ΤΙ Ν΄ ΑΠΟΓΕΙΝΕ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ;

Κάποια στιγμή, έπιασα τη φωνή μου να κατακρημνίζεται
Αγκαθωτοί σταυροί, κοκάλινοι στενωποί, να εισχωρούν στο δέρμα μου
Φραγγέλιο χριστέ μου
Κι έτσι καθώς ο αέρας λιγόστευε και τα ξεραμένα στήθια
Αποζητούσαν ξανά τους χτύπους σου καρδιά
Μια φωνή, ήταν η φωνή σου , ξανά και ξανά
σαν αόρατο δίχτυ κρατούσε , με τ΄ ακροδάχτυλα
τσιγκέλια από ξύλινο ταβάνι
κρεμασμένα τα νωπά σαρίκια,
μέσα στο υγρό κουί
Στη καταχνιά του Άξιον Εστί ως σκορπάει στάχτες ο Άρης
Ένας περίεργος Ελύτης περιφέρεται
Καθώς η δικαιοσύνη του κόσμου υψώνεται μαχαίρι στο λαιμό
Και το κυπαρίσσι πράσινη γραμμή στη χώρα μου.