Ένας αέρας με θυμό λυσσομανά
κάτω το ρίχνει,
ρωτώ ποιός είναι που τον κόσμο τυρρανά
και ένα χέρι εχθρικό
εμένα δείχνει.
Με δίχως λύπηση, στη γη
πέφτει η βροχή
και παρασέρνει δέντρα, σπίτια
και ανθρώπους,
γονατισμένη κάνω μία προσευχή
για να σωθούν όσα εφτιάξαμε με κόπους.
Με εγωισμό ζήσαμε όλη τη ζωή,
ίχνος αγάπης δεν υπήρχε
και συγγνώμη,
πεινούσαν γύρω μας παιδάκια
και γονιοί
μα δεν μας άγγιζαν συνείδησης οι νόμοι.
Τώρα ζητούμε δακρυσμένοι μια γωνιά,
ένα καλύβι να βρεθεί
για να σωθούμε,
μα όση δείξαμε στους άλλους απονιά,
τον πόνο έφερε
μαζί να γνωριστούμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου