ΕΛΕΝΗ / Γεωργίου Θέκλα

 

Ατέρμονη κυοφορία μιας ύπαρξης
δεδομένα αδιόρατης.

Οι ανοριακοί χαρακτήρες
δε χωράνε στη μήτρα μας.
Τα παράφορα απορρίπτουν
τα παράταιρα.

Δείκτης ψυχικής κενότητας:
Η Ελένη αγνοείται.

ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ / Πολυκάρπου Ανδρέας

 

Περιφερόταν ώρες πολλές επί ματαίω
στους δρόμους της αγοράς και στη θάλασσα του Φαλήρου
με το πρόσωπό του σκυφτό
και το σώμα του γυρτό σχεδόν να αγγίζει τη γη.
Είχε δυο μάτια ξεπλυμένα από τα πρωτοβρόχια της ποίησης
μα στείρα τώρα πια ποτίζονταν από τις περασμένες ελπίδες.
Νέος -υπήρξε κάποτε φέρελπις- μα με τη φλόγα τώρα στα μάτια να σβήνει
και τα δάχτυλά του κυρτωμένα πια από το βάρος των στίχων.
Χέρια και δάχτυλα που τη γραφίδα μόνο γνώρισαν
και μια ψυχή που αποτύπωνε σε ξεθωριασμένους παπύρους
αυτά που οι άλλοι πετούσαν στα απορριμματοφόρα της συνείδησης.
Έψαχνε από τα σκοτάδια του Άδη να σύρει στο φως τη δική του Ευρυδίκη
μα πάντοτε οι Μαινάδες θα τον τεμάχιζαν
και η λύρα του θα επέπλεε σε βρωμερά, λιμνάζοντα νερά.
Ποτέ δεν άκουσε τον έπαινο στις συναθροίσεις όπου αγόρευαν οι ρήτορες
και ουδέποτε οι στίχοι του χαράχτηκαν σε χρυσόδετα κιτάπια.
Στις αμφικτυονίες δεν γνώριζαν τους λόγους του για τα ιερά και τα θεία.
Τι κι αν πολλές ήσαν οι φορές που εξύμνησε της φυλής του το μεγαλείο
και με την τέχνη της ποίησής του πανηγυρικούς έγραψε λόγους
κανείς δεν ενέσκηψε στα γραπτά του.
Αυτοί μόνο τον Πίνδαρο γνώριζαν, τον Όμηρο και τη Σαπφώ
και στεφάνωναν με τους κλάδους της υστεροφημίας
αυτούς που ούρλιαζαν στις αγορές
κι ας μην είχαν κάτι να πουν
παρά μόνο κάτι ακαλαίσθητους και τετριμμένους στίχους
γεμάτους ναρκισσισμό και φωνήεντα.
Αυτός ζούσε αθόρυβα.
Τη φωνή του ελάχιστοι την είχαν ακούσει.
Σε Δελφικούς δεν τον κάλεσαν της ποίησης αγώνες
και σε λαμπρές δεν συμπεριλήφθηκε το όνομά του ανθολογίες.
Πάντα περνούσε απρόσωπος και αταυτοποίητος.
Στα γυμνάσια καθόταν απόμακρα σε σκιερές γωνιές
για να θαυμάσει αθόρυβα το κάλλος των σωμάτων.
Εραστής δεν υπήρξε καμιάς εταίρας και κανενός γραμματιζούμενου κίναιδου.
Συνήθιζε να ζει άηχα κλεισμένος στην κάμαρά του.
Σε ένα μικρό δωμάτιο που, όμως, περίσσευε το φως
και η θάλασσα έφτανε στο μονό κρεβάτι του
φέρνοντας όστρακα σπάνια, καβούρια και ψάρια που μιλούσαν.
Εκεί άφηνε το σώμα του να δοθεί στους ερωτικούς αναστεναγμούς των Μουσών.
Τι κι αν στην πόλη δεν θα τον στεφανώσουν ποτέ
αυτός είναι των Μουσών ο εραστής
και στον ίσκιο των στίχων του αφήνονται να του δοθούν ερωτικά.

Τετράδιο γυμνασμάτων/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εδώ μπορείτε να κάνετε τις ασκήσεις σας∙

να προπονείστε κανονικά γι’ αυτά που αύριο

θα κληθείτε ν αντιμετωπίσετε κατά πρόσωπο.

Να μη σας καταβάλουν με την πρώτη∙

να μπορείτε να σταθείτε τουλάχιστο στα πόδια σας.

Έξω οι μάχες δεν αστειεύονται!

Πρέπει ν ‘αντέχετε στα χτυπήματα∙

Προπάντων στα εκτός κανόνων χτυπήματα∙

εκείνα που δίνονται κάτω από τη μέση∙

ή τα άλλα που σκοτώνουν χωρίς ν’ αφήνουν

σημάδια ή ίχνη από μαχαίρι ή πυροβολισμό.

Εδώ μπορείτε με την ησυχία σας να κάνετε προθέρμανση∙

να μπείτε στον στίβο έτοιμοι για τα χειρότερα.

Εκεί  έξω δεν αστειεύονται!

χτυπούν με την ίσα και την ανάποδη!

και τα χτυπήματα τους δεν έχουν έλεος!

είναι θανατηφόρα! σκοτώνουν κι από τη μια

και την άλλη σαν αμφίστομες μάχαιρες!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 2013

 

 

Μικρά και έντιμος Ελλάς/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μικρά και έντιμος Ελλάς/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εξαρτάται, βέβαια,

πόσο ‘’μικρά’’,

για να δικαιούται

ακόμη το ‘’έντιμος’’.

Από κάποια όρια και μετά,

η εντιμότης

αρχίζει να γίνεται

γελοιότης.

Η στενότης του χώρου περιορίζει

ασφυκτικά κάθε της κίνηση·

 πνίγεται κυριολεκτικά

 στο κορσέ της.

 Και το χειρότερο·

 είναι υποχρεωμένη

 ν’ αναμετράται

 μ’ ένα αδυσώπητο παρελθόν,

 που το «Μεγάλη Ελλάς»

 ήτα συνώνυμο

 ενός κόσμου, που μεγαλουργούσε

σφύζοντας από ζωή·

ρίχνοντας σπόρους ζωής που,

και τώρα ακόμα,

όσοι τους δέχτηκαν

σεμνύνονται να λέγονται

 Έλληνες·

τους περιποιεί  τιμή

ν’ αποκαλούν τους εαυτούς τους,

 ακόμα και σήμερα,

 Έλληνες!

 

2/2/2022

Η σιωπηρά πλειοψηφία/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ν ‘ανοίξει το στόμα της να πει, τι!
τα λεν όλα οι φωνασκούντες
εκπρόσωποι της.
Κάθεται και τους ακούει∙
πολλές φορές της προκαλούν θλίψη
και οργή∙
θέλει να τους βροντήξει την πόρτα
από πίσω τους∙
σκέφτεται꞉ και να τους κλείσει την πόρτα,
θα εισβάλουν από τα παράθυρα!
Παρελεύνουν από την πασαρέλα
και την καλούν να διαλέξει τον ομορφότερο,
τον πιο ανδροπρεπή,
τέλος πάντων, έναν απ’ όσους τους παρουσιάζει
ο κονφερανσιέ.
Διαλέγει με κλειστά μάτια.
Αν  τ ‘ανοίξει, θα τρομάξει μ’ ό,τι  βλέπει
και θα το βάλει στα πόδια!
Κάποτε είχε φωνή∙ με τα χρόνια την έχασε∙
Και να φώναζε, άκουε μόνο τη δική της
φωνή!
Άφωνη τώρα, τους παρακολουθεί
κι άφωνη τους χειροκροτεί∙
κι ούτε βλέπει ούτε ακούει!
Τον ίδιο δρόμο θ ‘ακολουθήσουν
κι οι υπόλοιπες αισθήσεις∙
μια μία , με τη σειρά της θα μπαίνει
στην ‘’πλειοψηφούσαν σιωπή’’!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ  ΙΙ ΄΄
ΕΚΔΟΣΗ: 2015
 

Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΠΙΔΑ / Χαραλαμπίδης Άγις

 

Στο ’να χέρι κρατούσε τους σπόρους των ονείρων

στ’ άλλο τους σπόρους των ελπίδων πού ‘χανε σαπίσει

και σαστισμένος προσπαθούσε να ισορροπήσει

ο Παντελής Μηχανικός.*

Ήτανε μια μικρή ελπίδα‧

φτερούγιζε αθόρυβα, διακριτικά

προσπαθούσε

να διεκδικήσει κι αυτή

δικαίωμα στην ύπαρξη

προσπαθούσε

ίσως καταφέρει κάποια στιγμή

ν’ αγγίξει τ’ όνειρο

που την κρατούσε στη ζωή‧

κι είχε φτάσει τόσο κοντά.

Η μοίρα όμως

που χτυπάει απρόβλεπτα

εκεί που δεν το περιμένεις

χτύπησε‧

χτύπησε ύπουλα

ακαριαία‧

το φτερούγισμα έπαψε πια

και μαζί μ’ αυτό

τόσα χτυποκάρδια

που κρατούσαν στη ζωή

τη μικρή ελπίδα.

*

Άγις Χαραλαμπίδης

* Αναφορά στα ποιήματα του Παντελή Μηχανικού «Κατάρα» και «Πώς μίλησε ένα παιδί πριν πολλά χρόνια»

***

«Κυπριακή Εστία», αρ. 9, τεύχος ειδικά αφιερωμένο στον ποιητή Παντελή Μηχανικό.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ / Καπανδρέου Ανδρέας

 

Είναι μια κόρη όμορφη
που όλοι την ποθούν.
Για τα δικά της θέλγητρα
κάποιοι βιαιοπραγούν.
 
Για χάρη της πολέμησαν
αντάρτες και στρατοί
και ποιητές την ύμνησαν
παγκόσμια γνωστοί.
 
Στα μέρη μας κυκλοφορεί
με κοφτερό σπαθί
κι όσοι την είδαν, είπαν πως
με βιά μετράει τη γη.

 Ανδρέας Καπανδρέου

Φιλώ και γρικώ την Ποίηση από το ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

 

Ο Όμιλος Λογοτεχνίας και Κριτικής σάς προσκαλεί στην εκδήλωση Παρουσίαση του βιβλίου Κωστής Παλαμάς και κυπριακά γράμματα.

ΠΡOΣΚΛΗΣΗ

 

 Ο Όμιλος Λογοτεχνίας και Κριτικής  σάς προσκαλεί στην εκδήλωση

Παρουσίαση του βιβλίου Κωστής Παλαμάς και κυπριακά γράμματα. Πρακτικά του Β΄ Διεθνούς

Επιστημονικού Συνεδρίου του Ομίλου Λογοτεχνίας και Κριτικής 

και της Ομάδας Ηχώ της Κύπρου 1821-2021, Λευκωσία, 2022.

 

Τρίτη, 14 Μαρτίου 2023

Ώρα: 19.00– 20.30

Ξενοδοχείο Castelli, Ουζουνιάν 38, Λευκωσία 1010

 

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ελλάδος στην Κύπρο.

Πραγματοποιείται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 80 χρόνων

από τον θάνατο του Κωστή Παλαμά.

 

Χαιρετισμοί:

Δρ Λεωνίδας Γαλάζης, Πρόεδρος του Ο.Λ.Κ.

Χριστόδουλος Γ. Βασιλειάδης, Δικηγόρος

Δρ Κυπριανός Δ. Λούης, Διευθυντής Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης

Αλέξανδρος Κώνστας, Σύμβουλος Πρεσβείας Α΄, Πρεσβεία της Ελλάδος στην Κύπρο

 

Παρουσίαση του βιβλίου από τον Παντελή Βουτουρή, Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας

στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου

 

Απαγγελία ποιημάτων του Κωστή Παλαμά για την Κύπρο και Κυπρίων ποιητών για τον Κωστή Παλαμά

 

Συντονισμός της εκδήλωσης:

Μαρία Χαμάλη, διδάκτωρ Θεατρολογίας—φιλόλογος , μέλος του Ο.Λ.Κ.

 

Π.Α. στην ηλεκτρονική διεύθυνση olk@olk.com.cy

Υποστηρικτής: Ξενοδοχείο Castelli - Χορηγός της έκδοσης: Υφυπουργείο Πολιτισμού

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ / Πετούσης Γεώργιος

 

Κι ο ποιητής
στην όχθη του κόσμου
[μερικοί λένε στην καρδιά του κόσμου]
μόνος, κατάμονος
στην απόλυτη μοναξιά του
κρατεί την πέννα και το κεφάλι του
σκεφτικός.
Συλλογίζεται την αλήθεια
και βαδίζει ανάμεσα στο πλήθος
πουλί, αηδόνι
έκθετο
στην πρώτη
και έσχατη σφενδόνη.

Χωριό Λάνια, 18. 08. 1987.

5 Κύπριες Ποιήτριες / 5 Ποιήματα

 

Ταυτότητα / Αθηνά Τέμβριου

 

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Ανήκω στα τραγούδια

Δεν έχω τραγουδήσει ποτέ,

με λόγια που ποτέ δεν είπα,

στα όνειρα σωμένα σε κόκκινα και άσπρα κουτιά·

τα γυαλιστερά, στα πάνω ράφια

στα μαγαζιά του never land

στα μέσα Φεβρουαρίου

όταν η στοργή κυλά μέσα από τεντωμένες φλέβες

και τα μπουμπούκια ανθίζουν πριν την ανατολή του ηλίου.

 

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Το σώμα μου κουβαλάει το άγιο άρωμα

της δεντρολίβανου,

τα μάτια μου καθρεφτίζουν το μυαλό μιας μάγισσας

τις χειμωνιάτικες νύχτες.

Μπορείς να με δεις να τρέχω με τους λύκους

όπως τα ανήσυχα βλέφαρά μου

να δώσω αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν τα πόδια μου;

Την αυγή, λατρεύω τη μουρμούρα της θάλασσας

καλωσορίζοντας τους ατέλειωτους ψίθυρους της αιωνιότητας.

 

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Τα μυστικά μου ρέουν σαν σύννεφα στο μυαλό κάποιου,

οι δυνάμεις μου έχουν γλιστρήσει μέσα από τους δεσμούς του Χρόνου,

Ταπεινά γονατίζω όταν η αγάπη φέρει την αλήθεια,

πλέκοντας την περηφάνια μου για να απολαύσω τη ζεστασιά.

Να τολμήσω; Τολμώ να στέκομαι μόνος απόμακρος;

Μπορεί να είμαι φωτιά, αέρας και νερό,

βαδίζοντας πάνω στα εδάφη των ανθρώπων

μόνο όταν αισθάνομαι ελεύθερος.

Να τολμήσω; Τολμώ να αναδημιουργήσω παλιούς μύθους;

 

**

Η Φεύγουσα ανά τους αιώνες… / ‘Ελενα Τουμαζή

 

Μην ξεγελιέστε κορίτσια

Η ώρα της αναγνώρισης της ανθρωπινότητας μας

δεν είναι τόσο κοντά όσο νομίζουμε

Τα φαινόμενα

και οι νόμοι

απατούν!

 

Σε όλους τους κόσμους

μικρούς και μεγάλους

ακόμη και σ ένα ασήμαντο αστεροειδή

ένα Ρόδο τρυφερό κινδυνεύει πάντα να φαγωθεί

αθωράκιστο απο τα ελάχιστα του αγκάθια.

Μια Ιφιγένεια εξακολουθει να γίνεται το απαραίτητο σφάγιο

σ έναν πόλεμο ανδρικών ναρκισσισμών.

Μια Κόρη να βιάζεται πανω στην `Ανοιξη της

και ζηλότυπα να εξαναγκάζεται απο τον άρπαγα της

σ ένα γάμο με τον Άδη.

Μια Ευρυδίκη ,ενω βαδίζει ανύποπτη στη Φύση

να δαγκώνεται στον αστράγαλο απο το φθονερό δόντι ενός φιδιού

και ν’αφανίζεται δηλητηριασμένη

χωρίς άξιο εραστή και ιατρό.

Μια μικρή πριγκήπισσα στο ξύπνημα της νιότης

να τρυπιέται απο την αιχμηρή ρόκα ενός μοιραίου σημαίνοντος

και να βυθίζεται κεραυνόπληκτη

χωρίς ελπίδα αναγνώρισης

χωρίς βλέμμα αληθινό

σε εκατόχρονη λήθη…

 

Γρηγορείτε αδερφές μου!

 

Η Φύση μας προίκισε με το υπέρτατο χάρισμα

να παράγουμε την ίδια τη Ζωή

αλλά

 

η Ιστορία μας άφησε ανυπεράσπιστες μέσα στις οργανωμένες

απο το ανδρικό σημαίνον κοινωνίες.

 

**

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΗΧΑΝΙΚΟ / Κλεοπάτρα Robinet

 

Κάθε που ψηλαφούσα τις λέξεις σου Ποιητή

οι πετρωμένοι μου καημοί

και οι καμματιασμένοι μου σπόνδυλοι

έπερναν σάρκα και οστά

και με παγίδευαν

και μέσα μου ανθούσαν ουρανοί

κι ο Πενταδάκτυλος ευλογείτο.

Εκείνο το ποίημα σου για τον Ριμαχό

πόσο με μάγευσε

και πόσο, ανοίγοντας μου τις φτερούγες

μʹέκανε να νοιώσω Γυναίκα

γαλβανίζοντας απεριόριστα το αίμα της φωνής μου.....

Την ήθελα εκείνη την Αγάπη του Ριμαχό

ονειρευόμουν μια τέτοια Αγάπη

Αγάπη για τα Χώματα

που πάτησε η Αγαπημένη του

Εκείνη την Αγάπη την άψογη την άπταιστη

που για λόγου της

οι άνδρες θα τραβούσαν τον σουγιά τους

για να την προστατεύσουν...

Ανάμεσα σε μένα και σʹΕκεινην

έχει μπει στη μέση η θάλασσα

και μου ήταν αδοκίμαστη ...

 

Σπαράζει όμως μέσα μου, όπως και σε σένα, η ωραία Κόρη

με τα καψαλισμένα της μαλιά η Αφροδίτη

που τα σπλάχνα της ξέρασε η γη μας

σε άλλους βυθούς

και γυροφέρνει ακόμη απελπισμένη

Ο Άρης φταίει που την ξεγέλασε φρικτά

ερωτοτροπώντας με τον Εφιάλτη

Ποιος ξέρει σε ποιους γιαλούς τώρα ταξιδεύει;

 

Οι αναμνήσεις μου από το Νησί

Εκείνο κι εγώ αγκαλιά μέσα σε σκουριασμένα σεντόνια

στα πρόθυρα ενός Έρωτα-Θανάτου

παγιδευμένοι κι οι δυό μέσα σε ψόφια μάρμαρα...

Γράφω κι εγώ, καταλαβαίνεις,

για φιλοχρήματους και χρήσιμους ηλίθιους

για αλεπούδες και λύκους

που παίζουν συμμοριτοπόλεμο με την Τιμή

για τα χαμόγελα των αυλικών

τα ψέματα των Δημαγωγών

τις προδοσίες των δικών μας

για φιλοτόμαρους τσιφλικάδες

και δωσιλόγους εμπόρους της ευκαιρίας

με το βούρκο στην μύτη και σάπια την ψυχή

και κλαίω για το Νησί μου

και τις νύκτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ

βγαίνω στους δρόμους και ουρλιάζω

«τέτοιους ρουφιάνους δεν τους αξίζει Λευτεριά»...

 

Αυτή η ποίηση σου Παντελή

εμένα μου τεριάζει

που κάνει κύκλους βότσαλα

στη θάλασσα της Κύπρου

και το τρισύλλαβο Πατρίδα

-ακόμη κι αν τα πουλιά δεν ήρθαν-

και το τρισύλλαβο σʹαγαπώ

-ακόμη κι αν δεν ανθεί στην Ψυχή-

θα βγει μια μέρα, το διαισθάνομαι

και πουʹσαι ακόμη στο υπόσχομαι,

από τα ερειπωμένα χείλη των Ποιητών

θα δραπεδεύσει φιλάρεσκα στο Σώμα της

για να σμίξει στην τριαδικότητα του Σύμπαντος

πρωτού ο Ονήσιλος αρπάξει το καύκαλο του

και το θρυμματίσει επάνω στα κεφάλια μας ...

 

**

Λεξιλάγνα / Λιλη Μιχαηλίδου

 

Την ανέβασε στον άμβωνα

και όντας ο μόνος θεατής

ξεδίπλωσε τα χέρια και τα πόδια του στο χώρο

Την έβλεπε κάπου ανάμεσα στα χείλη και στα μάτια της

και σκάλωνε η σκέψη του στην αντανάκλαση

που φώτιζε το πρόσωπο

Τα χέρια συγκρατούσαν τον καιρό

που ξέφευγε ανάμεσα στα δάχτυλα

Η νύχτα μες στο στόμα της γλυκό μανταρίνι

ν’ απλώνεται στης γλώσσας της τ’ αυλάκια

Το στρογγυλό του φεγγαριού καρφωμένο

τσιμπίδα στα μαλλιά της

Κι αυτός παρασυρμένος τράβηξε με πάθος

τις αχτίνες αφήνοντας λυτές στη βάση του ορίζοντα

τις μπούκλες της

Τον αποπλάνησε κοντά στο σούρουπο

Κυλούσε πια μέσα στη μοίρα της στιγμής

ανάμεσα στα πόδια και τα χέρια της παλεύοντας με το νερό

που κάλυπτε το χώρο της ορμής της

Μια λεξιλάγνα, που ακουμπούσε τις οπλές της

στο βάθος των αισθήσεων

του άμβωνα της φαντασίας του…

 

**

ΗΛΙΟΣ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΣ / Αναστασία Κατσώνη

 

Πήραμε και πάλι το μονοπάτι

της ίδιας κορυφής,

λαμβάνοντας υπόψη εκείνα

τα ίδια, τα βαρετά.

Ήλιος να ροδίσει στον ορίζοντα

δεν φάνηκε σήμερα.

Ξέραμε ότι θα ζούσαμε και σήμερα

στη σκοτεινιά,

σε ήλιο αταίριαστο για μας.

Ατενίσαμε για λίγο

τον δικό μας ήλιο,

μα ποτέ δεν ανέτειλε…

5 Κύπριοι Ποιητές - 5 Ποιήματα

 

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ / Γιώργος Μολέσκης
 
Ο Ηράκλειτος στάθηκε πάνω από το ποτάμι
και κοίταξε τον εαυτό του στο νερό.
Ύστερα σήκωσε το βλέμμα του στον ήλιο
και σκέφτηκε τις μέρες της ζωής του πέρασαν
κι αυτές που θα ακολουθούσαν…
Καμιά δεν ήταν και δεν θα ’ναι
όμοια με την άλλη, σκέφτηκε.
 
Όταν ξανακοίταξε στο ποτάμι
είδε τον εαυτό του διαφορετικό.
 
Κοίταξε πίσω στα χρόνια που πέρασαν:
είδε τον Προμηθέα καρφωμένο πάνω στο βράχο
και τον αετό του Δία να επανέρχεται
και να του τρώει τα σπλάχνα
κάθε φορά διαφορετικός.
Κοίταξε στο βάθος των ερχομένων ημερών
Και είδε το γιο ενός άλλου θεού πάνω στο σταυρό
και τους σταυρωτές του μέσα στους αιώνες
κάθε φορά διαφορετικούς.
 
Άκουσε πολέμους να ξεσπούν
για δόγματα και για θεούς και για θρησκείες
σάμπως να μην υπήρχε χώρος για όλους.
 
Διάβασε σ’ ένα μελλοντικό φύλλο ιστορίας
το δόγμα για τα τελευταία που έσονται πρότερα,
δικαιώνουν φονιάδες και διαγράφουν αγίους και ήρωες.
 
Μες στη ροή του χρόνου
είδε τον κόσμο ν’ αλλάζει διαρκώς και τίποτε,
μήτε το καλό μήτε το κακό,
ούτε ο πόλεμος, μήτε το φονικό,
ούτε το δίκαιο, μήτε η ελευθερία
να μην είναι ποτέ τα ίδια,
 
Όλα έτσι θα συνεχίσουν, σκέφτηκε,
μέχρι το τέλος. Τίποτε δε θα διδαχτούν οι άνθρωποι.
Βλέπω κιόλας να επιστρατεύουν
καινούργιες δικαιολογίες για το φόνο,
καινούργιες αφορμές για την καταστροφή.
 
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει κάθε μέρα
δεν αλλάζει ποτέ….
 

Από τη συλλογή «Το ημιτελές ποίημα», Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2014
 
 
**
Φοίβος Σταυρίδης «Graffiti»
 
Για να ’σαι αληθινός μες στον καιρό σου
ρίξε την ποίηση στα σκυλιά
Από τις λέξεις κράτησε μονάχα
όσες φωτίζουν ώς την άκρη της οργής
Κι αν πούνε πως την ποίηση πρόδωσες
μη φοβηθείς όσο θα λες αλήθεια.
Αυτός που πνίγεται δεν τραγουδά∙
Ουρλιάζει.
 
**
ΓΕΝΑΙΤΖΙΕΣ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ / Ανδρέας Τιμοθέου

Θεέ μου που ΄σαι στα ψηλά
που βλέπεις πίσω που βουνά
είτε χλωρά, είτε ξερά
θερμά παρακαλώ σε:
Κάθε Φλεβάρη να γεννάς
γεναίτζιες όπως τη γιαγιά
να βρίσκουν τα μωρά παρηορκάν
όπου στον κόσμον τζι αν ηζούσιν
Να τις αφήνεις να ανθίζουσιν,
να πίνουν, να γελούσιν.
Να σε δοξάζουν τζιαι να σιαίρουνται
όταν σε Σεν΄ δικλούσιν.
Τζι όταν τελεύκει η ώρα τους
ήρεμα τζι όμορφα σαν ήρτασιν
πάλι σε σένα θα στραφούσιν.
Μέσα στα χρόνια τα πολλά
η τύχη μου ΄στειλεν εμιάν
με μάθκια μιάλα γυαλιστά
τζιαι σιείλη τριανταφυλλιάς
που ξέρουν τζιαι φιλούσιν.
Ακόμα εν ήβρα παρηορκάν
τι τζι αν ο χρόνος μου τζυλά,
μα εν ηξέρω μιαν φορά
αν κλαίω μόνο που χαρά
για τζείντα μάθκια τα γλυτζιά
που στέκουν ΄κόμα που ψηλά
τζιαι αγναντεύκουν την καρκιάν
τζιαι με γλυκοθορούσιν.
Εμείναν πάντα ανοιχτά
ακρώνουνται που μακριά
τζιαι γύρνουν πάνω μου δίχα μιλιά
τζιαι με παρηορούσιν.
Γι΄αυτό λαλώ Σου άλλο μιαν φορά
γεναίτζιες όπως τη γιαγιά
εν κρίνα που πέφτουν που ψηλά
στάσσουν σε όρη, κάμπους τζιαι βουνά
αγιάζουν του κόσμου τα νερά
τζι ούλλοι για Σεν΄ μιλούσιν.
 
**
ΩΔΗ ΠΕΝΘΙΜΗ Σ΄ΕΝΑ ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ / Στέφανος Κωνσταντινίδης
 
Στο ικρίωμα
θα είσαι μόνος
την ώρα
που θα συνθλίβεται η αιωνιότητα.
Μπροστά στο πραιτώριο
μια τεράστια πυρά
στις πρώτες γραμμές
κάτω από το ικρίωμα
πολιτικοί και πλήθος άλλων φαρισαίων
θα κραυγάζουν ρυθμικά
κρέμασον
κρέμασον αυτόν.
Πίσω πλήθος μέγα
θα επιδοκιμάζει
εσύ στο ικρίωμα πάντα μόνος
οι νεκροί της δικής σου αμέλειας
του ανθρώπινου λάθους
το είπαν
θα γίνουν ένα με τον καπνό
και θα γευτούν την δικαίωση
είπαν.
Έτυχε έτσι
να είσαι ο σταθμάρχης.
Θα μπορούσε
να ήταν ένας άλλος
κάποιος έπρεπε να είναι
ο σκηνοθέτης ούτως ή άλλως
είχε προβλέψει αυτό τον ρόλο
δεν γίνεται να μη υπήρχε κάποιος
που να περάσει άτσαλα
δίπλα από τον πύργο
με τα τραπουλόχαρτα
να τον διαλύσει.
Οι άλλοι
θα κοιμούνται ήσυχα τα βράδια
ο σκηνοθέτης
προέβλεψε για τον ένοχο.
Ας πρόσεχες
κύριε σταθμάρχα!
 
**
Επουλωτική δυστρατεία / Χρίστος Τσιαήλης

Κάποιοι έχουν αφήσει τις τεράστιες αφίσες τους
να παλαιώνονται νοσταλγικά στο κέντρο της πόλης
μα το άπλετο γαλάζιο μάλλον
για έναν ψεύτικο ουρανό μιλά
έχουν αφήσει την προεκτρωτική εκστρατεία
να ρέει ακόμη σαν επαναφορτιζόμενος βόθρος
Και δεν χρησιμοποιούν
τον θησαυρό της προπαγάνδας
για την επιμήθεια μπουγάδα,
με εργάτες οπλισμένους
με ξύστρα, σφουγγάρια
και σπρέι απολύμανσης
κάποιοι συνεχίζουν να ξοδεύουν από το περίσσευμα
τίποτα δεν επιστρέφουν
υπάρχει ακόμη χρωστούμενη ψήφος
ίσως αρέσκονται στην ανάγνωση του ονόματός τους
που στον απόηχό του
κάποτε θυμίζει ευεργεσίες
κάποτε απειλές πολέμου
Κάποιοι έχουν αφήσει τα ίχνη τους
σε ντοκουμέντα υπό διερεύνηση
διερεύνηση
επαναδιερεύνηση
διεύρυνση
επουλώνονται οι πληγές
όταν ράβεις με χρυσή κλωστή
και τι να ξεζουμίσει
όταν πληρώνονται καλά οι γιατροί;
Κάποιοι μιλούν
συγκατανευτικά μαζί μας
εμείς, εσείς,
και πώς να αυτοπροσδιορίζεσαι με λόγια;
Τέτοιοι διάλογοι πτερόεντοι
δεν νοιάζονται για δαχτυλικά αποτυπώματα
ή για άλλα τεκμήρια όπως πχ
η αλήθεια
η ηθική
η ευθιξεία
και άλλες ηλιθιότητες
που απαιτούν
οι επαίτες
των κάτω τάξεων.
Κάποιοι έχουν πετάξει στα σκουπίδια
προγράμματα, σχεδιασμούς και υποσχέσεις
"ελιγμός, ελιγμός και ευελιξία"
ακούς ξανά και ξανά και πάλι όπως παλιά
στους πάνω ορόφους
νόμιζα ξεπεράσαμε τους πύργους της Βαβέλ
νόμιζα ισιώσαμε την ανάποδη πυραμίδα.
Μια γιαγιά γυμνή
μια γενιά νεκροζώντανη
αποστρέφουν το βλέμμα απ' την αφίσα
μα τους έχει ήδη καταραστεί.