Μάνα,
από καιρό έλεγα να σου γράψω,
να σου 'λεγα για χίλια δυο πράγματα.
Εδώ στη ξενιτειά, ατέλειωτες οι στιγμές
που σ' έχω ανάγκη.
Πήρα να σε ζωγραφίσω
με το γλυκό σου πρόσωπο,
δακρυσμένα μάτια,
σκασμένο στα χείλια χαμόγελο
«Μάνα μαυροντυμένη».
Μάνα,
κλαις ακόμα,
σιωπηλά κάτω από τις φωτογραφίες
των δυο παιδιών σου,
κρατάς ακόμα αδειανές τις δυο καρέκλες
στο τραπέζι;
Ψέματα σου είπαν
πως χάθηκαν.
Δεν τ’ ακούς; Κάθε βράδυ
την πόρτα σου χτυπούν.
Στο σκοτάδι δεν τα βλέπεις;
Δυο αστέρια αγκαλιασμένα,
δείχνοντας σε μας
την ορθή πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου