Σαν τα μουσκεμένα φυστίκια οι ψυχές
καθώς τα σώματα μας
θορυβίζουν κύμβαλα αλαλάζοντα
στα δάκτυλα του Ιούλη
τις μέρες που εκλιπαρούσαμε να μην έρθουν
Τι να σου εξηγήσω αγαπημένε μου;
Τι να σου πω για τα μαχαίρια
που μέσα στην τρέλλα της ημέρας
βγήκαν πάλι σεριάνι στα βουνά
πισώπλατα την μνήμη να καρφώσουν;
Το φονικό οργώνει πρώτα
των κομμάτων τα λάβαρα
κι ύστερα συναντά το Βουνό
και την καρδιά της Ρήγαινας στην κορφή του
πριν σκοντάψει επάνω στα πτώματα των Ασιωτών
και θάψει τα κορμιά τους στα πηγάδια της Μνήμης
Από τη ποιητική συλλογή "Η ηχώ της μνήμης" Μανδραγόρας Αθήνα 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου