Σκοτώστε και τον ποιητή / Ανδρέου Ειρήνη

Εφ' όσον ο λαός κοιτά

μονάχα την βολή του

την εξουσία προσκυνά

κι ας χάνεται η Πατρίς του

Όλα του πάνε κατ' ευχήν

κι ας μη χαλώ την πιάτσα

αφού και υποψήφιος

είπε την Κύπρο τάτσα!

(λεκέ)

Αρνούνται την σημαία μας

της ανεξαρτησίας

Στου μαύρου Ιούλη το λαμπρόν

ούλλοι μας εκλωτσήσαν.

Καρτέραγαν την μάνα μας

να ‘ρθει να μας γλυτώσει

μα ήρθε πριν , χαράματα

για να μας παραδώσει ...

Σκοτώνοντας τους αδελφούς

που έλεγε προδότες

το μίσος είχαν προ πολλού

της χούντα οι «πατριώτες».

Το ‘παν δικοί τους αρχηγοί

«Ο αγώνας ήταν λάθος»

όμως αλλού τους έτρωγε

το μίσος είναι πάθος.

Και στον λαιμό τους πήρανε

παιδιά ιδεολόγους

μα αν ξύπναγαν θα φτύνανε

στεφάνια μα και λόγους .

Μα ο ηθικός ο αυτουργός

όσο κι αν δεν αρέσει

ήταν ο «μέγας» στρατηγός

που 'φερε και το φέσι........

Κι αυτός που τον κουβάλησε

ας βλέπει απ' το θρονί

η Κύπρος πώς κατάντησε

και να την ..... ευλογεί.

Κλάδο ελαίας έδωσε

κι ο φάκελος κλεισμένος

σκοτώστε και τον ποιητή

δεν είναι βραβευμένος

Ήθελα πιο πολλά να πω

μα τα' πε η ιστορία

τον Πενταδάκτυλο κοιτώ

με πιάνει ανατριχίλα.

Κι αν είστε μάγκες άντε μπρος,

ψηλά στην ανηφόρα

Άντε αράτε τον σταυρό

που σήκωσε ο Ευαγόρας!

σαν πίστεψε σε λευτεριά

στα δεκαοχτώ του χρόνια

και του περάσαν την θηλιά...

σας καρτερά ακόμα.

Χιλιάδες οι Αθάνατοι

ήρωες προδομένοι

η αρρώστια σας επάρατη

το μίσος επιμένει .

Μήτε δεξιοί μήτε ζαβροί

πονάνε πια τον τόπον

όλοι αράξαν στην βολή

πιόνια των αρχόντων.

Τραβά ο ένας το πετσί

κι ο άλλος το τομάρι

μα ο λεκές μας της ντροπής

άστρο , μισό φεγγάρι,

μισό αιώνα είν’ εκεί

και όχι στην σημαία

προσκυνημένοι κι αυλικοί

που πήγε τόσο αίμα;

Καρέκλα, κόμμα ,διαφθορά

κι όποια πέτρα σηκώσεις,

ΜΙΖΑ θα γράφει καθαρά,

ο Θεός, ( πια ας μας σώσει.

Όποιον μιλά τον έχουνε

«του πάτσου και του κλώτσου»

κρυφτό όλοι τους παίζουνε

πίσω απ' το δάχτυλο τους.

Τους Βαραββάδες συγχωρούν

και προσκυνούν Πιλάτους

αρχιερείς με τους σταυρούς

και δήμιους του κράτους

Δικοί κι οχτροί συμπράξανε

την Κύπρο κατατρώνε

και αμοιβή εισπράττουνε

φαρισαίοι και τελώνες.

Το βιος το αίμα την ψυχή

σαν δράκουλες ρουφάνε ,

τα πρόβατα στην σιωπή

μιας και κουτσοπερνάνε.

Με κοκαλάκια επαιτούν

γλείφουνε και κουφέτα

γονατιστοί τους προσκυνούν

ραγιάδες με πατέντα

Κι όσο για το σύστημα

που λεν λογοτεχνία

τα φτύνω τα βραβεία σας

πάνω από μνημεία .

Γιατί κανείς σας δεν υμνεί

αυτούς που ‘χει σκοτώσει

το χέρι το αδελφικό

κι ας ήτανε καμπόσοι;

Δεν έχουν μάνες όλοι αυτοί;

Ονόματα δεν έχουν ;

για δεν τα λέτε στα σχολειά

οι νέοι να κατέχουν ;

Μα μόνο τους προτρέπετε

παράδειγμα να γίνουν

να κρεμαστούν και να καούν

Αθάνατοι να μείνουν .

Κι αυτοί που δεν κρεμάστηκαν

κι ας ήτανε προδότες

σε θρόνους καλοκάθισαν

τους λεν και πατριώτες.

Κι αφού με ψέμα γράφεται

της Κύπρου η ιστορία

ο ποιητής πια σιωπά

μονάχα από αηδία.

ΜΑΗΣ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

-Πού πας τον Μάη για να βρεις

με το χοντρό σου παλτό κουμπωμένο;

-Χωρίς αγάπη κρυώνει η καρδιά.

Αργεί να ρθει μα εγώ περιμένω.

Πάντα η ίδια η κουβέντα εκεί,

μα οι χρονιές δεν έχουν Μάη.

Κι όλο κρυώνει η καρδιά μοναχή

μα η αγάπη γι αλλού τραβάει.

Περνά ο καιρός, χάνεται, πάει,

έγινε γέρος το παλληκάρι,

ρυτίδες γέμισε, άσπρα μαλλιά,

μα πού να πάρει αυτός χαμπάρι.

-Πού πας τον Μάη για να βρεις

με το χοντρό σου παλτό κουμπωμένο;

-Για τον Δεκέμβρη κίνησα πιά,

χάθηκε ο Μάης, δεν περιμένω.

Κουλουριασμένο στ άδειο του σπίτι,

βράδυ τον βρήκανε τα αστέρια,

με ένα παράπονο στο πρόσωπό του,

του Μάη στεφάνι στα δυο του χέρια.

Πέντε [5] Ποιήτριες της Κύπρου - πέντε[5] ποιήματα

 

Άτιτλο / Αλεξία Βίκτωρος

Δεν είμαι εγώ,

είμαι μόνο μια αγιογραφία στο Rijnsburg

του 17ου αιώνα

με ρινίσματα στους πνεύμονες

και μια εξαίσια

βιασύνη

να ισχυρίζομαι

πως επιθυμώ

ό,τι μου διαφεύγει.

**

ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ / Ειρήνη Ανδρέου

Δεν μ'ενδιέφεραν ποτέ

περγαμηνές και διακρίσεις

και ειδικά του κράτους.

Δεν ζω εις βάρος

του φτωχού με φόρους

και με μίζες, με τα βρώμικα

λεφτά τους.

Δικός τους δεν θα γίνω

του Μεσαίωνα

να εκπαιδεύω δουλικούς

εις τα σχολεία.

Απέναντι τους θα με βρίσκουν

με την πένα μου

χωρίς τα πουλημένα τους

βραβεία.

"ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

μα απ' την χύτρα της ψυχής"

τ' άδικο με πάθος θα φωνάζω.

"Τί σόι θα 'μαι ποιητής

αν για τα τέρατα της γης

το " ξίφος" δεν αρπάζω;

**

Είναι μια ψυχή / Cléopâtre Robinet

Είναι μια ψυχή ακατοίκητη

που πάντα προχωρεί

κρεμμασμένη στους νεκρούς της

Ταξιδεύει πάνω σε σαπισμένα καράβια

από κάβο σε κάβο, από νησί σε νησί

μα η σκέψη της κρατά στη παλάμη της την Σμύρνη...

Είναι ωραία ψυχή

με το χαμόγελο του ανέμου και της βροχής

κι ένα συστατικό πίκρας στα χείλη ...

Την έβλεπες στη αγκαλιά της μάνα της

στριμωγμένες σʹενα σαπιοκάραβο

που τις έφερνε στην Κερύνεια το 22

Το κουτί με γάλα που πρόλαβε νʹάρπάξει

η μάνα μέσα από τις φωτιές στη Σμύρνη

της έσωσε τη ζωή.

Στην Κερύνεια ο άλiκος ιδρώτας

και το πικρό ψωμί

της έμαθαν να χαμηλώνει τα μάτια

νʹαποθηκεύει την θλίψη

στη καρδιά της ...

Ύστερα κατέφυγε στην Λεμεσό σʹενα χαμόσπιτο

Την έφερε η άλλη καταστροφή του 74

στην δεύτερη της Πατρίδα ...

Τι κι αν η λαίλαπα της προσφυγιάς

ξήλωνε τη ζωή της

Τι κι αν χρόνια τώρα ζούσε την κανονικότητα

ενός μακροχρόνιου ακρωτηριασμού !

Αυτή ύφαινε τα όνειρα της από λιμάνι σε λιμάνι

για να ζει.

Τι λέγανε Μαρία και ήταν από το Αϊβαλί.

Τώρα πια ποιος την θυμάται;

**

ΣΥΝΟΡΑ / Αγγέλα Καιμακλιώτη

Για όνομα του Θεού

αν υπάρχει Θεός

βήματα παιδικά

χαρτογραφούν με αίμα

την Ευρώπη.

Σύνορα είναι

τα παγωμένα χέρια

τα παγωμένα μάτια

για όνομα του Ανθρώπου

αν υπάρχει Άνθρωπος.

**

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ / Μαίρη Θεοδοσίου Νικολάου

Μερικές φορές διαρρηγνύω

το θολό μου περίγραμμα

το εξαφανίζω ως δια μαγείας.

Χωρίς διαχωριστικά σύνορα

απροστάτευτη

δίχως άμυνες

διαχέομαι στους γύρω.

Ανεξήγητο πραγματικά.

Μπορεί όμως να είναι

και ποίηση.

Νυχτερινή Έξοδος στη Λευκωσία / Μολέσκης Γιώργος

Πόλεμος και Ειρήνη / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το μεταξύ δύο Πολέμων διάστημα λέγεται και Ειρήνη.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για Ειρήνη∙
είναι προετοιμασία για Πόλεμο!
Γι αυτό και ο Πόλεμος την Ειρήνη την ονομάζει ‘’συμβία’’ του.
‘’Αν δεν υπήρχε κι αυτή ‘’ λέει,’’ πώς θα μπορούσα
ν’ ανακτήσω τις δυνάμεις μου, να ξαναβρεθώ στο μέτωπο;
Η Ειρήνη μού δίνει ζωή, με ξανασπρώχνει μπροστά∙
γι αυτό και την  λέω συντρόφισσα εν όπλοις και εν ζωή’’
Το μεταξύ δύο Πολέμων διάστημα λέγεται και πάλι Πόλεμος,
γιατί ο Πόλεμος ενσωματώνει την Ειρήνη χρησιμοποιώντας την
ως άλλοθι, να καταδείξει την αναγκαιότητα του.
‘’Εγώ τουλάχιστον δεν κρύβομαι πίσω από τις λέξεις ‘’ λέει∙
‘’αν είναι να πολεμήσω καλώ τον άλλο ανοιχτά σε σύγκρουση∙
δεν τον υποσκάπτω καταφεύγοντας σε μεθόδους χαρτοκλέπτη∙
γι αυτό και η Ειρήνη γρήγορα κλίνει προς το μέρος μου’’
‘’Είν αλήθεια’’  λέει η Ειρήνη, ‘’αυτός δεν παίζει με τα παιγνιόχαρτα∙
αν είναι να μπει στο παιχνίδι μπαίνει με το πιστόλι στο χέρι
και δίνει τέλος στο παιχνίδι με το πιστόλι στο χέρι!’’
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

Μεγάλη Πέμπτη / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Λυγίζω στην όχθη της λίμνης

μετά από ένα μεγάλο πόλεμο

και παρηγορητικά κύματα βρέχουν τα πόδια μου.

Τα κύματα της λίμνης ξέρουν να αγαπούν

δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν

οι νεκροί τους είναι λίγοι

τυφλοί δύτες τούς ανασύρουν προσεκτικά

στα κρεβάτια του ουρανού.

Λυγίζω στην όχθη της λίμνης και είμαι πια βέβαιος

ότι το γλυκό νερό είχε πάντα δίκιο·

κάποιος ρωμαλέος τα ’χει κάνει όλα καλύτερα

με διακριτική ψυχρότητα

και δάκρυα κρυστάλλινα σαν σταλακτίτες:

ο ξυλοκόπος που χτυπάει χειροδύναμα το δέντρο στην καρδιά

ο ψαράς που χαϊδεύοντας

βγάζει τα μάτια του ψαριού η ηχώ που μου επιστρέφει

ουρλιαχτά τρομαχτικότερα απ’ εκείνα που της έδωσα..."

"Μυστικοί Άνθρωποι" εκδ. ΚΥΜΑ, 2019

Ταυτότητα / Τέμβριου Αθηνά

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Ανήκω στα τραγούδια

Δεν έχω τραγουδήσει ποτέ,

με λόγια που ποτέ δεν είπα,

στα όνειρα που σώζονται σε κόκκινα και λευκά κουτιά·

τα γυαλιστερά, στα πάνω ράφια

στα μαγαζιά του never land

στα μέσα Φεβρουαρίου

όταν η στοργή τρέχει μέσα από τεταμένες φλέβες

και τα μπουμπούκια ανθίζουν πριν την ανατολή.

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Το σώμα μου κουβαλάει το άγιο άρωμα

της δενδρολίβανου,

τα μάτια μου καθρεφτίζουν το μυαλό μιας μάγισσας

τις χειμωνιάτικες νύχτες.

Με βλέπεις να τρέχω με τους λύκους

ως τα ανήσυχα βλέφαρά μου

να χαρίσω αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν τα πόδια μου;

Την αυγή, λατρεύω το μουρμούρισμα της θάλασσας

καλωσορίζοντας τους ατέλειωτους ψίθυρους της αιωνιότητας.

Το όνομά μου είναι γυναίκα.

Τα μυστικά μου κυλούν σαν σύννεφα στο μυαλό κάποιου,

οι δυνάμεις μου έχουν γλιστρήσει μέσα από τους δεσμούς του Χρόνου,

Ταπεινά γονατίζω όταν η αγάπη αντέχει την αλήθεια,

πλέκω την περηφάνια μου για να γευτώ ζεστασιά.

Αν τολμώ; Τολμάω να στέκομαι μόνος απόμακρη;

Μπορεί να είμαι φωτιά, αέρας και νερό,

βαδίζοντας πάνω στη γη των ανθρώπων

μόνο όταν νιώθω ελεύθερος.

Αν τολμώ; Τολμώ να αναδημιουργήσω παλιούς μύθους;

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ / Ξύστρας Δημήτρης

Ένα φεγγάρι απρόθυμο

στον ουρανό χαράζει,

σαν βρέφος

μες τα σπάργανα

στα σύννεφα πλαγιάζει.

Ένα φεγγάρι πελιδνό

στον ουρανό που ψάχνει

τον κύρη του

στη μια πλευρά,

τη μάνα του στην άλλη.

Μες τις νεφέλες χάνεται

δεν θέλει να κοιτάζει

στα καταφύγια κρύβεται

το πνίγει το μαράζι

Ένα φεγγάρι πάγωσε

με του Μαρτιού

τ’ αγιάζι, ανήξερο

από θάνατο

τον πόλεμο τρομάζει.

Α Ι Τ Η Σ Η Α Υ Τ Ο Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Σ Η Σ / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Ομφαλοσκόπε ποιητή σε ερωτώ

είδες τι γίνεται στη Χώρα

άκουσες τι παίζεται στον λόφο

συνειδητοποιείς πως η γραφίδα σου

μελάνι πια δε βγάζει

παρά μονάχα μετάξι εκθαμβωτικό

παλλόμενο από τα χειροκροτήματα

των φίλων και ομότεχνών σου

που μαζί μ’ αυτά καταλαγιάζει

ως μεταξωτή εγκλείστρα

γι’ απόλυτα συστημικό

τον, δίκην μεταξοσκώληκος, εγκλωβισμό σου

Γνώθι, ομφαλοσκόπε ποιητή

η αίτηση αυτοεξαίρεσης

πως άλλοθι δεν είναι

Και πού τα χείρας σου θα νίψεις ; / Ανδρέου Ειρήνη

Ο κόσμος πάει ολοταχώς για να τελειώσει

και πού τας χείρας σου Πιλάτε θα τας νίψεις ;

Πού όχλε που αναφωνούσες για να σώσεις

ληστές και ψεύτες την αλήθεια να σταυρώσεις ;

Πού Φαρισαίε που μιλούσες για Θεό

την όψη σου μονάχα για να νίψεις

και πού τελώνη δολοφόνε των φτωχών

που όλο το μέσα σας βρωμούσε απ’ την σήψη;

Κι εσύ που όλη την γη την ήθελες δική σου

κι αφάνιζες ανθρώπους, κράτη αδιαφορώντας,

παιδιά που δεν προλάβανε τον έρωτα να ζήσουν

μα την νεκρή μανούλα τους βυζαίναν ξεψυχώντας ….

Άμα την μάνα γη εσύ την κάνεις στάχτη

κι’ ούτε πια δέντρο, ούτε στάρι θα φυτρώνει ,

νεκρά τα ψάρια στην στεριά φωτιά κι ο μπάτης

κι ούτε πουλί για να λαλεί, νεκρό και τ’ αηδόνι,

Λίγο στοχάσου στον πλανήτη τούτο δω

έχεις κι εσύ παιδί και μάνα και δικό σου.

Φάε το χρήμα σου και πιες το μαύρο τον χρυσό

και νίψε και τας χείρας σου στο αίμα των παιδιών σου.

Γυναίκα / Τζιαμπουρή Σωτηρούλα

Μάνα

Ζωή

Πόνος, αγωνιστρια, θυσία

Ελπιδα

Προσμονή, Υπομονή

Επιθυμία

Ηλιαχτίδα

Γυναίκα εσύ.....Κραυγή !!

Γυναίκα εγω ...Ζωή, Ελπιδα, Άγγελος!!

ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ / Ζορπίδου Ευδοκία

Οι λέξεις κρατούσαν σφιχτά στις συλλαβές τους

ένα στιλέτο

Πίσω από την παύλα

που ανηλεώς τις χώριζε

κρυβόταν επιμελώς ένα μαχαίρι.

Και αυτό έστριβε την οδοντωτή του λεπίδα στην πληγή

που ολοένα μάτωνε

και πλήγωνε με τα αλλεπάλληλα χτυπήματά του

τους δέκτες.

Κι ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη

που μετανιωμένη

αργοπεθαίνει τώρα

από ακατάσχετη φλυαρία!

ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ / Ζορπίδου Ευδοκία

.

Μου το ’λεγες, κάποτε

ο λόγος μου

αφτιασίδωτος να μένει

Μα οι λέξεις που με επισκέπτονταν

-οι απαστράπτουσες-

δεν απεκδύονται έτσι απλά

τους λαμπερούς μανδύες

Άσε, λοιπόν

με λίγη χρυσόσκονη

να πασπαλίσω

τον κοινό, ανούσιο

φόβο του θανάτου

Έτσι

φοβάμαι λιγότερο.