Στην άκρη του δρόμου
στέκει ένα σπίτι.
Φορούσε φράκο κάποτε
με λουστρινένια παπούτσια
άλλης εποχής.
Τώρα ρακένδυτο
κοιμάται συντροφιά
με τους αντίλαλους ζωής
που το προσπέρασε
αφήνοντας αποτυπώματα
ήλιου στα χαλιά.
Στα μισοφαγωμένα του παράθυρα
σφηνόθηκαν κόγχες ψιθύρων,
μυστικών εκμυστηρεύσεων
συγχορδίες.
Κάποια υπολείμματα ποιημάτων
κρέμονται από κουρτίνες κουρελούδες.
Καμιά φορά ακούγονται
τα φτερουγίσματα
αγγέλων χωρίς μάτια
να κτυπούν
στους τοίχους
και τα έπιπλα.
Τα βράδια
την ώρα που η γυναίκα κάθεται
στη βορειοανατολική βεράντα
και νανουρίζει ενοχές της νιότης
που δεν έζησε,
μέσα στη σιωπή
της εγκατάλειψης
απλώνεται αδιόρατη μια μυρωδιά
από ρόδα του κήπου
που επιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου