«Ληξιπρόθεσμες Επαγγελίες» : Ποιητική Συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη, (εκδ. Φαρφουλάς, 2016) Απόσπασμα

ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ 

Σκύβουνε το κεφάλι τα κοτόπουλα
(τι φρόνιμα κεφάλια δίχως φρόνημα)
στα κλουβιά τους με τάξη στοιβαγμένα
λοξοκοιτώντας σαν χαμένα.

Σκύβουν και προσκυνούν τον κύριό τους
(πού να προβλέψουν τι τους ετοιμάζει)
σκύβουν και προσεύχονται τα φρόνιμα κοτόπουλα
απ’ τους θεούς τους ξεχασμένα.

Δίχως ψυχή μα τόσο φρόνιμα
ποτέ δεν ταλαιπώρησαν τον Κύριό τους
που τόσο τα επαινεί καθώς τα παραδίδει

με τα κεφάλια τους σκυμμένα στους σφαγείς
Μ’ ακόμη και τότε κάνουν πως δεν βλέπουν τα μαχαίρια.
Μόνο προσεύχονται σκυφτά. Μόνο προσεύχονται!

***

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ

Αν οι ευθείες συνεχίζουν ακάθεκτες
την πορεία που τους προδιέγραψαν
σοφά μυαλά δικαίωμά τους.

Όπως, άλλωστε, μπορούν κι οι τεθλασμένες
να μαζεύουν τα συντρίμμια τους
στις γωνίες των αναστεναγμών

κι οι καμπύλες να λοξοδρομούν
κάθε φορά που τις συγκινεί
μια φευγαλέα λάμψη
ένα χαμόγελο ή μια οφθαλμαπάτη

κι οι γεωμέτρες να πετούν
τα δύστροπά τους σχήματα
στα μούτρα των σοφών
φρουρών της ευταξίας.

***

ΤΡΥΠΙΑ ΓΡΟΣΙΑ

Διάτρητες υποσχέσεις
των μεσονύχτιων λογισμών.
Ούτε τα πουλιά στις ηλεκτροφόρες
ελπίδες ακονίζοντας τα ράμφη τους

ούτε τα σκυλιά γλείφοντας τις πληγές μας
ούτε τα χαμόγελα των ρητόρων τρύπια
στα γκρεμισμένα μπαλκόνια
με τ’ άγρια χόρτα να ριζώνουν στη μνήμη μας

τίποτα δεν μπορούσε να μας συγκρατήσει πια.
Ούτε κι οι κραυγές του πλήθους
ούτε των σοφιστών οι ελιγμοί. Τίποτε!

Μήτε και τα δάκρυα των αγίων
που φαίνεται δεν είδαν στην πόρτα μας
τα τρύπια γρόσια των ονείρων.

***

ΝΟΜΟΙ

“ἐλθόντες οἱ νόμοι καὶ ἐπιστάντες…'

Πλάτωνος, Κρίτων 50a

Όταν οι νόμοι σ’ επισκέπτονται,
να σκύβεις και να προσκυνάς
τα δύσβατά τους μονοπάτια
να τους δοξάζεις που θα νέμονται την ύπαρξή σου.

Ο εκλεκτός τους είσαι δίχως άλλο.
Μες στο κελί σου κλάματα
κι υπεκφυγές δεν ωφελούν.

Δεν πρόκειται, άλλωστε, ποτέ τους να σε λυπηθούν
όσο και να τους δείχνεις τις ουλές σου
εσένα σημάδεψαν αυτοί,
εσένα θέλουν να δοξάσουν.

***

ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ

Μη ξέροντας τι να διαλέξεις
απ’ τους καρπούς των Χιμαιρών
μη γνωρίζοντας ποιος τις κάλεσε
ή αν απρόσκλητες ήλθαν

τους έδειξες εντέλει την έξοδο.
Στο βάθος τ’ ουρανού
είδες τα μόρια της ύλης
να στροβιλίζονται τρελά

γύρω από τις εκτάσεις του Μηδενός
κι ύστερα να βυθίζονται
στ’ απέραντο Κενό του

σαν ανώφελες νιφάδες που χορεύοντας
σβήνουν ηρωικά στον αέρα
μαζί με του χιονιού τις ληξιπρόθεσμες επαγγελίες.

***

ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ

Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά

τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα

τη μέρα που λικνίζεται

σαν να 'τανε θεά

τη νύχτα που στολίζεται

μόνο για τους καθρέφτες

τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας

στο πηγάδι της μνήμης

(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως

ξανά με το σφρίγος της νιότης)

την ένοχη σιωπή που βυθίζεται

στο τέλμα των ονείρων μας

το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει

τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει


Σχετικά με την Ποιητική Συλλογή μπορείτε να διαβάσετε επισκεπτόμενοι τον παρακάτω σύνδεσμο. http://www.poiein.gr/

Παραλογή : Ποιητική Συλλογή του Παναγιώτη Νικολαϊδη (Εκδόσεις : Gutenberg 2016) (Απόσπασμα)

Οιδίποδας

Θα μείνω στο φως
Δεν έχω άλλο τρόπο να βλέπω
Έτσι με τη δροσιά στα μάτια
κερδίζω σε νόημα
Τρόπος του λέγειν δηλαδή
Ένα μικρό σχήμα λόγου

Καθ’ ότι
ξέρει ο χρόνος
όλα τα σχήματα

Eλπήνορας

Γράφω
κι ας μην έχω δει ποτέ
όλη τη θάλασσα
Χωρίς μια ρίζα θυμαριού
Τούτο εστί το σώμα

Οίη περ φύλλων γενεή

Ένα κουπί καλύπτει τον θόρυβο
που κάνει το αίμα

Ύπνε που παίρνεις τα μωρά
Γλώσσα σκοτάδι αγχέμαχο
Έλα πάρε κι εμένα

Η ποίηση
κυρίες και κύριοι
δεν έδεσε ποτέ τα μαλλιά της

ΣΗΨΗ

Τι κι αν ξηλώνει ο θάνατος
Εμείς υφαίνουμε δεινά
Ακόμη και τ` αλάτι συντηρήσαμε
Είναι και τούτη μια μορφή ταρίχευσης
πιο δίκαιη κοινωνικά

Στην εποχή της αποδόμησης
η γη εν μας χωνέφκει

(εν=δεν, χωνέφκει= χωνεύει)

Η αρπαγή της Αθηνάς

Δεν πρόλαβε να πηδήξει στη θάλασσα
Στη γλυπτοθήκη του Μονάχου
εκτίθεται σήμερα η Αφαία Θεά
μαζί με τ’ άλλα γλυπτά
από μάρμαρο
αγνώστου τεχνίτου

Παναγιώτης Νικολαΐδης (βιογραφικά στοιχεία) / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Ο Παναγιώτης Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974. Είναι πτυχιούχος της βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Ποιήματά του, μελέτες και βιβλιοκρισίες δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Ποιητικές Συλλογές

·       Ξενιτεύομαι μ' ένα φωνήεν, Πλανόδιον(τιμήθηκε με το κυπριακό κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου λογοτέχνη) (2012)

·       Σαν ίαμβος καθρέφτης, Πλανόδιον (2009)

·       Παραλογή (Εκδόσεις : Gutenberg 2016) 

[Πάντα υπάρχει ένα ποίημα] / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Πάντα υπάρχει ένα ποίημα ένα ποτάμι ένα πουλί

Κάθε νύχτα το πουλί ξεδιψά στο ποτάμι

κι ύστερα κρύβεται βαθιά μέσα στο ποίημα

Κάθε πρωί ξυπνά στο γαλάζιο

Γλύκανε ο ήλιος κι έπεσε / Άντρια Γαριβάλδη

Γλύκανε ο ήλιος κι έπεσε
Στο προσκεφάλι της νυχτιάς να κοιμηθεί...
.....
Του καταχείμωνου
Οι ηλιαχτίδες λιγοστές
Μα στο λυκόφως της καρδιάς
Τα φτερουγίσματα
Τρελά λυχνάρια...

Άντρια Γαριβάλδη

Χρήστος Μαυρής (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Χρήστος Μαυρής γεννήθηκε στη Κοινότητα Λιμνάτι της Επαρχίας Λεμεσού το 1954.  Παρακολούθησε μαθήματα Ανθρωπιστικών Σπουδών στη Μόσχα και δημοσιογραφίας στην Αθήνα.

Εκτός από τη ποίηση, έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή κριτικών δοκιμίων και σύντομων μελετών για έργα σημαντικών ποιητών και ποιητριών όπως των Μανώλη Αναγνωστάκη, Πέτρου Στυλιανού, Πίτσας Γαλάζη, Τάκη Σινόπουλου, Κώστα Μόντη, Μιχάλη Πασιαρδή, Μάριου Τόκα.

Ποιητικές Συλλογές:

Ø Ενέδρα (1978- τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο των Μορφωτικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),

Ø Οι θέσεις του Απρίλη (1980),

Ø Ο μέγας αντίδικος (1993),

Ø Αποκαθήλωση (1995 -τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου),

Ø Ο αγρός του αίματος (2002),

Ø Ο εσπερινός της μνήμης (2003),

Ø Στις πολιτείες των αλλόκοτων πουλιών (2010).

Μελέτες/Δοκίμια

Ø Το Πνεύμα της εποχής μας. 20 εκλεκτές συνεντεύξεις (1992)

Ø ‘Είμαστε η γενιά της ήττας’. Συνεντεύξεις με τον Μάριο Τόκα (2009). 

Στις πολιτείες των αλλόκοτων πουλιών: Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Μαυρή, εκδοθείσα το 2010

 

  Κρατώντας στα χέρια μου την Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Μαυρή: Στις πολιτείες των αλλόκοτων πουλιών, δεν μπορώ παρά να σταθώ στην προσπάθεια που καταβάλει ο ποιητής να αποκρυπτογραφήσει ότι έχει σχέση με τη ζήση των πουλιών  και παράλληλα,  μέσα από την ποικιλόμορφες εικόνες να βιώσουμε σε μια άλλη διάσταση, αυτή της ποίησης, τη σχέση μας με αυτά. Και ίσως τα πουλιά του Ποιητή να μην είναι τίποτα άλλο, παρά εμείς οι ίδιοι που αγωνιούμε να σώσουμε, ότι δηλαδή σώζεται, από το δράμα της ζωής μας. Διάβασα σε κάποια σελίδα του διαδικτύου που φιλοξενεί  βιογραφικό του, ότι : «Η ποίηση του Χ. Μαυρή στα αρχικά στάδια απηχεί έντονα τις αρνητικές εξελίξεις του 1974 στον γενέθλιο τόπο» Εγώ θα συμπληρώσω ότι : σ΄ αυτή τη ποιητική συλλογή ο αναγνώστης βλέπει τη προσπάθεια απαγκίστρωσης από  τα κλουβιά που έχουμε κλειστεί. Κι οι στίχοι δεν μπορεί  παρά να είναι πουλιά που πετούνε ελεύθερα. 

Α΄  ΟΙ ΙΚΕΤΙΔΕΣ ΦΩΝΕΣ

Η επίθεση των πουλιών

Δεν υπάρχει άνοιξη για όσους

δεν τόλμησαν να πεθάνουν

Custave Roud

Τα χελιδόνια του θανάτου, Σου ’μηνάν μιαν άνοιξη

καινούρια…

Άγγελος Σικελιανός

Δεκάδες άγρια πουλιά
εισήλθαν σήμερα το μεσημέρι
απρόσμενα στο φτωχικό μου
με περίεργες διαθέσεις.
Φτερούγισαν για αρκετή ώρα
μέσα στα δωμάτια
του σπιτιού μου
κάνοντας μεγάλους κύκλους
σαν το μαύρο θάνατο
πάνω από το κεφάλι μου.
Μετά έβγαλαν
ένα δύο φωνές
σαν ανθρώπινες τσιριξιές
και τράβηξαν προς το άγνωστο,
αφήνοντας
σαν κρίνα άσπρα ανθισμένα
από μια μεγάλη κουτσουλιά
απάνω στο στρωμένο
γιορτινό τραπέζι μου.

 ***

Τα νυχτερινά πουλιά

 Στον Π. Ποιονίδη

Χιλιάδες νυχτερινά πουλιά
επέστρεφαν χθες διψασμένα
και περνούσαν ορμητικά
μέσα από την ανοιχτή
παραθυρόπορτα του ονείρου μου
κρατώντας στα δυνατά ράμφη τους
δροσερά κλωνάρια ελιάς
δροσερά στεφάνια αγάπης.
Έρχονταν από πολύ βαθιά.
Έρχονταν
από ένα βελούδινο σκοτάδι
και κατέληγαν «και με φως
και με θάνατον ακαταπαύστως»
σ’ ένα ερωτικό ουράνιο πεδίο.

 ***

Τα παράξενα πουλιά

Μνήμη Μίλτου Σαχτούρη

Αυτά τα μικροκαμωμένα πουλιά
δεν μοιάζουν σαν και τ’ άλλα!
Αυτά τα παράξενα πουλιά
που έρχονται κάθε άνοιξη
και κτίζουν τις φωλιές τους
πάνω από τις καμαρόπορτές μας
δεν τα τρομάζει
η ανθρώπινη παρουσία,
δεν αποφεύγουν
την ανθρώπινη λαοθάλασσα!
Τα πρωινά μαζεύονται όλα
στα δέντρα της αυλής μας
και αρχίζουν το κελάηδημά τους
αρχίζουν να ερωτεύονται,
να ερωτεύονται και
να σχεδιάζουν τις πολιτείες τους.
Και όταν βρούνε την πόρτα
ή τα παράθυρα ανοιχτά
ορμάνε μέσα στα μαραζωμένα
σπίτια μας. Ανεβαίνουν
στις καρέκλες, στα τραπέζια
ακόμη και στα κρεβάτια μας.

Αυτά τα παράξενα πουλιά
με τα γαλαζοπράσινα μάτια τους
γεμάτα δάκρυα
δεν είναι σαν και τ’ άλλα
που καταδιώκουν τους ποιητές
ούτε σαν κ’ εκείνα τ’ αδίστακτα
που σφάξαν τις χωριατοπούλες!

*** 

Τ’ αλλοδαπά πουλιά

Οι βοσκοί μάταια έψαχναν
τον δραπέτη ήλιο
στο απολιθωμένο δάσος.

Ο μαύρος ήλιος
βρέθηκε αγκυροβολημένος
μέσα στα ματωμένα λιβάδια
της πληγωμένης σκέψης μου.
Δίπλα του έβοσκε αμέριμνα
ένα κοπάδι άσπρα άλογα.
Στις πέτρινες ράχες τους
αναπαύονταν αμέριμνα
κόκκινα αλλοδαπά πουλιά.

 ***

Τα ξενιτεμένα πουλιά

Οι βοσκοί μάταια έψαχναν
τον δραπέτη ήλιο
στο απολιθωμένο δάσος.

Ο κόκκινος ήλιος
βρέθηκε γκρεμοτσακισμένος
μέσα στα νοτισμένα λιβάδια
της τελευταίας δόλιας νύχτας.
Από το ξεσχισμένο στήθος του
ανάβλυζε
ένα ουράνιο δροσερό ποτάμι.
Στις όχθες του έσκυβαν
ομαδικά
χιλιάδες ξενιτεμένα πουλιά
για να ξεδιψάσουν.

 ***

Τα ταξιδιάρικα πουλιά

Τα ταξιδιάρικα πουλιά
που φτεροκοπούσαν πανικόβλητα
γύρω τριγύρω στον ουρανό
την Κυριακή το απόγευμα
δεν ήξερες
αν τραγουδούσαν ή αν έκλαιγαν.

Οι ραγισμένες φωνές τους
ανέβαιναν ψηλά και χάνονταν
μέσα στους μυστικούς ουρανούς.

Το άλλο πρωί
ο παγωμένος άνεμος που κατέβαινε
από το χιονισμένο βουνό
έφερνε στις αυλές μας
έναν ματωμένο αντάρτικο σκοπό
γεμάτο κραυγαλέο πόνο.

Β’  Ο ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τα πικραμένα πουλιά

Πλατύς έναστρος ουρανός.
Τριγύρω στην πλάση ανοίγει και
απλώνεται επικίνδυνα
μια θάλασσα σιωπής.
Μέσα στη βαθιά σιωπή
ταξιδεύουν
χιλιάδες πικραμένα πουλιά
και ψάρια χρυσοφτέρουγα.
Αγωνίζονται να φθάσουν
στη μυστική πηγή
για να πάρουν το αθάνατο νερό
να το φέρουν σπονδή
στα φαρμακωμένα χείλη της.

 ***

Τα δυστυχισμένα πουλιά

Στα ραγισμένα μάτια της
τρέχουν και προπονούνται
έφηβες θάλασσες τρικυμισμένες.
Στο πέτρινο στήθος της
εκρήγνυνται και σβήνουν ακατάπαυστα
καλοκαιρινοί κεραυνοί.
Στο αίμα της δροσίζονται
άγρια άλογα της Αρκαδίας.
Στ’ αριστερά,
στο ύψος της ραγισμένης καρδιάς της
κατεβαίνουν να κουρνιάσουν
μικρά δυστυχισμένα πουλιά.

 ***

Τα τυφλά πουλιά

Μέρες και νύχτες
γκρεμοτσακίζονταν
τα τυφλά πουλιά
μέσα στον αιώνιο ουρανό.
Μέρες και νύχτες
συνθλίβονταν μέσα στην έρημο
του καθημερινού θανάτου.

Αγωνίζονταν
να φθάσουν (όσα θα φθάσουν) κοντά της.
Ποθούσαν να σταθούν δίπλα της,
έστω για μία στιγμή!
Να πιουν κρύο νερό και να δροσιστούν
στις κρυφές πηγές που πηγάζουν
από τα βαθιά μάτια της.

***

Ερωτευμένα πουλιά

Βαρι’ αναστέναξε-
το τρικυμισμένο νερό της θάλασσας
αποσύρθηκε
όπως το πληγωμένο φίδι στα βράχια.

Χαμογέλασε-
τα ερωτευμένα πουλιά της άνοιξης
κατέβηκαν
να λουστούν στα ηλιόλουστα μάτια της.

 ***

 Τα γέρικα πουλιά

Σιχάθηκαν
τα βρώμικα νερά
τα γέρικα θαλασσοπούλια.
Εγκατέλειψαν άστοργα
τις σάπιες ψαρόβαρκες
και τα καΐκια με τ’ ανεμοδαρμένα,
τα ξεθωριασμένα κατάρτια.

Πέταξαν ψηλά,
σε άγνωστα μέρη,
τα γέρικα πουλιά.

Τώρα δύο δύο στη σειρά
ρίχνουν ζάρια μέσα
στον πλακόστρωτο ουρανό
για να διαβάσουν
τη σκοτεινή μοίρα τους.

 ***

 Τα φλεγόμενα πουλιά

Από τα καταφύγια ψηλά
που βρίσκονταν
τα φλεγόμενα πουλιά
πανικόβλητα έβλεπαν
τον δίκαιο ήλιο τους
γκρεμισμένο
μεσ’ τα χαλάσματα
μέρα τη μέρα να βυθίζεται
κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους.

Στις ικεσίες και τις προσευχές τους
παρακαλούσαν τον αγαθό Θεό
ν’ αφήσει χωρίς φως τα μάτια τους
για να μην αντικρίζουν
αυτή τη φρίκη που τα κάλυψε.

Τα περιπλανώμενα πουλιά

Μνήμη Γ. Σεφέρη-Α. Σικελιανού

Μέσ’ από την πυκνή ομίχλη
στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
φάνηκε ακυβέρνητο ένα καράβι
να μάχεται
με τα αμείλικτα κύματα
ανοιχτά της μικρής πόλης.
Στα κατάρτια και τα σχοινιά του
βρίσκονταν γαντζωμένα
εκατοντάδες βρεγμένα πουλιά.
Αξιολύπητα πουλιά-
πρόσφυγες από άλλα μέρη.

Ο θάνατος που χιόνιζε
όλη νύχτα απάνω σ’ αυτά
τα περιπλανώμενα,
τα εξαντλημένα πουλιά
τα είχε μισοσκεπάσει.

Τώρα καρτερούσαν με αγωνία
να χαράξει η άλλη μέρα
ίσως
τα δεχτεί στη ζεστή αγκάλη του
ένας άλλος φιλόξενος ήλιος.

 ***

Τα αποδημητικά πουλιά

Σμήνη αποδημητικά πουλιά
πουλιά που δεινοπάθησαν
μέσα στους δρόμους
πεζεύουν κάθε βράδυ
στο μοναχιασμένο βουνό
και ξεδιψάνε
από την ανεξάντλητη
στέρνα της λύπης.

Το πρωί
ανανεωμένα τα πουλιά
ξαναρχίζουν
την κουραστική πορεία τους
προς τη γκρεμισμένη πύλη τ’ ουρανού
έχοντας για ταξιδιωτικό οδηγό τους
την αδυσώπητη μνήμη.