[Η θλίψη της νύκτας] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η θλίψη της νύκτας με τύλιξε
και μαύρο φόρεμα ντύθηκε
η ζωή μου
Στερεμένοι ποταμοί τα μάτια
βλέπουν υποκείμενα
καμουφλαρισμένα σε ανθρώπους
να πετάνε αλήθειες - σκουπίδια
στις όχθες της αφέλειας
Η μελαγχολία του Φθινοπώρου
πλημμύρισε τη ψυχή μου
και σαν φύλλα από δέντρα
πέφτουν στο χώμα τα όνειρα
Φονιάδες καμουφλαρισμένοι σε φίλους
τα πατούν και τα φτύνουν
και χάνονται
Ένα ψέμα λοιπόν όσα έζησα
Εφιάλτες σκληροί οι ελπίδες
ακολουθούν τον ταραγμένο μου ύπνο
και με ξυπνούν
σε έρημα πρωινά
ενός κόσμου
αδειανού από αισθήματα