Γράμματα στην αγαπημένη ΙΙ / Σταύρου Σταύρος

Έρχεσαι ακροπατώντας σε διάφανα
Πλήκτρα ονείρων
Και μες τη μουσική των βημάτων σου
Πλάθω πραγματικότητες σε μωβ
Και πορτοκαλί και λευκό του γιασεμιού
Κάτω από ήλιο που χαράζει,
Μες την ομίχλη δυο που γίνονται
Το ένα, το ακέραιο και δίχως αριθμούς
Αγαπημένη,
Και πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις,
Τι είναι πιο αληθινό από το θέλω
Και τι πιο πλάνο απ' το μπορώ...

Αναστοχασμός/ Ανδρέου Παύλος

Σ' έναν αναστοχασμό
της παρελθούσας χρονιάς
κρεμάστηκαν οι γοργοτάξιδες στιγμές
ανάποδα
με μανταλάκια πιάστηκαν
σε ένα σκοινί μπουγάδας.
Οι άνθρωποι είναι το σκοινί.
Για να μοιραστούν τα όνειρα.
Αλλάζουν, υποδέχονται το φως.
Παλεύουν στο χάος να ισορροπήσουν.
Ξεκαθαρίζουν μες στον πλούτο του νου.
Σε στιγμές εξαγνισμού.

Πορεία ... / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Νιώθω να γίνομαι ένα με τον τόπο
όταν τον περπατώ

Αντάμα με τη φύση
αυτή να ακουμπώ

Αυτή να ανασαίνω
μα αυτήνε να μιλώ

Για σαν αποχωρήσω
σ' αυτήνε θα θαφτώ

Οι καλημέρες μας / Άντρια Γαριβάλδη

Τα χρόνια μας μετράμε
Σ' ένα κομμάτι νήμα απ' το κουβάρι της ζωής
Τις μέρες της χαράς ιχνηλατούμε
Μ' ένα ανύποπτο ανασκίρτημα της μνήμης
Να ξέρουμε, να περιμένουμε ή να ξεχάσουμε...
Πώς η ζωή στο παρά πέντε θα χαθεί ένα πρωί
Καθώς μια νέα μέρα θα γεννιέται
Αναζητώντας το χαμόγελο που σπάνια χαρίζεται
Σ' ένα κομμάτι σπάγγο σημαδεύουμε τις καλημέρες μας
Που λιγοστεύουν σιωπηλά και σταθερά.

ΠΟΘΟΣ κ ΕΠΙΘΥΜΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Νοστάλγησα,πεθύμησα να πάω στο χωρκό μου,
μαζί με τα αδέλφια μου ,να πάω στο πατρικό μου!
Να θυμηθούμε τα παλιά,τα παιδικά μας χρόνια,
πού ήρταν τζιαί τα ρήμαξαν,οι Τούρτζιοι με κανόνια.

ΧΑΡΤΖΙΑ
Τουρκοκρατούμενο χωρκό,με ομορκιές τζιαί κάλλη,
από τον Πενταδάκτυλο,μέχρι το περιγιάλι.
Λογιών λογιών αγριολούλουδα είναι ανθισμένα,
μοσχοβολούνε οι ευωδιές,στούς κάμπους απλωμένα!

Κυκλάμινα,ματσικόρυα είν´οι αυλές γεμάτες,
όπου κοιτάξεις βλέπεις τα,ακόμα τζιαί στις στράτες!
Μοσχοβολούν οι γειτονιές,μα είναι λυπημένες,
Τούρτζιοι τις έχουν τις κρατούν,με άλυσους δεμένες.

Το σπίτι μας είναι κλειστό,τζιαί τσακροκλειωμένο,
γυρώ γυρώ τείχη ψηλά περιτριγυρισμένο.
Αδύνατον μέσα να μπώ,λίγο να ξαποστάσω,
μέσα την αυλή τουλάχιστον να κάτσω ,γιά να πνάσω.

Κτυπώ την πόρτα,μ´άδικα ,έξω να καρτερούμε,
τζιαί στο σκαλί εκάτσαμε για να ξεκουραστούμε.
Ο πόνος έγινε λυγμός αγκάθι στην ψυχή μας,
γιατί να είναι τόσο σκληρή η μοίρα η δική μας;

Μεγάλο κρίμα τζιαί άδικο,το σπίτι σου να χάνεις,
απέξω νασαι να καρτεράς,ποττέ σου δεν ξιχάνεις,
τζιαί γιατρικό δεν βρέθηκε,τούντη πληγή να γιάνεις.

[Μου λείπεις] / Λαμπής Γιάννος

Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
κι ο ήχος της απουσίας σου με ξεκουφαίνει,
τίποτα δεν μοιάζει πια το ίδιο
και συνεχώς βυθίζομαι στην απουσία σου,
ακροβατώ στη μνήμη σου
αλλά μου ξεφεύγει η εικόνα καθώς κυνηγώ τα χρώματα.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
και το μόνο που μοιάζει το ίδιο
είναι τα σάπια δοκάρια της οροφής
τα κρύα κι ατσαλάκωτα σεντόνια
κι η πόλη που μουλιάζει αδιάκοπα κι αδειάζει συνεχώς.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
στηρίζομαι μόνο σε ότι μου έχει απομείνει από εσένα
και με τις λέξεις προσπαθώ να ράψω στίχους
αλλά συνεχώς ματώνω τα δάκτυλα μου,
ίσως αυτό να είναι κι η λύτρωση μου.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
μόνο εσύ μου απόμενες
και μέσα από εσένα αντλώ ζωή.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ…/ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

Απροσάρμοστος ως Μέλος της Ακαδημίας·
δε θα βράβευε τον Πρόεδρο της υπερδύναμης
(οργανωτής μιας κάποιας κοινότητας, ο άθλος του),
ούτε τον Αντιπρόεδρό της (μια ταινία, ο άθλος του).
.
Τα άλλα Μέλη δεν έσκυψαν να δουν την Ιρένα ¹
στους υπονόμους· υδραυλικός η Γερμανίδα
στα γκέτο Βαρσοβίας κι από κει να φυγαδεύει
βρέφη Εβραίων μέσα στην εργαλειοθήκη της,
μεγάλα εβραιόπουλα με το φορτηγό της.
Δυο χιλιάδες πεντακόσιες οι φωνούλες τους,
να τις κρύβει γαβγίζοντας ο σκύλος συνεργός της.
.
Δεν έσκυψαν τα Μέλη στον λάκκο να δουν
Ναζί να της συνθλίβουν χέρια και πόδια.
.
Χιλιάδες μικρές οι πράξεις,
με μεγάλη ψυχή, ωστόσο.
.
Για μια υδραυλικό αργόμισθη θα μιλάνε τώρα;
.
.

.
Από την ποιητική Συλλογή ‘ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ’, Εκδόσεις Σοκόλη, 2019, Αθήνα.
.
---‘Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει’. Δήλωση της υποψήφιας για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Irena Sendler, το 2007, μετά τη βράβευση του Αντιπρόεδρου των ΗΠΑ χάρη στο φιλμάκι του για τις ‘συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη’.
.

"ΧΑΡΑ" / Πενταράς Νίκος

Το βλέμμα της μέρας
σπέρνει χαμόγελα
στο βρεγμένο χώμα
κι ένα μικρό κυκλάμινο
ανάμεσα στη σιωπή των βράχων
ανασαίνει την άνοιξη.

(από την ποιητική συλλογή "Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015)

[Υγρές φωτογραφίες] / Γεωργίου Εύα

Υγρές φωτογραφίες
κοιτάχτηκαν κατάματα
και διαλύθηκαν
Ούτε το βιβλίο άντεξε
σωριάστηκε κατάκοπο
Μόνο λίγες ναρκωμένες
αναμνήσεις υποβαστάζουν
το μυαλό
Θολό τοπίο
Θολά πρόσωπα
Κανένα χαμόγελο δεν ξεχωρίζει
Άγνωστος κόσμος!
Παράδεισος η κόλαση;
Χειμώνες βαριαναστενάζουν
κει που η Άνοιξη στήνει καρτέρι
Η τελευταία λέξη έγειρε
στο χώμα αμετανόητη
Είσαι πια αλλού
ξέμπαρκος χωρίς χάρτη
Αιωρείσαι σε μια γης κουκίδα

Αγαπη -αλληλεγγύη... / Άθως Χατζηματθαιου

'Αδειοι οι δρόμοι και το αγέρι φυσά τρελά
Στο πεζοδρόμιο ένα μπουκάλι κατρακυλά
Κι ένας άστεγος στέκει στην άκρη
Στα βλέφαρα του στάζει ένα δάκρυ
Κάνεις δεν θέλει κάνεις δεν δίνει
Η αλληλεγγύη στο δάκρυ σβήνει.

Που πήγαν όλοι άνθρωπο ψάχνει
Νεκρή η πόλη και η ψυχή του
Έγινα όλοι πέτρινοι βράχοι
Κλέβουν τα όνειρα και τη ζωή του

Οι δρόμοι άδειοι κι όμως μπουλούκια τον προσπερνούν
Λες δεν υπάρχει τι κι αν το βλέπουν δεν τον κοιτούν
Μονάχος είναι μονάχος μένει
Η μοναξιά του εκεί προσμένει
Πέφτει η νύκτα παντού σκοτάδι
Πόσο αλήθεια διψά ένα χάδι.

ΚΗΔΕΙΑ / Πανάγου Μαρούλλα

Η νειότη σου λεμονανθός

χαμένο παλληκάρι

Κόπηκε της ζωής σου ανθός

Κύπρου μαργαριτάρι

Φύγαν τα χρόνια πέρασαν

και ορφανό το σπίτι

Πάνε οι γονείς και γέρασαν

σ'ελπίδας καρδιοκτύπι

Πάντα να περιμένουνε

για την επιστροφή σου

Μα τώρα μνημονεύουνε

κόκκαλα στην ταφή σου

Πάνε οι γονείς γεράσανε

μ'επιστροφής ελπίδα

πως θα σε δούνε αγόρι μου

με λευτεριάς πατρίδα

Μαρμάρωσε η υπομονή

πέτρωσε η ελπίδα

που πίσω θα σε έφερνε

'ελευθερη πατρίδα,

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ: Δύο (2) ποιήματα

Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στον ήλιο και στην κρίση τ ουρανού
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
όλη μέρα ζωγραφίζοντας τη χαρά
στα ύψη της αισιοδοξίας
Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στην παγωνιά και στα σύννεφα
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
και κρύβονται φοβισμένες
στα ματόκλαδα της άγριας βροχής
προσμένοντας τη λιακάδα ξανά
Εκθέτω τα όνειρα και τα λάθη μου
σε ζηλόφθονα μάτια
σε καρδιές δίχως αίμα
σε φωτεινές λεωφόρους
και σκοτεινά μονοπάτια
Εκθέτω γυμνή την καρδιά μου
στη ξεδιάντροπη υποκρισία σας
και τολμώ όσα εσείς θα θέλατε
αλλά δεν τολμάτε

**

Άγρια μπόρα η οργή
ρημάζει τη ζωή μου
και σήμερα όπως και χτες
Θυμώνω για το άδικο
που πάντα βασιλεύει
όπου ο φόβος κατοικά
και το κεφάλι του σκυφτό
κρατά ο αδικημένος
Ηφαίστειο το αίμα μου
θαρρώ θα βγει απ τις φλέβες
και ασταμάτητη βουή
οι σκέψεις στο μυαλό
Ένα αναπάντητο γιατί
μαχαίρι στην καρδιά μου
τα τείχη σου που ύψωσες
Μα πάντα θα χαμογελώ
γιατί έχεις ότι αγαπώ
κι αλήθεια το λατρεύεις
Νάσαι καλά που μ έμαθες
χρόνους πικρούς να ζω

Παιδί προς μητέρα / Αλεξία Βίκτωρος

Θυμάμαι παίζαμε κρυφτό
και έτρεχα μήπως με βρεις.
Παίζαμε κυνηγητό
και έτρεχα μήπως με πιάσεις.
Παίζαμε και τραγουδούσαμε στη μαγική χώρα, με τα πολλά παιχνίδια.

Έτσι μου είχες πει...

Μου χαμογελούσες και μου έλεγες,
κοντά σε εκείνους τους συμπαθητικούς ανθρωπάκους,
ότι ο καλύτερος πρέπει να κερδίσει σε αυτό το παιχνίδι.
Ο καλύτερος θα "ταϊστεί".
Ο καλύτερος θα πιάσει καραμέλες και γλειφιτζούρια.

Ποιο παιδί δεν θέλει ζαχαρωτά;

Μαμά... δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.
Ούτε μπορώ να σε βρω, ούτε μπορώ να σε πιάσω.
Πώς κρύφτηκες τόσο καλά;

Δε μου έχεις πει πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι,
και αρχίζω να φοβάμαι!
Επιτρέπεται να καταπνίγουν το-υ-λύπες καπνού τα άλλα παιδάκια;
Κάνουν κακό τα λουλουδάκια;

Είδα κάποιους να βάζουν έναν άνθρωπο μέσα σε έναν φούρνο.
Είναι ειδικό δωματιάκι, για να τον ζεστάνει;
Πώς θα συνεχίσει το παιχνίδι κλεισμένος εκεί μέσα;

Παρατήρησα κάτι άλλους ανθρωπάκους να κοπανούν τη στάχτη και να τη ρίχνουν στο ποτάμι.
Είναι η σκόνη από το τζάκι;
Πού είναι το τζάκι;
Κρυώνω...
Μπορώ να τους πω να με βάλουν και εμένα στο δωματιάκι του φούρνου ή βάζουν μόνο τους μεγάλους;

Όλοι κάνουν μπάνιο και εμένα δε με σκέφτεται κανένας!
Πηγαίνουν σε κάτι δωματιάκια για το "λουτρό".

Θα πάμε μαμάκα και εμείς!;
Μην ανησυχείς,
θα σε περιμένω να πάμε μαζί.
Δεν μοιράζομαι την απόλαυσή μου με κανέναν άλλο.

Βλέπω κάτι κυριούλες με κάτι άλλους κυρίους.
Μαμά μου, και εσύ έχεις κάνει φίλους;
Δεν μπορώ να βρω ούτε τον μπαμπά.
Είσαι μαζί του;

Μαμά πού είσαι;
Δεν έχω καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι.

Μαμά θέλω να νικήσω!
Αλλά πώς;
Δε μου εξήγησες πώς παίζεται και δεν έχω κανέναν να ρωτήσω.

[Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου] ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στον ήλιο και στην κρίση τ ουρανού
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
όλη μέρα ζωγραφίζοντας τη χαρά
στα ύψη της αισιοδοξίας
Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στην παγωνιά και στα σύννεφα
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
και κρύβονται φοβισμένες
στα ματόκλαδα της άγριας βροχής
προσμένοντας τη λιακάδα ξανά
Εκθέτω τα όνειρα και τα λάθη μου
σε ζηλόφθονα μάτια
σε καρδιές δίχως αίμα
σε φωτεινές λεωφόρους
και σκοτεινά μονοπάτια
Εκθέτω γυμνή την καρδιά μου
στη ξεδιάντροπη υποκρισία σας
και τολμώ όσα εσείς θα θέλατε
αλλά δεν τολμάτε

Η ποίηση του Άθου Χατζηματθαίου

Από το Νίκο Πενταρά

Όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η, τουλάχιστον, αυτή τη μαγική εντύπωση μάς δίνει η τέχνη της Ποίησης. Όλα όσα έχουν χαθεί κι εκείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν, θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών έναντι του κόσμου είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη. Γι’ αυτό ο ποιητής, ο γνήσιος ποιητής, πρέπει να είναι ένας αφοσιωμένος της Ποίησης και της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός πρέπει να μένει πάντα ο αφοσιωμένος της και να εκφράζει τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή, μέσα από τα ποιήματά του.

Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός και οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές με αφοσίωση και ευλάβεια. Ο Άθως Χατζηματθαίου, ως γνήσιος και αφοσιωμένος εραστής της Ποίησης και της Ζωής, νιώθει ενδόμυχα το βάρος αυτής της ευθύνης. Προσεγγίζει με συνέπεια και αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το Όνειρο, που τη συντήρησαν στους αιώνες, και μαρτυρεί το είναι της.

Η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου προσλαμβάνει το μυστικό της ανθρώπινης φύσης και το διαθλά απειροδιάστατα στο κοσμικό κάτοπτρο. Αιωνίζει την κοσμική περιπέτεια με όρια το αιώνιο και άρρητο και το εφήμερο και φθίνον. Μεταξύ Ζωής και Θανάτου ανασταίνει ξεχασμένες αλήθειες, φωτίζει εμπνευσμένα κρύφιες διαστάσεις της καθημερινότητας και αποκαλύπτει θεσπέσιες πλευρές της προσωπικής ζωής. Είτε είναι συμβολική, είτε είναι ρεαλιστική, είτε είναι εξπρεσιονιστική ή υπερρεαλιστική, υπερβαίνει τα στεγανά των σχολών και των κριτικών και γίνεται μουσικό φθέγγεσθαι πλήρες νοήματος.

Ο Χατζημαθαίου εισδύει με πάθος και φιλοσοφική διάθεση στον ιερό συρμό των κοσμικών δρώμενων με τις βαθιά μεταφυσικές προεκτάσεις και πολιορκεί το μεγάλο γεγονός της ύπαρξης στον κόσμο, για να αναπλάσει ποιητικά τα βιώματά του. Έτσι, πάρα πολλά από τα ποιήματά του μαρτυρούν τους τραγικούς προβληματισμούς του και αναμοχλεύουν συντελεστικά τις ηχηρότερες δυνάμεις της συνείδησης. Ο ποιητής επιλέγει το σκηνικό του προσεκτικά και ταυτίζεται με τους ήρωες του, τα πρόσωπα και με τα πράγματα, όπως οι λάτρεις του διονυσιακού χορού, όπως οι μύστες και οι μυσταγωγούμενοι στα ελευσίνια μυστήρια, όπως οι στρατευμένοι ιππότες και οι θεουργοί.

Μέσα από χρώματα πολλά και ευωδιά, έχοντας την άθραυστη γλυκύτητα νεογέννητου παιδιού, η ποίηση του Άθου Χατζημαθαίου οδεύει κατ’ ευθεία στην ουσία, συγκεράζοντας ψυχική ευπάθεια και στοχαστική διάθεση. Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη αίσθηση της ζωής και η δίψα να αγγίξει το αιματηρό βάθος των πραγμάτων και των ιδεών, να αφομοιώσει τις δύο αιώνιες αξίες τον έρωτα και τον πόνο, που ζυμώνονται με το πάθος και γίνονται στίχος. Μια ορατή ευαισθησία και μια αδιόρατη θλίψη αναδύονται μέσα από τους στίχους του. Τραγουδά με ειλικρίνεια και αυθορμησία σε όλους τους τόνους, από την τραυματισμένη τρυφερότητα ως το σφοδρό πάθος.

Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον αναγνώστη της ποίησης του Χατζημαθαίου είναι η ασυγκράτητη ρομαντική διάθεση, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και ο πυκνός λυρισμός. Η πηγαιότητα, επίσης, η ευαισθησία και ο πλούτος των εναλλασσόμενων εικόνων τής δίνουν περίσσια χάρη. Είναι μια ποίηση που συγκινεί μα και που, συνάμα, προβληματίζει. Μια ποίηση που προσφέρει παρηγοριά και λύτρωση μέσα στην ψυχρή, την απάνθρωπη εποχή μας.

«ΑRS MORIENDI» / Μοράρης Γιώργος

Η χορεύτρια που έβλεπε τη ζωή

ένα παιχνίδι στον αέρα

ξετυλίχτηκε σαν ένα κύμα

να διαγράψει στον αέρα το ανεπανάληπτο τόξο της.

Πριν ζευγαρώσει ξανά με το κορμί της

η αυλαία έκλεισε για πάντα

αφήνοντας ανοιχτή μόνο μια γωνιά στα χείλη της.

Από ένα μικρό πέρασμα μας έδωσε την ψυχή της.

Την έβαλαν στη στάση εμβρύου

σαν να ‘ταν η μέρα του πένθους μέρα τοκετού.

Το τελευταίο επιφώνημα ζωγράφισε στην όψη

που έσπασε το σφυγμό της σαν χορδή άρπας.

Ο ελεγειακός ποιητής κλείστηκε στη νεκρή

να γίνει εκείνος το όνειρο της νύχτας της.

Ακόμα χορεύει

βγαίνει από το σώμα της σαν φάντασμα

και μαθαίνει την τέχνη του θνήσκειν.

Ο ΛΟΙΜΟΣ / Μοράρης Γιώργος

Ακόμα και τα μάτια των ψαριών γέμισαν δάκρυα

όταν οι Αθηναίοι

άναψαν την πυρά μπροστά στη θάλασσα

χτυπημένοι από τον μαύρο όλεθρο.

Πήραν φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου

το πέταγμα της σκιάς μου

ενώθηκε με τη νύχτα

η ψυχή ναυάγιο του κορμιού μου

κάτι λιγότερο από καπνό και από άνεμο.

Θαμμένος σ’ έναν τάφο

γεμάτος ανεξιχνίαστα μυστικά.

Πάνω στη στάχτη μου πλαγιάζουν

οι νεκροί του λοιμού.

Για το σκοτάδι που κρύβει μέσα του ο κόσμος

ο ήλιος ας με έκαιγε στο άπειρο

να μην βρείτε την τέφρα μου στη γη.

Ροσμαρίνος: Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Μοράρη από τις Εκδόσεις Καστανιώτη / 2008

Εραστής της ανυπαρξίας το κενό

σαν παιδιά τους αγκάλιασε.

Από τον Φαέθοντα κατέβασε

το χρυσό προσωπείο

πως ήταν γιος του ήλιου.

Αφαιρώντας από τον Ίκαρο

αυτό που δεν ήταν

και τα φτερά που τον σκεπάζανε μανδύας ……

***

Στην κόψη του πεπρωμένου

τα βλέμματα τους έτρεξαν σαν αύρες

και συναντήθηκαν στο άπειρο.

ο θάνατος μιλούσε

με τα στοιχειά της φύσης

***

 Θέρος είναι και ο θάνατος δροσίζεται

κάτω από τους ίσκιους του

φυλάγοντας στη σαρκοφάγο το τρόπαιό του

η κιβωτός που διασώθηκε

περιέχει την νικημένη ζωή

**
Η Δήλος

Η Δήλος με τις σπασμένες πέτρες

οστεοφυλάκιο των αγαλμάτων.

Αγγίξαμε τρυφερά τις υγρές τους κόγχες

που τυφλωθήκαν από το απολιθωμένο φως.

Ανάμεσα του ο έρωτας φαίνεται να κοιμάται

τον ύπνο της πρώτης παιδικής ηλικίας

Όμως η ψυχή του

και με τον σβησμένο πυρσό της

βρίσκεται στην αγρύπνια.

***

Ταφική Απομόνωση

Καμιά εκπλήρωση

δεν μπορούσε ν’ αναχαιτίσει

τα μάτια μας που έπλεαν 

και χάθηκαν μακριά. 

Κάτω από την επιφάνεια της λίμνης 

γλιστρούσαν οι χελώνες 

σχημάτιζαν ερωτική πομπή 

και χόρευαν στο υδάτινο μισόφωτο. 

Εκεί που τα γλυκά νερά της αλμύριζαν 

πρόβαλε το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

με τα κύματα των άπειρων υποσχέσεών της. 

Βγήκαν φεγγάρια 

που καταδύθηκαν για το λουτρό τους

και ξανάνιωσαν 

κεφάλια Νηρηίδων

στήθη που τέμνουν το πέλαγος. 

Το πόδι του χρόνου κρινόταν 

στους βραχίονες μιας ζυγαριάς

χωρίς αντίβαρο.

Ταλαντεύτηκε μπροστά μας η θέα

και το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

αναδιπλώθηκε να διαλυθεί

στο σάβανο της ομίχλης. 

Οι χελώνες άκουγαν κραδασμούς

που δεν τους εννοούσαμε

μας οδηγούσαν 

τα πηδάλια των ποδιών τους 

εκεί που μετατοπίσθηκαν όλα 

στην αρχική θέση τους.

Όπως άνοιξαν 

έκλεισαν οι πύλες του τοπίου 

ενταφιάζοντας  απομεινάρια

μιας ακινητοποιημένης ζωής.

Έρμαιο στη ναυτία των αιώνων 

εκείνος π’ αφήνει 

την αρχαία θάλασσα ν’ αναπαύεται

μέσα στην ψυχή του.

Νιόβη 1974 (Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο '74)

Μοράρης Γιώργος

Δεν έχασε μόνο τη μάχη
Έχασε περισσότερα από τη μάχη.
Μια Νιόβη δίχως δάκρυα.
Πέταξαν αίμα και ζωή
πίσω από τον άπιαστο τοίχο του σκοταδιού.
Ξέθαψαν τα παιδιά της απ' το πηγάδι
μ' ορθάνοιχτα τα στόματά τους
έτοιμα να τη φωνάξουν.
Κράτησε τη ψυχή τους με το φιλί της.
Να ζωντάνευαν στην αγέννητη κραυγή τους
με τη διορία μιας μέρας.
Το ακτινοβόλο μικρό όραμα
από καπνό και παραλήρημα.
Είναι στην ανημποριά των ηττημένων,
να τους ξεγελούν
πλάσματα με χέρια αλαβάστρινα
μορφές μιας γλυπτικής που τους σκότωσαν.
Όταν δεν ξεπλένουν το κακό
με δάκρυα συντριβής
άσβεστη μένει η φωτιά στα μάτια.
Η δύναμη τους ακατάργητο πένθος.

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΧΑΡΝΩΝ / Μοράρης Γιώργος

Στην οδό Αχαρνών

περνά το καραβάνι των νεκρών.

Ο Κέρβερος που ξέφυγε μόλις από το σκυλόσπιτο

βγάζει από τα τρία στόματα τον αφρό του

στους αποδιοπομπαίους από τον Άδη.

Στο τέρμα του δρόμου η Σφίγξ πτερωθείσα

από το μακρινό της χθες για το μακρινό της αύριο

η μητέρα του τρόμου

αναμένει σαν αράχνη τα έντομα.

Κανένα δεν ξεμπλέκει μια κλωστή

Χωρίς ν’ αγγίξει τον ιστό της.

Ο άνεμος λικνίζει την υφάντρα και τα νανουρίζει

αφιερωμένα από τις Μοίρες στο δίχτυ της.

ΜΙΜΟΖΑ / Μοράρης Γιώργος

Πόση φενάκη στη μαρμαρυγή του στολισμού της

περιβάλλει τα βαθιά της θέλγητρα

και τα μαλλιά να πέφτουν

νιφάδες από μετάξι

σε δέρμα από αλάβαστρο.

Δεν σε κοιτάζει μόνο με αυτό το βλέμμα

σου δίνει τα μάτια της

να γευτείς τα μήλα των Εσπερίδων.

Εύθραυστη κα φευγαλέα σαν τη Μιμόζα

Διαλύεται μόλις την αγγίζεις, μια οφθαλμαπάτη.

Πόσο δεν είναι μακρινοί συγγενείς

η ομορφιά και η πλάνη.

Φιλολογικό Μνημόσυνο του θεολόγου - Ποιητή Κυριάκου Σαμάρα

Κυριάκος Μ. Σαμάρας (21 Μαΐου1961- 16 Οκτωβρίου 2015)

Ο ποιητής Κυριάκος Μ. Σαμάρας γεννήθηκε την 21 Μαΐου 1961 στην Αμμόχωστο και απεβίωσε σε ηλικία μόλις 51 από καρδιακή προσβολή στις  16 Οκτωβρίου 2015. Εξαιτίας της τουρκικής εισβολής του 1974 κατέφυγε ως πρόσφυγας μαζί με την οικογένειά του στη Λάρνακα.Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή και στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά της Κύπρου.

Εργάστηκε ως καθηγητής σε διάφορα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας. 

Ποιητικές συλλογές: 

α. «Η οδός των ανθρώπων», [Αθήνα 1992] 

β. «Ως διʼ Εσόπτρου», [Λάρνακα2010]


http://www.aradippou.org.cy/files/ekdoseis/2016/068-079_ARAD16_FMONTAZ.pdf

.

Σώματος Έρως / Σαμάρας Μ. Κυριάκος

Αγγίζοντας
τις ρωγμές
του πόθου σου
μέσα
στα μύρα
της σάρκας σου
ψηλαφούσα
τα μυστήρια
του ονόματός σου!

(Αύγουστος ʼ90)

Εσύ / Σαμαράς Μ. Κυριάκος

Θέλω να σε κυνηγήσω
μέχρι την άβυσσο
να γεμίσʼ η καρδιά μου
το χάος,
για σένα,
χίλιους αιώνες νʼ ασθμαίνω
και πάντα μπροστά μου
η αντίπερα όχθη
με το φως που χρυσίζει
Εσύ!
Μʼ όλες τις δυνάμεις
που χαρίζει το Σύμπαν
σʼ ένα μικρό λουλούδι
ή σε μια ψυχή
που πελώρια αγκαλιάζει
την ιστορία της χαράς
και του πόνου μου!

(Ιανουάριος ʼ95)

Κραυγή αγάπης / Σαμαράς Μ. Κυριάκος

Ένας ολόκληρος άνθρωπος
στα χέρια μου
χίλιες κραυγές μαζί
και χίλια χαμόγελα
αγάπης
οι στιγμές του πόνου
και της λύτρωσής μου.
Αφουγκράστηκες ποτέ έναν άνθρωπο
να σʼ ακουμπάει
με τα δάκτυλα της ευτυχίας
να μουρμουρίζουν τʼ όνομά σου;
Έζησες ποτέ σου μια τέτοια στιγμή
να αιωρείσαι
με το βάρος της αγάπης
χιλίων αιώνων!

(Απρίλιος ʼ92)

Η αλήθεια του κάλλους / Σαμαράς Μ. Κυριάκος

Άγγιξα τις χρυσές λιαχτίδες
στο μέτωπο της ψυχής σου
και η καρδιά μου βυθίστηκε
στην έκσταση της χαράς
μικρού παιδιού που αντικρίζει
για πρώτη φορά το μυστήριο
του κάλλους.
Ύστερα πήρα να μετρώ
όλες τις στιγμές του χαμόγελού σου
κι η ανάσα μου κόπηκε
με την αστραπή του φωτός
που ο Θεός δώρισε στους ανθρώπους.
Πέρασαν πολλοί αιώνες
από τότε.
Κι εγώ έμεινα στην ίδια
πρώτη έκσταση
αρνούμενος να αποκηρύξω
το μύθο
και το μυστήριο της αλήθειας
που ιστορεί το κάλλος!

(Ιούλιος ʼ97)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ. / Πανάγου Μαρούλλα

Γράφω τα λόγια της αγάπης
εκείνα που δεν άκουσες
Ομολογώ τον έρωτά μου
Που χίλια χείλη τον διαβάζουν.
Που χίλια μάτια τον βλέπουν.
Που χίλιες καρδιές τον αισθάνονται
Κανένας δεν είναι που να μην αγάπησε
Κανένας που δεν πόνεσε '
Κανένας που δεν ξενύχτισε στο δάκρυ.
Κυλούσε σιωπηλό,
στον πόνο τον αμίλητο .
Δεν επιτρεπόταν ο καημός του ,
Μοιράζομαι τις σκέψεις
στην κάθε μου γραμμή .
Μοιράζομαι τον καημό
της αδελφής ψυχής.
Ξέρεις ποια είναι .
Ξέρεις για ποιον κτυπάει η καμπάνα
Ξέρεις γιατί!!!!!!!!!!!!
Μα δεν ξέρεις πόσο.
Δεν κατάλαβες πόσο.
Δεν ένοιωσες πόσο.
Το ελαφρυντικό της άγνοιάς σου
σου δίνει απαλλαγή
Σωστή η επιλογή σου
και πίσω η θύμηση στρογγυλοκάθησε
στην άδεια θέση σου.
Μαζί και το τραγούδι
που ύμνησε τον έρωτα
Που ύμνησε την επίσημη αγαπημένη .
Πόση αλήθεια;
Πόση θέληση;
Πόσο κράτησε;

Οπτασία / Άγις Χαραλαμπίδης

Ωσάν αγγέλου όραμα και Θεία οπτασία

Στον ουρανό ζωγράφισε με τόση μαεστρία

Της φύσης καλλιτέχνιδας το μαγικό το χέρι

Όπως αυτή και μόνο αυτή να ζωγραφίζει ξέρει.

Στ αύριο να δει το φως του... / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Μέσα στον πόνο των καιρών,
στην θλίψη που σαλεύει.
Απάνω στου γέλιου την σχισμή
που χάραξε η ελπίδα

Το μέλλον είναι ζοφερό
με κυνηγά η έγνοια
Θαρούνε πως συμφέρον ειν
το άτιμο το χρήμα

Το αίμα χύνουν μπόλικο
στο χώμα τ Αλεξάνδρου
στην σκακιέρα των εθνών
κυριαρχεί το εγώ τους

Σιγοκαίει η Γαία μας
θρηνεί τον άνθρωπο της
Ουρλιάζει ως ισόθεος
σκοτώνει τον εαυτό του

Βγάζει κραυγή ένα παιδί
όλοι αφουγκραστείτε
Προσφέρετε τα μάτια σας
στ αύριο να δει το φως του.

Όσοι στ' αλήθεια σ' αγαπούν / Ανδρέου Ειρήνη

Όσοι σε τούτη την ζωή
πραγματικά πονούνε
τα δάκρυα τους ειν' κρυφά..
Στα φανερά γελούνε.

Να μην στενοχωρήσουνε
αυτούς που αγαπούνε
κι ακόμη οταν ξεψυχούν
"Είμαι καλά" θα πούνε

Αυτοί που τους αγάπησαν
μόνο θα λυπηθούνε
που βρίσκαν χρόνο για αυτούς
κι ένα καφέ να πιούνε.

Όσοι στ' αλήθεια σ' αγαπούν
ποθούνε να στο πούνε
"Είσαι καλά" σαν σε ρωτούν
την πλάτη δεν γυρνούνε.

Η αγάπη δεν είναι γιορτή
κάποιες φορές τον χρόνο
η αγάπη είναι δίπλα σου
στο γέλιο και στον πόνο.

Ειρήνη Ανδρέου

Πόσο αλλοτριώθηκες ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Πόσο αλλοτριώθηκες στο χρήμα ποιητή
που ξ̌έχασες τον ρόλο σου, το σύστημα φλερτάρεις.
Της εξουσίας θλιβερέ κι εσύ προσκυνητή...
σ' είδα σε ψηφοδέλτια κομμάτων να ποζάρεις.

Πόσο αλλοτριώθηκες στην φήμη ποιητή
που ξέχασες τον ρόλο σου, να είσ' επαναστάτης
Γλείφεις και σέρνεσαι και δόξες επαιτείς
στο σύστημα εισχώρησες, αντί να είσαι κράχτης.

Ωωω πώς αλυσοδέθηκε η πατρίδα και σφαδάζει
κι η αλήθεια μες στα δίχτυα ξέπνοη σπαρταρά.
Κόκκαλα ηρώων τρίζουνε κι η γης αναταράζει
κι ενός παιδιού αγέννητου ακούω τα ουρλιαχτά.

«Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο     (Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.)

διοργανώνει στις 17 Ιανουαρίου 2020, στις 6:00 μ.μ., εκδήλωση με θέμα :           «Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ»

στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής – Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

(Πλατεία Κολοκοτρώνη, Σταδίου 13, Αθήνα)

και σας προσκαλεί να συμμετάσχετε.

Εισαγωγική ομιλία θα απευθύνει ο Ευάγγελος Κουρής, δικηγόρος,           Πρόεδρος της Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.

Κεντρικοί ομιλητές θα είναι

Ιωάννης Σιεκέρσαββας, πρόεδρος του Σωματείου «Αδούλωτη Κερύνεια» Κωνσταντίνος Γρίβας, αναπληρωτής καθηγητής Γεωπολιτικής Σ.Σ.Ευελπίδων Μανούσος Παραγιουδάκης, στρατηγός ε.α. , επίτιμος Αρχηγός Γ.Ε.Ε.Θ.Α.

Παρεμβάσεις θα κάνουν οι:

Γεώργιος Κουρούκλης, δικηγόρος, πρόεδρος της Σ.Α.Κ.

 Αλέξιος Χ. Κωνσταντίνου, PhD δικηγόρος, διδάσκων καθηγητής – συντονιστής ΑΠΚ και Σχολής Αξιωματικών Ε.Α., Γ.Γ. Ενώσεως Κυπρίων Ελλάδος    Αθανασία Φωτιάδη, νομικός, μέλος της Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.

Την συζήτηση θα συντονίσουν οι:

        Λουκάς Αξελός, Δρ ΕΚΠΑ, συγγραφέας, διευθυντής Εκδόσεων «Στοχαστής» και περιοδικού «Τετράδια» και

Αθανασία Φωτιάδη.

Το χρώμα του Γαλάζιου Υάκινθου: Παρουσίαση του μυθιστορήματος του Χρίστου Χατζήπαπα

Πρωτόκολλο συνεργασίας του ομίλου ΒΑΣΙΛΙΤΖΙΑ με το Πανεπιστήμιο του Μινσκ

Αντιπροσωπεία του Π.Ο. ΒΑΣΙΛΙΤΖΙΑ με τον Πρόεδρο Αντώνη Λαζάρου και την χοροδιδάσκαλο Μαρία Δημητρίου Ττοφαρή  κατόπιν πρόσκλησης του Κρατικού Αγροτικού Πανεπιστημίου του Μινσκ παρευρέθηκε σε μεγάλη εκδήλωση του συγκροτήματος “VELES” του Κρατικού Αγροτικού Πανεπιστημίου του Μινσκ όπου  γιόρτασε τα 10 χρόνια από την ίδρυση του στο θέατρο του Πανεπιστημίου.

Επίσης είχε συνάντηση με τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Νικολάι Ιβάνεβιτς και Αντιπρύτανη Βλατντιμήρ Νικολάεβιτς και υπογράφηκε πρωτόκολλο συνεργασίας του ομίλου με το Πανεπιστήμιο.

ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ / Πενταράς Νίκος

Κάθε Πρωτοχρονιά
σκουπίζω απ' το κατώφλι
του νέου χρόνου
το δάκρυ τ’ ουρανού
ντύνομαι την ορμή
του κυμάτου
ζώνομαι το ουράνιο τόξο
που ξεπροβάλλει
πίσω απ' το βουνό
με τα καμένα δέντρα
και προχωρώ.

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ / Πανάγου Μαρούλλα

Μπουμπούκι τριαντάφυλλο μπαίνει ο νέος χρόνος
μαζί του φερνει αρώματα και ξεμακραίνει ο πόνος .
Μ έλπίδες εξεχείλησε σήμερα η καρδιά μας
να φέρει τύχη και υγειά σ' όλους και στα παιδια μας.
Με την ευχή τουτη η χρονιά ευτυχισμένη να'ναι
να τα προσέχει ο Θεός όπου και να γυρνάνε
.Να φέρει στην πατρίδα μας πάλι ελευθερία
τους πρόσφυγες στα σπίτια τους που ζουν στην προσδοκία .
Ευχομαι τούτη η χρονιά να'ναι η τελευταία
και στα χωριά μας λευτεριά να κλείσει την αυλαία
Για τούτο τωρα αδέλφια μου ας δώσουμε τα χέρια
Η Κύπρος να λευτερωθεί μ' ειρήνης περιστέρια
Να πάμε τότε όλοι μας και πάλι στα χωριά μας
αυτός είναι ο πόθος μας κι η ελπίδα στην καρδιά μας
Φλόγα που μένει άσβεστη πόθος που δεν ξεχνάμε
στους τόπους των προγόνων μας πάλι να ξαναπάμε
Ναν το φεγγάρι ολόγιωμο τ' αστέρια να φωτίζει
και τις καρδιές η λευτεριά γαλήνη να γιομίζει
Ο ήλιος της δικαίωσης φέτος να ανατείλει
στις σκλαβωμένες εκκλησιές ν' ανάψει το καντήλι

Αναστοχασμός / Ανδρέου Παύλος

Σ' έναν αναστοχασμό
της παρελθούσας χρονιάς
κρεμάστηκαν οι γοργοτάξιδες στιγμές
ανάποδα
με μανταλάκια πιάστηκαν
σε ένα σκοινί μπουγάδας.
Οι άνθρωποι είναι το σκοινί.
Για να μοιραστούν τα όνειρα.
Αλλάζουν, υποδέχονται το φως.
Παλεύουν στο χάος να ισορροπήσουν.
Ξεκαθαρίζουν μες στον πλούτο του νου.
Σε στιγμές εξαγνισμού.

Κάτω από το δέντρο της ζωής της Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Κάτω από το δέντρο της ζωής,
στ άπειρο της αγάπης, άγγιξε
η χαρά τα μάτια σου.
Δύο μάτια φως ανέσπερο.
Φωνή μαγική, απόκοσμη.
Αγγελος αγάπης, αλήτης
δρομέας ζωής, καθώς
του πρέπει.
Διακτίνισμα ελπίδας,
χείλη ηδονή, καρδιά καθαρή
πνεύμα λαμπερό.
Ανοίγεις παντζούρια φυγής.
Αλήτικο πετροχελίδονο,
επιστρέφεις πάντα πίσω.

Που ΄φυς, ψυσιή μου του Κυριάκου Κατσιαντώνη

Πάει ακόμα ένας χρόνος/ Ανδρέου Ειρήνη

Πάει ακόμα ένας χρόνος
και στης μίζας το νησί,
ΦΤΟΥ μας μη μας πιάσει ο φθόνος!
Σαν και μας κανείς στη γη!

« Έξυπνα» μου ανθρωπάκια
πϊονάκια των ρητόρων
που σας τάζανε "λαβράκια"
εις του"φάτε ωρέεεεεε" τον ντόρο!

Ψηφοδέλτιο δεφτέρι
μέσα κι η…."κουτσή Μαρία."
Οι "σωτήρες" έν' ασκέρι
μα δεν βλέπω σωτηρία.

Με στόμφο σας μιλούσαν
κι εσείς δώσ' του παλαμάκια.
Την Πατρίδα ξεπουλούσαν
και εσείς …..συνενοχάκια

ΚΑΡΕΚΛΕΣ , καρεκλάκια
στου… «Ππάντζιαρου» το χάνι,
χρυσά μπόνους, φακελάκια,
στου Αυγεία μας την στάνη!

Δεν σας φτάναν οι μισθοί σας
θέλατε κι επιχειρήσεις
και την πίττα όλη δική σας!
Ε, σείς θεατές της κρίσης!

«Έξυπνα» μου ανθρωπάκια
με ταυτότητες κομμάτων…
με ρουσφέτια, ρουσφετάκια
φτάσαμε « αίσια» στον πάτο!

Και εσείς φοροφυγάδες
που πλουτίζατε …."χρωστώντας"
κι έτσι ζούσατε αγάδες
κι οι φτωχοί λιμοκτονώντας,

ξεσκεπάζεται ο στάβλος
κάθε πόστο και βρωμιά,
Ζουμε σ ενα κυκλο φαύλο
βουτηγμένοι στα σκατά!

Μάσες με χρυσά κουτάλια
κι ο φτωχός να ζητιανεύει!
Να τα μαύρα μας τα χάλια
κι ο εχθρός παραμονεύει…..

Πώς κατάντησε η Κύπρος
έρμαιο στα δανεικά
για να συντηρείται ο κόπρος
τόσο «δημοκρατικά»!

Να αφαιμάσσεται ο φτωχός
και ο κλέφτης να διαπρέπει,
να διορίζεται υπουργός
μα ότι πάθουμε μας πρέπει!

Πώς μας έφαγε η "μαστούρα,"
αποχαύνωση εντελώς!
Ζούμε στην ψευτοκουλτούρα,
θέαμα γίναμε ως λαός!

Μας κουρεύανε,τ' αρνάκια
μα εμείς δώσ' του καρναβάλια.
«’Εξυπνα» μου ανθρωπάκια
ΦΤΟΥ ΜΑΣ και μας πρέπουν κι άλλα