Μην υψώνεις το χέρι / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Μην υψώνεις το χέρι
απειλητικά ζωή
γιατί δεν σε φοβάμαι
Δεν τρομάζεις πια
τα χρόνια που μούταξε ο Θεός
Όσοι νικήθηκαν
έγιναν σύννεφα στον ουρανό
που βρέχει δάκρυα
σε όσους μείναν
Ανοικτούς λογαριασμούς
διατηρούσα ζωή
για το άδικο που έπνιξε
τα όμορφα χρόνια μου
Και βγαίνουν νικητές
της ψυχής μου οι ρίζες
της καρδιάς μου οι παλμοί
Του παιδιού μου τα παιδιά
αγκαλιάζουν σφικτά
το κουρασμένο κορμί μου
και διοχετεύεται η αγάπη τους
μέσα στο είναι μου
Κι αυτό είναι η νίκη μου

Όσα δεν είπα : Η ποιητική συλλογή της Δέσπω Πηλαβάκη

(γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας)

που κρατώ στα χέρια μου είναι η δεύτερη της. Η πρώτη με τίτλο " Της αγάπης πείσματα" γράφτηκε στην Κυπριακή διάλεκτο. Η Δέσπω Πηλαβάκη γεννήθηκε σ΄ενα ορεινό χωριό της επαρχίας Λεμεσού στην Κύπρο, το Βουνί. Φοίτησε στο Λανίτειο Γυμνάσιο και Λύκειο, σπούδασε την Τουρκική Γλώσσα και εργάστηκε ως δερμηνέας στην Αστυνομία και στα  Κυπριακά Δικαστήρια. Με την ποίηση, όπως και η ίδια αναφέρει ασχολείται από τα μαθητικά της χρόνια. 

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής μας ξαφνιάζουν ευχάριστα. Αναδύουν μια ποιότητα ψυχής και ένα μεγαλείο ανθρώπου που απλώς επιβεβαιώνουν τις ελπίδες,  ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί από τον κόσμο μας. Τα ποιήματά της γεννιούνται στα βάθη της και αναδύονται ως πύρινη λάβα για να κάψουν και νο ξορκίσουν την άρνηση και να δυναμώσουν την ελπίδα. Σίγουρα η ποίησή της είναι βιωματική -αλοίμονο εάν δεν ήταν- και καθρεφτίζει βήμα - βήμα, πόντο - πόντο τους πίνακες της ζωής της. Υπάρχει ένας διάχυτος πόνος παντού που δεν ορίζει την σιωπή αλλά καθορίζει μια κραυγή και ένα λεπίδι. Μια κραυγή που σπά κάθε ψεύτικο καθρέφτη και ένα λεπίδι που κόβει ότι δεν λύνεται, αλλά αφήνει μεταίωρο το μέλλον και το τέλος. Η μάννα, ο γιος, ο πατέρας,  κυρίαρχες μορφές στην ποίηση, έχουν ακουμπήσει πάνω στους στίχους, αιμοραγούν μαζί της. Εύστοχες λέξεις, διαλεκτά τοποθετημένα, ισχυροποιούν την αρχή, την μέση και το στερνό αυτής της ποιητικής συλλογής, βαθύτατα συγκινητικής. 

Λιτή η έκδοση, ως ένα απλό αγγείο που κρύβει μικρούς και μεγάλους θυσαυρούς. 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 

Μια στάλα δάκρυ 

δεμένο στο μαντήλι της προσμονής.

Ένα φιλί φυλαγμένο

στη καρδιά του φεγγαριού.

Μόνη ελπίδα ζωής

η πίστη της επιστροφής

από την αναμέτρηση με τον θάνατο. 

ΟΛΑ 

Ένα ώμο

να ακουμπήσει η θλίψη μου.

Ένα χέρι 

να κρατήσει την ψυχή μου. 

Μια καρδιά 

να αντέξει τον πόνο μου.

κι όλη τη ζωή σου ζωή μου.

Όλα μου τα ΄δωσες. 

Δέσπω Πηλαβάκη (μικρό βιογραφικό)

Η Δέσπω Πηλαβάκη κατάγεται από την επαρχία της Λεμεσού. Σπούδασε στην Ελλάδα, έζησε πολλά χρόνια εκεί και ασχολήθηκε με την Δημοσιογραφία. Ποίηση γράφει από μικρή ηλικία και όπως αναφέρει η ίδια: " είναι ο τρόπος έκφρασης μου. Είναι η σχεδόν καθημερινή εξομολόγηση μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα πως θα ζούσα χωρίς να γράφω" Ποίησή της μπορεί κανείς να διαβάσει τόσο σε έμμετρο όσο και σε ελεύθερο στίχο.

Ποιητικές Συλλογές:

Στη Κυπριακή διάλεκτο με τίτλο " Της αγάπης πείσματα "
Όσα δεν είπα / 2019

[Άσε τη σκέψη μου να ξαποστάσει] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Άσε τη σκέψη μου να ξαποστάσει
στης καρδιάς σου
την πιο σκοτεινή γωνιά
Δακρυσμένες αναμνήσεις
βρέχουν οι νύκτες
και αστραπές ξυπνούν
τις τρομαγμένες ελπίδες
Κουρασμένες οι μέρες
κάθονται στην πέτρα της υπομονής
αδυνατώντας να προχωρήσουν
Και το βλέμα της αδιαφορίας
σκληρό σαν ατσάλι
κόβει στα δύο το γαλάζιο του ουρανού
Έσβησε το φεγγάρι
κρύφτηκε ο ήλιος
κι έμεινε το τραγούδι της μελαγχολίας
να νανουρίζει τον πόνο

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ: Δύο (2) ποιήματα

Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στον ήλιο και στην κρίση τ ουρανού
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
όλη μέρα ζωγραφίζοντας τη χαρά
στα ύψη της αισιοδοξίας
Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στην παγωνιά και στα σύννεφα
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
και κρύβονται φοβισμένες
στα ματόκλαδα της άγριας βροχής
προσμένοντας τη λιακάδα ξανά
Εκθέτω τα όνειρα και τα λάθη μου
σε ζηλόφθονα μάτια
σε καρδιές δίχως αίμα
σε φωτεινές λεωφόρους
και σκοτεινά μονοπάτια
Εκθέτω γυμνή την καρδιά μου
στη ξεδιάντροπη υποκρισία σας
και τολμώ όσα εσείς θα θέλατε
αλλά δεν τολμάτε

**

Άγρια μπόρα η οργή
ρημάζει τη ζωή μου
και σήμερα όπως και χτες
Θυμώνω για το άδικο
που πάντα βασιλεύει
όπου ο φόβος κατοικά
και το κεφάλι του σκυφτό
κρατά ο αδικημένος
Ηφαίστειο το αίμα μου
θαρρώ θα βγει απ τις φλέβες
και ασταμάτητη βουή
οι σκέψεις στο μυαλό
Ένα αναπάντητο γιατί
μαχαίρι στην καρδιά μου
τα τείχη σου που ύψωσες
Μα πάντα θα χαμογελώ
γιατί έχεις ότι αγαπώ
κι αλήθεια το λατρεύεις
Νάσαι καλά που μ έμαθες
χρόνους πικρούς να ζω

[Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου] ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στον ήλιο και στην κρίση τ ουρανού
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
όλη μέρα ζωγραφίζοντας τη χαρά
στα ύψη της αισιοδοξίας
Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στην παγωνιά και στα σύννεφα
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
και κρύβονται φοβισμένες
στα ματόκλαδα της άγριας βροχής
προσμένοντας τη λιακάδα ξανά
Εκθέτω τα όνειρα και τα λάθη μου
σε ζηλόφθονα μάτια
σε καρδιές δίχως αίμα
σε φωτεινές λεωφόρους
και σκοτεινά μονοπάτια
Εκθέτω γυμνή την καρδιά μου
στη ξεδιάντροπη υποκρισία σας
και τολμώ όσα εσείς θα θέλατε
αλλά δεν τολμάτε

[Ψάχνοντας ένα σημάδι ζωής] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Ψάχνοντας ένα σημάδι ζωής
μέσα στα συντρίμια των ονείρων
διάβηκαν τα χρόνια μου
Σεισμοί πολλών ρίχτερ
κατεδάφισαν την ελπίδα για φως
κι έκαναν σκόνη τον κόσμο μου
Ψάχνοντας ένα σημάδι αλήθειας
μέσα στα μεγάλα παλάτια
της υποκρισίας
ξόφλησα χρέη ανθρωποειδών
και βούλιαξα στην καταφρόνια
Εκεί στο σκοτάδι της απόγνωσης
γνώρισα εμένα
και συμφιλιώθηκα με τα λάθη μου
Συναντήθηκα με τη συγχώρεση
και λευτερώθηκε η ψυχή μου

Όσα δεν είπα / Παρουσίαση του βιβλίου της Δέσπως Πηλαβάκη

[Ντύθηκε η νύκτα μοναξιά] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Ντύθηκε η νύκτα μοναξιά
κι ήρθε και φώλιασε
βασίλισσα στο θρόνο της καρδιάς μου
Η απέραντη ερημιά μου
το παλάτι της
και δούλοι της πιστοί
τα όνειρα μου

Μες τα σκοτάδια
της ζωής μου τριγυρνά
και ψιθυρίζει μου
τραγούδια λυπημένα
για πρόσωπα του χτές
που φύγαν πια
μα τόσο αγαπηνένα

[Πνίγηκε στο αίμα η γη] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η Δέσπω Πηλαβάκη προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο το δράμα των Κούρδων 

Πνίγηκε στο αίμα η γη
και άρχισε να ξερνά
αθώα παιδιά
Η μάνα η Κούρδισσα
με παγωμένη καρδιά
και άδεια χέρια
κοιτάζει τον ουρανό
που βρέχει θάνατο
και καταριέται το Θεο
Θάβεται σήμερα
η ανθρωπιά και το δίκαιο
τυλιγμένα σ ένα σάβανο
μαζί με τα κορμιά αθώων
Ερωτοτροπούν οι πολιτισμένοι
με τους βάρβαρους
και γεννούν αποφάσεις
αφανισμού των λαών
Απαθείς παρακολουθούμε
τη μεγάλη σφαγή
Ευτυχώς δεν ειναι δικοί μας
οι σκοτωμένοι
Δεν είναι δικοί μας οι ξεριζωμένοι
Αλλάζουμε κανάλι
και συνεχίζουμε τη ζωή μας
Δεν μας αφορά
Δυστυχώς όμως
το θεριό δεν χορταινει
Και είμαστε τόσο κοντά του !!!

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

[Βρέχει] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Βρέχει
Οι μουσκεμένες σκέψεις
κουράζουν το εξασθενημένο μυαλό
που κουβαλά το βάρος τους
Βρέχει
Αλύπητα δέρνει η βροχή
την πληγωμένη καρδιά
που αιχμάλωτη της καλοσύνης
γυμνή τριγυρνά μες το ψέμα
Βρέχει
Οι αναμνήσεις επιστρέφουν
κορίτσια άβγαλτα
στο γερασμένο κορμί
και κόβουν βόλτες στο σήμερα
Βρέχει
Οι ματωμένες επιθυμίες
ακουμπούν τις πληγές
που αιμορραγούν ασταμάτητα
Βρέχει
Εδώ τελειώνει το ταξίδι
μιας άχαρης ζωής
ενώ η φωνή της βροχής
με αποχαιρετά

[Η θλίψη της νύκτας] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η θλίψη της νύκτας με τύλιξε
και μαύρο φόρεμα ντύθηκε
η ζωή μου
Στερεμένοι ποταμοί τα μάτια
βλέπουν υποκείμενα
καμουφλαρισμένα σε ανθρώπους
να πετάνε αλήθειες - σκουπίδια
στις όχθες της αφέλειας
Η μελαγχολία του Φθινοπώρου
πλημμύρισε τη ψυχή μου
και σαν φύλλα από δέντρα
πέφτουν στο χώμα τα όνειρα
Φονιάδες καμουφλαρισμένοι σε φίλους
τα πατούν και τα φτύνουν
και χάνονται
Ένα ψέμα λοιπόν όσα έζησα
Εφιάλτες σκληροί οι ελπίδες
ακολουθούν τον ταραγμένο μου ύπνο
και με ξυπνούν
σε έρημα πρωινά
ενός κόσμου
αδειανού από αισθήματα

[Το κλάμα τής νύκτας] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Το κλάμα τής νύκτας
σημάδεψε κάθε μου κύτταρο
Κάθε κομμάτι του κόσμου μου
Στην πόλη στο χωριό
στο σπίτι στη δουλειά
στο βουνό ή στη θάλασσα
με ακολουθεί αυτός ο θρήνος
τής μαυροφορεμένης
νύκτας τής ζωής μου
Περιμένοντας να ξημερώσει
φύγαν τα χρόνια
προσμένοντας του ήλιου το γέλιο
δέν βρηκα χρόνο να εκτιμήσω
το αδύνατο φώς του φεγγαριού

[Μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις] ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις
στο ταλαιπωρημένο μυαλό
με οδηγούν στο κενό
Προσπαθώ να μαζέψω τις λέξεις
μα τρομαγμένα πουλιά
πετούν χάνονται
Πώς να τραγουδήσω τη χαρά
πώς να περιγράψω τον πόνο
Ανέμελα παιδιά
στη γειτονιά που μεγάλωσα
κρατούν γερά τη μνήμη
Ψάχνω να βρω το μετά
Λες και δεν έζησα ποτε
Ήθελα να σας πω
ένα ωραίο παραμύθι σήμερα
Δέν τα κατάφερα
Συγχωρέστε με

Δέσπω Πηλαβάκη: Τρία (3) ποιήματα

Πυκνά τα σύννεφα
μέσα στα μάτια σου
μα δεν ήρθε η βροχή
δεν ανάσανε η καρδιά
Η καρδιά του βράχου
που κανείς δεν ένοιωσε
να κτυπά
Το κλάμα της πέτρας
που κανείς δεν άκουσε
γιατί το πνίγανε τα βήματα
των αδιάφορων περαστικών
Ο στεναγμός της απελπισίας
που τον θεωρούσαμε
φύσημα του αέρα
Και η ψυχή σου
που πέταξε τόσο αθόρυβα
όταν όλοι είπαμε
φέγγει το τελευταίο χελιδόνι

**

Εγώ με μένα
τόσοι πολλοί
Ξαφνικά διαπιστώνω
στενότητα χώρου
Πνίγομαι μες στο συνωστισμό
και μου πέφτει
βαρεια η αγάπη σας
Δεν βαριέσαι
Όταν έπρεπε
δεν κράτησα κάτι για μένα

**

Σαν δακρύζει το φεγγάρι
χορεύει η ψυχή μου
και λικνίζεται στους ρυθμούς
των στεναγμών
και εκστασιαζεται με τ ατελείωτο μοιρολόι
και κάνει φιγούρες απόκοσμες
Απλώνω τα χέρια και αγαλλιάζω
τον απέραντο ουρανό
Απίστευτο το πόσο μακρυά
φτάνουν τα χέρια μου
Θλιβερή η ιστορία της ζωής μου
που πνίγεται σ ένα γέλιο πικρό
Θλιβερά ανθρωπάκια
ανταμώνω παντού και πονώ
γιατί έγινε ο κόσμος μας κόλαση
ένα ψέμα
κι η αλήθεια μόνο όνειρο

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Εκεί σταμάτησε η ζωή μου / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Εκεί σταμάτησε η ζωή μου
Στο πολύ κοντινό χθές
που σκοτώσαμε το όνειρο
Στην άκρη του στεναγμού
που δέν έβγαινε
από τα στήθεια
Ευτυχώς που υπάρχουν
οι αναμνήσεις
Το άρωμά τους ανάσα μικρή
που αφήνει μιαν πίκρα
στο στόμα
Εκεί σβήσαμε τις ελπίδες
τού ´αύριον ´
Ξεθωριασμένες
από τα δάκρυα της ψυχής
Ευτυχώς που υπάρχουν
οι αναμνήσεις
μαζεμένες σε μια φωτογραφία
με το χαμόγελο
και τη λάμψη στα μάτια σου
Φως στα σκοτάδια τής θλίψης

Μην κλαις νύκτα.../Πηλαβάκη Δέσπω

Μην κλαις νύκτα
Στη ψυχή μου βροχή
τα δάκρυα σου
πνίγουν τα παιδιά
που γεννά η ελπίδα
Θλιμένη κόρη η προσμονή
με τα μάτια ορθάνοικτα
στο χαμένο χρόνο
αναζητά με λαχτάρα την Άνοιξη
Μες το Χειμώνα της καρδιάς
περιπλανιέται ένας ήλιος αόρατος
που τον βλέπουν μονάχα
όσοι χάσαν το φως μες στο κλάμα
Μην κλαις νύκτα
μην κλέβεις το χαμόγελο
του πρωινού
Δώσε το χέρι ουρανέ
στην καμένη γη της χαράς
και σκόρπισε μόνο γαλάζιο
Γαλάζια όνειρα στο μαύρο σκοτάδι
να ανθίσει η Άνοιξη
Μην κλαις νύκτα

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

[Αραχνιασμένα όνειρα] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Αραχνιασμένα όνειρα στολίζουν
το σκουριασμένο χθές
μιας ζωής που αχόρταγα έζησα
Τότε που στέγη ο ουρανός
προστάτευε ότι αγάπησα
και φύλακες τ άγρια βουνά
νανούριζαν τ άγια όνειρα
Μακάρι να γυρνούσαν
τα χαρούμενα χρόνια
που δίχως σκέψη
κάναμε θυσία τα ´πρέπει ´
στα ´θέλω ´ μας
Μα αλίμονον
λιποτάκτες δειλοί της καρδιάς
φέραμε δακρυσμένους καιρούς
Όπου ανατρχίλα
σκορπούσαν τα χέρια
σε ωραία κορμιά
τώρα πληγές ψηλαφίζουν
τα δάκτυλα
Τα θύματα εμείς
οι φονιάδες εμείς
Έτσι κι αλλοιως ξοφλήσαμε

[Με σκουριασμένα κλειδιά] / Πηλαβάκη Δέσπω

Με σκουριασμένα κλειδιά
προσπαθούσε για χρόνια
ν ανοίξει της ζωής την πόρτα
Έκρυβε στην καρδιά της ελπίδας
τα στοιχειωμένα βράδια
της μοναξιάς
και τα ξεθωριασμένα όνειρα
Αγόραζε ακριβά το ψεύτικο γελιο
και σκεπάζοντας μ αυτό
τη δυστυχία
ξεγελούσε τους τυφλούς ανοικτομάτηδες
Μονάχος εκίνησε για ταξιδι μακρύ
με ξεσκισμένα τα στήθεια
κι ένα μαύρο κενό
στο μέρος της καρδιάς
και προχωρά ανάμεσα
σε σκοτεινές ατραπούς
Και δρασκελά τα βουνά
του πόνου
και τρέφεται με πικροδάφνες
μα δέν βρίσκει ηρεμία
να ξεδιψάσει τη ψυχή
Τώρα κουρασμένος βλέπει το τέρμα
και βιάζεται να φτάσει
προτού πέσουν τ αστέρια
στη θάλασσα
Επιθυμία στερνή
Το σκοτάδι να σκεπάσει
τη θύμηση του

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Σαν εσμειξε η Μοιρα με τον Στεναγμο / Πηλαβάκη Δέσπω

Σαν εσμειξε η Μοιρα με τον Στεναγμο
σ ενα σμιξιμο πουμοιαζε πιοτερο
με βιασμο παρα ερωτα
τον καιρο της καταραμενης γενιας
γεννηθηκα
Μερες κοιλοπονουσε η Μοιρα η μανα μου
μα απο φοβο κρατιομουνα μεσα της
Σκληρη η μανα μου ουτε μανα ουτε μητρια
θα με τιμωρουσε το ηξερα
Πως ν αγαπησει το μπασταρδο της ντροπης
Ηταν Χειμωνας σαν ηρθα στον κοσμο
μα δεν με ζεστανε η αγκαλια
της Μοιρας της μανας μου
Αντι για γαλα φαρμακι μουδινε
και τονομα μου Θλιψη μ ονομασε
Πρωτα παιχνιδια τα δακρυα
Οτι θυμαμαι κτυπηματα
και τιμωρια στη γωνια
Μοναδικο καταφυγιο
η αγκαλια του πατερα
κι ας ηταν κρυα και σκληρη
Κι ετσι μεγαλωσα πολεμωντας
την απορριψη της Μοιρας της μανας μου
Κι ετσι θα φυγω
σαν καταραμενο παιδι

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ