Πηλαβάκη Δέσπω: Σέρνει η μνήμη τις στιγμές απ το παλιό ντουλάπι...

 

ΠΟΙΟΣ
 
Ποιός τη ψυχή μου έκλεψε
και αγκαλιά κοιμάται
με μάγια θα την έδεσε
και μένα δεν θυμάται
 
Τα μάτια γίναν ποταμός
στη θάλασσα κυλάει
αλί τον που παιδεύεται
και μόνος κολυμπάει
 
Δεν εξαντλείται το νερό
ατέλειωτο το βάθος
μα πώς λογαριασμό ξοφλάς
για ένα μεγάλο λάθος
 
Με νανουρίζει η μοναξιά
μου τραγουδά ο πόνος
μαζί μου είσαι στα όνειρα,
ξυπνώ και είμαι μόνος
 
**
ΚΛΕΦΤΕΣ
 
Ακούει ο κόσμος ξιστικός
στ αφκιά του εν πιστέφκει
Μες των σκαντάλων τον χορόν
παπάς ήντα γυρέφκει
 
Εβρέθησαν πολιτικοί
ποθκιάντροποι τζιαι κλέφτες
που ο κόσμος τους εδόξαζεν
μα ήτουν μουσουπέττες
 
Ακόμα τζιαι στην εκκλησιάν
έφτασεν τούτη η χάρη
που κάμαν τον ππαράν Θεόν
του σατανά κουμπάροι
 
Τον τόπον επουλούσασιν
κάμναν την μέραν νύκτα
τζι ύστερις που τον άμβωναν
το δίκαιον κηρύτταν
 
Να ρίψει ο Θεός φωθκιάν
τζιαι ούλλους να τους κρούσι
γιατί κολάζουνται οι πιστοί
με τούτα που ακούσιν
 
**
ΜΝΗΜΗ
 
Σέρνει η μνήμη τις στιγμές
απ το παλιό ντουλάπι
κεντά σεντόνι της ζωής
με περισσή αγάπη
 
Άραγε με τι χρώματα
να φτιάξει τη συγνώμη
για όσους την επλήγωσαν
και την πονούν ακόμη ;
 
Κεντά και λύπη και χαρά
και βελονιές αλλάζει
Η καταιγίδα πώς μοιάζει
και το πυκνό χαλάζι
 
Πώς να κεντήσει τ άδικο
που όνειρα σκοτώνει
Πώς να χωρέσει μια ζωή
σ ένα μονό σεντόνι ;