"ΕΠΑΝΟΔΟΣ" (απόσπασμα) του Νίκου Πενταρά

του Νίκου Πενταρά

... Αφήνω κατά µέρος τις φωτογραφίες και συλλογίζοµαι ...

Φέρνω στη σκέψη µου την Ακανθού

τα δάση των βουνοπλαγιών της

τις δαντέλες των ακρογιαλιών της

και τα τρεχούµενα νερά της.

Φέρνω στη σκέψη µου τους Αχαιούς

τ’ αγκυροβόληµα των καραβιών τους στ’ Αφροδίσιον

την πιο ψηλή βουνοκορφή της λατρείας τους

και τα ερείπια του µεγαλείου τους.

Κατόπι σκέφτοµαι τους εν δουλεία

που θάψαν την οργή και την οδύνη τους στην έρηµο

που κρύψανε τον ήλιο µε ψηλά οικοδοµήµατα

και ζουν υπό σκιάν

οργίζοµαι, µα πάλιν ηµερεύω, γιατί στο νου µου φέρνω

όλους τους άλλους εν δουλεία τους αγνούς κι αθώους.

«Στο κάτω - κάτω της γραφής αυτοί σε τίποτα δε φταίξανε,

γιατί να µην µπορούν να δουν την Ακανθού;

Γιατί να ζούνε στη δουλεία;»

Μονολογώ κι ορθώνω το κορµί µου

κτυπώ το πόδι µου στη γη κι αρχίζω να χορεύω την πυρρίχη

µαζί µε τις ηρωικές µορφές των κάδρων

που κοσµούν το σπίτι µου και µου θυµίζουν

όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Φυλής.

Μετά το ρίχνω στους διθύραµβους

µέχρι που παίρνω τη µεγάλη απόφαση

να πειθαρχήσω δίχως καθυστέρηση

στα λόγια του προγόνου µου,

του πρώτου εκ των Μυκηναίων που κατοικήσανε την Κύπρο

τη Β' χιλιετηρίδα π.Χ.

«Εσένα θέλω αποστείλει, Ποιητή, στους εν δουλεία

απογόνους µου

για να τους απαλλάξεις απ’ αυτή και να τους οδηγήσεις

πάλιν πίσω

στην Αχαιών Ακτή».