Η ΞΩΤΙΤΖΙΗ

Ερκεται τακτικά στον νου μου τζιαι μοιάζει σαν το ξωτικό
Τζιαι καθη νύχτα τυρανιά με σαν ανεράδα, σαν στοισιό
τζιαι κράζει με ...., Το γέλιον της τζιαι της μμαδκιάς της θάλασσα
σε τζιείνην την κορμοστασιάν φαίνεσται μου παλάβιασα
'Μεινίσκω γιώνι ξηστικός τζιαι στην θωρκάν της βόβωσα
τζι ούτε ναν λόον να της πώ, ούτε που το εξόρτωσα.
Μα'νι το όρομαν γλυτζιήν, Θέ μου τζιαι νάταν βολετό
να' τουν να την εξαναδώ τζιαι με φτερά 'τουν να πετώ.
Σαν την οσιάν της να γενώ τζιαι μέσα στην αγκάλην της
που έρωταν να ξηψυχώ τζι ήτουν να πώ “χαλαλιν της”,
Τζιήρτεν το φως της ημερούς σηκώθηκα τζιαι λαμνισα
μέμπα τζιαι βρώ αναπαμόν, αφ ούτις ενε κάμμησα.
Τζι επιαχα στράτες τζιαι στενά τζιαι μονοπάθκι'ακαθθερά
ππέρκιμον ξαναμπλάσω της να γιάνει τούτος ο σεβτάς
πο'σιει που τότες κάβκουμε τζιαι πιον εν αναπαύκουμε
σαν να τζιαι μάγια μού καμεν να μεν ηβρίσκω αμάντα
όμως γλυτζιής εν ο καμός της,τούτη αγάπη εν για πάντα
Να κόψω μούτιν εγ γενέται τζι οτι τζιαν θέλετε εσεις πέτε.
Για μέναν μόνο τζιείνη ένι τζι' άλλη καμιά εμ μπόν της μοιάζει
σαν τον πελλόν τον έρωτάν της θέλω,τζιαι τρώμε το μαράζι