Ο κόσμος έχει κακιώσει

Δόξα τον Άγιο Θεό ο κόσμος έχει κακιώσει άλλοι δουλεύκουν και βαστούν και άλλοι δεν έχουν γρόσι Έχει όμως που δουλεύκουν στην κυβέρνηση που πάνω στα ταμεία τζιε μπίουσι τα σιερκα τους και δεν αφήνουν μια Πιο παλιά εδουλεύκασι πολλά σκληρά και ένε κοιτάζαν ώρες και άλλοι εφεύκαν μακριά να παν σε ξένες χώρες Εδουλευκαν αδιάκοπα μόνο για ένα σελίνι και ήλπιζαν εις τον Θεό για να τους βοηθήσει

ο καθένας την οικογένεια του πέρκει μπορεί να ζήσει Σελίνι σελίνι εβαλλατα και εφυλάουνταν ούλλα μες το σακκί και άμμα επολληνίσκασιν επέρνανταν ολόισια στην Συνεργατική Άμα ποιον επολλισκάσιν και σάζαν τα παιδιά τους πάλε εσυνεχίζαν και εφυλάαν τα ως τα υστερινά τους Που να ηξέραν όμως οι άμοιροι πως είχε επιτήδειους που ε βλέπαν τα ταμεία τζιε εβάλλαν τα χερούθκια τους και δεν αφήναν μία Στο τέλος αποφασίσασι τέλεια να την πουλήσουν

και σε τζείνους που τα βάλλασι ασήμαντα ναφήσουν Επίεννε ο κόσμος και ήθελε λεφτά από τη σύνταξη του και αν ήταν τρόπος ήταν να βκάλουσιν πρόωρα την ψυχή του Ακόμα αν είχες και κανένα γραμμάτιο και ήθελες να στο δώσουν αν ήταν τρόπος ήταν να σε στείλουν φυλακή από σένα να γλιτώσουν

Χριστάκης Μιχαήλ Κλεάνθους (βογραφικό σημείωμα)

Ο Χριστακης Μιχαηλ Κλεανθους γεννήθηκε το 1939 στον Άγιο Αμβρόσιο Λεμεσού. Φοίτησε μέχρι την Ε Δημοτικού και μετα τον έστειλε ο πατέρας του να δουλέψει για να τα βγάλει πέρα οικονομικά η οικογένεια.

Στα 17 του χρόνια έλαβε μέρος στον Εθνικοαπελευθερωτικο αγώνα της ΕΟΚΑ και φυλακίστηκε και βασανίστηκε σκληρά από τους Άγγλους στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιας. Απελευθερώθηκε στα 19 του χρόνια.

Έζησε στον Ύψωνα και έκανε 3 παιδιά. Την κόρη του Μαρία την έχασε το 2014. Έγραφε ποιήματα, τσιαττιστα, έπαιζε βιολί και μπουζούκι. Είχε αστείρευτο χιούμορ και ήταν πολυτάλαντος και αυτοδημιούργητος!

Απεβίωσε στις 10 Οκτωβρίου 2022 μετά από σκληρή μάχη με τον Καρκίνο.

Ντολτσεβίτα / Ανδρέου Ειρήνη

Το πρωί μόλις ξυπνήσω

πίνω τζίντζερ με λεμόνι

κάνω πούσιαπς , κάνω βάρη,

κοιλιακούς κι είμαι..κανόνι!

Έτοιμος για τον αγώνα

του φραπέ και της βολής

την αράζω με παρέα

την γενιά της σιωπής .

Γύρω από τα τραπεζάκια

με τα κινητά εν δράσει

κάνω λάικ και μου κάνουν

και ο κόσμος ας χαλάσει.

Τρώω σπόρια, πρωτεΐνες

είμαι φιτ και γραμμωμενος

Περπατάω κορδομένος

και με μένα ερωτευμένος.

Σελαβί που λεν κι οι Γάλλοι

ντολτσεβίτα, ζεμανφού

έτσι μας φτιάξαν οι μεγάλοι

κι ας μην μας κατηγορούν.

Γιώργος Μοράρης (μικρή αναφορά)

Ο Γιώργος Μοράρης γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1946 και απεβίωσε το 2022.  Απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγητής φιλόλογος στην Αθήνα. 

Ποιητικές συλλογές, 

• Συναναστροφές σιωπής το 1991,
•  Άνθη Ράμνου το 1999 και 
• Ροσμαρίνος το 2008, όλα στις Εκδόσεις Καστανιώτη. 

Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε ποιητικές ανθολογίες. Έχει τιμηθεί με το πρώτο κρατικό βραβείο ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και από την Ακαδημία Αθηνών.

"Τα ποιήματα του Φεβράρη", Λευκωσία 1996 / Νικολάου Πολύβιος

 ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΗ

Γ

Σηκώνεσαι ελάχιστα

και βλέπεις στον άλλο Πενταδάχτυλο

Φλαμούδι Δαυλό ιερή Ακαθθού

μικρές πατρίδες της μέλισσας

που δεν τες τρυγάει κανείς

ξεροί βολβοί κυκλάμινων

που δεν τους χωρά’ η γη

σημεία των πολυβολείων

τώρα

ν’ αδιαφορούν

λιοχώρια των αιώνων

ν’ αποστρέφονται τον άνεμο

και τη μάνα του

και τη γενιά του

καρτζί στην άλλη θάλασσα

Δ

Κλείνεις τα μάτια επιστρέφοντας

ώρα που κατεβαίνει ο ήλιος

κι ο δρόμος παίζει μαζί σου

στες στροφές των υψάρων

ανάμεσα Γαστριά και Πατρίκι

η Βάλια σε αποχαιρετά

ίδια φιλία που αραιώνει

η μυρωδιά της

μόλις ο δρόμος ισιώνει κι ανοίγει

στο φως

που σε πιτσιλίζει

χίλια κομματάκια το φως της πρώτης θάλασσας

σαν από πλατιά υγρή φλέβα υψάρων που συνεχίζεται

και σε προσεγγίζει ανεπαίσθητα

αυτό είναι λες το Πογάζι

καλός σταθμός

τα ζευγαράκια μετρούν το πέτρινο στήθος

της αποβάθρας

μέσα στ’ απλωμένα δίχτυα

τετραγωνίζεται όλ’ η θάλασσα […]

«Προδιαγραφή για τους νέους ποιητές από την Αμμόχωστο" (1976).

ΠΙΟ ΠΙΣΩ

Να πάμε πιο πίσω

Να πάμε πρέπει πιο πίσω

Αλλιώς δεν γίνεται

Ο σημερινός μας τόπος

Η σημερινή μας ζωή

Φόρεσε φόρεσε

Πλύνε πλύνε, σιδέρωσε σιδέρωσε

Κομμάτιασε κομμάτιασε

Ξεφτισμένο ρούχο

Δεν μας χωρεί, δεν μας φτάνει

Αλλιώς δεν γίνεται

Να πάμε πρέπει στα περασμένα

Εκεί ν’ απλώσουμε λίγο τα πόδια

Να σκεφτούμε πάλι, να ξαναξεκινήσουμε

Από τα περασμένα

Να μιλήσουμε, αν θα μιλήσουμε

Να φωνάξουμε, αν θα φωνάξουμε

Κι ας μας ακούσουν μόνον οι νεκροί

Τ’ αποκεφαλισμένα αγάλματα

Τα κουφάλαλα σπίτια

Οι τυφλωμένοι δρόμοι

Οι χωρίς πόδια πλατείες

Όχι όμως με αυτά τα αστεία ρούχα

Της «άνετης προσωρινότητας»

Που πάσι να γίνουν ένα

Με το πετσί μας

«Τὰ ποιήματα τοῦ Φεβραρη» / Πολύβιος Νικολάου / 2 ποιήματα

ΠΟΛΥΒΙΟΣ Σ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΕ ΔΙΠΛΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ

Νὰ μὴν ἀπομείνω μόνος

Νὰ μὴν ἀπομείνω ἔχοντας δίπλα μου

Αὐτὸ τὸ σαβανωμένο παρόραμα

Ποὺ τρυπώνει καὶ σὲ μάτια κλειστὰ

Τὴ γυρισμένη ἱδρωμένη πλάτη

Τὸ κουλούριασμα τῶν παγωμένων ποδιῶν

Τὰ σφιγμένα χέρια στὸ στῆθος

Τὸ ὁλόσωμο ἀναφιλητὸ

Τὸ φόβο τῆς ἄλλης μέρας

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΣΟΥ ΣΩΜΑ

Ἂς ἔλθει ἐπιτέλους

Εἰκόνα, μιᾶς στιγμῆς ἐκτύφλωση

Τὸ ἄλλο μισό, τὸ ζωντανό σου σῶμα

Καὶ καμιὰ ἂς μὴ μᾶς φέρει ἐλευθερία

῞Ο,τι πέρα ἀπὸ τὴν πληγὴ ποὺ μᾶς πλήγωσε

Ἐκεῖ νὰ μὴν τελειώνει ἡ λεκάνη σου

Ὅλο νὰ ξεδιπλώνεται κι ὅλο ν᾽ ἀνοίγει

Γοργόνα ὅλα γύρω νὰ μὲ τυλίγει

Πότε ἐπιτέλους θὰ φέρω τὰ πόδια μου;

Πότε θὰ σταματήσω

Νὰ μπαίνω καὶ νὰ βγαίνω σ᾽ ἕνα ὄνειρο

Ποὺ δὲν εἶναι δικό μου;

Ξέξασπρα μάτια, ξέξασπρα χείλη

Λευκὸ φῶς ἁπλωμένο στὰ στήθη

Πετρωμένοι καρποὶ παγωμένων χεριῶν

Τίποτε νὰ μὴ μπορῶ πιὰ νὰ μὴ βλέπω

Κι ὅλο νὰ σε γυρεύω

Κάτω ἀπὸ άναποδογυρισμένα μαλλιὰ

Οὔτ᾽ἕνα σημάδι προσώπου

Από τη συλλογή «Τὰ ποιήματα τοῦ Φεβραρη», ἐκδ. Κυπρογένεια, 1996, Κρατικὸ βραβεῖο ποίησης 1997.

Πολύβιος Νικολάου (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Πολύβιος Νικολάου ( γεννήθηκε στην Αμμόχωστος, 1941 και απεβίωσε το 2022) μετά την αποφοίτησή

του από το γυμνάσιο της γενέτειράς του, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε αρχικά στη Μέση Εκπαίδευση και έπειτα στο Ρ.Ι.Κ. (1968-1979), πριν αναλάβει διάφορες διοικητικές θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 

Ποιητικές συλλογές

•  Προδιαγραφή για τους νέους ποιητές από την Αμμόχωστο (1976).
• Ισκανταρνάμα, 1982 
• Η Μαραζωμένη (παιδιόφραστος θρήνος), 
• 1982 Μακρόνησος, 1987

Εκτός από την ποίηση, ασχολήθηκε και με το θέατρο.

Πού στ’ αλήθεια θα μας πάνε; / Ανδρέου Ειρήνη

Σαν τι ποίημα να γράψω,

τι άλλο πια περιγράψω ;

του άνθρωπου την φτήνια

που θεό του έχει το χρήμα;

Της ποίησης την οίηση

και την ωραιοποίηση;

Της Πατρίδας τον χαμό;

Των ηρώων τον λυγμό;

Να στολίζω την ασκήμια

στο όνομα λογοτεχνία

που ψοφάει για βραβεία

κάθε γρίφος έχει αξία ;

Δεν τολμάνε την αλήθεια ,

στολισμένα παραμύθια.

Είν' κι αυτή κατεστημένο

τίποτα πια δεν προσμένω

σε ένα κόσμο βολεμένο

στην σιωπή του αραγμένο

κι ένα κράτος βουλιαγμένο

στην σαπίλα βουτηγμένο.

Η Καρέκλα πρώτο θέμα

κι ας η Κύπρος στάζει αίμα.

Μια πληγή μισού αιώνα

που την γδέρνει η διχόνοια.

Μας υπόσχονται αλλαγή

χρόνια οι κάθε Μανωλιοί

εκτοξεύοντας φαρμάκι

ένας του άλλου με.. μεράκι

για να πείσουν τον κοσμάκη

που είπε το ψωμί ψωμάκι

σαν τον άφησαν ταπί

δίχως τσίππαν της ντροπής.

Αφαιμάξαν τα ταμεία

μα αυτοί ζημιά καμία...

Σαν τι ποίημα να γράψω

που απ' το κλάμα θα πλαντάξω;

Αφουγκράζομαι νεκρούς

απ' τους τάφους βλοσυρούς

με τα κόκκαλα να τρίζουν

να μας φτύνουν να μας βρίζουν.

Μες σε κάσες να τους φέρνουν

κι επικήδειους να πλέκουν

τα παιδιά τους, τα εγγόνια

κι όσες μάνες ζουν ακόμα

με το αχ και βαχ στο στόμα

για σχεδόν μισό αιώνα .

Μήπως για έρωτες να γράψω

έτσι κλίμα για ν' αλλάξω ;

Ναι τον ύμνησα κι εγώ

τον θεό τον φτερωτό

μα είμαι τώρα πια γιαγιά.

.Κάντε τόπο στα παιδιά.

Θέλουν να ερωτευτούν

όμως πώς να παντρευτούν

σαν μαστίζει η ανεργία

κι όλα για την εξουσία;

Κάτω απ' του εχθρού την μπότα

με κλειστά όλα τα ώτα

σε κραυγές σαν την δική μου,

ένα λέω στο παιδί μου:

"Ναι ! Όλα για την πατρίδα !

Όμως σεβασμό δεν είδα.

Φτού σε τούτους τους προδότες

που το παίζουν πατριώτες

μα σε πτώματα πατάνε

και πατρίδες ξεπουλάνε

μα απ' την κεφαλή βρωμάνε.

Πού στ’ αλήθεια θα μας πάνε;

Δεν ξεχνώ! / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τώρα ανοίξαμε λογαριασμό με τη Μνήμη∙
κάθε τόσο ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης
αφήνει το επισκεπτήριο του έξω από την πόρτα μας
με πάντα το ίδιο στερεότυπο σημείωμα꞉
‘’δεν ξεχνώ!’’
προφανώς εννοεί κάποιο παλιό ξεχασμένο
λογαριασμό  π’ ακόμα δεν του πληρώσαμε!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ΄΄
ΕΚΔΟΣΗ: 2018

Η κουτσουλιά / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μια τους κοιτάει και μια βλέπει
την κουτσουλιά∙
τρόπο που διάλεξαν οι αλιτήριοι
ν ‘αποτυπώσουν τ ‘αχνάρι τους!
Και χαμογελά από μέσα του∙
κι είναι σα να τους λέει꞉
‘’σαν εσάς πέρασαν τόσοι και τόσοι
και δε θυμάμαι κανενός όνομα∙
σαν ποτέ να μην πέρασαν από πάνω μου
ή ποτέ να μην χάραξαν τίποτε πάνω μου!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018

Το παράπονο του κυρ - Λάμπη της Αιμιλίας Μωυσέως - Αλεξάνδρου

Κυκολοφόρησε το διήγημα της Αιμιλίας Αλξάνδρου με τίτλο: Το παράπονο του Κυρ Λάμπη.  Η Αιμιλία Μωυσέως - Αλεξάνδρου  γεννήθηκε στην Αραδίππου το 1971. Ασχολείται με την Ποίηση και το τραγούδι. Είναι πολύτεκνη μητέρα. 

τα βιβλία της μπορείτε να τα βρείτε στο βιβλιοπωλείο Κατσώνη στην περιοχή Αραδίππου κοντά στο Γ' Δημοτικό Σχολείο, ή να τα προμηθευτείτε σε επικοινωνια μαζί της στη σελίδα: https://www.facebook.com/profile.php?id=100015063796423

http://www.reporter.com.cy/local-news/article/267768/

Η νοσταλγία της σιωπής / Αντωνιάδης Σωκράτης

 

Μέσα στου πλήθους τη φορά

πόσο μικραίνει ο κόσμος

μες στην πλατεία, την αγορά

πόσο στενεύει ο δρόμος.

Μα η ψυχή που μένει απλή

τη νύχτα κάνει απάγκιο

δίνει τον τόνο στη σιωπή

και ξεψυχάει το άγριο

ΤΙΤΛΟΙ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

Στοιχήθηκαν αρμονικά.

Σημαίνει χωρίς αχρείαστες

πολύπλοκες επισημάνσεις και προεπιλογές.

Λιγότερο τις αφορούσε

το φοβικό μυστήριο κριτήριο

το πεταχτό

ακαταλαβίστικο πομπώδες ματαιόδοξο

έντονο ή κεκαλυμμένο

άνδρο ή θηλυπρεπές.

Είπαν, ξεπερασμένες παγιδεύσεις του μυαλού.

Η πρώτη έστησε χορό ακίνητο,σιωπηλό.

Η δεύτερη, με το κενό της άρνησης,

την απουσία στοίχησης

σημάδεψε το θέλω με ορμή.

Η τρίτη ντύθηκε με παρδαλές φιγούρες

ασύμβατες με ορθογραφικά τεχνάσματα

γιατί ´κραυγί´ είναι ´κραβγεί´, όπως την πεις κραυγή.

Όλες οι λέξεις στη σύναξη οργής και διαμαρτυρίας

την ένσταση τους βρόντοσήμαναν.

Οι λέξεις δεν είναι κτήμα κανενός.

Την έσω τους ορμή, πηγαία σημασία

κρυμμένη, φανερή,δεν την εκχώρησαν

για ιδιοτελείς φιγούρες σημασίας

με τίτλους κατοχής.

Τελείωσε ο χρόνος χάριτος, λήθης

υπομονής ανάγνωσης.

Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

 Έλεγχος

Αν θες

να μετρήσεις

τον βαθμό

της δικής σου

στειρότητας

κοίταξε απλά

τον άλλον

κατευθείαν

στα μάτια

Τα παιδιά

μόνο με

ξάστερα βλέμματα

βγαίνουν ελεύθερα

στο φως.

ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Πόσο μου μοιάζει το πλατάνι το ψηλό

που ζει μονάχο του στου ποταμιού την άκρη,

σκύβω με δέος και το χώμα του φιλώ,

μα με μαλλώνει πούναι αλμυρό το δάκρυ.

Πόσο μου μοιάζει το φεγγάρι το χλωμό

πούναι ολάκερος ο ουρανός δικός του,

μα δεν αντέχει τον δικό μου τον καημό

γιατί σκιάζει το αδύνατο το φως του.

Πλατειά μου θάλασσα με γαλανά νερά,

στην τρικυμία της ψυχής μου πόσο μοιάζεις

που τη γαλήνη μέρα νύχτα καρτερά

μα είσαι άγρια, ποτέ δεν ησυχάζεις!