Επειδή είμαι άνθρωπος...

 

Αθηνά Τέμβριου

Πόσο πολύτιμη εμπειρία θα ήταν για μένα, για σένα αν για μια μέρα αθόρυβα βγαίναμε απ’ το ασταμάτητο παιχνίδι της ζωής για να γίνουμε απλοί παρατηρητές. Να αντιληφθούμε τι συμβαίνει γύρω μας, να ερευνήσουμε λιγάκι το θολό εαυτό μας. Είναι ωραίο το να ψάχνει κανείς την αλήθεια μέσα από τα καθημερινά δρώμενα και να συλλογίζεται το γιατί... , το να κάνει μια αυτοκριτική χωρίς τάσεις υπεροψίας ή έλλειψης αυτοσεβασμού και να μην φοβάται... . Είναι ευτυχία τελικά η αισθητή εναρμόνιση με αυτά που μας περιβάλλουν, τους άλλους ανθρώπους και φυσικά τη δική μας οντότητα. Όλοι γνωρίζουμε ότι ανακαλύπτει ο άνθρωπος την εσωτερική του διάσταση με συνεχόμενη αυτογνωσία, αλλά πόσοι συνειδητοποιούμε ότι ο ενδόμυχος αυτός κόσμος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά αυτό που καθημερινά χτίζουμε πάνω σε κάποια θεμέλια...

Ποιος είμαι? Ποιος είσαι? Δεν είναι παρά καθημερινά ερωτήματα όλων μας. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε και ας γίνουμε... Ας μην ξεχνούμε ότι καθημερινά γινόμαστε,..... ότι καθημερινά ζωγραφίζουμε την ύπαρξη μας. Άλλωστε η επιλογή είναι δική μας.
Ο Σαίξπηρ είχε κάποτε πει ότι «η ζωή δεν είναι παρά μια σκηνή θεάτρου και εμείς οι ηθοποιοί της». Αυτό καλείται ζωή? Αυτός είναι ο άνθρωπος? Ίσως η ζωή δεν εκπέμπει θεατρικότητα αλλά είναι μια έννοια που της αξίζει περισσότερη σοβαρότητα. Ίσως δεν μας δίνονται σενάρια κοσμικά να υποδυθούμε, απλά τα γράφουμε μόνοι μας συνειδητά και ασυνείδητα. Γιατί αν μια άλλη δύναμη τα συγγράφει, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να ζητούμε ελευθερία ψυχής. Έχουμε τη δύναμη να αμφισβητούμε για να γίνουμε ποιο σοφοί επειδή είμαστε άνθρωποι και η ελεύθερη βούληση μας ταξιδεύει και σε άλλους δρόμους. Αν όμως δεχτούμε τα γεμάτα σκεπτικισμό λόγια του άγγλου αυτού συγγραφέα, ίσως σαν ατελείς άνθρωποι ανασκάψουμε τις αλήθειες που κρύβει κάθε μεγάλη ψυχή. Και αν τελικά ο καθένας μας υποδύεται μια φιγούρα «θεατρική» έχει πνοή να επιλέγει τον ρόλο του στον μικρό μας κόσμο. Ποιος μπορεί άλλωστε να καταφύγει στα παρασκήνια και συνάμα να πλάθει τον μύθο του? Ποιος δύναται να ορίζει χωρίς την άρνηση και να υπάρχει χωρίς κατάφαση?
Έτσι απλά, αν είναι να μάθουμε πραγματικά ποιοι είμαστε πρέπει να ισορροπούμε ανάμεσα στον άνεμο μιας καταιγίδας και στη γαλήνη του καλού καιρού. Να ψάχνουμε το νόημα της ζωής ανάμεσα στα ποιο μικρά και πιο μεγάλα. Ας μην ξεχνούμε στίχους δοσμένους μέσα από πόνο και λύτρωση, στίχους αγαπημένους:
«Τι το καλό? Τι το κακό? Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’ αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ’αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ’ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων
Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια
Κι ο ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου, έμοιαζε
να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε
Αυτός
ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας!» (Οδυσσέας Ελύτης, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ)