Ένας χρόνος που υπνοβάτησε μα κανείς δε θέλησε να ξυπνήσει...
Μη τρομάξει και φύγει άξαφνα προτού εκπληρώσει το έργο του.
Κι ίσα που αχνοφαίνεται να γεννιέται ο καινούργιος, νάσου πάλι τα αργοκίνητα βήματα του περσινού φαντάσματος να χαράσσουν τ'αχνάρια τους στις καθάριες και νέες μας ευχές...
Μα χουν ήδη οι ευχές τραβήξει τη μοίρα τους.
Και μεις κωπηλάτες σε άγριες θάλασσες δεν έχουμε παρά να αρπάξουμε και πάλιν κουπί.
Εξάλλου το φεγγάρι θα γεμίσει και πάλι πάνω απ'τις ολόλπιδες μας καρδιές, θα χαρίσει και πάλι τη χαρά μιας παλλίροιας, κι η όποια άμπωτη π' αφήσαμε να μας πάρει τη χαρά, δε θα'ναι παρά ύδωρ που πέρασε...
Στάχτη ανασηκωμένη ανάμεσα σε στροβίλια και ψευτανέμους του μεσημεριάτικου θέρους...
Σκόνη που πρωτού ακουμπήσει τη γη, χάθηκε ανάμεσα στ'αστέρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου