Τώρα που ξεψυχά κι ο Απρίλης... / Κωνσταντίνου Δέσποινα

ΜΑΙΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Μια ζωή ψάχνεις το Μάη
στα φύλλα το ημερολογίου
που διακόπτει τη μονοτονία του τοίχου.
Μα τον έχεις ήδη φυτέψει
μες στο χαρτί που γράφεις
και περιμένει
τον καταληκτικό σου στίχο
για ν' αρχίσει το μπουμπούκιασμα...

Δ.

(Εξαχτινώσεις σε τρία και κάτι τοπία, Λάρνακα 2012)

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ / Μηχανικός Παντελής

Τη μέρα που έφυγες
δεν μάραναν τα γιασεμιά - ζωντάνεψαν πιο πολύ.
Η ροδιά του κήπου μας έτριψε τα μάτια στις δυο μετά τα μεσάνυχτα
κι όταν ξυπνήσαμε με το πρωί
μια πνοή πιο γλυκιά απ’ το γιασεμί
μια μορφή πιο λαμπρή απ’ τον ανθό της ροδιάς
έφεγγε και δονούσε την Κύπρο.

Κόκκινη γραβάτα. Η άνοιξη
ξεφυσά μέσ’ απ’ το πρόσωπο.
Δυό μεγάλα μάτια ερευνούν
για να δείξουν τον δρόμο στην καλοσύνη.

Ένα άγαλμα που το σκάλιζες με προσοχή
νύχτα και μέρα
ένα άγαλμα που του φυσούσες ψυχή
νύχτα και μέρα
ζωντάνεψε τόσο πολύ
που στις δυο μετά τα μεσάνυχτα
έγινε επικίνδυνο και τρομερό.
«Ούτος ανακρίνεται».
Θα σας πει πως αγαπάει τον τόπο του.
Είναι τόπακας
σαν τα μάρμαρα της Σαλαμίνας
σαν τα πουλιά των αγρών μας -
γραμματικός του Απόστολου Βαρνάβα.
«Ούτος ανακρίνεται».
Ανακριτές με ανύπαρκτη όσφρηση
ανακρίνουν τα γιασεμιά.
Ανακριτές χωρίς δράση κρατάν
τη ζουγραφιά της ψυχής που μιλεί και δονεί.
Που μιλεί και δονεί και κρατάει ψηλά το τριαντάφυλλο
μυρωμένη
λαμπρή
την ψυχή της Κύπρος ψηλά.
Ό Άης Γιώργης ζωντάνεψε.

Καρτερούμε να σηκωθεί η Αλυκή της Λάρνακας
πάλλευκη
σαν τα πανιά της ψυχής μας
να κυματίσει
στον γαλάζιο ενθουσιασμό μας.
Να ‘ρθει η Αφροδίτη από την Πάφο
με μέλη ουδέτερα για πέντε λεπτά, για ένα χρόνο, για δέκα χρόνια
να εποπτεύει τις βάρδιες.
Ο Ονήσιλος κι ο Διγενής
γέμισαν τον αέρα κλαγγές.
Οι πορτοκαλιές του Βαρωσιού
χορεύουν στον αέρα.
σημαδεύουν με τα πορτοκάλια τους απάνω σε κεφάλια
κι είναι φαρμάκι ο χυμός τους
για πέντε λεπτά, για ένα χρόνο, για δέκα χρόνια.
Ο πύργος του Οθέλλου
περιοδεύει την Κύπρο κραυγαλέος:
«Welcome to Cyprus
goats and monkeys!».

Περίεργο. Την ημέρα που έφυγες
νιώσαμε πιο πολύ την παρουσία σου.
Απ’ την ημέρα που έφυγες
γέμισαν οι κάμαρές μας
γέμισαν οι δρόμοι
γέμισε η ατμόσφαιρα:
τόπο - Κύπρο - πατρίδα - πνοή - τρέλα - χορό,
αγάπη στο χώμα μας
αγάπη στα δένδρα μας
αγάπη στον ουρανό μας, στον αέρα μας,
στον άνθρωπο που είχε κρυμμένο τον εαυτό του χρόνια και χρόνια..
Δέξου για την ώρα το χαιρετισμό μας.
Ωσότου βλέπουμε το τριαντάφυλλο που κρατάς ψηλά
όσο να μας τραβήξει το τριαντάφυλλο που ψηλά κρατάς
μέχρι το σύνορο του ελεύθερου άνθρωπου
ώσπου να γίνουν οι ψυχές μας πέταλα στο τριαντάφυλλο
που ψηλά κρατάς
δέξου το χαιρετισμό μας.

μια λάμψη κάτω απ’ τα σεντόνια / Παναγιώτου Ευτυχία

χέρι φωτογραφίζει άλλο χέρι που κάποτε έγραφε.

ό,τι είναι αδύνατο να ειπωθεί αληθινά

τρυπιέται απ’ το μυαλό.

ίσως κάτι συνταρακτικό

όσο μια ρωγμή, όσο η ανάσα

— εγκάθετη

μελωδία σε σύστημα τυφλό.

χέρι μέσα σε χέρια

κι ένα κλικ

επώδυνο,

μουσική οργάνων· τρυπά το στομάχι.

εμετός στην κλίνη, βυθισμένη σε ώρα ησυχίας.

θα τη μαλώσει πάλι η νοσοκόμα, μα κρούει το κουδουνάκι·

νοσταλγεί κάποιον που να ’ρχεται.

ό,τι συνέβηκε ήτανε λέξεις

μια εξοχή του μυαλού της σε καλώδιο.

αργοκινεί τον σπασμένο της γοφό,

έναν τρυποκάρυδο πιστό,

παρόντα στην τελετή, που ’ναι γιορτή,

λευκό φοράει βικτοριανό φόρεμα.

(ο πατέρας χορεύει μπρος στο παράθυρο.

ο αδελφός υποβολέας του ρυθμού.

βήμα δεν χάνεται, η μητέρα τραγουδά,

κι όλα είναι τόσο χαρμόσυνα),

τόσο χαρμόσυνα δίχως εμένα

αυτό που δεν μπορώ να δω

το λένε χαρά

(βασανιστικά βήματα και φάλτσες φωνές

γύρω από ’να ακουστικό, και κλάματα)

μια λέξη μου —π’ αγωνιά— κι όλα πάλι συσκοτίζονται.

η κόρη μας εθισμένη στα χρώματα

κάτι αδύνατο να ειπωθεί

ειλικρινά

ανθρώπινο εντελώς.

Ευτυχία Παναγιώτου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Ευτυχία Παναγιώτου (1980) γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνική φιλολογία στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράζει ποίηση, αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα "Ερωτικά ποίηματα" της Ανν Σέξτον, καθώς και ποιήματα της Ανν Κάρσον. 

Έγραψε τα βιβλία ποίησης 

•  "Μέγας κηπουρός" (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007) και
•  "Μαύρη Μωραλίνα" (Κέδρος, 2010)
• Χορευτές / 2014 / Κοινωνία των (δε)κάτων

Μπορείτε να επισκεφτείτε και την σελίδα: https://exwtico.wordpress.com/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1/

Σοφοκλέους Άγγελος (μικρή αναφορά)

Ο Άγγελος Σοφοκλέους γεννήθηκε το 1994 στη Λευκωσία. 

Ποιητικές Συλλογές: 

• Περί ζωής και Θανάτου (Αρμίδα/ 2013) 
• Ανησυχία (2017)

Κρυφτό με τη ζωή / Σοφοκλέους Άγγελος

5,10,15…
μετράω και τρέχει η Ζωή
…50,55,60…
κάπου θα ψάχνει να κρυφτεί
…95,100,105
φτου και βγαίνω λέω.
Στα στενά γυρνάω να την βρω
πίσω απʼτην πόρτα θαʼναι κρυμμένη.
Σπρώχνω λίγο μέσα να μπω.
Κλειστή.

Μες τα σοκάκια έχω χαθεί.
ΕΞΟΔΟ στο βάθος διαβάζω.
Τρέχω επιτέλους να βγω
μα ΑΔΙ βλέπω στο πάτωμα θρυμματισμένο.
Πίσω να γυρίσω προσπαθώ
μα «πας μονόδρομο!» μου φωνάξανε.

Σκυφτή στη γωνία
εγώ την βλέπω•
κάτι ακούω να ψιθυρίζει.
Πάω κοντά,
την ακούω να μετρά
…275,280,285…
Κι εγώ ψάχνω ακόμη να την βρω…

Λιαντίνειος θάνατος / Σοφοκλέους Άγγελος

Ραντεβού με το Χάρο λέω να κλείσω
σʼ απόμερο καρτέρι
όταν η ώρα έρθει.
Μαζί του να με πάρει•
ψυχή τε και σώματι
σε μια συνάντηση πριβέ.
Μα θα σας το πω,
μην ανησυχείτε,
πως κείνη τη μέρα θα εξαφανιστώ.
Τι να βάλετε στρουμφάκια να με ψάχνουνε,
τράγους να με υμνούνε,
μυτάδες να μʼ ανοίγουνε
και μαυροντυμένους χώμα να μου ρίχνουνε;
Άστε τις σειρήνες σας,
τις βάρδιες σας,
το κλάμα και τα λεφτά σας
στα γήινα.
Θα χαθώ άλλωστε,
δε θα πεθάνω κιόλας.

Ο ακροβάτης του ονείρου / Άγγελος Σοφοκλέους

Ο ακροβάτης του ονείρου
τολμηρά ταλαντεύεται στης ζωής το σκοινί
τα όνειρά του μαχόμενος να ισορροπήσει.
Πουνέντηδες, όστριες κι απηλιώτες,
σ’ ανθρώπους μεταμφιεσμένοι,
τη ρότα του ν’ αλλάξουν προσπαθούν
και στο βυθό τους να τον πνίξουν.
Μα από ’κει ψηλά,
τα μονοπάτια του κόσμου όλου παρατηρεί
κι ακούει την κατεύθυνση που προστάζουν τα όνειρά του.
Το σκοινί που κάποτε
απ’ το βάρος του απέραντου σκίζεται
με όρεξη κι υπομονή επιδιορθώνει,
σφικτά κρατώντας τα όνειρά του.
Κι όσους τα όνειρά τους στο κενό ρίχνουν
το βάρος τους για ν’ αλαφρύνουν
και να ’χουν μια πορεία πιο εύκολη,
δε ζηλεύει,
αφού χωρίς όνειρα ταλαντεύονται
πάνω σε σκισμένο σκοινί
με άγνωστο προορισμό.

Της Ύπαρξης και της Αγάπης / Α. Τέμβριου

Να προσμένεις την Άνοιξη που σε φιλεύει φως.
Έρχεται, φεύγει, σου χαρίζει καλοκαιριά,
την γλύκα του φθινοπώρου, του χειμώνα
συλλογισμούς και το βαρύ χρέος
ν’ αντικρίσεις σαν άλλος άνθρωπος πια
στο βαθύ γαλάζιο, κύκλο αέναο. 

Στ. Σταυρου - Οι προσευχές του φθινοπώρου, Χ

Δύσκολα, ανημέρευτα χρόνια, Κύριε.
Πιάσε τον χειμώνα απ' τον γιακά
και σείσε τον
να πέσουν τα λουλούδια που 'κρυψε
μες τα πλατιά μανίκια.

Όσο κι αν πονάμε / Κώστας Παπαγεωργίου

ΤΑ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ / Πενταράς Νίκος

Κάθε φορά που διαβάζω τα πεντάγραμμα της μνήμης
ανακαλύπτω κάτι ξεθωριασμένους φθόγγους
που έχουν τη δύναμη ακόμα να μ' ανεβάζουν
μια νότα καρδιάς πιο πάνω απ' το σύμπαν
σημάδι πως κάποτε διαβήκαν από μέσα μου
μελωδίες πολύ βαθιά οικείες κι αλληλέγγυες.

(από την ποιητική  συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ", 2015)

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΊ ΔΑΚΡΎΖΟΥΝ / Χριστοδούλου Θάλεια

Υπάρχουνε και οι στιγμές που κι οι σκληροί δακρύζουν
ο πόνος, η απόγνωση κάποτε τους λυγίζουν..

Γιατί κι αυτά τα δάκρυα δεν κάνουν διακρίσεις
όταν στα μάτια σου βρεθούν να τρέξουν να τ' αφήσεις..

Η δύναμη σου στην ψυχή δεν θα το εμποδίσει
από τα μάτια δυνατέ το δάκρυ να κυλίσει..

ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Εχάρηκα πολλά
-μονολόγησε ο γέροντας-
που είδα ξανά του Μόρφου
τζιαι τες πορτοκαλιές μου
Εγόρασα τζιαι πορτοκάλια
που τον Μεμέτη
Εχάρηκα που σάζει
τα περβόλια μου
Που δεν τ’ άφηκε γέρημα
να ξεράνουν
Εχάρηκα που είδα τον ποταμό
να τρέσσιει ελεύθερος
τζιαι να βουττά μες την ποθκιά
της μάνας του της θάλασσας
Αξίωσεν με ο Πλάστης μου
να ξαναπάω
Ούλλα εν τζιαμαί
όπως τα αφήκαμεν
τζιαι καρτερούν μας
Δόξα σοι ο Θεός

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΧΟΥΜΕ / Κυπριανού Κ.

Πάμε να ζήσουμε
εκεί που δεν μας ξέρουν
σε μιά πατρίδα
πού'ναι για παιδιά

και άν μας βρούν
και πάν να μας την φέρουν
θα την τραβήξουμε
γι'αλλού με τα σχοινιά ...

ΡΕΦΡΕΝ

Με αλυσίδες και σχοινιά
θα την τραβάμε
και θα την πάμε σ'άλλη γειτονιά

πατρίδα έχουμε
εμείς θα την κρατάμε
μακριά απο ζάρια κι'από πετονιά
___

Πάμε να βρούμε
τα χαμόγελα που λείπουν
μου είπαν είναι
πέρα απ'την στεριά

εδώ ακόμα και παιδιά
εγκαταλείπουν
εδώ τα πάντα στείρα και στεγνά