Σε βρίσκει η ποίηση, χαρές μου,
αλλά αφού πρώτα
σε χάσει.
Εκεί που λες
δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
την τρίτη φορά, τη φαρμακερή
το μαχαίρι της άρνησης
σε γυρνάει ανάποδα
τα μέσα σου έξω:
Οι καιροί μ’ έχουν γράψει
λες,
οι καιροί μ’ έχουν γράψει.
Μετρήσαμε τον πρώτο χρόνο με παύσεις
η μουσική ξεκίνησε, μας κόπηκαν τα γόνατα
κορόνα γράμματα
όλα κοστίζουνε στο παίξιμο
το λάθος μέτρημα, οι παύσεις και οι άρσεις
κορόνα γράμματα
ο ρυθμός άλλοτε ασθενής, άλλοτε ισχυρός
όσων τολμήσαμε ν’ αρθρώσουμε με λέξεις.
Πως θα ‘ταν άραγε εκείνη η μουσική
χωρίς λεβάρε;
Οι ήχοι που ακούς μες στο κεφάλι σου
σαν περπατάς στο δρόμο βιαστικός
-μονίμως στη λωρίδα της ταχείας-
καθώς τρως μηχανικά το μεσημέρι,
στη δουλειά, στην αγορά και έξω απ’ το σχολείο,
δεν είναι ο λυγμός της ψυχής σου που έμεινε παιδί.
Οι ήχοι που ακούς, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος,
άλλοτε δυνατά σαν πάταγος
κι άλλοτε υπόκωφα, ψιθυριστά,
στο όνειρό σου και στον εφιάλτη,
δεν είναι τα «θέλω» σου που ξέμειναν στα συρτάρια, θνησιγενή κι ανέφικτα.
Οι ήχοι που ακούς,
όταν βουτάς στη θάλασσα ανάσα για να πάρεις,
καθώς κάνεις έρωτα,
άλλοτε σα γέλιο αβίαστο
και άλλοτε σα θρήνος,
δεν είναι σκιές αναμνήσεων που πασχίζουν να αναδυθούν.
Οι ήχοι που ακούς,
τα δάκρυα όταν τρέχουν σαν τόπι στον κατήφορο,
όποτε νιώθεις πεταμένος και ρηχός,
δεν είναι οι ερινύες που σε ψάχνουν απροκάλυπτα
για πράγματα που έχεις μετανιώσει…
Η ζωή σου χάρτινο κιβώτιο.
Κάποιος προσπαθεί ν’ ανοίξει τρύπες
για να μπει το φως.
Αγκαλιασμένοι κι ενωμένοι
πρώτα μες στην βροχή
για μισή ώρα
κι έπειτα μες στ’ αυτοκίνητο
να σε φιλώ στο μέτωπο
και στο μάγουλο
τρία μόλις εκατοστά μακριά
από τον παράδεισο
ένας παράξενος,
Έχουμε ξεπεράσει το όριο της υπομονής
τώρα πλέουμε καθώς καράβια σε ανοιχτές
θάλασσες
μόνοι μέσα στην απλωσιά βόηθα καρδία
αν πρέπει να οροθετήσουμε τη μοναξιά-μας
χωρίς τη γη, χωρίς τα σπίτια-μας
που δεν ακολουθούν το δεδομένο σχήμα,
βόηθα να κρατήσουμε το μάτι καθαρό
για τον εχθρό και για το φίλο,
για την επιβουλή της νύχτας
τη χούφτα τρυφερή φωλιά για το μαχαίρι.
Σε βλέπω που έρχεσαι σε μένα
ψιθυρίζοντας κοχύλια και κοράλλια
της αυγής
κι ύστερα υποχωρείς αθόρυβα
και κατατονικά
όπως το ηττημένο ασκέρι της Ανατολής
κι ένα όνειρο που έσβησε πριν αρχίσει.
Άλλοτε αναδιπλώνεσαι μ' ορμή
όπως τις ξύλινες τριήρεις
ενώ ετοιμάζονται να εμβολίσουν
θεόρατα πλοία περσικά
κι ύστερα πλένε θριαμβικά
στο κατακόκκινο πέλαγο
ενώ τα κουφάρια του πολέμου εξαυλώνονται
διεκδικώντας ξανά τη ζωή.
Έτσι συμβαίνει κάποτε στις ναυμαχίες
του μυαλού
αγνοώντας εκούσια το ερπετοειδές κομμάτι
ενώ οι πόρτες του ουρανού ανοίγουνε διάπλατα
και μόλις που διακρίνονται
ισχνές, διάφανες φιγούρες
με μάτια μεγάλα, φωτεινά
που ακούνε, βλέπουνε
και γεύονται
τα ανιδιοτελή αγαθά της ειρήνης
πέρα από κάθε σύνορο θνητό
πέρα από τις ηλιαχτίδες
πέρα από τα σύννεφα
σε μακρινούς, καινοφανείς πλανήτες καρμικούς
με μικροσκοπικά κουκλόσπιτα
και νάνους θυρωρούς
δίπλα από τεράστιες
πολύχρωμες τουλίπες.
