Ο ΛΟΓΟΣ

Κοίταξα την πρωινή χλόη

ένα ουράνιο αντιφέγγισμα να την περιχύνει.

Κι ευθύς

τα πόδια του Αγίου της σκήτης να γεμίζουν πληγές

αγκάθια να περπατούν στα δάχτυλα

νέφος ακρίδες να τον σκεπάζουν,μια φλόγα πυρός να ταξιδεύει

πίσω από τους βράχους των βουνών.

«Καιρός να σπείρουμε το λόγο σου, Κύριε», ψιθύρισε

πύρινες ανταύγειες να τον ντύνουν

μηχανές μαρτυρίου ν’ ακονίζουν το σώμα του

οιμωγές ανθρώπων ν’ ανηφορίζουν

το νυχτωμένο στερέωμα του θόλου.

Κι ο Άγιος της σκήτης

ένα δάκρυ λυτρωτικό

να του αυλακώνει το πρόσωπο

ανοιγμένες βρύσες εωθινού ύδατος

να τον περιχύνουν

κισσοί και πλατάνια να του ισκιώνουν το σώμα.

Κι εγώ διψασμένος γέμισα νερό τις φούχτες,

ένα σμήνος σπουργίτια

να συνοδεύουν τον όρθρο της μέρας