Χειροποίητα μηχανής; Ποιητική Συλλογή του Βάκη Λοϊζίδη. (1999) (Απόσπασμα)

ΕΡΩΔΙΟΣ

Αλίβρεχτος διασχίζω την ακτή
με συνοδεία την πούλια
κι άρχοντα τ’ άσπρο βότσαλο
σε ώρες μικρές της νύχτας.
Ηχώ σαν ψίθυρο παιδιού
αφήνουν τα βήματά μου
πριν ήχοι εκκωφαντικοί
την πόλη τυραννήσουν
κι ο λίβας στα κλωνάρια σου
στήσει άσχημα παιχνίδια.
Αν ερωδιός στο δρόμο μου σταθεί
μήνυμα πίσω απ’ το βουνό θα φέρει.
Δε μαστορεύεται η άνοιξη.
Δεν ξεγελιέται ο κάμπος.
Γιατί ο γιαλός δεν έχει τελειωμό
κι εκδίκηση θα πάρει.

ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ

Καθηλωμένοι στις κουνιστές μας καρέκλες
αποζητάμε τις υπηρεσίες
αλλοδαπής οικιακής βοηθού.
Σχεδόν αγγλόφωνοι
παρατηρούμε τεθλασμένες γραμμές
να διαγράφονται πάνω στη γη μας.
Η ιδέα της αντιπαροχής
σαγηνεύει τη σκέψη μας
μα στο καλάθι
δεν απόμειναν κλήροι.
Πώς να χωρέσει τ’ όραμα του παιδιού
σε τούτη την οθόνη!

ΤΟ ΚΑΦΕ ΣΑΚΑΚΙ

Στο μουντό Λονδίνο
τον έδιωξαν από τη δουλειά
γιατί φορούσε καφέ σακάκι.
Χρώμα αντιεπαγγελματικό
όπως του εξήγησαν
Δείλιασε να τους πει
ότι καφέ είναι οι κορμοί των δέντρων
καφέ είναι και η γη που κατοικούμε
Φόρεσε γκρι κουστούμι κι επέστρεψε
επαγγελματίας στη δουλειά
Στη μέσα τσέπη είχε
τα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΡΗΓΑΙΝΑ

Την ώρα που το σκοτάδι
ζευγαρώνει με το φως
γεννά το χρώμα συνειρμούς
για να φτάσω στο Βυζάντιο.
Γεννάνε τα κογχύλια σκοπό ανατρεπτικό
κι εγώ αναζητώ τη Ρήγαινα
όπως την ύφανε η γιαγιά στον αργαλειό
χωστό μαζί της για να παίξω.
Μα αυτή είν’ άφαντη απ’ του μύθου τα λημέρια,
στέκει στα οδοφράγματα
εθελόντρια στην εθνική φρουρά

ΔΙΠΛΟΠΡΟΣΩΠΙΑ

Κι άντε να πείσεις τα παιδιά
πως το φεγγάρι
δεν είναι το νυχτερινό
πρόσωπο του ήλιου
όταν αυτά σου εξηγούν
πως απόψε δε χάθηκε το φεγγάρι
έγειρε μοναχά να κοιμηθεί
μες τα’ άλλο πρόσωπο του.


ΤΟ ΝΤΡΟΠΑΛΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

Θέλω ν’ αφεθώ στην επικράτεια
ενός λουλουδιού
που τα’ ονόμασες ντροπαλό
κι όμως βρήκε τη δύναμη
ν’ ανοίξει τα πέταλα του στο τείχος
σφηνωμένο σε μια χαραμάδα
της ιστορίας σου Λευκωσία
Υποβάλλοντας ένσταση
μες την άπνοια μιας εποχής
που ανασύρει τις αξίες της
από τον σκουπιδοτενεκέ.