Ειρήνη Ανδρέου: Δύο [2] Ποιήματα

 Το τρίτο μάτι

Εχω βάσανα μεγάλα

με τους δύο εαυτούς μου

και το τρίτο μου το μάτι.

Τρέχει ο ένας και καλπάζει

του τραβά τα γκέμια

ο άλλος

μα κι οι δυό τους τι γινάτι;

Με κουράσανε στ' αλήθεια

ο ένας με την λογική του

να τραβά το χαλινάρι

κι ο άλλος βουρ στα παραμύθια

που αμάσητα τα τρώει

με αφηψά και όποιον πάρει...

Τις πιο όμορφες στιγμές μας

μες την λογική δεν ζούμε

μόνο μες την αυταπάτη.

Και τους δυο τους εαυτούς μας

μια μισούμε μι' αγαπούμε

ποιος γροικά το τρίτο μάτι;

*

Δεν θέλω τίποτ' άλλο

Δεν θέλω τίποτ' άλλο στην ζωή

τα έχω όλα, μα όλα , όλη τη γη....

Τον ήλιο, τα λουλούδια ,

το φεγγάρι, τη θάλασσα, τ'αστέρια,

ποιός μπορεί να μου τα πάρει;

΄

Για μένα κάθε μέρα είναι γιορτή

κρατάω στην ψυχή μου ένα παιδί...

την πίκρα και τον πόνο προσπερνάω

φίλους κι εχθρούς όλους σας αγαπάω.

Δεν θέλω τίποτ' άλλο στην ζωή

ένα φιλί ,μια αγκαλιά , λίγο ψωμί

κι αν έρθει ο χάρος να με πάρει.

το μάτι θα του κλείσω

με τσαχπινιά και χάρη.

Ειρήνη Ανδρέου: Τρία [3]ποιήματα

 Η ποίηση της κας Ειρήνης Ανδρέου έχει καταγγελτικό χαρακτήρα. 

Αντιτίθεται με το λόγο της στην αδικία του κόσμου 

και ο καθένας από εμάς μέσα στους στίχους της μπορεί να βρει 

κάτι από τον εαυτό του και τη χαμένη ανθρωπιά του κόσμου 

Δημήτριος Γκόγκας

Δεν είχα επιλογή....

Το τελευταίο καλοκαίρι κάτι άλλαξε σε μένα.

όπως καθόμουνα κι αγνάντευα το πέλαγος.

Μου μίλησαν οι βράχοι με μια πέτρινη μιλιά .

κι όλο το είναι μου σείστηκε σαν εγκέλαδος.

Μου 'παν πως ήταν ποιητές που ‘γιναν πέτρες

γιατί πονούσανε κι υπέφεραν πολύ ,

με μια πένα και μια ευαίσθητη ψυχή

το άδικο να πολεμούν κι όλοι να τους κτυπούν.

Κι εκεί που μου μιλούσανε με πέτρινη φωνή

ήρθαν στη σκέψη μου αυτοί, εσύ , οι άλλοι

κι έφτυσα χάμω, κι είπα «δεν έχω άλλη επιλογή,

πέτρα θα γίνω»!.Κι ' έγινα πέτρα! Δεν είχα επιλογή…..

**

Σαν καινούργιος Διογένης

Είναι στιγμές που νιώθω

πως τούτος ο κόσμος δεν είναι για μένα

ή πως γεννήθηκα σε λάθος χρόνο.

Είναι στιγμές που δεν θέλω να μιλώ

αφού σας βολεύει το ψέμα...

Να κλάψω ζητώ σ' ένα ώμο...

Ένα μόνο!

Υπάρχει, ρωτάω, σε τούτο

τον κόσμο;

Σαν καινούργιος Διογένης με φανάρι

έναν άνθρωπο μονάχα αναζητώ...

και μια τον βρίσκω και μια τον χάνω

πίσω από μάσκες παίζει κρυφτό.

Ένα προφίλ φανταχτερό

και μία σάπια κοινωνία από πίσω,

με το φανάρι πια σβηστό,

ξεγελώ τον εαυτό μου για να ζήσω

και μια ζωή που μου 'λαχε

έτσι ανούσια στο ψέμα να σκορπίσω.

Είναι στιγμές που θέλω

όλο τον κόσμο ν' αγκαλιάσω να φιλήσω..

Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο!

Θέλω τον έρωτα τον όμορφο να ζήσω

μία στιγμή πριν ξεψυχίσω.

Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο.

Είναι οικτρό πως έζησα να μετανιώσω...

***

Μια συνήθεια κι αυτή

Καλημέρα ξανά ,

καλημέρα κοσμάκη

καλημέρα βουλή.

Καλημέρα καλύβα,

καλημέρα κονάκι

και του δρόμου πουλί

Καλημέρα σε σένα

εκεί στα ψηλά

που σε πτώμα πατάς.

Καλημέρα σε σένα

που κρυώνεις , πεινάς

και τα άστρα μετράς.

Καλημέρα φτωχοί

καλημέρα χορτάτοι,

μια συνήθεια κι αυτή.

Καλά είσαι; Ρωτάς

και γυρίζεις την πλάτη.

Συνήθεια είν’ κι’ αυτή!

Ανδρέου Ειρήνη: Εμείς θα πάμε κόντρα στον καιρό

 

Εμείς θα πάμε κόντρα στον καιρό
 
Τι κι αν μας πνίγουνε προβλήματα σωρό
και μες στα πρέπει και στα μη δεινοπαθούμε
κι αν ξεπουλάνε την ψυχή μας και το βιός
και ψάχνουμ' ένα χέρι να πιαστούμε .
 
Τι κι αν κρυώνει η ψυχή και σπαρταρά
σαν το πουλί που του χαλάσαν την φωλιά του
και μια θεσούλα στον ήλιο λαχταρά
να ζεσταθεί να ξεμαρκώσουν τα φτερά του.
 
Τι κι αν δεν στάθηκ' η ζωή με όλους δίκια...
μοίρες ρατσίστριες ορίζουν τα όνειρα μας.
Κι αν τα μετάξια που μας τάξαν ήταν φύκια
και μας γυμνώσαν την ψυχή και την καρδιά μας.
 
Εμείς θα πάμε κόντρα στον καιρό
κι αν πέσουμε , ξανά θα σηκωθούμε.
Φοράμ΄ένα χαμόγελο και μοίρες στο καλό.
τα πιο ωραία πράγματα τζάμπα μωρέ τα ζούμε....
 
**
Πόση αναίδεια...
 
Κι αυτές οι στάλες της βροχής στα κεραμίδια
πώς σου ξυπνούν τον οίστρο για χάδια κάτω από ζεστά σκεπάσματα
μ' ολόλευκα σεντόνια που μυρίζουνε σαπούνι Μασσαλίας
μα φτιάχνεις ένα καφέ και λες υπάρχουν άνθρωποι
που ακούν αλλιώς τις στάλες στα χάρτινα κασόνια τους
και κάποιοι μετανάστες μες στις λέμβους τους
τις νιώθουνε σαν απειλή σφίγγοντας τα σωσίβια τους
μη και γίνουνε ολέθρια καταιγίδα και βρεθούν μαζί μ' αυτές
να σχηματίζουν μπουρμπουλήθρες στο απέραντο το πέλαγος προτού προλάβουν ένα καφέ σε μια φιλόξενη στεριά
και τ' όνειρο για ένα χάδι κάτω από ζεστά σκεπάσματα
μ' ολόλευκα σεντόνια που μυρίζουνε σαπούνι Μασσαλίας με τις στάλες της βροχής πάνω από ένα δικό τους κεραμίδι.
Ω, πώς τόλμησαν αλήθεια τέτοιο όνειρο κι ολόλευκα σεντόνια
με το χρώμα που έχουνε; Πόση αναίδεια.......
 
**
Στον σκύλο και στην πένα
 
Αν στην ψυχή σου κουβαλάς
πληγές απ' τη ζωή σου
γι αυτές ποτέ σου μη μιλάς
ούτε στους κολλητούς σου.
 
Γιατί θα έρθει μια στιγμή
απάνω τους να φτύσουν
να στάξουν όξος και χολή
σαν τσακωθούν μαζί σου.
 
Κι αν θέλεις κάπου να τα πεις
πέστα εις το σκυλί σου
στοργή πολλή σ΄αυτό θα βρείς
ν' απαλυνθεί η πληγή σου.
 
Τα πιο βαθιά μου μυστικά
κρατώ πια φυλαγμένα
κι ανοίγω μόνο την καρδιά
στον σκύλο και στην πένα!

Ειρήνη Ανδρέου: Κάνω κατάθεση ψυχής, σε τούτο τ’ άψυχο χαρτί, την μοναξιά να πνίξω,

 

 

 

ΓΙΑΤΙ;

 

Γιατί του χρόνου οι δείχτες σταματούν

όταν στα χέρια σου με παίρνεις

κι ενώ πεθαίνω μ' ανασταίνεις

και μ' ανεβάζεις εις τα ύψη τ' ουρανού;

 

Κι ενω η καρδιά μου πλημμυρίζει

με ήλιο, φως και ζεστασιά

-ειν τόσο όμορφα εκεί ψηλά-

γιστί μου δίνεις μια και με γκρεμμίζεις;

Γιατί , πές μου ΓΙΑΤΙ;

 

Γιατί το είναι μου εγώ να σου προσφέρω

και να'ναι τόσο ασήμαντο για σένα;

γιατί ν΄αφήνεις ψίχουλα για μένα;

Θαρρείς πως σε ρωτώ ; Θαρρείς δεν ξέρω;

 

Όχι! Δεν σε ρωτώ να μ' απαντήσεις.

Παράπονο πικρό ειναι το γιατί...

Γιατί σκοτώνεις μια ανθρώπινη ψυχή

σαν δεν μπορείς με την καρδιά να αγαπήσεις;

Γιατί; Πες μου, ΓΙΑΤΙ;

 

 

*

 

Αρχιζει να βραδιαζει

κι η καρδιά μου μπάζει

απο χίλιες δυο ρωγμές.

Πλησιάζει πια η δύση...

Πάμε φιλε μου κομπάρσε

Γέλα αγάπησε και κλάψε

όπως έκανες και χτες.

Μια ζωή στις ψευδαισθήσεις ...

 

Απόσπασμα από το. ποίημα  "Σαν κομπάρσος σε ταινία "

 

*

 

Εγώ δεν είμαι ποιητής.

 

Εγώ δεν είμαι ποιητής…

είμαι του πόνου γητευτής

και της χαράς ζητιάνος

.

Εγώ δεν είμαι ποιητής

στιχάκια γράφω της στιγμής

στην πίκρα μου απάνω.

 

Κάνω κατάθεση ψυχής

σε τούτο τ’ άψυχο χαρτί

την μοναξιά να πνίξω,

 

γιατί η τσιγκούνα η ζωή

με την σταγόνα μ' ελεεί

κοντεύω να στραγγίξω!

 

Λέτε να είμαι ποιητής

που ‘μαι εχθρός της λογικής

με την καρδιά βαδίζω;

 

Κάνω επένδυση ψυχής

κι ίσως στην άλλη τη ζωή

(την ζούγκλα σαν αφήσω)

σαν άνθρωπος να ζήσω.

 

Το χρέος του ποιητή / Ανδρέου Ειρήνη

Δυο ξίφη πάντα κουβαλώ

το ένα νέκταρ στάζει

μα τ' άλλο είναι κοφτερό

αίμα και δάκρυ σταζει.

Το αίμα ειναι της καρδιάς

το δάκρυ της ψυχης μου

που όταν αβάσταχτα πονά

νέχταρ ζητά η πληγή μου.

Και κάνω επιστράτευση

της γης όλα τα κάλλη

ζητώ απ΄όλους άφεση

μα μέσα μου μια πάλη.

Με ψάχνουνε κάτι παιδιά,

Πού χάθηκες φωνάζουν;

Παιδιά κατώτερου Θεού

τον ποιητή τους κράζουν.

Αρπάζω τ' άλλο και κτυπώ

τέρατα και διαβόλους

διπλή η κόψη του, πονώ

μ' αλλάζω αμέσως ρόλους .

Μπαίνω στην θέση του παιδιού ,

άλλο δεν περιμένω

νιώθω τον πόνο τ αλλουνού

για με δεν είναι ξένος...

Ξέρω τι πα 'να πει σκλαβιά

στην ίδια σου την χώρα

ακούω το κλάμα απ τα παιδιά

Κ̌άθε στιγμή και ώρα.

Ακούω νεκρούς να βρίζουνε

που τους ξεχάσαν όλοι

τα σωθικά μου σκίζονται

που κυβερνούν διαβόλοι.

Τι σόι είμαι ποιητής

το δίκιο αν δεν φωνάξω

και για τα τέρατα της γης

ξίφος αν δεν αρπάξω;

Χρέος έχει ο ποιητής ,

η πένα η δύναμη του

κληρονομιά πάνω στη γη

ν ' αφήνει την κραυγή του...

Ειρήνη Ανδρέου

Στην κυρά της Λαπήθου Ευφροσύνη Προεστού / Ειρήνη Ανδρέου

Της Κύπρου Μάνα της Λαπήθου Κυρά
μηδέν η πένα μου τα λόγια μου φτωχά
μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής σου.

Τον θάνατο κατάματα αντίκρισες
μαρτύρησες φριχτά μα δεν ελύγισες....
βαθιά υπόκλιση στην δύναμη σου.

Γυμνή σε σέρνανε στους δρόμους οι οχτροί
Ποια μάνα τους εγέννησε είναι ν' απορείς
που λέγομαι άνθρωπος είναι ντροπή μου.

Σε κτύπαγαν σε κλώτσαγαν σαν κτήνη
για δώδεκα ζωές συ πήρες την ευθύνη
τι τράβηξες, σπαράζει η. ψυχή μου….

Σου βουτούσαν το κεφάλι στο νερό
σε δέρναν με σκοινί απ' το καμπαναριό
δεν είχαν μέσα τους τα τέρατα Θεό...

Το σώμα σου παντού μελανιασμένο
Το πρόσωπο σου όλο ματωμένο
μα σαν Αγίας λουζ̌ότανε από φως.

Αιμόφυρτη σου κόψαν τον σταυρό
που φόραγες στα στήθια από μωρό
τον πέταξαν στη γη και σου ' παν "φτύσε".

Στα μάτια τους εκοίταξες με θάρρος
σε θαύμασε ακόμη και ο Χάρος
μέσα σου δώδεκα φωνές κραυγάζαν «ζήστεεεε».

Έσκυψες κι έφτυσες τον σταυρό
μαρτύριο από το σώμα πιο φριχτό....
ψυχής ήταν ετούτο το μαρτύριο.

Σωθήκαν Μάνα Παναγιά και ηρωίδα
τα δώδεκα παιδιά μα όχι κι η Πατρίδα...
Της προσφυγιάς πικρό το δηλητήριο.

Της Κύπρου μαία ηρωίδα Παναγιά
συ που ξεγέννησες αμέτρητα παιδιά
Τούρκους ,δικούς σου δεν ξεχώριζες

μνημείο σου' χουν φτιάξει τα παιδιά σου
μα η Λάπηθος φωνάζει τ' όνομά σου....
σε καρτερά στα άγια χώματα που έζησες

Τα δέντρα κι οι ποιητές/ Ειρήνη Ανδρέου

Τα δέντρα κι οι ποιητές πεθαίνουν όρθια.
Οσοι άνεμοι , μπόρες και καταιγίδες κι αν
τα δέρνουν....
Στον Πρωταρά κάτω από το ξωκλήσι
του προφήτη Ηλία ήταν δύο δέντρα δίπλα δίπλα.
Τόσο φουντωτά κι επιβλητικά
που εμπόδιζαν την θέα στα απέναντι εξοχικά.
Ξαφνικά ξεράθηκαν.
Ο κηπουρός είπε
πως τρύπησαν τον κορμό τους
και σταξανε μέσα φαρμάκι..
Εστω και χωρίς φύλλα
εξακολουθούσαν να στέκονται περήφανα.
Η θέα ελευθερώθηκε κάπως...
Φαινόταν ο επιβλητικός φωτισμένος βράχος
όπου ήταν κτισμένο το εκκλησάκι ...
Όχι πολύ γιατί την εμπόδιζαν
τα γυμνα κλαδιά..
Όμως κι έτσι φάνταζαν πολύ όμορφα ειδικά το βράδυ .
Σαν γυμνές λεηλατημένες ψυχές που με πείσμα στέκονταν
αγέρωχες έστω και φαρμακωμένες.
Τα θαύμαζα, κάποιους μου θύμιζαν...
Μια μέρα ήρθε ενα φορτηγό με δυο εργάτες
κι άρχισαν να πριονίζουν τις ψυχές, συγγνώμη τα δέντρα. Μέχρι που πέσαν καταγής. Κι έτσι γίναν κούτσουρα
για να ζεσταίνουν τους ανθρώπους που τα φαρμάκωσαν......

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

Όσοι στ' αλήθεια σ' αγαπούν / Ανδρέου Ειρήνη

Όσοι σε τούτη την ζωή
πραγματικά πονούνε
τα δάκρυα τους ειν' κρυφά..
Στα φανερά γελούνε.

Να μην στενοχωρήσουνε
αυτούς που αγαπούνε
κι ακόμη οταν ξεψυχούν
"Είμαι καλά" θα πούνε

Αυτοί που τους αγάπησαν
μόνο θα λυπηθούνε
που βρίσκαν χρόνο για αυτούς
κι ένα καφέ να πιούνε.

Όσοι στ' αλήθεια σ' αγαπούν
ποθούνε να στο πούνε
"Είσαι καλά" σαν σε ρωτούν
την πλάτη δεν γυρνούνε.

Η αγάπη δεν είναι γιορτή
κάποιες φορές τον χρόνο
η αγάπη είναι δίπλα σου
στο γέλιο και στον πόνο.

Ειρήνη Ανδρέου

Πόσο αλλοτριώθηκες ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Πόσο αλλοτριώθηκες στο χρήμα ποιητή
που ξ̌έχασες τον ρόλο σου, το σύστημα φλερτάρεις.
Της εξουσίας θλιβερέ κι εσύ προσκυνητή...
σ' είδα σε ψηφοδέλτια κομμάτων να ποζάρεις.

Πόσο αλλοτριώθηκες στην φήμη ποιητή
που ξέχασες τον ρόλο σου, να είσ' επαναστάτης
Γλείφεις και σέρνεσαι και δόξες επαιτείς
στο σύστημα εισχώρησες, αντί να είσαι κράχτης.

Ωωω πώς αλυσοδέθηκε η πατρίδα και σφαδάζει
κι η αλήθεια μες στα δίχτυα ξέπνοη σπαρταρά.
Κόκκαλα ηρώων τρίζουνε κι η γης αναταράζει
κι ενός παιδιού αγέννητου ακούω τα ουρλιαχτά.

Πάει ακόμα ένας χρόνος/ Ανδρέου Ειρήνη

Πάει ακόμα ένας χρόνος
και στης μίζας το νησί,
ΦΤΟΥ μας μη μας πιάσει ο φθόνος!
Σαν και μας κανείς στη γη!

« Έξυπνα» μου ανθρωπάκια
πϊονάκια των ρητόρων
που σας τάζανε "λαβράκια"
εις του"φάτε ωρέεεεεε" τον ντόρο!

Ψηφοδέλτιο δεφτέρι
μέσα κι η…."κουτσή Μαρία."
Οι "σωτήρες" έν' ασκέρι
μα δεν βλέπω σωτηρία.

Με στόμφο σας μιλούσαν
κι εσείς δώσ' του παλαμάκια.
Την Πατρίδα ξεπουλούσαν
και εσείς …..συνενοχάκια

ΚΑΡΕΚΛΕΣ , καρεκλάκια
στου… «Ππάντζιαρου» το χάνι,
χρυσά μπόνους, φακελάκια,
στου Αυγεία μας την στάνη!

Δεν σας φτάναν οι μισθοί σας
θέλατε κι επιχειρήσεις
και την πίττα όλη δική σας!
Ε, σείς θεατές της κρίσης!

«Έξυπνα» μου ανθρωπάκια
με ταυτότητες κομμάτων…
με ρουσφέτια, ρουσφετάκια
φτάσαμε « αίσια» στον πάτο!

Και εσείς φοροφυγάδες
που πλουτίζατε …."χρωστώντας"
κι έτσι ζούσατε αγάδες
κι οι φτωχοί λιμοκτονώντας,

ξεσκεπάζεται ο στάβλος
κάθε πόστο και βρωμιά,
Ζουμε σ ενα κυκλο φαύλο
βουτηγμένοι στα σκατά!

Μάσες με χρυσά κουτάλια
κι ο φτωχός να ζητιανεύει!
Να τα μαύρα μας τα χάλια
κι ο εχθρός παραμονεύει…..

Πώς κατάντησε η Κύπρος
έρμαιο στα δανεικά
για να συντηρείται ο κόπρος
τόσο «δημοκρατικά»!

Να αφαιμάσσεται ο φτωχός
και ο κλέφτης να διαπρέπει,
να διορίζεται υπουργός
μα ότι πάθουμε μας πρέπει!

Πώς μας έφαγε η "μαστούρα,"
αποχαύνωση εντελώς!
Ζούμε στην ψευτοκουλτούρα,
θέαμα γίναμε ως λαός!

Μας κουρεύανε,τ' αρνάκια
μα εμείς δώσ' του καρναβάλια.
«’Εξυπνα» μου ανθρωπάκια
ΦΤΟΥ ΜΑΣ και μας πρέπουν κι άλλα

Θα είμαι απών / Ανδρέου Ειρήνη

Χριστέ μου φέτος στην γιορτή σου θα είμαι απών....
καινούργιε χρόνε και να μην έρθεις καμμιά σκασίλα.
Χριστέ μου φέτος σ' ένα δωμάτιο θε να κλειστώ...
συνένοχος δεν θά μαι στου ανθρώπου την ξεφτίλα.

Σ' ένα δωμάτιο Χριστέ μου θέλω φέτος να κλειστώ
με τον Πατέρα σου τον Κύριο μου και Θεό μου...
Τα χρυσοστόλιστα δεντράκια και τα σπίτια των πιστών
δεν με χωράνε. Κανόνισα αλλιώς το ρεβεγιόν μου...

Σ' τούτο τον κόσμο όσο δίνεις " σ' αγαπάνε".
Μετά σαν γέρικο σκυλί στην άκρη σε πετούν
και αν "πεινάς" και άν "διψάς" καθόλου δεν ρωτάνε.
Με δάκρυα κροκοδείλια στο μνήμα σου θα ρθούν....

Όνειρο άνοιξης... / Ανδρέου Ειρήνη

Χρόνια και χρόνια περιμένω
και ας μην ξέρω τι καρτερώ,
πέφτω, σηκώνομαι μα επιμένω,
κυλάει ο χρόνος σαν το νερό...

Σαν το ποτάμι κι εγώ στην άκρη
τα όνειρα μου με προσπερνούν…
δέντρ' ανθισμένα τα καλοκαίρια
και τα φθινόπωρα φυλλοροούν.

Φύλλα στον άνεμο, και πάνε
μες στο ποτάμι τα παίρν' η βροχή
κι έρχεται η άνοιξη και μου γελάνε
και ξαναρχίζω απ’ την αρχή.

Χρόνια και χρόνια περιμένω
τι περιμένω, το ξέρω θαρρώ:
κάτι άπιαστο κι' αγαπημένο,
όνειρο άνοιξης αλαργινό.

Ειρήνη Ανδρέου: Δύο (2) ποιήματα

Εγώ δεν είμαι ποιητής.

Εγώ δεν είμαι ποιητής…
είμαι του πόνου γητευτής
και της χαράς ζητιάνος
.
Εγώ δεν είμαι ποιητής
στιχάκια γράφω της στιγμής
στην πίκρα μου απάνω.

Κάνω κατάθεση ψυχής
σε τούτο τ’ άψυχο χαρτί
την μοναξιά να πνίξω,

γιατί η τσιγκούνα η ζωή
με την σταγόνα μ' ελεεί
κοντεύω να στραγγίξω!

Λέτε να είμαι ποιητής
που ‘μαι εχθρός της λογικής
με την καρδιά βαδίζω;

Κάνω επένδυση ψυχής
κι ίσως στην άλλη τη ζωή
(την ζούγκλα σαν αφήσω)
σαν άνθρωπος να ζήσω.

**

Σαν κομπάρσος σε ταινία.....

Αρχίζει να βραδιάζει
κι ο χρόνος με τρομάζει
πόσο γρήγορα κυλά ...
στα ίδια και στα ίδια...
Αρχίζει να βραδιάζει
κι ένα δάκρυ πάλι στάζει
και στο μάγουλο κυλά....
χαράσσει μια ρυτίδα..

Πλησιάζει πια το δείλι
κι εγώ έζησα σαν ξένος
σαν κομπάρσος σε ταινία....
ψεύτικα φιλούσα χείλη
κι ας αγάπησα με σθένος
ποια πληρώνω αμαρτία;

Αρχίζει να βραδιάζει
κι η καρδιά μου μπάζει
από χίλιες δυο ρωγμές...
πλησιάζει πια η δύση.
Πάμε φίλε μου κομπάρσε
γέλα, αγάπησε και κλάψε
όπως έκανες και χτές.......
μια ζωή στις ψευδαισθήσεις....

Παιδί μου ματωμένο / Ανδρέου Ειρήνη

Παιδί μου ματωμένο
απ' της Κύπρου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα ...
στον κόσμο για να ζήσεις.
Σ΄τούτο τον τόπο
που 'χει χάσει αξίες και ντροπή
παράκαιρα σε έφερα
γι ' αξίες να μιλήσεις...

Παιδί μου ματωμένο
που γι΄αγάπη πολεμάς
και πάσκεις με το λόγο σου
τ΄άδικο να τσακίσεις,
σ΄τούτο τον κόσμο
που σκοτώνει δίχως οίκτο τα παιδιά
παράκαιρα σε έφερα
γι' αγάπη να μιλήσεις....

Παιδί μου ματωμένο
που μας φτύνεις με οργή
παράκαιρα σε έφερα
το ψέμα για να φτύσεις .
Σ' τούτο τον κόσμο
που στο χρήμα έχει θάψει την ψυχή
παράκαιρα σε έφερα
γι αλήθεια να μιλήσεις

Παιδί μου ματωμένο
απ' του κόσμου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα
τον κόσμο να γνωρίσεις.
Σ΄τούτο τον κόσμο
αγάπη δεν θα βρείς ούτε κι εσύ
παράκαιρα σε γέννησα
μετ' από με θα ζήσεις....

ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΘΑ ΝΙΨΕΙΣ; / Ανδρέου Ειρήνη

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΠΙΛΑΤΕ
ΘΑ ΤΑΣ ΝΙΨΕΙΣ ;
ΠΟΥ ΟΧΛΕ ΠΟΥ ΑΝΑΦΩΝΟΥΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ
ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ
ΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ;

ΠΟΥ ΦΑΡΙΣΣΑΙΕ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕΣ ΓΙΑ ΘΕΟ
ΤΗΝ ΟΨΙ ΣΟΥ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΑ ΝΙΨΕΙΣ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΕΛΩΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΕ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ
ΠΟΥ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΟΥΣΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΗΨΗ ;

ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ
ΚΙ ΑΦΑΝΙΖΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ , ΚΡΑΤΗ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ
ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ
ΜΑ ΤΗΝ ΝΕΚΡΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΙΝΑΝ
ΞΕΨΥΧΩΝΤΑΣ

ΑΜΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΓΗ ΕΣΥ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΑΧΤΗ
ΚΙ ΟΎΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝΤΡΟ ΟΥΤΕ ΣΤΑΡΙ ΘΑ
ΦΥΤΡΩΝΕΙ
ΝΕΚΡΑ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΦΩΤΙΑ ΚΙ Ο ΜΠΑΤΗΣ
ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΛΕΙ ΝΕΚΡΌ ΚΑΙ
Τ ΑΗΔΟΝΙ

ΛΙΓΟ ΣΤΟΧΑΣΟΥ : ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥΤΟ ΔΩ
ΕΧΈΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΚΆΙ ΜΆΝΑ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
ΦΑΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΙΕΣ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ
ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ..
ΚΑΙ ΝΙΨΕ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ

Το μόνο ποίημα της ποιήτριας με κεφαλαία .. γράφτηκε σε λίγα λεπτά μα με πολλή πονο
κι οργή για την ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας σαν ανθρωπότητα και σαν πολιτισμός ...

Με μια κλεψύδρα αντάμα / Ανδρέου Ειρήνη

Πώς ένα δέντρο που κοντεύει πια να ξεραθεί
ξάφνου γεμίζει από χυμούς, φύλλα κι ανθούς;
Μοιάζει με θαύμα!
Πώς ένα σώμα που 'χε στη νάρκη βυθιστεί
ξάφνου ξυπνά και σπαρταρά στους ουρανούς;
Κι εδώ είν' το δράμα.......
Μετέωρο κρεμιέται, πασκίζει να σταθεί...
κάποιοι περαστικοί ορμάνε στους ανθούς
σαν ζώα σε αλάνα.
Που να πιαστεί αφού δεν βρίσκει σώμα με ψυχή
ούτ' έναν άνθρωπο σωστό; Σαλεύει ο νους,
είν' όλα τόσο πλάνα....
Στέρεψαν πάλι η χυμοί , το δέντρο πάει να ξεραθεί...
ξανά στην νάρκη το κορμί μες σε φραγμούς
με μια κλεψύδρα αντάμα..

Από το βιβλίο " Της ψυχής μου τα κομματια"

Κράτησα κονσερβοκούτι / Ανδρέου Ειρήνη

Μη δίνεσαι ολόψυχα
κι απ' την αρχή μην κρίνεις...
μην βγάζεις τα εσώψυχα
στο έλεος θα μείνεις.

Του πάθους λάθη τραγικά
πληρώνονται με αίμα ..
κι αν η καρδιά τον νου νικά
τυφλός είσαι σε ρέμα.

Αδέσποτα σκυλιά πολλά...
φίδια , οχιές παραμονεύουν...
μην ξοδευτείς ποτέ σ' αυτά.
Για να φάνε σε θωπεύουν.

Αν το χέρι τους απλώσεις
χωρίς αυτό ίσως βρεθείς..
φίδια κι αν εξημερώσεις
απ' την φύση τους θα προδοθείς.

Δεν αλλάζουν οι ανθρώποι...
προσποιούνται από συμφέρον.
Θα σου μείνουνε οι κόποι..
βαρύ στα στήθια στίγμα φέρω:

Κράτησα κονσερβοκούτι
ενώ είχα περιβόλι..
χόρτασαν Ιούδες, Βρούτοι
κι άφαντοι γίνανε όλοι.

Την κονσέρβα θα φυλάξω..
κράτησα σπόρους και βολβούς
τον μπαξέ να ξαναφτιάξω
μ' ανεμοθραύστες και φραγμούς...

από το βιβλίο "Της ψυχής μου τα κομμάτια"

Ο Θεός ψηλά ας κρίνει / Ανδρέου Ειρήνη

"Πώς χάθηκε ολάκερος ο κόσμος απ' τη γη ",
με πόνο τον καθρέφτη ρωτά μία μορφή....
Για χρόνια ξεχασμένη από παιδί, σκυλί, 
τάχα θα την θυμούνται σαν θα 'ναι πια νεκρή;

Κανείς μια καληνύχτα, ούτε μια καλημέρα.....
την πόρτα της εκτύπησε μονάχα ο αγέρας..
Βήματα πάνε κι έρχονται μα άνθρωπος κανείς,
στέρεψε και το δάκρυ της και πια δεν ωφελεί.

Γιατί αν δεν το νιώθουνε κοντά της να βρεθούν
καμμιά αξία δεν έχουν τα λόγια που θα πουν..
Στην σιωπή πια άραξε , στην θλίψη αργοσβήνει
και αν αυτό της άξιζε ο Θεός ψηλά ας κρίνει.

απ' την συλλογή
"Ανθρώπων εργα" 

εμπνευσμένο απο συνομιλία με κάποιο ηλικιωμένο πρόσωπο...

Γίνε παιδί / Ανδρέου Ειρήνη

Και όταν όλοι σ' εγκαταλείψουν
και οι αγάπες στάχτες σ' αφήσουν,
κοίτα τα χρώματα να μην σου λείψουν…
πέτα τα γκρίζα απ' την ζωή σου.

Γίνε παιδί , τρέξε στη φύση,
Μίλα στα δέντρα και στα πουλιά.
την θλίψη ν' αράξει μην την αφήσεις
δεν σ' αγαπά, αυτός που σε πονά..

Γίνε παιδί , φόρεσε χρώμα,
γέλα, τραγούδα , αγάπα εσένα!
Πάτα την θλίψη και καν' την λιώμα
πες "σαν και μένα άλλος κανένας!"

Φόρα το κίτρινο της μαργαρίτας,
της παπαρούνας φόρα το χρώμα.
Ξέχνα το χτες, μπροστά σου κοίτα!
Πάτα την θλίψη! Κάνε την λιώμα!

Από το βιβλίο  "Φτου μας με.. αγάπη"