ΦΩΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ / Φωτιάδου Αρτεμίου Ελένη

Κάποτε δέντρο κάποτε πουλί

Κι η σιγανή βροχή ένα φλασκί κρασί

για τους συνοδοιπόρους

Περπατώ τινάζοντας από τα πέλματα τον χρόνο

κι ας είναι πάντα

ολισθηρό το οδόστρωμα

Καλύτερο όμως από δρόμο ανώμαλο

ή δρόμο υπό κατασκευή

Για τυχερό με λογαριάζουν κι ευτυχή

Έχω αγαπηθεί

από όσα κόπασαν μέσα μου

τον προπατορικό θρήνο

Όμως η έκφραση βυθίζεται πλέον

στη φυσική της λίμνη

Και να επινοήσω δεν μπορώ

σε τόση ομοιομορφία του βυθού

Επιθυμώ διακαώς μια επιμήκυνση

στην έμπνευση του συγγραφέα

Να γεμίσει περιστέρια η παρουσία μου

με τα κλαδιά από άλλη μια στεριά

στην κιβωτό που με αρνιέται

Σε πεδιάδα εύφορη

ελευθερώνω ζεύγη των επιθυμιών

Όσα γονιμοποιούνται στις ώρες των κατακλυσμών

αντί να βουλιάξουν

γίνονται νησιά

Κερδίζω έτσι έναν ακόμη χάρτη

Mυρίζει Λίμνη Αχερουσία

Αναπνέω με αχόρταγη τη μήτρα

Γεννιέται

θάλασσα Ερυθρά

Θεοφάνεια.. / Μακρίδου -Robinet Κλεοπάτρα

Είναι η θάλασσα της Κερύνειας

χρόνια τώρα

να ξεβράζει τους σταυρούς της

που περιμένουν στον ήλιο την Μοίρα

Τόσους Χειμώνες, τόσες Άνοιξες

σκυφτοί στην καλοπέραση μας

μα κανείς μας τόσα χρόνια

δεν βούτηξε για να τους αρπάξει ...

Είναι κι η θάλασσα της Αμμοχώστου

που τους ξέρασε στη στεριά

Στρατιές σταυρών ξεχασμένοι στη βιασμένη πόλη

να περιμένουν Θεοφάνεια..

Πήγε ο Σουλτάνος για πικ νικ

και τους μαχαίρωσε ένα ένα

Τους μάζεψε σʹένα στρατόπεδο

και τους χαΐδευε να γίνουν μισοφέγγαρα..

Κι εκείνοι

άμοιροι άπο τότε

γνώριμοι του Θανάτου

δεν ξέρουν πια σε πιο Θεό να παραδώσουν την ψυχή τους....

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων

Συννεφάκι μου / Μαυρομάτης Γιώργος

 

Χάθηκες στο βάθος του ορίζοντα.

Τώρα κάθομαι μόνος έξω στο πεζούλι μου

και σε σκέφτομαι. Είναι που δε συναντηθήκαμε ποτέ.

Τώρα που είσαι μακριά, έχουμε μεταμορφωθεί,

εγώ σε ένα άγριο τριαντάφυλλο κι εσύ σε μια πεταλούδα,

ως να κάθεσαι στα πέταλά μου.

Συννεφάκι μου

λέω να γίνω κι εγώ συννεφάκι να έλθω να σε βρω.

Έχουμε πολλά να πούμε, να σμίξουμε, να γίνουμε

ένα μεγάλο σύννεφο. Ένα τριαντάφυλλο

και μια διάστικτη πεταλούδα στον ίδιο ουρανό.

Τέλος, θα ήθελα να ξέρεις, πως σήμερα

είναι Χριστούγεννα και σού στέλνω την αγάπη μου.

Και μη ξεχνάς, χρόνια πολλά να πεις από μένα,

στον ήλιο που κρύβεις.

ΧΡΟΝΟΣ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Κοιτάζω από μακριά

ένα κομμάτι μου ναυάγιο στο βυθό

άλλο ταξιδεύει καβάλα σ'αόρατο βέλος

-ποιός ξέρει για πού-

μόνο τα χέρια μου αγγίζουν για μια στιγμή

τα χείλη σου

κι ύστερα χάνεσαι βιαστικά στο ποτάμι

δεν θα ξαναζήσουμε έτσι

ποτέ ξανά.

Πηνελοπη / Τσελεπή Ειρήνη

Δεν ειμαι σου λεω η Πηνελοπη

Τι κι αν μοναχη μου καρτερω, προσμενω

Δεν ειμαι το λαλω

Της Πηνελοπης ο αργαλειος, τής αρετης θαυματα υφαινει

Την υπομονη, τη στωικοτητα, το σεβας. Το δικο μου αμετρο παθος,

τη καταφρονια

Γι' αυτο σου λεω δεν ειμαι η Πηνελοπη.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ / Χριστοφίδης Τίτος

Βρεθήκαμε σχεδόν γυμνοί

ώρες απόγευμα λίγο πριχού το σκότος

διαγράψει το φυσικό μειδίαμα

εκείνο το σκληρό μεσοδιάστημα

όπου αδέξιο μαχαίρι τεμάχισε τον χρόνο

σε πρώτο δεύτερο και τρίτο γύρο

αμφίρροπου αγώνα ιστορίας.

Μόνο αυτιά και μάτια σκέπαζε

το πέπλο βροντερής ομίχλης

η ιαχή του αναπόφευκτου απέναντι

ορθάνοιχτα παραθυρόφυλλα

που αγναντεύουν σκότος αντί φως

όταν η λογική με το συναίσθημα

το ένα τ άλλο εκμηδενίζουν

και ηττημένα κλείνουν σφαλιστά

το σκοτεινό δωμάτιο

φτωχό ,παντέρημο μένει και από τα δυο.

Θα σε κρατώ επιμονή από το χαλινάρι

ισόρροπο να ψάχνεις τον χρησμό

συναίσθημα και λογική ισόποσα στο ζύγι

ο άνεμος του απερίγραπτου

μην έρθει και σε πάρει.

Η σκέψη της ημέρας / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα

Η κωδικοποιημένη γλώσσα, η ποίηση

φαίνεται ότι είναι ο μόνος τρόπος να κάνεις αποδεκτές

-έμμεσα, υπόγεια και συχνά ασυνείδητα -

τις πιο ανυπόφορες ,τις σκληρότερες αλήθειες.

Το να τις λες απευθείας με τ’όνομα τους

δημιουργεί αναγνωστική απώθηση

και άρνηση πρόσληψης…

Εξ ου και τα παραμύθια.

ΠΡΟΔΟΤΕΣ / Πηλαβάκη Δέσπω

Θάψαμε την αγάπη στη σκιά της ζωής

και μόνοι εμείς περνούσαμε

ανάμεσα από τα όνειρα

ελπίζοντας σε ένα χάδι του ήλιου.

Έτσι, για να έχουμε

την εκτίμηση του κόσμου.

Τι κρίμα…..

Πνίξαμε κάθε χαρά

μεσ´στο σκοτάδι της υποκρισίας

και δεν σκεφτήκαμε

πόσο γρήγορα περνούμε

απ αυτή τη ζωή.

Κλεισμένοι μεσ´στο καβούκι

της ψευτιάς,

χαμένοι στους διαδρόμους

της προσποίησης,

δυστυχισμένοι άνθρωποι μισής ζωής,

προδότες του έρωτα και της αγάπης.

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

[ Σε φωνάζω περιστέρι...] / Παπαγεωργίου Αδελαίδα

 Σε φωνάζω περιστέρι

που αναδύεται μέσα στο φως,

αθώο και μειλίχιο

ανίκανο τη κακία του κόσμου να αντέξει

Σε περιμένω να ρθεις

να φέρεις βροχή και καταιγίδες

Σήμερα για κάποιο περίεργο λόγο κρυώνω,

ταξίδεψε μέσα μου

η αδιαφορία του κόσμου,

η Θάλασσα ανίκανη πλέον

να φέρει τη μοίρα μου πιο κοντά,

μονάχα αλμύρα και άμμο

Περπατώ μονάχη τον πόνο μου

βγαίνω στο φως όπου και νάναι,

η ειρήνη σκότωσε το περιστέρι

σύμβολα, συμβολισμοί καταρρίφθηκαν

σε ένα πυρπολυμένο ουρανό

Τα σύννεφα αραίωσαν,

καμμιά ένδειξη για βροχή ακόμα…

ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΟ / Χατζηματθαίου Άθως

Τζιαι μια παθκιά κατάξερη

τζι άγονη γη μου να 'σουν,

'εν σε χαρίζω κανενού

γιατί τζι οι πέτρες σου γιωρκούν

τζιαι θρέφκουν τα παιδκιά σου.

Αθως Χατζηματθαιου

Γλωσσάρι:

Γιωρκούν = είναι γόνιμες, παράγουν

Θρέφκουν= τρέφουν, συντηρούν.

Παθκιά = πατημασιά.

Κανενού = σε κανένα.

Ζωή / Τέμβριου Αθηνά

Ρέεις σαν νερό

στις φλέβες της γης,

Ζωή, σαν σ’ανασταίνει

τ’όνειρο κι η αλήθεια.

Κι ας απορούν πως εισχωρείς

στην πέτρα, στ’άδυτο της ψυχής

σαν φως, σαν προσταγή.

ΕΙΛΩΤΕΣ / Κωνσταντινίδης Στέφανος

Οι είλωτες

δεν είπαν ακόμη

την τελευταία τους λέξη.

Κι αυτό το ξέρουν καλά

οι Σπαρτιάτες.

Τ ω ν δ ι α β α τ ά ρ ι κ ω ν κ α ι τ ω ν μ ε τ α ν α σ τ ε υ τ ι κ ώ ν / Βοσκαρίδης Πάμπος

Φθινόπωρο, απόγευμα

απ’ το παράθυρό μου

βλέπω τα φλαμένγκο

συντεταγμένα να πετούν κατά την αλυκή

Ένα σπουργίτι έρχεται

και κάθεται απ’ έξω στο περβάζι

κοιτά κι αυτό σιωπηλά

και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει

Τι τα κοιτάς;

αυτά δεν είναι σαν κι εμάς

δεν έχουν γεννηθεί εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουνε τ’ αυγά τους

διαβατάρικα σου λέω

Όμορφα όμως, και μεγαλοπρεπή

του κάνω

Όμορφα κι εχούμενα

μου λέει

προστατευμένα

σε τόπους και σε τρόπους

απρόσιτους σε μας

Κοίτα στο άλλο το παράθυρο

το ανατολικό

αυτό που σύννεφο ομοιάζει

μονάχα σύννεφο δεν είναι

σμάρι αμπελοπουλιών

αδύνατων, κακομούτσουνων

σκουρόχρωμων μικρών πουλιών

κυνηγημένων στον τόπο τους

απ’ την κακοκαιρία

και περίεργες συνθήκες

ούτε κι αυτά γεννήθηκαν εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουν τα αυγά τους

πολλά όμως θ’ αφήσουνε εδώ

τα πούπουλα και τα σπασμένα τα φτερά τους

ούτε ψύλλος στον κόρφο τους

αυτών που δεν έχουν τη γη αυτή για σπίτι

Είπε και πέταξε μακριά

το γνωστικό σπουργίτι

Χαικού από Χριστάκη Χαραλάμπους

 Άνοιξη ξανά

μυγδαλιές ανθισμένες

Θεού ευλογία

Μην πληγώνεις τον ποιητή / Ανδρέου Ειρήνη

Τον ποιητή ποτέ σου μην πληγώνεις

την ψυχή του μην την φαρμακώνεις.

Με στίχους τις πληγές του επουλώνει

κάθε τι άδικο τον εξοντώνει.

Δεν αγοράζει ,ούτε πουλάει

με την αγάπη όλα τα μετράει..

κι' αν τον πονέσεις, συγχωράει

μίσος ποτέ του δεν βαστάει..

Μαζεύει ένα ένα τα κομμάτια του

και κτίζει την ψυχή του απ'

την αρχή

μόνο αν κοιτάξεις μες

στα μάτια του

θα δεις κάθε πληγή κάθε ρωγμή....

Μην τον ζορίσεις όμως και κλάψει πολύ

αλήθειες σκληρές να ξέρεις θα σου πει

οι ευαίσθητοι είναι και πολύ δυνατοί

με το κεφάλι ψηλά θ' αποσυρθεί.

https://youtu.be/pnWfi2g6upg