Θύμησες από το σπίτι μου
Το σπίτι μου κάθε πρωί
υποκλινόταν σε ένα ήλιο
γεμάτο με ανείπωτο φως
Μέσα στην αγκαλιά των γονιών μου
με τα σπίτια τα τραπέζια
τα απονήρευτα χαμόγελα των ανθρώπων
Στο ερμάρι γραμμένοι και οι εννιά μας
με ιεραρχική σειρά και μέρα γέννησης,
η ώρα αναζητούσε αργότερα ωροσκόπο
Κανείς δεν μας ρώτησε
τι μεσολάβησε στα πενήντα χρόνια,
πως ο χρόνος μας αφαίρεσε ανάστημα,
αν σβήστηκαν τα ονόματα
στο ερμάρι της μνήμης
τι μεσολάβησε ,
πόσο άλλαξαν τα πρόσωπα,
απολειφάδια τώρα του κάποτε είναι μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου