Ο ΧΑΜΟΣ

της Αλεξάνδρας Ζαμπά

1.

Δεν σ' έδιωξα       

είχες όμως τις αμφιβολίες σου    

κρυμμένες ανάμεσα στα χείλη     

κλεισμένες στο κρυφό χαμόγελο  

των ξανθιών σου μπούκλων

         

Εκείνη την ατέρμονη βραδιά       

με το κεφάλι χαμηλωμένο να μετράς βήματα   

το νεανικό σου δέρμα ούρλιαζε στη ζωή 

- η επίσκεψη δεν ήταν για σένα -

το παιχνίδι δεν είχε ακόμη τελειώσει...

3.

Πάντα η ίδια σάλπιγγα

από γη σε ουρανό σέρνεται παράπονο

και το κυματιστό βήμα νεανικών γοφών

και η ποδιά κρεμασμένη έξω

με Απρίλη και Μάη μαζί

κυματίζουν με τα σύννεφα

υψωμένα στον πάσαλο

4.

        

Με κοίταξες στα μάτια

έκρυψα βιαστικά τα χέρια κόκκινα από ντροπή

και κάτω τα μαλλιά πετούσαν

5.

... η ώρα έτρεχε χωρίς περιθώρια         

η θάλασσα στο βάθος ψιθύριζε   

τα αφρικάνικα πανιά έφευγαν σε μακρινά ταξίδια

Εμείς, μαζεμένοι στο θωράκιο    

μπροστά σ' ατέλειωτο ουρανό τονίζαμε τη ζωή

και η γη άκουγε κρυμμένη στην άκρη του κόσμου

         

Εκκρεμείς κοιτούσαμε αργά        

και κύματα τα ανακατεμένα μαλλιά      

ρύθμιζαν ελαφρά λυτά φτερουγίσματα

         

Τα κορμιά τεντώνονταν στο διάχυτο αδύναμο φως    

τα βλέμματα τότε γλυστρώντας ξάπλωναν

και ήταν Σάββατο...

8.

Στον άσκοπο χρόνο προχωρείς άγνωστη

δίχως αγάπη μαγνήτη, νευρώδης διαφανής,

κρυμμένη στο δέρμα

εσύ

ατέλειωτη απεριόριστη γή των επιθυμιών

αρπάζεις τα είδωλα και τα ξεγυμνώνεις

10.

Αριάδνη,

λαβύρινθος

κλειδί και πόρτα εσύ

τόσον αποφασιστική όσον εύθραυστη

και διαφορούμενη στες κινήσεις

πρόβλημα εσύ

και λύση