(Πέρσι ο χρόνος ήταν κίτρινος....) / Πασιαρδής Μιχάλης

Πέρσι ο χρόνος ήταν κίτρινος

σα να χτυπήσανε στη γη τ' αυγά χιλιάδων αστεριών

εφέτο είναι μαύρος

αφού μου λείπουνε τα μάτια σου κι ο κόσμος.

Του χρόνου θα γυρίσει στο σταχτί,

θα 'ναι η προβιά μου στους καιρούς των παγετώνων.

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΤΕΓΕΣ / Πασιαρδής Μιχάλης

Οι κόκκινες στέγες είναι 
για να φέρνουν σιμότερα 
τον ουρανό για να δένουν 
τ΄ άσπρο σύγνεφο  φιόγκο 
στα μαλλιά σου. 

[Τόσο είμαστε κοντά ] / Πασιαρδής Μιχάλης

[..]

Τόσο είμαστε κοντά 
και τόσο απέχουμε, 
όσο είναι κοντά 
κι όσο απέχει 
μια σκέψη που διαδέχτηκε 
μιαν άλλη. 

Ειμαστε Έλληνες / Πασιαρδής Μιχάλης

Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε.
Το ’χετε ξανακάνει, χρόνια πριν, σ’ άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες
Και όμως ζήσαμε. Κι αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα,
τα φέραμε δεξά με την αναβροχιά και την ακρίδα
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε πλούσο τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάχτυλο.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τίποτα απ’ την Αθήνα. Είμαστε Έλληνες,
Έλληνες του πικρού καιρού
και της Απελπισίας.

(Ο Δρόμος της Ποίησης, Β´, 1976)

ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ / Κυπριανού Ντίνος

Σε μιά εποχή που την χαρά
λύπη την κάνανε ..
σε μιά εποχη που η αγάπη
έχει σβήσει...
οράματα και όνειρα
μου τα πεθάνανε
και εγώ να σπρωχνω τον νεκρό
να ξανά ζήσει...

ρεφραίν...

Ουρανό δέν έχουν τα πουλιά
μιά γωνιά να φτιάξουν μιά φωλιά
ενας Θεός και ποιός Θεός
να τ΄΄αγαπήσει....
θάλασσα δέν έχει η ερημιά
Είναι όαση τα δάκρυα
και για σκιά τον ήλιο που εχει...
πάντα δύσει ..

Εγώ έχω γράψει για αυτούς..
που αφανίσανε...
με χημικά με σφαίρες
και απο πείνα....
μικρά ..παιδια δίχως το φώς..
τα παρατήσανε
κι΄όλοι χλευάζανε
με βριζαν και με φτύναν

"Ανάμεσα στους 'Ηχους" / Τέμβριου Αθηνά

"Η αγάπη σμιλεύει τον στίχο
ταπεινά κι απέριττα.
Με της ζωής την ορμή
καταργεί μες στη σιγή το χρόνο."

ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Πάντα ένας Ισκαριώτης
μας βγάζει από τη δυσκολία
αναλαμβάνοντας αυτός το χρέος 
Να οδηγεί στα πάθη
και στην αιώνια δόξα
τους Χριστούς του κόσμου
Να διευκολύνει την υποκρισία
του κομπάρσου πλήθους
στο αλισβερίσι
Να καίγεται στο πυρ
του ενός φιλιού που ένωσε
το Θάνατο με την Αθανασία

(Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα)

ΔΙΑΠΑΣΩΝ / Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

''στη μνήμη του Μάριου Τόκα''

Λένε πέθανες; Ακούνε καθόλου; 
Ακούω στο Αμφιθέατρο της μνήμης
φυσαρμόνικα, κιθάρα, στα χέρια σου
υψώνεις το πιάνο σε κλίμακα σολ,
πλάθεις την άρπα ουράνιο τόξο,
το χαρτί πίστα να χορεύουν οι νότες.
.
Λέει ένας: μα είναι κρίμα οι νεκροί.*
Λαλώ: το σκότος τρομάζει τα παιδιά
μα στο φώς σου να βγει δεν τολμά
σαν πραΰνεις της γης μας το χιονιά.
.
Παλληκάρι μουσικό μου, σήκω
γιορτάζουμε, χορεύουμε, σήκω
να τραγουδήσεις εν πορφύραις,
να άδεις εν χορδαίς και οργάνοις,
το μουστάκι σου να δονεί διαπασών.
.

Σόφια και Βίτοσια, Βουλγαρία, 27.04.2008

Από την Ποιητική Συλλογή ‘ΠΕΡΙ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ’, 2010, Εκδόσεις ΠΑΡΓΑ, Λευκωσία, Αθήνα

Σημείωση ποιητή : ‘Μα είναι κρίμα οι νεκροί’, στίχος του Κώστα Μόντη. 

Η ΣΥΓΜΩΜΗ / Χριστοδούλου Θάλεια

Άνθρωποι τόσο εγωιστές στο τέλος μένουν μόνοι
είναι οι άνθρωποι αυτοί που δεν λένε συγνώμη..

Αν έφταιξες, αν πλήγωσες ή ξένο ή δικό σου
να μην διστάσεις να το πεις.. έλα και ταπεινώσου..

Συγνώμη.. πες το και θα δεις πληγές θα επουλώσεις
τον πόνο που προκάλεσες ευθύς θα μαλακώσεις..

Μαγκιά είναι και δύναμη η αληθινή συγνώμη
πληγές που αίμα στάζουμε αμέσως επουλώνει..

Είναι το μόνο φάρμακο απ' τον Θεό δωσμένο
αν έχεις απ' τις πράξεις σου άνθρωπο πληγωμένο..

Αν λες πως τον Θεό αγαπάς στις εκκλησιές αν τρέχεις
μα την συγνώμη δεν την λες μόνο Θεό δεν έχεις..

Μία συγνώμη αληθινή αν βγει απ' την καρδιά σου
η μεγαλύτερη χαρά να ξέρεις θαν' δικιά σου..

[Είναι και κάποιες νύχτες ]΄/ Λαμπής Γιάννος

Είναι και κάποιες νύχτες που μόλις κλείσω τα μάτια μου
βλέπω μπροστά μου ένα τραίνο να περνά αργά,
το τρίξιμο του πάνω στις ράγες είναι σαν κλάμα ενός μικρού παιδιού
κι απ’ τα ανοιχτά τζάμια του 
περνούν πρόσωπα θλιμμένα που όλα με ρωτάνε, « γιατί; »,
δεν θυμάμαι που και πως,
αλλά σίγουρα κάπου είχαμε ανταμώσει παλιά,
η θύμηση τους όμως βούλιαξε μέσα στη λησμονιά
κι όταν το τραίνο ξεμακρύνει πια,
ξυπνώ μέσα σ’ ένα χορταριασμένο κοιμητήρι
και βλέπω τον πατέρα μου με ένα τσιγάρο στο χέρι να μου χαμογελά,
« τις νύχτες ζωντανεύουν όλοι αυτοί που δεν τους λησμονούν,
αλίμονο, γιε μου, σ’ αυτούς που είναι ζωντανοί - νεκροί ».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΗ Η ΖΩΗ / Πανάγου Μαρούλλα

Δεν είναι εύκολη η ζωή
παντού μια ανηφόρα
Ολόκληρη μια μπόρα
και μακριά το φως .

Τα χέρι μας απλώνει
σκαλί και σκαλοπάτι
της περηφάνιας άτι
βάζουμε πάντα εμπρός .

Δεν είναι εύκολη η ζωή
αγώνας με τα νιάτα
όνειρα ντελικάτα
σε πρώιμη εποχή.

πάντα ορθό το βλέμμα
τους στόχους κυνηγάει
και πάντα προχωράει
μέσ την απαντοχή .

Δεν είναι εύκολη η ζωή
λίγη είν' η χαρά της
σπάνια η αγκαλιά της
κι εμείς σαν ορφανοί.

Πέτρωσε τ'.όνειρό μας
στην τόση ανηφόρα
μα δεν το πνίγει η μπόρα
ούτε κι ο στεναγμός μας .

Η θέληση ασπίδα
λαμπάδα αναμμένη
η κορυφή ανεφαίνει
και συντροφιά η ελπίδα .

Που πάντα στην καρδιά μας
και λέει “άντε εμπρός “
εκεί που 'ναι το φως
στα μυστικά όνειρά μας

Μαρούλλα Πανάγου

Πρωτομαγιές , Πρωταπριλιές / Ειρήνη Ανδρέου

Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς ιδεολόγους
κι ένα φτύσιμο γερό σ' όλους τους "γυρολόγους".
Οι ιδεολόγοι αξιών και δίκιου πρωτοπόροι
οι "γυρολόγοι" αηδιαστικοί , αγύρτες, μισθοφόροι.

Μα κάπου μπερδευτήκανε όλα σ' αυτόν τον τόπο
τον κάθε ανάξιο τιμούν, τον κάθε καιροσκόπο.
Πρωτομαγιές, Πρωταπριλιές, Άνοιξες σκοτωμένες
παιδιά που θυσιάστηκαν για ιδέες προδομένες.

Αργίες και τριήμερα , ταξίδια κι εξορμήσεις
άντε και κάποια στέφανα ,λόγοι και στόμφου ρύσεις.
Άρχοντες δουλοπάροικοι το σύστημα αιώνια
και η Πατρίδα στον σταυρό σχεδόν μισό αιώνα ..

Κανένας πια δεν απεργεί παρ' ολη την ξεφτίλα
λαλίστατοι στ΄ανούσια , μούγκα στην κατρακύλα.
"Ωχαδελφέ και φάγε πιες" γι αυτό πιάσαμε πάτο
βγαίν' η Πατρίδα στο σφυρί μα εβίβα κι άσπρο πάτο

Τες ώρες που'σαι... / 'Αθως Χατζηματθαίου

Τες ώρες που 'σαι μακριά
ο χρονος ποτζιημιέται
κούντημα θέλει να σταθεί
τζαι τζυλήσει να χαθεί 

Τες ώρες που'σαι δίπλα μου
ο χρόνος εν μιλιέται
τζυλά τζαι φεύκει σγιαν νερό
πριχου πρόφτασω να χαρώ...

'Αθως Χατζηματθαίου

ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΓΕΥΣΕΙΣ / Ιωάννου Άνθιμος

Τι γεύση έχει η χαρά
η ξεγνοιασιά, η ανεμελιά
τι χρώμα έχει η ζωή
πως νάναι η λεύτερη ψυχή

τι γεύση έχει ένα φιλί
σαν αγαπάς, και σ αγαπούν
πως νοιώθει τάχα μου κανείς
το σ αγαπώ, όταν του πούν

φτάνει στ αλήθεια,εκεί ψηλά
στον ουρανό στ αστέρια
κει που οι αγγέλοι στήσανε
τα θεικά λημέρια

νοιώθει στα χείλια όπως λεν
νέκταρ και αμβροσία
και με τη λέξη σ αγαπώ
κερδίζει αθανασία

τι γεύση έχει ο έρωτας
η αγκαλιά, το πάθος
όταν τον νοιώθεις δυνατά
απ της ψυχής το βάθος

ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Πενταλιά της Κύπρου. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία και στις Πολιτικές Επιστήμες στη Σορβόνη, στο Παρίσι (Docteur d’État). Δίδαξε  Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στα Πανεπιστήμια Laval, Κεμπέκ και Μοντρεάλ. Έχει εκδώσει  έξι βιβλία στους τομείς της πολιτικής επιστήμης, της κοινωνιολογίας και της ιστορίας και δημοσίευσε δεκάδες επιστημονικά άρθρα στους ίδιους τομείς. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες της Κύπρου, της Ελλάδας και της διασποράς. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές και δύο συλλογές διηγημάτων. Δημοσίευσε χρονογραφήματα, κριτική και δοκίμια. Ποιήματα του μεταφράστηκαν στα Γαλλικά και τα Αγγλικά. Ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία και είναι αρθρογράφος στον κυριακάτικο «Φιλελεύθερο» της Κύπρου.  Από το 1983 είναι εκδότης του επιστημονικού περιοδικού «Études helléniques» / “Hellenic Studies”. Από το 1997 είναι επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης στο πρόγραμμα «Παιδεία Ομογενών»  για την ελληνόγλωσση  εκπαίδευση στη διασπορά  (Έρευνα, επιμόρφωση εκπαιδευτικών  και παραγωγή διδακτικού υλικού).


βιβλία:

(2017)	Λεξήματα, Εκδόσεις Βακχικόν
(2017)	Νομάδας: Η έξοδος, Εκδόσεις Βακχικόν
(2013)	Η επιστροφή του αρχιερέα, Αιγαίον
(2011)	Επισκόπηση της νεότερης κυπριακής ιστορίας, Ταξιδευτής
(2008)	Προκρούστη του ενάρετου, Ταξιδευτής