Νοσταλγία / Παχνιώτου Ιουλία

Νοσταλγοί στιγμών, χρωμάτων, ήχων

αναδομούν επαίτες την ψυχή

βηματισμοί σε ονείρου γνώριμα ίχνη.

Μέρες αναβιούν, νότες κι αρώματα!

Παιδιά που αδράξανε στα χέρια τους τη μοίρα,

δέντρα που ο ήλιος τα κανάκιεψε

κι ίδρος χωρίς φειδώ τα λίπανε.

Εστίες ερωτικές, κάστρα που αλώθηκαν

νοσταλγικά αναμένουν!

Πόνος, ρουτίνα,ευτυχία, θάνατος

σε νοερές ατραπούς συμποσούνται!

Οικείος ο αγέρας ζωογονεί,

το κύμα λικνίζει τη βαθυγάλαζη άρμη του

κι η γη στέλλει αδημονίας μηνύματα.

Φωταψίας δίνη χειραγωγεί η σελήνη.

Άνασσα η μνήμη, έργου υψηλού

επιλαμβάνεται.

Σε θρόνο περασμένο αναρριχάται,

μεγέθη απόλυτων στιγμών εναγκαλίζεται.

Τη λήθη πτεροφόρα καταλείπει

και προσγειούται ολόγυμνη

σε άβατο απατηλής γαλήνης,

στο πλήθος της ερήμου της

με σχήμα έξωθεν επιβαλλόμενο, τυραννικό.

ΜΑΛΑΛΑ / Γιατρός Πανίκος

 

Μαλάλα δεν σε γνώρισα, τζι’ ούτε ποττέ μου σ’ είδα
Μα που καρκιάς σ’ ευκαριστώ, γιατί μου δκιάς ελπίδα
Εκάμα σου τα κάστια, ιδέες να προδώσεις
Μο’ πλάστης ελυπήθεί μας, έθελεν να γλυτώσεις
Τζι’ αντί στον χάρον σέ πεψεν, μάθημα να μας δώσεις
Που τούτον τον κατήφορο, που πιάμε να μας σώσεις

Τζιαι γειώνει που επίστευκα, οι νέοι εν φελούσειν
Τζιαι θέλουν μόνον να γλεντούν, τζιαι να καλοπερνούσειν
Κοίταξε ήντα μάθημαν, σήμερα μου διούσειν
Ήρτες εσούνει κόρη μου, τα μμάτια να μ’ ανοίξεις
Πως είσαστεν καλλίτεροι, οι νέοι να μας δήξεις

Βοήθα οι ιδέες της, πλάστη μου για να λάμψουν
Τζι’ οι νέοι ούλλοι πας την γην, τον δρόμο να χαράξουν
Πέρκι τζιαι καταφέρουσειν, τα πράματα τζι’ αλλάξουν
Τζιαι κόσμο πιο καλλίτερον, που λλόου μας να φτιάξουν

Τζιαι μείς που γρόνια κάμποσα, στην ράσιη κουβαλούμε
Ν’ ανοίξουμεν τα μμάτια μας, τζιαι να παραδεχτούμε
Πως μ’ έτσι νούν που πάμεντε, εν να αφανιστούμε
Γι’ αυτόν παντού ξεριζωμούς, τζιαι σκοτωμούς θωρούμε
Πρέπει σε σας τους νέους μας, συγνώμη να σας πούμε
Τζιαι να σταθούμεν πόμακρα, να παρακολουθούμε
Τζιαι που τα βάθη της ψυσιής, ευτζιές να σας διούμε
Αν θέλουμεν καλλίτερον, τον κόσμον να τον δούμε ....

ΕΚΑΛΕΣΕ Μ’ Ο ΠΛΑΣΤΗΣ ΜΟΥ / Γιατρός Πανίκος

Εψές εθώρουν Όρομαν , άκου τζιαι σου πελλάραν
Όσον τζιαι φυλλοκάμμισα , ακούω μιαν φωνάραν
Δεικλώ θωρώ ναν’ άγγελον , που κούμπαν πας τ’ αρμάρι
Λαλεί μου ξύπνα Παναή , τζι’ έχω για σεν χαπάρι
Ο πλάστης μας εθέλησεν , κοντά του να σε πάρει

Άτε λαλεί μου τάρασσε , μαζί να πάμε πάνω
Λαλώ του σοβαρό μιλάς , Τώρα εν να πεθάνω ;
Να μεν φοάσαι τίποτε , τζιαι ένθεν να πεθάνεις
Κάτι γρειάστειν ο θεός , τζιαι θέλει να του κάμεις

Λαλώ του πεμού σοβαρά , μεν τζι’ ήρτες να με πάρεις
Τζιαι φέρνεις τα πογυριστά , όσον να με καλάρεις ;
Εν να σου πω το μυστικό , μα μεν με μολοήσεις
Κάμνει ναν ππάρτιν ο θεός , θέλει να βοηθήσεις

Δεν ξέρω λεπτομέρειες , μ’ άκουσα να λαλούσειν
Θέλει να κτίση θέατρον , τζιηνούρκον για να βκούσειν
Ούλλοι παλιοί οι ποιητές , παράδεισο που ζιούσειν
Τζι’ ούλλοι τους πόναν ποίημαν , να γράψουν τζιαι να πούσειν

Λαλώ του τουν τα λόγια σου , γρουσάφιν εν π’ αξίζουν
Τζι΄ αφού στην γην σαν ποιητήν , δεν με υπολογίζουν
Φεύκουμεν πάμε γλύορα , τζιη που μ’ αναγνωρίζουν
Τζι’ άρκεψα τζιαι εσκεφτόμουν , παράδεισο πριν φτάσω
Την τζιεφαλήν μου έσπαζα , τες λέξεις να ταιρκάσω
Του πλάστη έναν ποίημαν , να πω να καλοπιάσω

Αμαν τζιαι φτάσαμε τζιαμε , επήα κουρδισμένος
Λαλώ του πλάστη μου καλέ , είμαι τζιαι κουρασμένος
Μα πο πεψες τζιαι φέραμε , νιώθω συγκινημένος
Τζι’ ευφκαριστώ που μέ τάξες , στους ποιητές το γένος

Μόνον εσού επρόσεξες , ταλέντον έχω μίαλο
Τζιαι θέλησες στους ποιητές , τ’ όνομα μου να βάλω

Εγύρισεν στον Άγγελον , έτσι απορημένος
Τζιαι φένετουν μου μάλιστα , τζιαι νάκκον θυμωμένος
Λαλεί του που τον έπιανες , με τζι’ ήτουν μεθυσμένος
Γι’ άντα ταλέντο μου λαλεί , οξα εν ταραμένος ;

Μήπως τζιοιμάσαι τέκνο μου , τζι’ ακόμα ροχαλίζεις
Το χάρισμα που σου δώκα , Πανίκο να γνωρίζεις
Έννεν πάνω στην ποίηση , μαν μόνον για να κτίζεις
Παραίτα που την ποίηση , τζιαι μεν την βασανίζεις

Έτο ποτζιεί το φτυάρι σου , την λάσπην να γυρίζεις
Έσιει τζιαι Μιστράν τζιαι μυστρί , τζιαι πιάστα για να κτίζεις
Τζιαι να χαρείς για ποίηση , τον κόσμον μεν ζαλίζεις
Τζιαι θυμωμένος μιαν φατσιάν , φακκά του τραπεζιού τού
Τζιαι ευτυχώς εξύπνησα , γιατ’ όρομαν εν που τού ….

Πυρά / Δημήτρης Ξύστρας

Μεταλαμβάνουν

οι αισθήσεις

την πυρά

πριν την φυγή

και η θάλασσα

ως λυτρωτής,

ανακυκλώνει

της ψυχής

το υπόβαθρο.

Τα νύχια μου

λαξεύουν μάρμαρα

φτιάχνουν τα πρώτα

του έρωτα

γλυπτά τραγούδια

κι'όλα τα δέντρα

τραγουδούν

αγκαλιασμένα,

της φωτιάς.

Ο παραστάτης

Άγγελος,

χωρίς δουλειά,

φεύγει γι'αλλού,

σ'άλλους γιαλούς.

Πικρό θολό

του ονείρου μου σημάδι,

από το θαύμα

της ζωής φεύγει κι' αυτό

για ένα ταξίδι μακρινό

για κάποιους

ξένους ουρανούς,

για κάπου αλλού..!

Αλληγορία / Δημήτρης Ξύστρας

 

Μη με ρωτάς για το θεό

αν ψάχνω να τον βρω.

Μην με ρωτάς για ποίηση,

δεν ξέρω τι να πω...

Ίσως θα πρέπει να σου πω:

πολύχρωμα γεράνια

π` ανεβοκατεβαίνουνε

ψηλά στον ουρανό..;

Ίσως θα πρέπει να σου πω:

και για χλωμά φεγγάρια

που πλέκουν τα μεσάνυχτα

με το δικό τους φως..;

Μα δεν γνωρίζω να σου πω

σταμάτα να ζητάς

ατίθαση απάντηση,

με γέλιο ή με δάκρυ,

λόγια που βάζουνε

φραγμούς στη ποίηση

και άκρη..!

Εκεί που κοντανάσαινα

στης ξενιτιάς τη στράτα,

δίψασα και μου φέρανε

νερό να δροσιστώ.

Δίψασε όμως κι η ψυχή

κι εζήτησε να έχει

κάτι κι αυτή να "δροσιστεί".

Και σφύριξαν τα χείλη μου

ένα γλυκό σκοπό και ήπιε

και ξεδίψασε, που εβρέθηκε

μονάχη ,εκεί στην έρμη

ξενιτιά μακριά από το θεό.

Μια νύχτα που σαλεύανε

του φεγγαριού τα φώτα

πάνω στο τζάμι,

εφαίνονταν, διπλά

και τρίδιπλά...

κι όταν το έκανα γραφή,

έγινε σαν το ποίημα

και ήπιε πάλι η ψυχή,

μ`αυτή την αφορμή.

Όπως με παίρνουν

οι ρυθμοί,

σαν άνεμοι ανταληγείς,

κόντρα

στους άλλους τους καιρούς,

θα τρέχουν οι καημοί.

Είναι σαν άπειρο,σαν φως..;

Το κάθε τι με τον καιρό..;

Μη με ρωτάς η ποίηση

αν είναι ωραία λόγια,

μη με ρωτάς για το θεό

δεν ξέρω να σου πω

Επ΄αόριστον: Ποιητική Συλλογή της Κατερίνας Ηρακλέους που εκδόθηκε το έτος 2021

 

Δημητριάδης Λάκης (μικρό βιογραφικό)

Γεννήθηκε το 1944 στο χωριό Θελέτρα της επαρχίας Πάφου. Εργάστηκε ως Δημόσιος Υπάλληλος. 

 

 Ποιητικές συλλογές

1. Γραφή (1978)

2. Υπερμνησία (1985)

3. Μυοσώτιδα (1993)

4. Των ανθέων (1999)

5. Δυισμός (2002)

Σε δεύτερο ενικό: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Στυλιανού που εκδόθηκε το έτος 2019 (απόσπασμα)

 

Αγάπες και Ενοχές: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Στυλιανού που εκδόθηκε το έτος 2020 (απόσπασμα)

 

ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗ

Ποιητή!
Μόνο εσύ μπορείς.

Μόνο εσύ μπορείς,

η εξουσία των λέξεων

μύρο και φως 

να αναβλύζει.

*

ΠΕΡΙ ΣΤΙΧΩΝ

Οι στίχοι μας πια

σε ορθογώνιες οθόνες αναπνέουν.

Έγιναν σιωπές

που κρίνα και ρόδα ματώνουν. 

*

ΠΡΟΣ ΑΟΡΑΤΟΥς ΕΧΘΡΟΥς

Εσείς είστε...

Εσείς είστε, 

τελικά...

Οι ένοπλες σκιές 

της ύπαρξής μου, 

οι ακοίμητοι φρουροί 

του Τίποτά μου. 

*

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Εμείς ή οι άλλοι;

Πόσο ανθρώπινο

Εμείς, να λες, 

και πόσο απάνθρωπο

ο άλλος να μη γίνεσαι.

*

ΘΑΜΜΕΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Αν σκάψεις

μέσα σου βαθιά

ίσως βρεις 

λέξεις που αντηχούνε ακόμα

βαριά ονόματα

σαν βράχοι

που θάβονται 

ανήσυχα στο χώμα

Γιάννης Μελέσιος (μικρή αναφορά)

 Ο Γιάννης Μελέσιος, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιαννάκη Θεοδώρου, γεννήθηκε το 1948 στο χωριό Πάχνα της επαρχίας Λεμεσού.  Αποφοίτησε από το γυμνάσιο Λεμεσού και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην πρώην Σοβιετική Ένωση.  Ο γιος της καταιγίδας είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του και έχει πάρει το Α κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας.  Το πρώτο του βιβλίο το Κάππα, εκδόθηκε το 2004. Συμμετείχε στην Ποιητική Ανθολογία: Ψηφίδες Ζωής 

ΠΡΟΣΜΟΝΗ / Πηλαβάκη Δέσπω

Το σπίτι μας φτωχό, μουγγό κι ορφανεμένο

από τη μέρα πούφυγες χαρά μου μακρυά,

και τάδειο χέρι μιας ζητιάνας απλωμένο

το γυρισμό σου λατρευτέ μου καρτερά

Σκόρπια κι απείραχτα τα έχω τα παιχνίδια

σαν θάρθεις, γνώριμα τα πάντα να τα βρείς,

όλα σαν τάφησες ψυχή μου, όλα ίδια

και πως δεν έλειψες καθόλου θα θαρρείς

Ένα αλογάκι κι αυτοκίνητα μεγάλα

και ότι ζήλευες ματάκια μου καιρό

μα θα σου πάρω όταν έρθεις κι άλλα, κι άλλα

ότι θελήσεις να το έχεις λαχταρώ

Λίγο ακόμα χωρισμένοι, μόνο λίγο

ύστερα θάμαστε μαζί, γειάσου ερημιά

κι από κοντά σου ποτέ ψυχή μου δεν θα φύγω

θάμαι μια μάνα ευτυχισμένη, όσο καμμιά

Πούλλος Χ. Ανδρέας (βιογραφικό σημείωμα)

 

                  

   Ο Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου γεννήθηκε στη Μόρφου και τώρα διαμένει στη Λευκωσία. Είναι γιατρός και διετέλεσε Διευθυντής του Παθολογικού τμήματος στο Νοσοκομείο Λάρνακας και Διευθυντής του Παθολογικού τμήματος  στο Γενικό Νοσοκείο Λευκωσίας .

Εξέδωσε τις πιο κάτω ποιητικές συλλογές .

                             

1.Γράμματα στη μητέρα                                 1979       

2.Δεκατετράστιχα                                            1980       

3.Νεκρόλογοι                                                    1983        

4.Γράμματα στη Χριστιάνα                             1984      

5. Κρατούντες και κρατούμενοι                     1985       

6. Εκ βαθέων                                                      1986       

7. Υπό σκιάν                                                       1987   

8.Oυκ ελάσσω παραδώσω                              1990       

9. Mύθοι και επιμύθια                                    1991       

10. Eν καιρω̨                                                       1991       

11. Η Mικρή μας πόλη                                      1992       

12.  Αυτοπροαιρέτως                                        1993       

13.  Επί τω θανάτω̨                                           1994 

14.Ορατών τε κι’ αοράτων   (διηγήματα )    1995

 15.  Όψεις ενός σπιτιού  (διηγήματα )           1999

16.Ο αυτόχειρας ή πολλαπλές εκδοχές μια αυτοχειρίας  ( ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ )  2001                                                                                                                                        17.Ποιήματα    (μέμνησο )                                 2006      

18. Gloria Mundi                                              2009      

19. Η φάρμα των ζώων ή ο κυρ- Μέντιος διηγείται   2010   (κρατικό βραβείο ποίησης )

20. Μαθήματα Ανατομικής  ( ΠΟΙΗΜΑΤΑ )     2012        

21. Μικρά Δοκίμια ή και Ποιήματα                  2013       

22. Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα    Ι  2014

                                                                             

23.Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ΙΙ  2015

                                                                                       

24.Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα  ΙΙΙ   2016

                                                                                      

25. Ποιητικό κολάζ ή παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα   iv   2017

26.Ποιητικό κολάζ ή παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα   v   2017

27.Σίσυφος                                                                   2018

28.Συνομιλίες με τον Πενταδάκτυλο                       2018

29.Ανατομία ενός ποιητή                                            2019

30. Τα εις εαυτόν                                                          2020

31. Πυρ  ή και φωτιά                                                    2021

Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου: Τρία (3) ποιήματα

 

         Λογγίνος ή περί ύψους

 

Το ύψος δεν είναι μόνο λόγος υψιπέτης .

Είναι προπάντων κατάθεση ζωής

ο  αδιαίρετος διαιρέτης .

**

                            ΟΔΟΔΕΙΧΤΕΣ

 

Τους γυρίσαμε να βλέπουν προς τα πίσω.

Τώρα δε φοβόμαστε μήπως μας σπρώξουν προς τα εμπρός.

Οι οδοδείχτες μας με ασφάλεια μας οδηγούν προς τα πίσω.

***

                                 ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΥΜΕΝΩΝ

Χάθηκαν μέσα στο δάσος, ανυποψίαστοι  , κυνηγημένοι κυνηγοί
που δεν ξέραν τι  να κάνουν το όπλο τους.
Άκουαν φωνές , τις  παίρναν  για φωνές πουλιών που τους καλούσαν
να μπουν βαθύτερα  στο δάσος.
Άκουαν ψιθύρους και σφυριγμούς .Τους φαίνονταν ρίγημα των φύλλων.
Καθώς ο αέρας  περνούσε από μέσα τους βλέπαν τον ουρανό  να βρέχει μολύβι
Και αυτοί το θάρρυαν καλοκαιριάτικη μπόρα και τρέχαν να κρυφτούν κάτω από τα δέντρα.
Εκεί τους χάσαμε , παίρνοντας ο καθένας  και ένα μονοπάτι .
Από τότε  τους ψάχνουμε και όλο ρωτούμε και  ξαναρωτούμε…
Ρωτούμε τα πουλιά μήπως τους είδαν , ρωτούμε τα δέντρα μήπως τους είδαν ,
ρωτούμε τον αέρα μήπως τους συνάντησε στο δρόμο του.
Ρωτούμε το δάσος, αν πέρασαν από μέσα του και απάντηση δεν παίρνουμε .
Ακούμε μόνο τον αντίλαλο της φωνής μας .
Μας απαντά από πέρα Πέτρο , Δημήτρη , Αντρέα …
Πού κρύβεστε; Σταματήστε επιτέλους αυτό το παρατραβηγμένο  «κρυφτό».
Μεγαλώσατε , δεν είστε πια  παιδιά .Καιρός να φανερωθείτε ,να τελειώσει
αυτό το παιχνίδι σας. Να τελειώσει και η δική μας αναζήτησή σας .
Ξέρουμε πως μας ακούτε. Ξέρουμε πως μας βλέπετε και κάποια στιγμή θα πεταχτείτε
πάνω σκασμένοι στα γέλια για την αφηρημάδα μας. Τόσο κοντά σας  και να μη σας
βλέπουμε . Τόσο κοντά σας και να μη σας ακούμε που μας φωνάζετε.
Εδώ , εδώ , μέσα σας , μέσα σας, κρατήστε μας  μέσα σας, να ζούμε για ΠΑΝΤΑ.
 

50 Ποιήτριες της Κύπρου κοινωνούν ποίηση με ένα στίχο

1.     Χριστιάνα Αβρααμίδου: Δεν τον θέλω άλλο τον ήλιο στη ζωή μου/  
με έχει κάψει στα μάτια.

2.     Ειρήνη Ανδρέου: Κάνω επανάσταση με ρίμα και οργή.

3.     Αστραίου Νέβη: Καταναλώνω τη γλώσσα μέσα στη μνήμη.

4.     Αλεξία Βίκτωρος: Έτσι οι αγάπες γεννιούνται; / Με τσιμεντόλιθο στο χέρι.

5.     Στέλλα Βοσκαρίδου: Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!

6.     Πίτσα Γαλάζη: Οι αγρυπνίες με σκάβουν/ να κατοικώ σε σπήλαια/με το προγονικό σημάδι στο γόνατο.

7.     Γαλανού Αλεξάνδρα: Κι έτσι όπως σβήνει/το περίγραμμα της μέρας, τεντώνει τη σιωπή/ μέχρι εκεί που δεν φθάνει /ο ήχος των λέξεων.

8.     Άντρια Γαριβάλδη: Έτσι, χωρίς βιασύνη / ρίξαμε πίσω μια στερνή ματιά κι εκεί το βήμα χάθηκε.../  μέσα στο άγνωστο.

9.     Εύα Γεωργίου: Στην εξουσία της προσταγής καταρρέει ο χρόνος.

10.                        Δημητρίου Ναδίνα: Γυρεύαμε πατρίδες/ και πατρίδες σε αργοφέξιμο.

11.                        Αλεξάνδρα Ζαμπά: Πάντα η ίδια σάλπιγγα/  από γη σε ουρανό σέρνεται παράπονο.

12.                        Ανδρεανή Ηλιοφώτου:      Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται/ Ζωή με δίχως αυταπάτες!

13.                        Ελένη Θεοχάρους: Ωστόσο, εξαγόρασε τις μνήμες η Αλεξάνδρα και δεν πονά.

14.                        Αγγέλα Καιμακλιώτη: Κατηφορίζουνε οι άνθρωποι/
σαν τα ποτάμια προς τη θάλασσα.

15.                        Αναστασία Κατσώνη: Ζωντανέψαμε στο πέρασμά μας/

το νεκρό φως του καντηλιού.

16.                        Ελένη Κεφάλα: Πίσω από κάθε ποιητή βρίσκεται κάποιος άλλος/ άγνωστης ταυτότητας.

17.                        Φροσούλα Κολοσιάτου: Η αλμύρα διαβρώνει τους νεκρούς/
Γωνία ακτής και θάλασσας.

18.                        Βέρα Κορφιώτη: Η Ελευθερία εδρεύει μονάχα στο βάθος.

19.                        Κατερίνα – Κωνσταντίνου Μάτσιου: Βάλε το χαμόγελό σου και ... ξεκίνα για τη ζωή/ Μην φοβηθείς τις ανηφόρες

20.                        Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου: Δεν την αρνιέμαι την ψυχή μου/ κοιτάζω γύρω μου να δω τον έρωτα

21.                        Μαρία Λάβαρη: Οι νεκροί/Δεν μεγαλώνουν./ Στέκουν ακίνητοι στη μνήμη μας και περιμένουν.

22.                        Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου: Μου ακουμπάνε κάποια μυστικά
και μου λένε κράτησέ τα!

23.                        Λίλλη Αυγή: Μέσα μου εγώ εγκυμονώ ένα ποίημα κι αν δεν το γεννήσω θα πεθάνω.

24.                        Μαραγκού Νίκη: Όποιος περάσει στην άλλη όχθη/ δε γυρίζει πίσω ποτέ.

25.                        Λιλή Μιχαηλίδου: Το χάος είναι η αντανάκλαση της κόλασης.

26.                        Μετόχη Ιφιγένεια: Αν ονειρεύομαι/ μη με ξυπνήσεις/ Αν είμαι ξύπνια/ ας μην κοιμηθώ ποτέ.

27.                        Μαρία Μελετίου: Γιατί αξίζει σου χρυσό σαν του Μαϊού το στάχυ!

28.                        Νεοκλεόυς Εύα: Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ όνειρο/ έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.

29.                        Νικήτα Δάφνη: η ζωή θα κυλήσει/ με την υπόσχεση / να υπάρχει όσο και το όνειρο. 

30.                        Νατζαριάν Νόρα: Ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι πατέρα/Το παραμύθι για την ακρωτηριασμένη χώρα.

31.                        Αντρούλλα Θεοκλή- Νικηφόρου: Λευκά περιστέρια/ σήμερα…λευκό τριαντάφυλλο/ καλημέρες σκορπούν!

32.                        Αφροδίτη Οικονόμου: Τους επίγειους θησαυρούς/ Τα χίλια αγαθά / Τούτης εδώ της πλανεύτρας ζωής/ Μην βούλεσαι.

33.                        Έλλη Παιονίδου: Που πάμε/ τα μικρά μας πέλματα πόσο μπορούν να δρασκελίσουν/ την ποικιλία των άστρων;

34.                        Μαρούλλα Πανάγου: Ελπίδες… Κατακάθησαν μα/μεταμορφώθηκαν σ' ανεκτίμητα μαργαριτάρια/ της αιώνιας ανάμνησης.

35.                        Αδελαίδα Παπαγεωργίου: Όσα ζήσαμε/ Καράβια φορτωμένα μνήμες / Σε απάνεμη θάλασσα…

36.                        Μυριάνθη Παπαονησιφόρου: Όνειρο ο κόσμος / όσο ιριδίζει η μέρα μες τα μάτια του.

37.                        Παναγιώτα Πατσαλίδου: Στο προαύλιο της γνώσης ψηλαφώ
αναμνήσεις της ανεμελιάς μου.

38.                        Αντριάνα Περικλέους – Ονουφρίου: Λατρεύω τις νύχτες που για μένα σκοτάδι γίνεσαι.

39.                        Δέσπω Πηλαβάκη: Άν ήξερες πόσο καρτέραγα θα γινόσουν το φως.

40.                        Πλατρίτη Δέσπω: Τες Λυρίδες γύρευα να δω/ με ιώτα να χαράζουν ουρανούς.

41.                        Όλγα Ρουβήμ: Τη νύχτα κοιμάμαι στο κατάστρωμα./ Απλώνω τα χέρια και πιάνω τ’ άστρα.

42.                        Ροτσίδου Φιλιώ: …στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις.

43.                        Παυλίνα Στυλιανού: Όπως κοιτάς τον ουρανό…/ γίνεται η αγάπη κόκκινη φωλιά.

44.                        Ελένη Σωφρονίου : …να βρίσκει τρόπους η αγάπη μας να ζει
μες στο καθόλου.

45.                        Τέμβριου Αθηνά: Η γνώση είχε πάντα ως τίμημα την ζωή και τον θάνατο.

46.                        Έλενα Τουμαζή: ..οι ποιητές θα γεννηθούν στο μέλλον/ το ίδιο κι η ζωή.

47.                        Ελένη Τυρίμου: Δεν έχει μέτρο η μοναξιά /χρώμα δεν έχει η ελπίδα.

48.                        Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου: …εξόριστη/ ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη/ καταλήγω.

49.                        Χατζήπαπα Βασίλκα: Δεν αγάπησα όπως μπορούσα. / Δεν αγαπήθηκα όπως θα ‘θελα.

50.                        Χριστίνα Χριστοφή: Είναι τα μάτια των ποιητών δυό ετοιμοπόλεμοι καταρράκτες.