Χριστίνα Χριστοφή: Μικροί αποχωρισμοί

 

Υπομονή

 

Οι Αλκυονίδες πιστές στον μύθος τους.

Μα ο Γεννάρης ένας άλλος γόης Άδωνης, μεσ'την ανεκπλήρωση της υποσχόμενής του ομορφιάς, φλερτάρει, θαρρώ, μ'όλες της εποχές.

Μα είμαστε κι εμείς, με την έλξη μιας ανέκαθεν ρετρώ εποχής, που επιμένουμε να ποθούμε τον χειμώνα με τα σωστά του ρούχα.

Είμαστε κι εμείς, που για να εισπνεύσουμε εώς και της καρδιάς το μεδούλι τη γύρη της νέας άνοιξης, βιώνουμε πρώτα τις αγριάδες της βαρυχειμωνιάς στης ψυχής τα έγκατα...

Είμαστε κι εμείς που για να μαδήσουμε έστω και ένα πέταλλο κίτρινου στους αιθέρες της νέας εποχής, καρτερούμε το γκρι πρώτα να βάψει ό τι ξέβαψε με της οπώρας τις αποχρωματισμένες ανταύγειες...

Ας θυμίζει μπανάλ ημέρες η καρτερικότητα... είν'η υπομονή μια αγέραστη κυρία που όποτε κείνη επιθυμεί ανοιγοκλείνει τα ματόκλαδά της...

 

*

Οίνος

 

Μια έστω γουλιά κρασί, αρκούσε και περίσευε να τη ζαλίσει και πάλι

Τόσο της είχε λείψει το πορφυρό του έρωτά του

Τα αρώματα που ανέβλυζαν στο κάθε του φιλί

Η βελούδινη υφή που άφηνε το άγγιγμά του

Μα πιότερο ποθούσε να ακούσει ξανά το χρώμα της φωνής του

Κείνο που σαν πρόποση σηκωνόταν ατόφιο στον αέρα, τσακίζοντας κάθε προηγούμενη ευχή.

Ποθούσε την κάθε του λέξη

Μα, ίσως, πιότερο να ποθούσε την απουσία της

Κείνη την αδάμαστη σιωπή που'ταν ικανή να ραγίσει το όποιο ωστικό κύμα, ανίκανο να σωπάσει με τον αντίλαλο του τελευταίου του φιλιού...

 

*

Αποχωρισμοί

 

Ο ουρανός, θαρρώ, μοιάζει να φλέγεται το δείλι ετούτο που ο χρόνος γερασμένος και ολίγον τι κατάκοπος μας αποχαιρετά. Οι ημέρες που διάβησαν έχουν κρύψει βαθιά στις καρδιές τους τις ανυπεράσπιστες πληγές και αδέξια κοψίματα... Συμβάντα απρόσμενα και σκηνές πρωτοθώρετες στα μάτια των ανθρώπων, των άστρων και των κυμμάτων των κάθε εποχής θαλασσών... κι όμως ο χρόνος μόλις διάβηκε... η σελίδα γύρισε, μα το παράξενο κεφάλαιο ακόμη γράφεται... κάπου θαρρώ κι ετούτο θα κλείσει...

Σα ρθει η πάροδος του χρόνου και δεν θα'χουμε παραδώσει αμαχητί τα πολυτιμότερά μας όπλα... οι δοκιμασίες έχουν πια ντυθεί με περίεργα υφάσματα...

Υφάσματα που η υφή τους πότε τσούζει, πότε γραντσουνά, πότε τρυπά κατευθείαν στα πιο ευάλωτα σημεία...

Ας κρατά τουλάχιστον η ψυχή κείνο το ωραιότερό της ντύσιμο...

Τ'αέρινο, το διαφανές, το πεντακάθαρο...

Κείνο π'αφήνει την πίστη να φανεί και ό τι αμφίβολο πάει να φυτρώσει, να ξηρανθεί σα ζιζάνιο π'αδυνατεί να βρει τη στράτα του...

 

*

Χειμωνιά

 

Το κουφάρι μιας ξηρής αράχνης παιδοχορεύει, λυπημένο ταίρι του παγωμένου αέρα.

Στο στόμα η στυφή γεύση της αμφιβολίας.

Το ψιλόβροχο να επιμένει μήπως, ακόμη και την υστάτη, καταφέρει να πείσει το βλαστό να σύρει ύψος.

Μα πού να χουν κρυφθεί οι ανά γης ονειροπόλοι αφήνοντας το φεγγάρι να γεμίζει ολομόναχο εκεί πάνω.

Μια γλυκιά θλίψη τη φέρει ο χειμώνας ετούτος, δίχως να'ναι απαραίτητα βαρύς...

Βαρύναν ίσως οι καρδιές μας, απ' τα λαθεμένα ζυγίσματα των ανθρώπων και του κάθε τιμήματος.

Να βάζαμε τη ψυχή αντίβαρο...

Θα ισορροπούσε η ζυγαριά εν τέλη.

Του χειμώνα το μένος θα' μοιαζε και πάλι με ρετρώ καρτ ποστάλ παρμένη από  αθώα εποχή...

 

*

Σ'αγαπώ

 

Σ'αγαπώ γιατί κάθε ξημέρωμα ανάβεις τον ήλιο μου και δεν τον σβήνεις παρά μόνον σα φανεί το πρωταστέρι στον ουρανό της εσπέρας 

Σ'αγαπώ γιατί ετούτο το γιασεμί που χεις φυτέψει στον κήπο μου τείνει να βάφει με λευκό ό τι σκοτεινιάζει τη σκέψη μου

Σ'αγαπώ γιατί σα ψιθυρίζεις τ'όνομά μου, θαρρώ γεννιέται η ψυχή μου ξανά

Σ'αγαπώ γιατί δεν υπάρχει γιατί

Το χεις πάρει εσύ απ'το χέρι

Το κρατάς έκτοτε και το κακομαθαίνεις

Δε μεγαλώνει

Παραμένει ένα αιώνιο μικρό... και το γιατί του μια σταλιά

Μια τόση δα σταλίτσα

Ίσα που τη θωρώ

Μα όσο υπάρχει τίποτα, θαρρώ, δε θα ρωτώ

 

*

Τάσεις χειμερινές

 

Έχει μια τάση ο ήλιος ο χειμερινός να ενισχύει τη ψυχή μου

Θαρρείς οι πολύτιμες αχτίνες του εισροούν άπλετα μα αθόρυβα εις τα υγραμμένα ενδόμυχά μου, ξηραίνοντας ό τι εισέβαλε προτού σαν ύπουλη μούχλα καταφάγει τα έγκατά μου

Έχει μια τάση ετούτος ο γενναιόδωρος ήλιος να φωτίζει ό τι ωραίο έχει απλωθεί γύρω μου, μα ώρα ώρα τα γήινα σκοτάδεια το κρύβουν απ'τη θωριά μου

Μια τάση την έχει ο ευλογημένος ήλιος, καθώς υγραίνουν τα μάτια της καρδιάς να τα στεγνώνει πριν καν εισπνεύσουν τον πόνο της γης

Μια τάση τείνει να γεννιέται παντού

Αρκεί κι εσύ να εγκυμονείς μόνο το καλό που σπάρθηκε μέσα σου!