνει τούτο και δεν αγωνιά μέχρι την τελική επαναφορά του;

Από την άλλη η καρδιά, με τα προβλήματα των ερώτων, της αγάπης, με τις τακτικές που ακολουθεί αποτελεί μια σοβαρή ενασχόληση που όμως στα χέρια της Ποιήτριας, γίνεται καθημερινό δίκοπο μαχαίρι, όπου τα συναισθήματα όμορφα συμπλέκονται με σταυροβελονιά,  και άλλοτε δίνονται λύσεις και άλλοτε όχι. Στο τέλος πάντοτε κυριαρχούν αιώνια ανθρώπινα ερωτήματα.

Στο ποίημα : ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ (σελ11)αναφέρει χαρακτηριστικά: Δεν είναι καθόλου τυχαίο/ που δεν ξαναπήγαν σ΄ εκείνη τη πόλη. / Ξέρουν πως θα τους ρωτήσει γι΄ αυτήν/ πως θα επιμένει να μάθει «γιατί» και τι «έγινε»  ενώ παραδέχεται έμμεσα την ήττα των ανθρώπων γράφοντας για τη καρδιά: …ότι και να σου κάνουμε/ εσύ δεν τιθασεύεσαι καρδιά! Ακολούθως στο Ποίημα Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (σελ 33)  λέει: Στο τέλος- τέλος/ το εκδικείται η καρδιά το μυαλό./ Όταν εκείνη πάψει να χτυπά./ Πεθαίνει μαζί της κι αυτό.

Υπάρχουν και άλλες μικρο- ενότητες ποιημάτων, που κοσμούν αυτό το ποιητικό περιβόλι, όπως οι ερευνητικές ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ. Δεν παραλείπεται ούτε μια ποιητική ρίζα που θα μπορούσε να ανθίσει μέσα σε τούτη την ποιητική παραζάλη, όπου για να μάθεις πως κινείται η ποιήτρια, θα πρέπει  απλώς πρέπει να γνωρίζεις τα βασικά βήματα της αρμονίας και της αξιοπρέπειας  στην ποίηση.

Εκείνη όμως η ενότητα που ξαφνιάζει, συνταράζει, ανοικοδομεί τα έγκατά μας. είναι ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (σελ 14). Γράφει συγκεκριμένα, στη μνήμη των αγαπημένων της γονέων, που στην ανάγνωση του καθενός θα πάρουν θέση οι δικοί του γονείς, κάπου εκεί ανάμεσα στους άσπρους αμμολόφους του παραδείσου:  «Άραγε, θα σας αναγνωρίσω;/Άραγε, εσείς θα με αναγνωρίσετε;/Κι αν δεν σας βρω;/Κι αν δεν μπορέσω/να σας πω εκείνο το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια σας  χρωστω;/Εκείνο το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια το κρατώ, πατέρα/και το προσέχω από ήλιο και βροχή, μητέρα/από άνεμο και καταιγίδες, γονείς μου αγαπημένοι/αν δεν σας βρω;/Τώρα που φτάσαμε ως εδώ/να μην μπορέσω να το πω;/Αυτό το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια/σας χρωστώ!»

Τέλος στο ποίημα ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ- 1974 ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥΣ (σελ 19) μας θέτει όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας. «… Δυστυχώς δεν υπήρχε πρόνοια από την Πολιτεία για τα όνειρά σας…»

Κυρίες και Κύριοι, φίλοι αναγνώστες

Για να κατανοήσετε πλήρως τα ποιήματα της κας Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου, δεν απαιτείται να είστε σε έκσταση και περισπούδαστοι της ποιητικής. Ανοίξτε το βιβλίο όπως είστε, χωρίς προβιές και πανοπλίες, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς και λεοντή στη πλάτη, καλέστε την πιο αγαπητή γυναίκα της ζωής σας και αφήστε να σας κεράσει γλυκό του κουταλιού μια Κυριακή πρωί, ανοίξτε τη καρδιά σας στις νοσταλγικές κουβέντες του παρελθόντος κι αφήστε να σας φυσήξει το μεθυστικό αεράκι της Θάλασσας. Γίνεται οι ίδιοι μία οργωμένη σκάλα, όπου οι στίχοι της θα γίνουν σπόροι σιταριού και θα ανθίσει μέσα από τη Λύπη η Χαρά, μέσα από τη Δυστυχία η Ευτυχία, και από το απαισιόδοξο θα προβάλλει ένα δυνατό φως.

Δημήτριος Γκόγκας

                                                                                                                                Ποιητής


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι ενδιαφέρονται για το βιβλίο μπορούν
να επικοινωνήσουν με τη ποιήτρια  στο email: roulastav@gmail.com Δεν διατίθεται στα βιβλιοπωλεία