Νεοέλληνος Λόγος Αποδεικτικός / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

                                      
Οπωσδήποτε πρέπει να ψάξουμε για χαρτιά,
Τίτλους, σφραγίδες και κληρονομικά
να ανακαλύψουμε επιτέλους πια τα δικά μας πατρογονικά·
ποιοι τέλος πάντων είμαστε
και από ποιους ακριβώς καταγόμαστε.
Για μας βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία∙
 είμαστε γενιά ευγενικιά όσον άλλη καμία!
Όμως πρέπει και να το αποδείξουμε
 με βούλες, σφραγίδες και άλλα τεκμήρια
 να κλείσουμε κάποια στόματα- δηλητήρια
 που δεν παύουν να μας αμφισβητούν
και μιξοβάρβαρους να μας αποκαλούν,
ράτσα μπασταρδεμένη και ρέμπελη
 που αρέσκεται μόνο στα λούσα και τη ζωή την ανέμελη .
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα αποξαρχής
κι είμαστε σίγουροι θα τύχουμε της ευμενούς σας αποδοχής.
 Εν πρώτοις θα σας αποδείξουμε ευθύς
 πως τους είμαστε οι πιο στενοί συγγενείς.
 Όπως εκείνοι,  έτσι και εμείς, τρωγόμαστε για μια λουρίδα γης
 δεν υποχωρούμε μπροστά σε καμιά λογική
 μέχρι που να πέσουμε κάτω ξεροί .
Ποτέ δεν τα βρίσκουμε  μεταξύ μας,
 δεν μπορούμε να κάνουμε χωριό
 και τις διαφορές μας αφήνουμε
 να τις λύσουν οι γιοι μας
 φροντίζοντας εν τω μεταξύ  να διαλύσουν
 το επί θύραις συμπεθεριό.
 Νικούμε τους εχθρούς μας στη θάλασσα
 και μετά με τις στραβοτιμονιές μας
πνιγόμαστε σε ένα ποτήρι θάλασσα .
Είμαστε ικανοί να φτάσουμε στην άκρη του κόσμου
για να κλειστούμε μετά στην ιδιοτέλεια
του δικού μας μικροκόσμου.
 Φτιάχνουμε θεωρίες και υψηλές ιδέες
 για να έρθουν οι άλλοι να τις κάνουν
  πατέντες να κοσμήσουν τις δικές τους σημαίες .
 Ομφαλοσκοπούμε σα γνήσια παιδιά τους∙
  καθισμένοι κάτω από  τη μεγαλοπρεπή  σκιά τους
 απολαμβάνουμε το τρεχούμενο ωράριο
να φεύγει από κοντά μας σαν απομακρυνόμενο πλοιάριο.
 Είμαστε και άλλα πολλά
 που τα παρασύρει ο χρόνος καθώς κυλά .
Και έτσι για να τελειώνουμε
σας διαβεβαιώνουμε
 πως όπως εκείνοι, έτσι και εμείς,
 είμαστε άνθρωποι της στιγμής.
 Όλη μας η ζωή μια χίμαιρα
 από  ‘’ έπεα πτερόεντα ‘’,
 που μας αρέσει να τα βλέπουμε
 καθώς ανυψώνονται σε ένα ουρανό αστερόεντα.
 
 
 

ΤΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

                                    
Πέτρωσαν όλα μεμιάς
σαν να δέχτηκαν κατάστηθα μαχαιριά .
Έκτοτε στέκονται άφωνα και βουβά
κοιτώντας τον κόσμο να περνά από δίπλα τους σαν σκιά.
Οι κορμοί τους – μάρτυρες ζωντανοί –
κατέγραψαν στιγμή τη στιγμή την ιστορία τους
όπως την ξεδιπλώνουν αργά τα χοντρόδετα βιβλία τους.
Φαίνεται να συνέβη κάτι πολύ τρομερό
γιατί σημαδεύτηκε πάνω τους με ίχνος πολύ αιχμηρό
όπως όταν παραβιάζεται άσυλο ιερό
ή όπως όταν εν αιθρίω ουρανώ
πέφτει πάνω σου κεραυνός.
Η καρδιά τους σταμάτησε να χτυπά
και όλα μέσα τους νέκρωσαν με μιας ,   
έγιναν τώρα η απολιθωμένη κραυγή
για  ό,τι αποτρόπαιο κατέγραψαν πάνω στη γη
σαν ύστερη μαρτυρία
ή και πιο στεντόρια διαμαρτυρία
που μπόρεσε ποτέ να ακουστεί
μέσα από το στόμα
της πιο ηχηρής σιωπής.

Γιώργος Κουφοπαύλου (μικρό βιογραφικό σημείωμα)

 

Ο Γιώργος Κουφοπαύλου γεννήθηκε στην Αθηένου στις 16 Ιαν 1927. Πήγε σχολείο μέχρι και την Ε΄Δημοτικού, καθώς διέκοψε τη μαθητεία για να εργαστεί πλησίον των γονιών του, γι αβιοποριστικούς λόγους καθώς η οικογένειά του αποτελείτο από άλλα 7 αδέλφια. Όταν ενηλικιώθηκε εργάστηκε ως οδηγός φορτηγού, κηπουρός και σε άλλα επαγγέλματα. 

Είχε δράση κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59 καθώς και στην τουρκική εισβολή του 1974. Με την ποίηση ασχολείται από τα νεανικά του χρόνια. Τα ποιήματά του αναφέρονται στην Πατρίδα,τη Ζωή και την αγάπη. 

Κουφοπαύλου Γιώργος :Χαίρε ω! Χαίρε Κύπρος, γλυκιά μας πατρίδα...

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ
 
Κυπριακέ λαέ βασανισμένε
Μην ξεχνάς τον τόπο σου, εσύ λαέ σκλαβωμένε
Πάρε ξανά τον όρκο σου
 
Να αγαπήσεις την πατρίδα
Να λατρεύεις τη φυλή
Γιατί έτσι μόνο θα αποκτήσεις
Ανθρωπιά και προκοπή.
 
Μην ακούς τι σου  πουλάνε
Κάποιοι που ξενομανείς
Να πιστεύεις στην πατρίδα
Και να δίνεις προσοχή.
 
Κι η πατρίδα αν σε καλέσει να την υπερασπιστείς
Τρέξε, μην λιγοψυχήσεις και τότε θε να τιμηθείς
 
Κι όταν εσύ θ’ αποφασίσεις ότι θα θυσιασθείς,
Η δική σου η πατρίδα τότε θα ελευθερωθεί.
 
Εσύ ωραίε λαέ της Κύπρου
Μην ξεχάσεις τη σκλαβιά
Εσύ λαέ βασανισμένε
Αγωνίσου για την λευτεριά.
 
**

ΚΥΠΡΟΣ
 
 
Χαίρε ω! Χαίρε Κύπρος, γλυκιά μας πατρίδα,
Χαίρε ω! Χαίρε Κύπρος, ωραίο μας νησί,
Όπου δεκάδες φορές εσκλαβώθεις
Από βάρβαρα έθνη εσύ.
 
Ζηλεύουνε τα κάλλη σου,
Τις τόσες ομορφιές σου
Σου κλέβουνε τους θησαυρούς
Και σκλαβωμένη πάντοτε θέλουν για να σε έχουν.
 
Μα εσύ Κύπρος θαρρείς και αντέχεις,
Έχεις πάντοτε το κουράγιο να ζεις
Και περιμένεις την μέρα που θάρθει
Απ’τα σκληρά σου τα δεσμά να λυτρωθείς.
 
Το 55-59 αγωνίστηκες σαν το λιοντάρι
Για να πετύχεις εσύ λευτεριά,
Μα οι Άγγλοι σε ρίξανε πάλι
Στης Τουρκίας την μαύρη σκλαβιά.
 
Στην Ελλάδα κοιτάς κι αγναντεύεις
Απ’ την Ελλάδα ελπίδες γυρεύεις
Κι είναι για αυτήν που μέχρι σήμερα ζεις
Και προσμένεις την ώρα που θάρθει, έστω και μέσω της Ευρώπης
Στις αγκάλες της μέσα για να μπεις.
 
**
 
Πολυαγαπημένη μας πατρίδα Κύπρος
 
Η Κύπρος μας η λατρευτή χρόνια είναι σκλαβωμένη.
 
Πάρα πολλοί την σκλαβώσανε  μα ένεκοστερκάσαν
Τα πιάσαντζιεεπαίσινεφύαντζιησυχάσαν.
 
Έτσι τζιέ τώρα εν να γίνειν Κύπρος κάνε κουράγιο
Ποτέ σου μην απελπιστείς και μην λιγοψυχήσεις.
 
Τον πολύ παλιόν καιρόν είχες εφτά βασίλεια που σε εκατοικούσαν
Κι όπως ιστορικά λέγεται αδελφικά εζούσαν
 
Πριν το 1571 πόδια των Τούρκων Οθωμανών ποτέ δεν σε πατούσαν
Έλληνες σε εζούσανεΡωμιοί σε κατοικούσαν.
 
Έχτισες τοίχοι πελώρια για την ελευθερία
Μα όμως οι Αττίλες σου έφεραν σκλαβιάν και τυρανίαν.
 
Είσαι ο τόπος της χαράς είσαι η νήσος της Θεάς
Που ελέγετο Αφροδίτη που με την ομορφιάν της τηνπολλήν
Δοξάστηκε σ’ ανατολή τζιέ δύση.
 
Τώρα είσαι ο τόπος των Αγίων σου, της Χριστιανοσύνης
Είσαι γεμάτη ομορφιάν γεμάτη καλοσύνη.
 
Γι’ αυτό πάρα πολλοί σε επισκέπτονται
Και νιώθουν τις χαρές σου
Τις θάλασσές και τα βουνά
Τον γαλάζιον σου ουρανό τα γαλανά νερά σου.
 
Πρόσεξε Κύπρος μην χαθείς πρέπει να επιζήσεις
Την πολύ ωραία σου παράδοση για να την συνεχίσεις.

Γιώργος Κουφοπαύλου: Αγαπώ μα και λατρεύω τον Ελληνισμό...

 

Για τη ζωή

 

Μου έτυχε και βρέθηκα σε τούτη τη ζωή
Και η ζωή μου οφείλεται εις την αναπνοή.
 
Χαίρομαι κι αγάλλομαι, νοιώθω τη χαρά
Που όταν κάποτε η ζωή μου χαμογελά.
 
Η ζωή είναι πρόσκαιρη δεν ζει παντοτινά
Όσο τη χαιρόμαστε αυτή αγαλιά
 
Ζήσε ανθρώπινη ζωή, όλοι να σε αγαπούν
Πρόσεχε να μην μισής, γιατί θα σε μισούν.
 
Πρόσεχε τα λάθη σου και τον πειρασμό
Και αγάπα τον πλησίον σου όσον τον  εαυτόν
 
Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτόν
Τζι’ όλοι οι συνάνθρωποί σου θα σε εκτιμούν.
 
Αυτός ο κόσμος έχει λύπες, πίκρες  μα έχει και χαρές,
Μα να το γνωρίζουμε πως εν προσωρινές.
 
‘Οσακαι να  αποχτήσουμε θα μείνουνε στη γη,
Τίποτε δεν θα πάρουμε στην άλλη τη ζωή.
 
Αγαπώ μα και λατρεύω τον Ελληνισμό
Σέβομαι και εκτιμώ τον χριστιανισμό
Που με δίδαξαν πάρα πολλά κι έχω προορισμό.

 

*

Για τα νιάτα

 
Πόσο θα το ήθελα να ήμουν νέος
Πόσο ζητώ να γυρίσω ξανά στα παλιά
Κι ας ζούσα κι ας κατοικούσα
Σε μια πολύ πολύ φτωχιά φωλιά
 
Οι ώρες πέρασαν τα χρόνια έφυγαν και
Έχουμε εμείς οι ηλικιωμένοι γεμίσει με
Άσπρα μαλλιά και νοσταλγούμε μα και
ποθούμε να ζήσουμε έστω και για λίγο τα παλιά.
 
Μα όμως και τώρα η ζωή είναι ωραία
Στα δικά μας τα γηρατειά και οι παλιές οι
Γλυκές αναμνήσεις μας δίνουνε
Παρηγοριά.
 
Όλοι θέλουμε να ζούμε ωραία σ’ αυτήν
Την πρόσκαιρη και ψεύτικη την ζωή και
Με καρτερία τα χρόνια να φεύγουν αφού
Δεν μπορούν να γυρίσουν ξανά.
 
Ας ευχηθούμε να επικρατήσει γαλήνη και
Ελπίδα για όλο τον κόσμο όπου έτυχε κι
Εμείς να βρεθεί
Γιατί στην αγάπη και στην ελευθερία
Αξίζει ο καθένας μας να ζει.
 

*

Κύπρος

Χαίρε ω! Χαίρε Κύπρος, γλυκιά μας πατρίδα,
Χαίρε ω! Χαίρε Κύπρος, ωραίο μας νησί,
Όπου δεκάδες φορές εσκλαβώθεις
Από βάρβαρα έθνη εσύ.
 
Ζηλεύουνε τα κάλλη σου,
Τις τόσες ομορφιές σου
Σου κλέβουνε τους θησαυρούς
Και σκλαβωμένη πάντοτε θέλουν για να σε έχουν.
 
Μα εσύ Κύπρος θαρρείς και αντέχεις,
Έχεις πάντοτε το κουράγιο να ζεις
Και περιμένεις την μέρα που θάρθει
Απ’τα σκληρά σου τα δεσμά να λυτρωθείς.
 
Το 55-59 αγωνίστηκες σαν το λιοντάρι
Για να πετύχεις εσύ λευτεριά,
Μα οι Άγγλοι σε ρίξανε πάλι
Στης Τουρκίας την μαύρη σκλαβιά.
 
Στην Ελλάδα κοιτάς κι αγναντεύεις
Απ’ την Ελλάδα ελπίδες γυρεύεις
Κι είναι για αυτήν που μέχρι σήμερα ζεις
Και προσμένεις την ώρα που θάρθει, έστω και μέσω της Ευρώπης
Στις αγκάλες της μέσα για να μπεις.

 

*

Φεγγάρι

 

Φεγγάρι μας πανσέληνε όλη την γη φωτίζεις το όμορφο
Και απαλό σου φως σε όλους μας το χαρίζεις.
 
Απόψε ήλθαμε σ΄αυτό το ύψωμα για να σε
Απολαύσουμε, λίγο να σε χαρούμε.
 
Κοιτάζουμε αχόρταγα την τόση ομορφιά σου την ωραία
Σου λαμπρότητα τα τόσα θέλγητρα σου.
 
Ο ήλιος της ακτίδες του σε σένα τις δωρίζει και εσύ με
Την σειρά σου σ΄όλους μας τις χαρίζεις.
 
Τις νύκτες είναι εσύ και που οδηγάς όπου τη γης
Διαβάτες γ΄αυτό και η αξία σου έχει μεγάλες χαρές.
 
Όποιος δεν περπάτησε νύκτα με το φεγγάρι αυτού του
Κόσμου την ομορφιά ποτέ του δεν εχάρη.
 
Φεγγάρι μου πανσέληνε θα σου σ΄ αγαπώ σε όλη τη
Ζωή μου θα είσαι το καμάρι μου ως που να φκη η ψυσιή
Μου.
 
Το  χρώμα σου είναι χρυσαφή για αυτό και σε ομορφαίνει
Φωτίζει χωρίς έξοδα όλη την οικουμένη.

 

*

Η γλώσσα

 
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει.
 Όταν δεν λέει τα σωστά χαλά αντί να χτίζει.
 
Κουμάνταρε την γλώσσα σου βαρ’της χαλινάρι, 

για να έχει γούστο κι ομορφιά
Καλλωπισμό και χάρη.
 
Μα η γλώσσα πριν να κινηθεί χρειάζεται νουν, καθαρό μυαλό και
Ουδέ ουδέκι αλίμονο, που αν το μυαλό σου δεν λειτουργεί καλά ή είναι
Χαλασμένο ή και πολλές φορές επηρεασμένο τότε,
Το όλον σου λεξιλόγιον είναι καταδικασμένον.
 
Προσπάθα και συ να λες λόγια καλά και χρήσιμα λόγια αγαπημένα,
Κι αυτοί που σε ακούσιν, ε να σε εκτιμούσιν και θα σε αγαπούσιν.
 
Τα όμορφα λόγια τα καλά τ’ αγαπημένα, που είναι γεμάτα ομορφιάκι είναι
Καλλωπισμένα, φκάλλουν θεριά από την τρύπα και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ,
Το λέει κι παροιμία.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

Συνάνθρωπε πάψε να πονάς
Πάψε να συλλογιέσαι,
Πως δεν κέρδισες πολλά οτιδήποτε στην ζωή,
Και να παραπονιέσαι.
 
Προσπάθα να είσαι ήρεμος,
Να έχεις ολιγαρχία
Να απαλλαχτείς συνάνθρωπε
Που την πλεονεξία.
 
Δεν σου λαλώ να  μην προσπαθείς,
Να μάσιεσαικαλύτερος να γίνεις
Μα  νάσιεις την απαίτηση
Τζιαι  να θέλεις να γινείς τζιαι εσύ σαν ήταν τζιαι ο Ωνάσης
Γιατί στο τέλος φίλε μου, τζιαιεσούέννα τα χάσεις.
 
Τι θα τα κάνεις τα πάμπολα εις την ζωή σου
Όσα τζιαι να τα κάμεις
Τίτσιροςδεν γεννήθηκες
Τίτσιρος θα πεθάνεις.
 
Αυτό το ψεύτη τον ντουνιά ποιος έννα τον κερδίσει
Και ποιος αιώνια πας τούτην τη γη παντοτινά θα ζήση
Μόνο η θάλασσα, ο ήλιος και ο ουρανός όταν χαθούν
Τότε η γη θα σβήσει.
 
Κανέναν, μα κανέναν σου συνάνθρωπο να μεν τον αδικήσεις
Και οτιδήποτε από του κόπους του, εσύ για να κερδίσεις.
Για να έχεις την συνείδηση σου ήσυχη μα τζιαι το μέτωπο ψηλά
Όπου βρεθείς, όπου σταθείς τζιαι όπου τζιαι αν περπατήσεις.
 

Τραγούδι της Αγάπης / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
 
Όταν σε δω στα μάτια μικρή
Νιώθω κόρη λατρευτή
Όνειρο γλυκό μαγεμένο
Είσαι για μένα η ζωή
 
Νιώθω την καρδιά μου να κτυπά
Μόνο εσένα να αγαπά
Εσύ που έχεις γλυκό το φιλί σου
Και με έχεις μαγέψει τρελά
 
Έλα στη δική μου αγκαλιά
Να νιώσεις αγάπη με φιλιά
Για να ζούμε πια ενωμένοι
Να μας ζηλεύουν τα πουλιά
 
Έλα να κτίσουμε φωλιά
Να κατοικούμε σαν πουλιά
Και όσο καιρό εμείς να ζούμε
Να είμαστε πάντοτε αγκαλιά
 
 
 

Συνεργατική Αθηένου / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
Ελάτε όλοι να γραφτούμε
Εις την Συνεργατική,
Πιο μεγάλη για να γίνει
Να μας εξυπηρετεί.
 
Γεωργοί και κτηνοτρόφοι
Εργάτες και ιδιωτικοί,
Αγκαλιάστε με αγάπη
Πια την Συνεργατική.
 
Σαν του Νώε για να γίνει
 Κιβωτός αυτή σε μας,
Όλους να μας προστατεύει
Όλουςμαςνα  βοηθά.
 
Νάνε πια το στήριγμα μας
Νάνε η ελπίδα μας,
Ναν’ το καταφύγιο μας
Και η προστασία μας.
 
Τιμή στη μνήμη, μεγάλη αξίζει
Σε αυτούς που την  ιδρύσαν,
Και σε μας τους απογόνους
Που την ε κληροδοτήσαν.

ΤΟ ΝΕΡΟ / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
Σε αυτό το χρόνο πλάκωσε στην Κύπρο ανομβρία
Στερέψανε τα φράγματα από την λειψυδρία.
Όλος ο κόσμος σκέφτεται αν θα  ΄χει νερό για να πίνει
Εν σοβαρό το πρόβλημα στο τέλος τι θα γίνει.
Ε κυβέρνηση προβληματίζεται να κουβαλά από αλλού
Νερού με τα βαπόρια
δια να μην διψάσουν και έρθει στενοχώρια.
Μα όμως κάποιες οικοκυρές δεν το συνειδητοποιούσιν
Νερό σπαταλούσιν. Τις βλέπεις να σιονόνουσιν πόσιμο νερό έξω μες στους
Δρόμους
Και δυσφορίαν προκαλούν στους πιο πολλούς ανθρώπους.
Εγιώ κάμνω μιαν έκλυση να λάβουν μέτρα αυστηρά της Κύπρου οι αρχές
Αφού όλοι γνωρίζουμε ότι στο θέμα του νερού θα χει περικοπές.
Εάν στο κάθε σπίτι εφαρμοστεί κάποια περισκεψία
Το κέρδος θάνε τεράστιο και θα προκύψει για το νερόμεγάλη
Οικονομία.
Όλοι πρέπει να προσέξουμε τούτο το χρόνο που ήρθε μεγάλη
Ανομβρία
Να μην σπαταλάμε άδικα νερό γιατί ΄ναι αμαρτία.
Όσοι μπορούμε να βγάλουμε στο σπίτι μας πηγάδι
Έτσι στο πόσιμο νερό δε θα γίνετε σπατάλη.
Υπάρχει πρόγραμμα από Κυβερνητικής πλευράς ότι θα αποζημιωθούσιν
Και είναι σίγουρο αυτό ότι θα πληρωθούσιν.

ΕΛΙΑ /Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
Δέντρο μου ελιά τιμημένη,
Όπου εγώ σε ευγνωμονώ
Γιατί μου δίνεις τους καρπούς σου
Και τρέφομαι δια να ζω.
 
Τρέφομαι με τις ελιές σου
Τις πράσινες μα και τις μαύρες,
Δια να έχω την υγείαν
Και τουΘεού την ευλογία.
 
Μου δίνεις ακόμη και το λάδι
Που είναι θεραπευτικό,
Όπου γιατρεύει τις πληγές μου
Και όταν το τρώγω είναι το πιο υγιεινό.
 
Το όμορφο και ολόχρονο πρασινωπό σου φύλλωμα
Σε όλους το χαρίζεις,
Και απ’ άκρη σ’ άκρη δέντρο μας
Της Αφροδίτης το νησί εσύ μας το στολίζεις.
 
Τα κλωνάρια σου διαβάζονται
Σαν παν’ στην εκκλησία
Και μετά στα σπίτια όταν μεταφερτούν και καπνιστούν
Σκορπίζουν ευωδία.
 
Τους νικητές του αθλητισμού ελιά μας,
Εσύ τους στεφανώνεις και το
Έχεις περηφάνια σου
Γι’ αυτό και καμαρώνεις.
 
Ελιά  μας ακούραστη, χιλιόχρονη
Θα σε περιποιούμαι
Γιατί είσαι δέντρο ιερό
Στην Κύπρο μας που ζούμε.
 
 

Εμπρός Αγρότες ενωμένοι/ Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
Εμπρός  Αγρότες ενωμένοι
Αληθινά της γης παιδιά,
Όλοι εμπρός αδελφωμένοι
Την στράτα που χαράξαμε φαρδιά (δις)
 
Τα χέρια μας τα ροζιασμένα
Κάμνουν  τα χώματα ψωμί,
Το τρώνε οι άλλοι με την γλύκα
Και εμείς πικράλμυροχολή (δις)
 
Μα φτάνει πια η καταφρόνια
Και του Αδάμ η τιμασιά,
Εμάς να κατατρέχει αιώνια
Και να μας τρώει η αστοσιά (δις)
 
Το αλέτρι και το κλαδευτήρι
Έχουμε όπλα δυνατά
Εμπρός σπαθιά στο σκαληστήρι
Και ο τοκογλύφος  γονατά  (δις)
 
Εμπρός εμπρός αγρότες εμπρός
 
Να κάνουμε τον τόπο μας, Βασίλειο Αγροτιάς
Και μέσα εμείς να κατοικούμε, ελεύθεροι δουλευτές τρανοί
Του χωραφιού και του αμπελιού μας, νοικοκυραίοι αληθινοί (δις)
 
Εμπρός  εμπρός αγρότες  εμπρός.

 

Πολυαγαπημένη μας πατρίδα Κύπρος / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

Η Κύπρος μας η λατρευτή χρόνια είναι σκλαβωμένη.
 
Πάρα πολλοί την σκλαβώσανε  μα ένεκοστερκάσαν
Τα πιάσαντζιεεπαίσινεφύαντζιησυχάσαν.
 
Έτσι τζιέ τώρα εν να γίνειν Κύπρος κάνε κουράγιο
Ποτέ σου μην απελπιστείς και μην λιγοψυχήσεις.
 
Τον πολύ παλιόν καιρόν είχες εφτά βασίλεια που σε εκατοικούσαν
Κι όπως ιστορικά λέγεται αδελφικά εζούσαν
 
Πριν το 1571 πόδια των Τούρκων Οθωμανών ποτέ δεν σε πατούσαν
Έλληνες σε εζούσανεΡωμιοί σε κατοικούσαν.
 
Έχτισες τοίχοι πελώρια για την ελευθερία
Μα όμως οι Αττίλες σου έφεραν σκλαβιάν και τυρανίαν.
 
Είσαι ο τόπος της χαράς είσαι η νήσος της Θεάς
Που ελέγετο Αφροδίτη που με την ομορφιάν της τηνπολλήν
Δοξάστηκε σ’ ανατολή τζιέ δύση.
 
Τώρα είσαι ο τόπος των Αγίων σου, της Χριστιανοσύνης
Είσαι γεμάτη ομορφιάν γεμάτη καλοσύνη.
 
Γι’ αυτό πάρα πολλοί σε επισκέπτονται
Και νιώθουν τις χαρές σου
Τις θάλασσές και τα βουνά
Τον γαλάζιον σου ουρανό τα γαλανά νερά σου.
 
Πρόσεξε Κύπρος μην χαθείς πρέπει να επιζήσεις
Την πολύ ωραία σου παράδοση για να την συνεχίσεις.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ / Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 
Κυπριακέ λαέ βασανισμένε
Μην ξεχνάς τον τόπο σου, εσύ λαέ σκλαβωμένε
Πάρε ξανά τον όρκο σου
 
Να αγαπήσεις την πατρίδα
Να λατρεύεις τη φυλή
Γιατί έτσι μόνο θα αποκτήσεις
Ανθρωπιά και προκοπή.
 
Μην ακούς τι σου  πουλάνε
Κάποιοι που ξενομανείς
Να πιστεύεις στην πατρίδα
Και να δίνεις προσοχή.
 
Κι η πατρίδα αν σε καλέσει να την υπερασπιστείς
Τρέξε, μην λιγοψυχήσεις και τότε θε να τιμηθείς
 
Κι όταν εσύ θ’ αποφασίσεις ότι θα θυσιασθείς,
Η δική σου η πατρίδα τότε θα ελευθερωθεί.
 
Εσύ ωραίε λαέ της Κύπρου
Μην ξεχάσεις τη σκλαβιά
Εσύ λαέ βασανισμένε
Αγωνίσου για την λευτεριά.

ΑΝΘΡΩΠΕ ΚΟΨΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ / Κουφοπαύλου Γιώργος

Το γέριμο το κάπνισμα από τσιγάρο, όποιος το συνηθίσει
Του είναι δύσκολο πολύ, μα όχι ακατόρθωτο για να το σταματήσει.
 
Συνάνθρωπε παρέτα πια το κάπνισμα, πάψε να καπνίζεις,
Πρόσεξε την υγειά σου, ανάπνεε αέρα καθαρόν ,μακρόχρονα  να ζήσεις.
 
Πάψε εσύ για να ρουφάς πίσσα και νικοτίνη από τσιγάρο, να κάθεται στα στήθια σου και ο δικός σου ο λάρυγγας, να έχει πάντα βάρος.
 
Καπνίζεις με απόλαυση, μα το δικό σου πνεύμονα με πίσσα σουβαντίζεις
Σου κόβεται η αναπνοή και όλη την ώρα βήχεις.
 
Το ξέρεις ότι είναι κακό μα πάλιν συνεχίζεις, και είναι από συνήθεια εσύ για να καπνίζεις βλάπτει και την καρδιά σου ,αγαπημένε συνάνθρωπε πρόσεξε την υγειά σου.
 
 
Από τσιγάρο γίνεται να πιάσεις και καρκίνο, κι έτσι κ΄εγώ ορκίστηκα ποτές μου να μην πίνω ,για να έχω το στήθος μου γερό, ν΄αντέχω να δουλέυκω
Και τον αέρα καθαρόν , για να τον αναπνέω.
 
 
Γλυτώνω και την πούγκα μου κάμνω τζ΄οικονομίααν τύχει και
Μου έρθει καμιά αναποδιά ή καμιά απενταρία.
 
 
Κοίταξε να απαλλαχτείς κι΄εσύ που το τσιγάρο και στέκει στη δική σου θέληση,
Να πάψει πια το στόμα σου, να γίνεται φουγάρο.
 
 
Δεν είναι φαίν ούτε νερόν που το χρειάζεται φίλε ο οργανισμός σου, αν τα καταφέρεις
Και κόψεις τον, θα γιάνει και ο λαιμός σου.
 
 
Καλιώρα του που γλύτωσε που έπινε και τον έκοψεν τον καταραμένο το τσιγάρο και
Απέκτησε γερόν οργανισμό, βάλλει τα με τον χάρον.
 

Αμυγδαλιά…το πρώτο σκίρτημα της Άνοιξης ... γράφει ο Κουφοπαύλου Γιώργος

 

 

Ανθίζει πρώτη και καμαρωτή στις αρχές κάθε νέας χρονιάς. Υπέροχη ζωγραφιά μες στον χειμώνα, η αμυγδαλιά προσφέρει το νέκταρ και τη γύρη της στις μέλισσες και τους πολύτιμους θρεπτικούς καρπούς της σ΄ εμάς. Είναι ένα πραγματικό στολίδι της φύσης ως στολισμένη νυφούλα που κουβαλάει πάνω του, εκτός από πλούσιες ομορφιές, και διάφορους μύθους.

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς. Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της. Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί ναπεριμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

Μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου. Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Ένα μήνα μετά την άνθηση θα αρχίσουν να σχηματίζονται τα αμύγδαλα, πολύ καλά οχυρωμένα σε περιβλήματα. Ένα εξωτερικό, το εξωκάρπιο, χνουδωτό και γκριζοπράσινου χρώματος και ένα εσωτερικό, το ενδοκάρπιο, σκληρό ή μαλακό και με αμυχές, το οποίο περιέχει 1 ή 2 σπέρματα, την ψίχα του αμυγδάλου (αμυγδαλόψιχα). Καθώς προχωράει η ωρίμανση των αμυγδάλων, αρχικά σκίζεται και ανοίγει το εξωκάρπιο, πρώτα των περιφερειακών καρπών και μετά αυτών προς το εσωτερικό του δέντρου.

Η ικανότητα της αμυγδαλιάς να υπομένει σε μη ευνοϊκές εδαφικές συνθήκες οφείλεται στη διεισδυτικότητα των ριζών της που απλώνονται πολύ σε βάθος, αξιοποιώντας και τα τελευταία ίχνη νερού και θρεπτικών στοιχείων

Το ποίημα του Γ. Δροσίνη "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά"

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ’ από άνθη...

 

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Της τίναξα όλα τ’ άνθη...

 

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά

τι τόσο βιάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει...

 

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά

τα παιχνιδάκια σου

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου.

Σκυφτή γριούλα...