Μαύρα Σκυλιά: Ποιητική Συλλογή της Δάφνης Νικήτα (Εκδόσεις Καστανιώτη 2015)

…η ζωή θα κυλήσει
με την υπόσχεση 
να υπάρχει όσο και 
το όνειρο 
ένα τίναγμα 
στη γαληνή 
τίποτε άλλο…

...

…λάθος ονόματα 
ανείπωτες υποσχέσεις 
μια μέρα θα αποκαλυφθεί η αλήθεια 
στη σιωπή 
μέσα σε αδειανά σπίτια 
με φλεγόμενους τοίχους

...

…με πλησιάζεις 
και αρχίζει το βαλς 
μ’ εσένα μαζί 
για λίγο 
πολύ 
λίγο 
όταν ξαφνικά 
έτσι απλά 
όπως πέφτει η κρύα νύχτα 
σε χάνω 
μένω τότε μόνη 
με επιδέσμους ακόμη στα άκρα …

...

Στο μπαλκόνι σου 
δεν είσαι μόνος 
από δίπλα σου περνούν 
μαγικοί αυλοί 
και απαλοί αέρηδες. 
Στο μπαλκόνι μου 
δεν είμαι μόνη 
γιατί από δίπλα μου 
περνάς και πάλι 
 - αθόρυβα - 
μαγικός τροβαδούρος 
σε δροσερή σιωπή

...

Έβρεχε το σύννεφο 
η σταγόνα στο χέρι μου 
ο ουρανός στα μάτια μου

...

Θα σε θυμάμαι 
όπως 
τα βράδια που βρέχει 
και φυσά στα πέτρινα σοκάκια 
της Πράγας, εκεί που 
ξεχύνονται οι γέφυρες 
με τα γκρίζα αγάλματα 
και τα αόρατα φιλιά…

Η κούκλα / Δάφνη Νικήτα

Βλέπω τα λεπτά της πόδια
να κρέμονται από το ράφι
το δέρμα της είναι πράσινο
-δεν θυμάμαι αν σου είπα πως σ' αγαπώ-
τα δάκτυλα της κόκκαλα μυτερά
μα τα χείλη της σαν αίμα
αφήνουν τη μέρα να τρέχει
σαν καπνός μέχρι να φτάσει
νύχτα πια στο πλάι μου
-μα αφού σου το είπα πως σ' αγαπώ-
είναι όμορφη σαν παιδί που στο χέρι έχει κλωστή
με μια καρδιά στο τέλος
και καθώς φυσάει ο άνεμος αυτή φεύγει ψηλά
-προσευχή σε ουρανό-
τη βλέπω να τρέμει
σηκώνω το βλέμμα να την αγγίξω
την κρύβουν όμως τα σύννεφα που γεννάει ο νους
όταν το φιλί σπάει με δύναμη στο πάτωμα
και οι ανάσες μιας αιμάτινης νύχτας παγώνουν και καίνε
χαράζοντας τα κρυστάλλινα πρόσωπα
βλέπω τον έρωτα σου να τρέχει από τα μάτια σου
σαν προσευχή που φεύγει ψηλά
και πίσω της αφήνει λέξεις που μου χαιδεύουν τα δάκτυλα
μ' αγκαλιάζουν σφικτά
μέχρι να πονέσω
μέχρι να πω
πως σ' αγαπώ
ξανά και ξανά
μέχρι να γεμίσει το δωμάτιο
με κόκκαλα μυτερά
σαν λευκά σύννεφα
μέχρι να τη δω και πάλι απέναντι μου
να χαμογελάει και από
τα κόκκινα χείλη να γεννιέται
ολόκληρο και πάλι
το φιλί

Το βροχερό βαγόνι: Ποιητική Συλλογή της Δάφνης Νικήτα (εκδόσεις :Το Ροδακιό, 2007)

ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ

Βρέχει
καθώς το
ξύλινο βαγόνι
χαράζει τις γραμμές
Από το ανοιχτό παράθυρο
σε βλέπω να κρεμάς κλωστές
από τον ουρανό
και στην άκρη τους
το χαμόγελό σου.


ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ

Χωρίς εσένα
μέσα σε κοιλιά
γεμάτη λόγια
το αγκάθι
δε μ' αφήνει
να χαρώ
της μέρας
τα κρυμμένα


ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΞΟΔΟΣ

Απόψε
λέω
να σ' επισκεφθώ
έντυσα λοιπόν
με χρώμα τα μαλλιά
κτένισα τα ρούχα
και περπάτησα μέχρι
την πόρτα σου

Τότε
ακούω μια φωνή
-ακούω τη φωνή σου-
που ανέβηκε
στη στέγη
μ' ένα σύννεφο
στη μέση
να πει ένα τραγούδι

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΕ

Το νερό
είναι κρύο
γι αυτό λέω να μπω
σ΄ αυτό το αναποδογυρισμένο
καρυδότσουφλο που βρήκα
στο τέλος του παλιού παραμυθιού
- αυτό που φεύγει μακριά -
Από τότε γυρνάω
μαζί του σε κύκλους
μέσα σ΄ ένα ποτήρι
παγωμένη βροχή.



ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΖΑΧΑΡΗ

Κρύβω στις τσέπες
τριαντάφυλλα από ζάχαρη
και περπατώ στους ζεστούς
διαδρόμους του
κόκκινου λαβύρινθου
- Ακούω τα βήματά σου –
Η γυναίκα με το διάφανο φόρεμα
ισορροπεί στις άκρες των δακτύλων της
καθώς ένας άντρας με κεφάλι αλόγου
και ξερά χόρτα στο χέρι
υποκλίνεται με χάρη μπροστά της
Βγαίνω σε ξέφωτο
γεμάτο μυρωδιές από παραμύθια ξεχασμένα
στον πάτο της λίμνης με τα χιλιάδες νούφαρα
Τι κάνουν τα πράσινα μικρά ποντίκια με τα ξωτικά;
- Ακούω τα βήματα σου –
Ψάχνω να βρω τη γυναίκα
αυτή με τα λευκά πέταλα στο μέτωπο
να τεντώνει πάνω σε στρώμα που γράφει
σ’ αγαπώ
το ατροφικό κορμί της.
Στο τέλος ανοίγω την κόκκινη πόρτα
και τότε ξαφνικά
ο καθρέφτης –



ΦΛΑΟΥΤΟ ΑΠΟ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ 

Τα μεσάνυκτα
η πνοή ενός φλάουτου
ζωντανεύει τη μορφή σου
σε σκηνή
σκοτεινή.
Χορεύεις μαζί με τις
μαύρες φιγούρες
αυτές που ταξίδευσαν
μαζί σου
πάνω απ’ τον ωκεανό.
Χωρίς οίκτο τα πόδια
και τα χέρια κτυπάνε τον τοίχο
οι ήχοι των χρόνων που πέρασαν παντού –
τινάζω το κορμί να σε αγγίξω
και όμως σαν ψέματα
από ψηλά κατεβαίνουν
με δύναμη αναμένα κρύσταλλα
και απλώνονται
σαν μικρές φωτιές
που καίνε
τα πάντα.



ΜΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 41’

Πίσω από
σκιές και αινίγματα
πλάι στη μεγάλη γέφυρα
της κρύας πολιτείας
σε λευκό κουρέλι
βρήκα το σκονισμένο βιβλίο
Μάρτης του 41’, έγραφε
χαρισμένο για τα δέκα σου χρόνια
κι έτσι έμαθα
κρυφά και σιωπηλά
πως χρόνια πολλά πριν
γνώρισες όπως και γω
όλα τα θλιμμένα μυστικά
που ξέμειναν στις ρωγμές
του κόκκινου σπιτιού
εκεί που αρχίζει το ποτάμι
στο πίσω ράφι
της ξύλινης
βιβλιοθήκης.



ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΠΟΧΗΣ

Και ξαφνικά
φτερά λευκά παντού
φωνές και δάκρυα
από το κρύο πάτωμα
για την νύκτα που έρχεται
αργά σαν άστρο
που δεν πέφτει ποτέ
στους υγρούς δρόμους
του βορρά η γυναίκα
με το κεντημένο φόρεμα ακόμη
ψάχνει να βρει την μορφή
του χθεσινού ονείρου.
Χάνεται σε μέρος σκοτεινό
με θόρυβο από μηχανές
και ανθρώπους
φτερά λευκά παντού.
Κανείς δεν την γυρεύει
κι όμως την αγαπούν
σαν πορτραίτο εποχής
φτιαγμένο απ’ το δικό σου χέρι
καθώς μάτια γριάς
καρφώνονται πάνω
στο άψυχο
κορμί της.



ΣΟΦΙΤΑ

Το φεγγάρι είναι
κιόλας εφτά ημερών
έλα,
στην επιφάνεια της λίμνης
βλέπω αυτά που ζητάς
μην αργείς γιατί κόκκινες μικρές
πεταλούδες βάφουν το νερό.
Στην Οσάκα σε περιμένουν
κοιτώντας τον ουρανό
ενώ εσύ ερωτεύεσαι
κρυμμένη στο βάθος
της στενής σοφίτας.
Πάνω σε ζεστό χαλί
ονόματα εραστών που κουβαλάς
απ’ τις γκρίζες πολιτείες της Δύσης
σε κρατούν ζωντανή
τα βράδια.
Σε είδα να φεύγεις νωρίς
κρατώντας αγκαλιά το
παγωμένο σώμα του
χθεσινού φεγγαριού.

Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα: Ποιητική Συλλογή της Δάφνης Νικήτα μετάφραση (εκδόσεις: poema, 2009)

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΕΤΤΥ 

Την πήρε απαλά
στην αγκαλιά της και 
προχώρησε μέχρι 
τα μαρμάρινα σκαλοπάτια
του παλιού σπιτιού
μπήκε χαμογελώντας
στην κουζίνα
-απόψε θα έβαζε τα δυνατά της-
οι μυρωδιές θα τον έφερναν αμέσως κοντά της
-δεν έχει χρόνο-
από το ξύλινο ράφι
αρπάζει τη μεγάλη πιατέλα 
αυτή με τις λευκές μαργαρίτες στη μέση
και την αφήνει στο τραπέζι
δύο ποτήρια για κρασί ακόμη
κόκκινο
-κάποιος είναι στην πόρτα της-
λυγίζει το σώμα και την ακουμπάει 
στο πιάτο με χαρά
κάθεται στην καρέκλα της και περιμένει
-κανείς-
μόνο η νεκρή
νυφίτσα να κείτεται
μπροστά της


ΑΡΑΧΝΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

Φοράω τις χοντρές λαστιχένιες μπότες 
και μπαίνω στην αφιλόξενη
κάμαρα από σύρμα λεπτό φτιαγμένη
και παλιά ανάγλυφα γράμματα
-δεν έχω τίποτα να χάσω- 
πάνω σε πιάτα με τουλίπες 
τοποθετώ το γυμνό σου
κεφάλι και κεντάω 
σε ακίνητο λαιμό
μακριά φύλλα 
με μια αράχνη από βρεγμένο νήμα 
σου κλείνω το στόμα 
και σου δείχνω με το δάκτυλο
όρθιο ανοικτό ψαλίδι
να ισορροπεί σε γέρικους φόβους
από βελούδο 
-περπάτησε λοιπόν προς τον κήπο με τα ρόδα- 
γράφει το καπέλο του πατέρα
το αφήνω στο πλάι σου 
από το σώμα μου βγαίνουν 
γυναίκες, άνδρες και ζώα από μαλλί 
-δεν σε βλέπω πια-
ανοίγω με το χέρι το ξύλινο συρτάρι
παίρνω μαχαίρι και πιρούνι 
χωρίζω στα δύο τα ανάκατα γράμματα
της ασημένιας πιατέλας
και γράφω στη μέση 
-τι κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου;



ΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ

Κάθε μέρα
ανοίγω και
κλείνω
πόρτες
κουρνιάζω
σαν γέρικη
γάτα σε σκοτεινές
γωνιές δωματίων
ανεβαίνω πάνω σε
τρεμάμενα τραπέζια
σκαρφαλώνω σε ράφια
και σέρνομαι ανάμεσα
σε ξεραμένη σκόνη
και πολύτιμα ευρήματα
περασμένων καιρών
-ξεχνάω να φάω-
κάθε βράδυ η μουσική
μου χαλάει τις ώρες
και μου ανοίγει τη ψυχή
που τρεμοσβήνει
στα κεντημένα σεντόνια
-ξεχνάω να φάω-
κάθε μέρα και κάθε
νύχτα κυλιέμαι σε δωμάτια
μαζί με πτώματα και παλιούς καημούς
βγάζω κόκκινα νύχια
και ακουμπώ τα χείλη μου πάνω
σε λευκά στόματα που ψηλαφώ στους τοίχους
με τα ξεβαμμένα μικρά σχέδια
πρόσωπα ξένα μου ζεσταίνουν
το κορμί καθώς
όλο και περισσότερο
χώνομαι μέσα στα κουφώματα
μέχρι που χάνομαι
ολότελα
στα θεμέλια ενός
εγκαταλελειμμένου
παγερού
ισογείου.


ΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ 

Στην κοφτερή 
σου άκρη στέκομαι
με έρωτα και φόβο
να στάζουν 
στα μακριά
δάκτυλα 
Από κάτω
νερό και αλάτι
και το μαχαίρι 
να ξεπροβάλλει και 
να χώνεται πάλι
με δύναμη
με λύσσα
με πείσμα
ασταμάτητα
στα υγρά σου βάθη
μέχρι να δύσει
ο ήλιος

Οι ΚΟΥΚΛΕΣ



Οι ώρες στοιβάζονται
μαζί με βιβλία σε κουρασμένα δωμάτια
μικρές σκονισμένες κούκλες από
φθηνή δαντέλα  
και μακρινά ταξίδια στο κούφιο μυαλό
κρατούν πίσω
από παλιό λερωμένο γυαλί
ακίνητο τον περσινό
χειμώνα

Δάφνη Νικήτα (βιογραφικά στοιχεία)

Η Δάφνη Νικήτα γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1973. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο University of Kent at Canterbury και στο Goldsmiths' College, University of London (ΜΑ).  Τον Ιούνιο του 1999 εκπροσώπησε την Κύπρο στον τομέα της ποίησης στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Ευρωπαϊκών Χωρών και Χωρών της Μεσογείου, που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη.

Ποιητικές Συλλογές

•  "Μπουκάλια από το ίδιο άρωμα" 1992
• Το βροχερό βαγόνι, Το Ροδακιό 2007
• Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα, poema 2009

Το φίδι σε άκρη / Νικήτα Δάφνη

Τελικά σε βρήκα
να κοιμάσαι κάτω από το κίτρινο φύλλο
που στην άκρη του μεγαλώνει
το διάφανο φίδι
της αόρατης
σκέψης σου.

Τέφρα Ονείρων : Ποιητική Συλλογή του Μάριου Μιχαηλίδη από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2016 (μικρά αποσπάσματα)

Ανάερο χάδι η ματιά που

Με κοίταε την ώρα που φτερούγες πουλιών

Κροτούσαν συλλαβίζοντας

Παράξενες αρμονίες

Ώσπου έπεσε το απόβραδο

Τη νύχτα δαμάζοντας στα

Ακροβλέφαρά της

Με ανάσες και πόθους

Την Κύπριδα υμνώντας.

***

Δώσε μου μια λέξη 
να Στήσω το σκηνικό της νύχτας 
Μια κατοικία για τα ορφανά μου όνειρα 
Κι ένα καράβι απάγκιο 

Δώσε μου μια λέξη 
Χωρίς πνιγηρά κακόηχα 
Το πολύ δυο φωνήεντα κι ένα 
Σύμφωνο υγρό -"Έλα" να μου πεις, 
Και θα δεις πόσα πουκάμισα θ' αλλάξω 
Μια στέγη θα ντυθώ ή μια θάλασσα για 
Να με αντέχουν τα όνειρά μου.


***

Κι όταν χτυπήσεις την πόρτα
Μην ξεχάσεις να έχεις μαζί σου
Πολλά αντίγραφα εκείνης
Της νύχτας

Γιατί κάτι σκέφτηκα
Στο νέο μου βιβλίο θέλω
Να χαράξω
Αυθεντικές συντεταγμένες
Μιας έσχατης ελεγείας
Έτσι για να δαιμονίσω
Τις σελίδες μου
Με την αυταπάτη
Ενός ατελεύτητου ρόγχου
Που εσύ επέμενες
Να τον αποκαλείς έρωτα

***

Ήρθες πάλι κρυφά

Τρυπώνοντας σε γρίλιες μυστικές

Αργά στη χάση

Κατάχαμα βρήκες τα κουρέλια της νύχτας

Και με το αχ μιας ανάσας

Σάρωσες τα πάντα

Μα τα στίγματα είναι ’κεί

Ατίθασα αλαζονικά

Κοιτάνε επίμονα το ανάρμοστο

Ν’ αντιπαλεύει με τη σκιά του

Φαντάζομαι

το άγγιγμά σου

Σαν μια χορδή άρπας που

Εφάπτεται σε οριζόντια

Σειρά ανεκτέλεστων πόθων.

Έλα γλυκιά ειμαρμένη

Και νιώσε ηδονικά

Τα ακροδάχτυλα της νύχτας

Που όλο θωπεύουν μυστικά

Τα ίχνη από το πέρασμά σου…

*

Μέσα σε κάθε ποίημα είναι και ένα σκυλί
Άλλοτε με τη μουσούδα του ν’ αχνίζει πάχνη και σάλιο
Άλλοτε με τις κραυγές των ποιητών να αλυχτούν
Μες στο χτικιό του ριζικού τους

Οπωσδήποτε ένα σκυλί βρίσκεται στην ποίησή μας
Είτε σαν μια μέρα που δείχνει τα σκυλόδοντά της
Είτε σαν μια νύχτα που ξεφυλλίζει το γοερό της κλάμα
Κι ο βόγκος της κατάστικτος πλανιέται

Κάποτε τα σκυλιά μας τα φαρμακώνουν
Το σώμα τους στεγνώνει
Και γίνονται πολτός στη μοίρα της ασφάλτου
Τότε μιας ποίησης η πλησμονή μέσα μας σφαδάζει

Μάριος Μιχαηλίδης (βιογραφικό)

Ο Μάριος Μιχαηλίδης γεννήθηκε στην Κύπρο και ζεί στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, και εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος..

Ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία. 

Έργα του. 

• Ποιητική συλλογή Σαν άλλοθι οι λέξεις (Μεταίχμιο, 2003) τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. 
• Ποιητική Συλλογή:  Αντίκρυ στην Ανατολή, Κύπρος 1970
• Ποιητική Συλλογή:  Τα Ανεξίτηλα, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1986
• Ποιητική Συλλογή:  Τα Αναστάσιμα, – σε χίλια αριθμημένα αντίτυπα εκτός εμπορίου- εκδ. Εκπαιδευτηρίων Δούκα
• Ποιητική Συλλογή: Τέφρα Ονείρων 2016 (Γαβριηλίδης) 
• Μυθιστόρημα Ο Οστεοφύλαξ (2007) [κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, 
• Μυθιστόρημα: Τα κρόταλα του χρόνου
• Μυθιστόρημα:  «Ο Ανακριτής» Εκδόσεις Γαβριηλίδη Ιούλιος 2012
• Μυθιστόρημα:  “Ο Οστεοφύλαξ”

Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Στην Κύπρο

Ω Κυπριώτικα βουνά, σε σας όλ’ η ζωή μου…

Έφυγα, κι ούτε μια στιγμή δεν έμεινα μακριά σας.

Σας πήρα μέσα στην ψυχή και σας κρατώ μαζί μου,

Ω, Κυπριώτικα όνειρα, με τ’ άγια μυστικά σας.

 *

Κάθε χωριό σας, σα γλυκό και απαλό τραγούδι.

Κάθε βουνό σας, του βοσκού ένας γλυκός σκοπός.

Κάθε κλαδί ολάνθιστο. Κάθε μικρό λουλούδι.

Για μένα ένα όνειρο κι ένας χαιρετισμός.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1936. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και κινηματογράφο στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Σκηνοθέτησε τη βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ (Κάρλοβι Βάρι, Λειψίας και Θεσσαλονίκης) μικρού μήκους ταινία "Κύπρον ου μ' εθέσπισεν..." (1962-63), βασισμένη στα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη "Ελένη" και "Σαλαμίνα της Κύπρος".

Ποιητικές συλλογές : 

·         "Πρώτα φτερουγίσματα", 1955,

·         "Σερενάτα στη Μεσόγειο", 1959,

·         "Ερωτικός Μάης: Ποιήματα 1963-2000" (συγκεντρωτική έκδοση), Κέδρος, 2002, και

·          "Έκλειψη και άλλα ποιήματα", Μεταίχμιο, 2008.

Έγραψε μελέτες για τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο και εξέδωσε τα "Ημερολόγιο φυλακής", τα οποία κρατούσε κατά τη διάρκεια της σύλληψής του (1955-56) από τις αγγλικές αρχές της Κύπρου.

Από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και για μεγάλο διάστημα αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).

Κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" από το 1975.

Από το 1999 μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (European Film Academy).

Το 1988 ίδρυσε και έκτοτε διευθύνει το φεστιβάλ "Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου", που γίνεται κάθε Οκτώβριο στην Αθήνα

ΠΗΓΗ: http://www.biblionet.gr

Π A Γ I Δ A / Μικελίδης Νίνος Φένεκ

Την Αντιγόνη την ξεγέλασαν.

Εκεί που πίστεψε στην αγάπη και στην ελευθερία.

Την έκλεισαν σ’ ένα πηγάδι σκοτεινό.

Το είπαν δικαιοσύνη.

Όμως εσύ που ξέρεις την αλήθεια

να σωπάσεις δεν μπορείς.

Ο εχθρός βρίσκεται μέσα κι έξω από τις πύλες.

Έτοιμος να σε ξεγελάσει.

Σε χειρότερο πηγάδι να σε κλείσει.

Χωρίς δικαιοσύνη.

Τη δικαιοσύνη από καιρό την έχουν θάψει.

Νύχτα, μες στο σκοτάδι.

Με των ισχυρών τα όπλα και τις ευλογίες.

Οι Ερινύες είναι για τους χαζούς.

Τον Ηρακλή και τον Θησέα ξέχασέ τους.

Το πηγάδι είναι βαθύ.

Και ολοσκότεινο.

Χωράει ολάκερο λαό.

Ύπνος για σένα δεν υπάρχει πια.

Αν θες απ’ το πηγάδι να βγεις.

ΩΡΕΣ ΑΓΑΠΗΣ / Μικελίδης Νίνος Φένεκ

της Αύρας 

Ακίνητος στην ιδρωμένη φούχτα 

ο πόθος.

Κι ο στεναγμός σου θάλασσα 

                              και τα φιλιά σου κύμα. 

Παρενθέσεις και εισαγωγικά : Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής της Αλεξάνδρας Γαλανού

ΜΕ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΕΛΑΧΙΣΤΗ: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μαλόρη εκδοθείσα το 2015

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Μη μου μιλάτε
για ήχους ελικοπτέρων
παν’ από σώματα νεκρά
μέσα σε κήπους που ανθίζουν,

για δυνάμεις δήθεν αδίστακτες
κι άπειρα μακρινούς πολέμους.

Μιλάτε μου μόνο
για μάτια που εξακοντίζουν πόθους
μέσα στην πλήξη του πλήθους,

για κορμιά που διαγράφονται γυμνά
όταν τα λάβαρα πέφτουν,

για τις προθέσεις των χεριών,
όταν τα φώτα σβήνουν.

ΤΩΡΑ

Τώρα απαγγέλλω
μια θάλασσα πνιγμένων στίχων
παραπατώντας στην ακτή
μπροστά σε αδιάφορο πλήθος.

Τώρα επιστρέφω
στις χαμένες νύκτες
κι ούτε καν άρωμα στην απαλάμη
από σώματα που μήδισαν
οριστικά.

Τώρα προσαρμόζω επιμελώς
τα φυσικά μου σύμβολα
στους κωδικούς των ημερών.

(Αποκτώντας επικίνδυνα
μια τάση ασυγκράτητη
παγιδευμένου φωτός.)

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ

Ακόμα θυμάμαι
τις αλλεπάλληλες νύκτες
που τα χείλια σου ακόρεστα
εκατόφυλλο στόμα
στάζαν’ ζωή.

Τότε που μου ‘λεγες
μη φοβάσαι τους δείχτες,
είν’ ο χρόνος ατέρμονη ψύξη,
μα τα σώματα ναοί φωτιάς.

Το πως επιστρέφεις τώρα
θέλω να πω,
στη σιωπή μου ήχος καυτός,
μέσα σε λάμψεις κανίβαλος μάγος,
τώρα που ελπίζω
ο κόσμος να τελειώνει εδώ.

ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΙΕΣ

Τώρα σέρνεσαι,
φίδι στους καλαμιώνες της καρδιάς,

στα σκοτεινά μου ερμηνεύεις
σονάτες παραμυθίας
την πήλινη μου αντοχή περιγελάς,

και μου καταλογίζεις
και της κλεμμένης λεμονιάς την τύψη.

ΓΥΡΙΣΕΣ ΠΙΣΩ

Γύρισες πίσω
και κανείς δεν πρόσεξε
πόσες φορές γονάτισες
κανείς δεν υπολόγισε
ίο τίμημα της επιστροφής.

Γύρισες πίσω
και κανείς δεν έστερξε
επί τον τύπον των ήλων.

Γύρισες πίσω
κι ήταν σαν να μην έλειψες
ποτέ.

Η δειλία
– η αποφυγή κάθε περιττού κινδύνου –
ως θέση απέτυχε.


κριτική της Ποιητικής Συλλογής: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/310180/dynamismos-kai-katigorimatikotita

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μαλόρη που εκδόθηκε το 1983

ΑΡΧΗ

Εδώ η αρχή
Αχνάρια στην πίσσα
Άνοιγμα στα χιόνια
Διάσωση απεγνωσμένη
Σκιστή βροχή και πέτρες
Άνεμος άνεμος και τείχη
Υπογραφή όνομα τέλος.

ΣΤΟΧΑΣΤΡΑ

Τέλος πάντων θέλαμε να επιβιώσουμε
Και τα δάκτυλα της γης
Κρατούσαν το σφυγμό μας.
Κι’ ο κόσμος στα μπαλκόνια
Χειροκροτούσε
Χωρίς να ξέρει το γιατί.

Μπροστά η γη μας έμπαινε
Σε νέο κτηματολόγιο.
Καιγόμασταν
Ψιθυρίζοντας
Μικρές, μικρές συλλαβές.

ΑΛΛΑΓΗ

Και μετά η αλλαγή
Με αλυσίδες που σέρνονταν ακόμη
Στα κόκκαλα και στο γέλιο
Κι εμείς …
Μείναμε σκυφτοί
Στην άλλη όχθη
Του κόσμου

Κοιτάζοντας
Τα σιντριβάνια
Να ξανακτίζονται
Και τον κόσμο
Ανάποδο στα πεζοδρόμια.

ΑΠΛΗ ΘΥΜΗΣΗ

Τα παιδιά πέταξαν τις πεπονόφλουδες
Στην παστρικιά αυλή σου
Και θυμάμαι που είπες:
«Να ‘ρτη ένα πλάσμα τι θα πει;»
Ήρθαν όμως οι άλλοι, μάνα.
Κάθισαν στην αυλή σου.
Αυτοί δε μιλούσανε.
Δίπλα στο βασιλικό σου
Αυτοί σκοτώνανε.

ΞΕΡΩ ΠΩΣ

Ξέρω πως
Φίλοι με το ανείπωτο
Στην άκρη της παλάμης
Ξεψυχούν
Άλλοι
Ρώτησαν μια φορά
Και πνίγονται
Σε μια λίμνη μοναξιάς
Μοιραίας.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ταξιδεύουν εδώ μ’ έναν ήλιο δραπέτη
Σκέψεις λιτές με σήμαντρα μνήμης
Ιδέες και στόχοι
Ψηφιδωτά με σιδερένιες βελόνες
Προσχεδιασμένες επάλξεις
Στο κάστρο του κόσμου
Αποφάσεις
Μάσκες
Και στίχοι.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Το τσιμέντο με βαραίνει
Τα τείχη γκρεμισμένα
Η πολιτεία δραπετεύει
Πού είναι ο ήλιος;

Βοήθεια κράζω σε σας
Μα γιατί γελάτε;
Στ’ όνομα του ανθρώπου
Πέφτει ο ουρανός
Ένα δοκάρι!

ΠΑΓΙΔΑ

Είναι καλοστημένη παγίδα λέμε
Να στεκόμαστε αντίκρυ
Σαν δυό ανόμοιοι εφιάλτες
Στην ίδια πάντα νύχτα

Μα είναι και στιγμές
Που αισθανόμαστε ερημίτες
Στο ψιθύρισμα της απρόβλεπτης
Προδοσίας
Και τα χέρια σφίγγουν
Και τα βλέμματα ψάχνουν
Για κάτι αβέβαιο
Στα παραπετάσματα των ματιών.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Θα ‘ρθει κάποτε μια μέρα
Με κάποια πολλαπλότητα
Στο φέρσιμο της
Μια μέρα όμορφη ίσως
Που η ιστορία δε θα ρωτά
Για κάτι που δε φταίξαμε

Κοιτάζοντας σε ίσια στα μάτια
Κτίζοντας τη σωστή έκφραση
Που θα μας σώσει
Ξεγελώντας όλα τα σκοτάδια
Θα ‘ρθει και για μας
Κάποτε μια όμορφη μέρα.

ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ

Λέω να κρατήσω την άμμο του καλοκαιριού
Στα μάτια,
Όλα τα θαύματα
Σε μια νύχτα.
Κι ανασηκώνουν τους στίχους
Εκρήξεις πολέμου,
Απαράλλαχτες οι ειδήσεις της μέρας.
Και προχωρώ
Θέλοντας και μη.