Θησαυρός / Μαρία Μελετίου

Πίσω από κείνο το βουνό κάποιος κρυμμένος θησαυρός

 ο Πενταδάκτυλος στέκεται  απόρθητος ψηλός φρουρός

χρόνια  πολλά να κρύβει  αυτό το μυστικό  καλά

Να μην το βλέπει η καρδιά να κλαίει και να μοιρολογά

Σαν  το διαβείς  όμως και  δεις από κει ψηλά

Διαμάντια, ζαφείρια και ρουμπίνια, μεμιάς όλα τα ξεχνάς

Το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού

Το πράσινο του βουνού το χρώμα του πορτοκαλιού

και τα άνθη της ελιάς της λεμονιάς

να μυρίζεσαι και να μοσχοβολάς

αχ  πόσο η ψυχή να αντέξει άλλο δεν μπορεί

Κερύνεια μου δικιά μας πότε θα ξαναγινείς;

Τώρα καρδιά δεν έχεις σου κόψαν την πνοή

παιδιά δεν έχεις σ’ αφήσαν μοναχή

Μα τι και αν σου κλέψαν τη ζωή  και σου πήραν τη ψυχή

τα κυκλάμινα  ακόμα ανθίζουν οι πορτοκαλιές μυρίζουν

Όλα προσμένουν την ώρα και τη στιγμή  που θα λυτρωθείς

Και μαζί με το Χριστό σύντομα και  συ θα αναστηθείς

Nαι, θα’ ρθει η στιγμή που θα γυρίσουν τα παιδιά σου

Και ξανά θα ανοίξει η καρδιά σου  …