Ρόγχος θανάτου / Μυριάνθη Παναγιώτου- Παπαονησιφόρου

Ρόγχος θανάτου στα μαλλιά σου
που κοιμούνται ολάσπρα στο ολάσπρο μαξιλάρι
στα μάτια σου που αργοσφαλνούν
ήλιος που πάει να δύσει το βλέμμα σου.
Ρογχος θανάτου στην ανάσα σου που αργοπαλεύει
ανάμεσα στα χείλη που κλείσαν το τραγούδι
που με νανούρισε.
Μάνα της σαρωτικής αγάπης
του πόνου μάνα, η όποια μάνα, μάνα μου.
Όπως η νύχτα πέφτει, πέφτεις και σε χάνω
και δεν μπορώ πια να σε φωνάζω μάνα
κι η λέξη μόνο σημείο αναφοράς μένει στο στόμα μου.
Παράπονο κρυφό της νύχτας που αργοπορεί
στα φώτα των αντίκρυ δρόμων
παράπονο τώρα που οι δυο μας μείναμε
εσύ πως να κοιμάσαι μοιάζεις ήσυχη
κι εγώ πως να γράφω μοιάζω στίχους.
Σιωπή θανάτου
στα φώτα που λογόστεψαν στους γύρω δρόμους
από μακρυά γαυγίσματα σκυλιών
να μαστιγώνουν τη σιωπή
κι ανάρια βουητά αυτοκινήτων που μακραίνουν
καθώς κι εσύ μακραίνεις και περνάς