Ο διακαής πόθος της Ενώσεως μας με την μητέρα μας Ελλάδα
Ξέρεις ποια χώρα είν' αυτή που πριν τόσους αιώνες
στολίζουνε το χώμαν της Ζάππεια, Παρθενώνες;
που είναι πράγμαν ιερόν το χώμαν το δικόν της,
τον κόσμον που γαλούχησεν με τον πολιτισμόν της;
που γέννησεν τον Περικλήν και τον σοφόν Σωκράτην,
που δίδαξεν τα γράμματα εις όλα τ' άλλα κράτη;
Και μάλιστα οι ίδιοι, καθώς ομολογουσιν,
ότι πως τον πολιτισμόν κοντά της τον χρωστούσιν!
Του Λεωνίδα την τιμήν με τ' άλλα παλλικάρια
στες Θερμοπύλες έπεσαν γι αυτήν ωσάν λιοντάρια.
Kι ο Γερμανός ο Παλαιών Πατρών Μητροπολίτης
μαζίν με τον Γρήγορων για χάρην ιδικήν της,
Κολοκοτρώνην, Πανούργων, Διάκον και Παπαφλέσαν,
πιστοί στον όρκον της τιμής για χάρην της εππέσαν.
Και ο Τυρταίος Ρήγας της, ο μέγας ποιητής της,
κοκκίνισεν το χώμαν της για χάρην της τιμής της.
Είσαι εσύ, Ελλάδα μας, ω φίλτατη μητέρα,
που τ' όνομάν σου έχομεν στον νουν μας νύκτα μέρα.
Η σκλάβα Κύπρος μας θρηνά που βρίσκεται μακρά σου
και έχει πόθον φλογερό να μπει στην αγκαλιά σου.
Πο' 'χει λαχτάρα περισσή, να ενωθεί μαζί σου,
να της γλυκάνει τες πληγές το μητρικό φιλί σου.
Οστούν εκ των οστέων σου και σαρξ εκ της σαρκός σου,
η Κύπρος είναι γνήσιον κομμάτιν ιδικόν σου.
Μες στων Κυπρίων τες καρδιές ανάβει σαν την λάβα,
που φίλοι σου και Σύμμαχοι βαστούν την κόμα σκλάβα.
Χρονάκια εβδομήκοντα ακόμα κι άλλα πέντε,
ακρίβειαν, οι Κύπριοι που σκλαβωθήκαμέντε.
Κλαίομεν και στενάζομεν απ' της καρδιάς τα βάθη,
βάζομεν δυνατήν φωνήν ο κόσμος να το μάθει.
Έγινεν ανυπόφερτος ο βίος μας που ζούμεν,
οι ξένοι τρων τον πλούτον μας κι από μακρά θωρούμεν.
Κόμα η γεωργία μας τελείως κατεστράφην,
κτυπήθην η παιδεία μας, σχεδόν κι αυτή εχάθην.
Γι' αυτό της Κύπρου ο λαός κλαίουν κι αναστενάζουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου