Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024
ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ / Ιωάννας Παπαντωνίου
Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2024
Η Βικτώρια του Αγίου Λαζάρου / Αντωνιάδης Σωκράτης
Κατεβαίνουν από τα βουνά οι φίλοι μου / Μαυρομάτης Γιώργος
Ποίηση και οίηση / Ανδρέου Ειρήνη
Μυστικός επισκέπτης / Λίλλη Αυγή
Έρχεται και
είναι πάντοτε μεσάνυχτα,
που έχουν τα χρώματα μεστωμένα
-μπλε νυχτερινό σε βασιλική κορνίζα κλείνει μέσα
το κεφάλι μου-
θρονιάζεται πάνω στο μαξιλάρι,
με στριφογυρίζει ανάμεσα στα σεντόνια
και με καρφώνει στα μάτια
και αλλού,
μέχρι να πω
Ήμαρτον.
Κουβάρι / Λίλλη Αυγή
Aν δεν το γεννήσω,
θα πεθάνω.
Εν τω σπηλαίω της μήτρας μου
άγνωστο έμβρυο
με μύρο και στάχτη κυείται,
σαν άστρο συσπάται και
τα μεσάνυχτα τίκτεται∙
όμορφο μικρό κουβάρι
με καρφίτσες
το σώμα κεντάει,
στο πάτωμα στάζω σαν αίμα πετάγομαι
στο ταβάνι και στη λάμπα γερά
με καρφώνω:
Ρίγος, άλγος, σκοτωμός.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ / Λίλλη Αυγή
Ανάμεσα στα πόδια μου γεννιέται ο κόσμος όλος·
ποτάμια, δάση, θρίαμβοι, ρομφαίες και στιλέτα
αγάπη, μίσος, δόρατα, κοντάρια, μια φαλτσέτα
με κάθε α και κάθε ω στο δέλτα και στο μέλος
με σκίζει, ρίχνει στον βωμό τραγούδι ποθημένο
αργά να το αιμορραγώ αιώνια να ανασταίνω
αἰδώς, αἰδώς, ἀείδομαι ὀδύνῃ ᾠδὴν αἰδοῖαν
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024
ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ / Ανδρέου Παύλος
Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2024
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΠΛΩΜΑ / Σμυρίλλη Αντωνίνη
Κοιμάμαι
Με φως
Πώς αλλιώς θα υπέμενα
Το σκοτάδι;
Γλείφω
Το παιδί
Που αποκοιμιέται
Μέσα μου
Όπως το γατί
Το πετσί του
Και το πρωί
Απ’ την αρχή
Θάβω το φως
Κάτω απ’ το πάπλωμα
ΕΓΩΙΣΜΟΣ / Σμυρίλλη Αντωνίνη
Τα καλοκαίρια δεν βρίσκεις ησυχία
Μου το κρατάς
Που τρώω παγωτό
Κι έξω χτυπούν οι σειρήνες
Εσύ
Πίνεις ακόμα τα ούρα σου
Κάτω απ’ τα λεμονόδεντρα
Και θρηνείς στο χώμα μας
Το δικό σου χώμα
Την αρμαρόλα του παππού
Με τα σκαλιστά ονόματα
Τα σεντόνια της αδερφής σου
Τα σύκα της αυλής σου
Ρομαντικά στημένα
Σε μακέτα -η άλλη πλευρά-
Κι εσύ να θέλεις
Να την πούμε: Σπίτι
Παρασκευή 16 Αυγούστου 2024
4 ποιήματα του Κώστα Μανιζατέ που κουβαλούν τις μνήμες της Αμμοχώστου
ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ
(ΜΝΗΜΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ)
Τόσο κακό ποιος ζήλεψε και χώρεσε τη γη σου
σπάζει τον πόνο μερτικό κουβάρι η κραυγή σου
Σιγαλοπέφτει μου το νου και όσα η ψυχή σηκώνει
μεδούλι η μνήμη πέμπει τα φρικιό και με στοιχειώνει
Κι όσο μεθά το στεναγμό τού νου η πληγή καμένη
κι εσύ καντήλι προσφυγιάς εμπρός μου αναστημένη
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ…
Δεν ξεχνώ, Αμμόχωστο, τα ιερά χώματά σου.
Αιώνια Πόλη, δε σε ξεχνώ
μα δε θα ξαναπερπατήσω τους δρόμους σου. Δε θα σε ξαναδώ.
Δε σου πάει το σκέλεθρο, με πονάει.
Τώρα πια και τα συνθήματα των εθνικών ονείρων μας
στους τοίχους σου
θα τα έχεις σβήσει.
Και εμείς που φωνάζαμε
ζήτω και δόξα στους ήρωές μας
τους τα μαδήσαμε τα δαφνόφυλλα της δόξας τους.
Τα όνειρα που έσβησαν δεν τα τιμωρήσαμε. Δεν είναι δρόμος.
Μαύρο ζυμώναμε του χρόνου τον πηλό
και τον εχτίσαμε βράχο με κατάρες και κλάματα.
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ 2021
(Ο ΚΑΙΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ)
Και μας το είχαν πει
πως τόσο κακό
θα ερχόταν μια μέρα μεσημέρι
ξαφνικά.
Μας το είχαν πει
και έπρεπε να το περιμένουμε.
Όλοι πηγαίνουνε μια μέρα νωρίς.
Εμείς την άλλη μέρα
με φωνές και συνθήματα.
Εμείς
τον πάμε πληγές το θάνατο
μοναχοί μας
από συνήθεια
και πριν ακόμα νυχτώσει μας γελάει.
Όσο πονάς τόσο βαράς τη γροθιά σου δυνατά.
ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΜΕ ΠΙΣΩ
Εμείς που εμείναμε πίσω, μονάχοι
δίνουμε στον τόπο μας πνοή,
μες στους βοριάδες εμείναμε οι βράχοι
λίγοι να προχωράμε τη ζωή.
Εμείς που εμείναμε πίσω, το σώμα
και φως στου φόβου το ανηφόρι
θα είμαστε το λίπασμα στο χώμα
ξανά να ανθίσουνε οι σπόροι.
Εμείς που εμείναμε πίσω, τη μέρα
που η νύχτα θα έρθει να μας πάρει
θα απλώσουμε τη μνήμη στον αγέρα
τη γη να σπείρουμε χορτάρι.
Εμείς που εμείναμε πίσω, τα ιερά
και τη γλώσσα και τα όσια
κρατούμε τις πέτρες με όρκο σειρά
και τα μάρμαρά μας όρθια.
Εμείς που εμείναμε πίσω, νήματα
χωρέσαμε στη ζύμη των νερών μας
να έρθουν πάλι οι μέλισσες κύματα
να σαλέψουν οι ρίζες των νεκρών μας.
Πέμπτη 15 Αυγούστου 2024
ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ / Μανιζατές Κώστας
Τραγουδώ την πόλη μου
για να μην ξεχάσω πως υπάρχει.
Η σιωπή μαστιγώνει «κόμπους» το φευγιό μας
και με τυραγνεύει.
Γεμάτη σκοτεινές εικόνες η μνήμη μου
και με παιδεύει.
Τραγουδώ πολύ
για να στεγνώσω τα δικά μου δάκρυα
που μάτωσαν.
Ξεθάβω πράγματα
γιατί θέλω να ξαναζήσω μέρες καλές
που πάλιωσαν.
Την Αμμόχωστο τραγουδώ
για να μην ξεχάσω πως υπάρχει.
ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΚΡΙΜΑΤΑ ΜΑΣ ΣΙΔΕΡΩΣΑΝ / Μανιζατές Κώστας
Του χρόνου βήματα και Θεία Δίκη αδέκαστη
πάλι σας καλώ
το πικρό το αίμα της χώρας μου μην ξεχαστεί
σας παρακαλώ.
Των ακρίτων κρίματα θηράματα μες στις ξερολιθιές
μας ξημέρωσαν
και σφιχτά με σιδεριές γερά τα κάματα με μπαλωθιές
μας σιδέρωσαν.
Τρίτη 13 Αυγούστου 2024
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ / Κάττος Αντωνία
Ένα τσιγάρο
Ανάβω
Κι αναπνέω αργά
Για να με χαϊδέψει ερωτικά
Εσωτερικά
Όπως δεν έκανες ποτέ εσύ.
Τώρα
Φουμάρω
Και στη φωτιά του τσιγάρου μου
Βρίσκω τη ζεστασιά μου.
Τι κρίμα
Που στην πραγματικότητα με δηλητηριάζει
Αλλά
Έτσι
Δεν έκανες κι εσύ;