ΓΙΑ ΤΟΥΤΑ ΑΓΩΝΙΖΟΥΜΑΙ

Τα φκιόρα που βλαστήσασιν πόσσω που την αυλήν μου,

για τούτα αγωνίζουμαι,

να κόβκω να μυρίζουμαι,

ώσπου να βκ’ η ψυσιή μου.

Φιλικουτούνια πλουμιστά, ‘νός τ’ άλλου ν’ αγαπάτε

τζι έκαμα την καρκιάν φουλιάν τζι έχω σας τζιαι τζιοιδκιάτε,

χαλάλιν σας σιίλιες φορές, να πιείτε τζιαι να φάτε,

στους τελευταίους γρόνους μου

να ‘ρκεστε πα’ στους κλώνους μου

τζιαι να μου τζιελαδάτε.

Εν θέλω να με κλάψετε άρκον εις το θαφκειόν μου,

ούτε μαυροφορήματα μετά τον θάνατόν μου,

μιαν χάρην μόνον ιζητώ, νά ‘σιετε προκοπάες,

αγαπημένους θέλω σας, όι με τους καβκάες,

τζι έν’ στράτα που την παραπατούν

όσοι αμέτρητα κρατούν,

φτωσιοί τζιαι βασιλιάες.

Εννά βλαστήσω λεμονιά, μετά τον θάνατόν μου,

τέλεια μες στο κατώβλιον τους, στα σπίδκια των παιδκιών μου,

πάλε να μ’έχουν συντροφκιάν, να ζιουν εις τον γυρόν μου

αντάμαν με τ’ αγγόνια μου,

νά ‘χουν τζιαι τα λεμόνια μου

τζιαι τον πασιύν οσσιόν μου. Κόκος Μυνάς