ΑΝΕΚΚΛΗΤΟΣ / Τυρίμου Γ. Ελένη

Άνθρωποι έρχονται
και πάνε
μα εσύ τους αριθμούς αλλαζεις
πολύχρωμα ανοίγεις
τα φτερά σου
μέρες μήνες στην τροχαία
μας βάζεις
εσύ απλώνεις το σχοινί
και όποιος αντέξε
στην σκηνή
έτσι, τον κλήρο μας ορίζεις
μας γεννάς
και μας θερίζεις
εσύ, ο Μέγας
των Αιώνων
ο Ανέκκλητος των χρόνων
μες την αυγούλα
μες την δύση
κάποιος θα χάσει
η, θα κερδίσει
ακούραστος κεντάς
την Ιστορία
χαράζεις των πάντων
την πορεία
κυλάς στον ήλιο,
στο φεγγάρι
εσύ ή τροχαία
που θα με πάρει
Ανέκκλητος στο κάθε τι!
δίχως ωμέγα
ούτε γιατί.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ / Μολέσκης Γιώργος

Απόψε μ’ έχουν βομβαρδίσει ανελέητα οι ειδήσεις.
Μ’ έχουν κάνει ένα ερείπιο
σε κάποια πόλη της Συρίας,
ένα ορφανό παιδί που κλαίει
πάνω στο νεκρό σώμα του πατέρα του
σε μια έρημο στο Ιράκ,
έναν μετανάστη πάνω στα κύματα,
έναν πρόσφυγα που πορεύεται μόνος σε ξένη γη.

Βγαίνω στον δρόμο, περπατώ σε μια πόλη
μοιρασμένη από τον πόλεμο,
που είδε φόνους και βιασμούς,
έκλαψε νεκρούς και αγνοούμενους,
μια πόλη
που κουρνιάζουν πάλι στις έρημες γειτονιές της
καινούριοι πρόσφυγες, άλλοι μετανάστες.

Περπατώ μόνος, στο σκοτάδι και στο κρύο,
από πάνω με κοιτάζει αδιάφορη μια πανσέληνος
κι από ένα ηχείο στη γωνιά του δρόμου
φτάνει στ’ αυτιά μου η φωνή του Βέρντι
σ’ ένα μεγαλειώδες πολυφωνικό κρεσέντο:
tutto nel mondo è burla!…
Σολίστες, μουσικοί, χορός,
ξεχωριστά και όλοι μαζί:
tutto nel mondo è burla!…

Όμορφα, μαγευτικά που ο συνθέτης
έβαλε την πικρή αυτή τελεία
στο τέλος μιας πορείας
που άγγιξε την τελειότητα.
Περπατώ κι ο Βέρντι με ακολουθεί
δωροδοκώντας με
με τη μαγεία της μουσικής του:
tutto nel mondo è burla!

Γράμματα στην αγαπημένη ΙΙ / Σταύρου Σταύρος

Έρχεσαι ακροπατώντας σε διάφανα
Πλήκτρα ονείρων
Και μες τη μουσική των βημάτων σου
Πλάθω πραγματικότητες σε μωβ
Και πορτοκαλί και λευκό του γιασεμιού
Κάτω από ήλιο που χαράζει,
Μες την ομίχλη δυο που γίνονται
Το ένα, το ακέραιο και δίχως αριθμούς
Αγαπημένη,
Και πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις,
Τι είναι πιο αληθινό από το θέλω
Και τι πιο πλάνο απ' το μπορώ...

Αναστοχασμός/ Ανδρέου Παύλος

Σ' έναν αναστοχασμό
της παρελθούσας χρονιάς
κρεμάστηκαν οι γοργοτάξιδες στιγμές
ανάποδα
με μανταλάκια πιάστηκαν
σε ένα σκοινί μπουγάδας.
Οι άνθρωποι είναι το σκοινί.
Για να μοιραστούν τα όνειρα.
Αλλάζουν, υποδέχονται το φως.
Παλεύουν στο χάος να ισορροπήσουν.
Ξεκαθαρίζουν μες στον πλούτο του νου.
Σε στιγμές εξαγνισμού.

Πορεία ... / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Νιώθω να γίνομαι ένα με τον τόπο
όταν τον περπατώ

Αντάμα με τη φύση
αυτή να ακουμπώ

Αυτή να ανασαίνω
μα αυτήνε να μιλώ

Για σαν αποχωρήσω
σ' αυτήνε θα θαφτώ

Οι καλημέρες μας / Άντρια Γαριβάλδη

Τα χρόνια μας μετράμε
Σ' ένα κομμάτι νήμα απ' το κουβάρι της ζωής
Τις μέρες της χαράς ιχνηλατούμε
Μ' ένα ανύποπτο ανασκίρτημα της μνήμης
Να ξέρουμε, να περιμένουμε ή να ξεχάσουμε...
Πώς η ζωή στο παρά πέντε θα χαθεί ένα πρωί
Καθώς μια νέα μέρα θα γεννιέται
Αναζητώντας το χαμόγελο που σπάνια χαρίζεται
Σ' ένα κομμάτι σπάγγο σημαδεύουμε τις καλημέρες μας
Που λιγοστεύουν σιωπηλά και σταθερά.

ΠΟΘΟΣ κ ΕΠΙΘΥΜΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Νοστάλγησα,πεθύμησα να πάω στο χωρκό μου,
μαζί με τα αδέλφια μου ,να πάω στο πατρικό μου!
Να θυμηθούμε τα παλιά,τα παιδικά μας χρόνια,
πού ήρταν τζιαί τα ρήμαξαν,οι Τούρτζιοι με κανόνια.

ΧΑΡΤΖΙΑ
Τουρκοκρατούμενο χωρκό,με ομορκιές τζιαί κάλλη,
από τον Πενταδάκτυλο,μέχρι το περιγιάλι.
Λογιών λογιών αγριολούλουδα είναι ανθισμένα,
μοσχοβολούνε οι ευωδιές,στούς κάμπους απλωμένα!

Κυκλάμινα,ματσικόρυα είν´οι αυλές γεμάτες,
όπου κοιτάξεις βλέπεις τα,ακόμα τζιαί στις στράτες!
Μοσχοβολούν οι γειτονιές,μα είναι λυπημένες,
Τούρτζιοι τις έχουν τις κρατούν,με άλυσους δεμένες.

Το σπίτι μας είναι κλειστό,τζιαί τσακροκλειωμένο,
γυρώ γυρώ τείχη ψηλά περιτριγυρισμένο.
Αδύνατον μέσα να μπώ,λίγο να ξαποστάσω,
μέσα την αυλή τουλάχιστον να κάτσω ,γιά να πνάσω.

Κτυπώ την πόρτα,μ´άδικα ,έξω να καρτερούμε,
τζιαί στο σκαλί εκάτσαμε για να ξεκουραστούμε.
Ο πόνος έγινε λυγμός αγκάθι στην ψυχή μας,
γιατί να είναι τόσο σκληρή η μοίρα η δική μας;

Μεγάλο κρίμα τζιαί άδικο,το σπίτι σου να χάνεις,
απέξω νασαι να καρτεράς,ποττέ σου δεν ξιχάνεις,
τζιαί γιατρικό δεν βρέθηκε,τούντη πληγή να γιάνεις.

[Μου λείπεις] / Λαμπής Γιάννος

Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
κι ο ήχος της απουσίας σου με ξεκουφαίνει,
τίποτα δεν μοιάζει πια το ίδιο
και συνεχώς βυθίζομαι στην απουσία σου,
ακροβατώ στη μνήμη σου
αλλά μου ξεφεύγει η εικόνα καθώς κυνηγώ τα χρώματα.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
και το μόνο που μοιάζει το ίδιο
είναι τα σάπια δοκάρια της οροφής
τα κρύα κι ατσαλάκωτα σεντόνια
κι η πόλη που μουλιάζει αδιάκοπα κι αδειάζει συνεχώς.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
στηρίζομαι μόνο σε ότι μου έχει απομείνει από εσένα
και με τις λέξεις προσπαθώ να ράψω στίχους
αλλά συνεχώς ματώνω τα δάκτυλα μου,
ίσως αυτό να είναι κι η λύτρωση μου.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ
μόνο εσύ μου απόμενες
και μέσα από εσένα αντλώ ζωή.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ…/ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

Απροσάρμοστος ως Μέλος της Ακαδημίας·
δε θα βράβευε τον Πρόεδρο της υπερδύναμης
(οργανωτής μιας κάποιας κοινότητας, ο άθλος του),
ούτε τον Αντιπρόεδρό της (μια ταινία, ο άθλος του).
.
Τα άλλα Μέλη δεν έσκυψαν να δουν την Ιρένα ¹
στους υπονόμους· υδραυλικός η Γερμανίδα
στα γκέτο Βαρσοβίας κι από κει να φυγαδεύει
βρέφη Εβραίων μέσα στην εργαλειοθήκη της,
μεγάλα εβραιόπουλα με το φορτηγό της.
Δυο χιλιάδες πεντακόσιες οι φωνούλες τους,
να τις κρύβει γαβγίζοντας ο σκύλος συνεργός της.
.
Δεν έσκυψαν τα Μέλη στον λάκκο να δουν
Ναζί να της συνθλίβουν χέρια και πόδια.
.
Χιλιάδες μικρές οι πράξεις,
με μεγάλη ψυχή, ωστόσο.
.
Για μια υδραυλικό αργόμισθη θα μιλάνε τώρα;
.
.

.
Από την ποιητική Συλλογή ‘ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ’, Εκδόσεις Σοκόλη, 2019, Αθήνα.
.
---‘Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει’. Δήλωση της υποψήφιας για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Irena Sendler, το 2007, μετά τη βράβευση του Αντιπρόεδρου των ΗΠΑ χάρη στο φιλμάκι του για τις ‘συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη’.
.

"ΧΑΡΑ" / Πενταράς Νίκος

Το βλέμμα της μέρας
σπέρνει χαμόγελα
στο βρεγμένο χώμα
κι ένα μικρό κυκλάμινο
ανάμεσα στη σιωπή των βράχων
ανασαίνει την άνοιξη.

(από την ποιητική συλλογή "Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015)

[Υγρές φωτογραφίες] / Γεωργίου Εύα

Υγρές φωτογραφίες
κοιτάχτηκαν κατάματα
και διαλύθηκαν
Ούτε το βιβλίο άντεξε
σωριάστηκε κατάκοπο
Μόνο λίγες ναρκωμένες
αναμνήσεις υποβαστάζουν
το μυαλό
Θολό τοπίο
Θολά πρόσωπα
Κανένα χαμόγελο δεν ξεχωρίζει
Άγνωστος κόσμος!
Παράδεισος η κόλαση;
Χειμώνες βαριαναστενάζουν
κει που η Άνοιξη στήνει καρτέρι
Η τελευταία λέξη έγειρε
στο χώμα αμετανόητη
Είσαι πια αλλού
ξέμπαρκος χωρίς χάρτη
Αιωρείσαι σε μια γης κουκίδα

Αγαπη -αλληλεγγύη... / Άθως Χατζηματθαιου

'Αδειοι οι δρόμοι και το αγέρι φυσά τρελά
Στο πεζοδρόμιο ένα μπουκάλι κατρακυλά
Κι ένας άστεγος στέκει στην άκρη
Στα βλέφαρα του στάζει ένα δάκρυ
Κάνεις δεν θέλει κάνεις δεν δίνει
Η αλληλεγγύη στο δάκρυ σβήνει.

Που πήγαν όλοι άνθρωπο ψάχνει
Νεκρή η πόλη και η ψυχή του
Έγινα όλοι πέτρινοι βράχοι
Κλέβουν τα όνειρα και τη ζωή του

Οι δρόμοι άδειοι κι όμως μπουλούκια τον προσπερνούν
Λες δεν υπάρχει τι κι αν το βλέπουν δεν τον κοιτούν
Μονάχος είναι μονάχος μένει
Η μοναξιά του εκεί προσμένει
Πέφτει η νύκτα παντού σκοτάδι
Πόσο αλήθεια διψά ένα χάδι.

ΚΗΔΕΙΑ / Πανάγου Μαρούλλα

Η νειότη σου λεμονανθός

χαμένο παλληκάρι

Κόπηκε της ζωής σου ανθός

Κύπρου μαργαριτάρι

Φύγαν τα χρόνια πέρασαν

και ορφανό το σπίτι

Πάνε οι γονείς και γέρασαν

σ'ελπίδας καρδιοκτύπι

Πάντα να περιμένουνε

για την επιστροφή σου

Μα τώρα μνημονεύουνε

κόκκαλα στην ταφή σου

Πάνε οι γονείς γεράσανε

μ'επιστροφής ελπίδα

πως θα σε δούνε αγόρι μου

με λευτεριάς πατρίδα

Μαρμάρωσε η υπομονή

πέτρωσε η ελπίδα

που πίσω θα σε έφερνε

'ελευθερη πατρίδα,

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ: Δύο (2) ποιήματα

Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στον ήλιο και στην κρίση τ ουρανού
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
όλη μέρα ζωγραφίζοντας τη χαρά
στα ύψη της αισιοδοξίας
Εκθέτω τη ζωή και την αλήθεια μου
στην παγωνιά και στα σύννεφα
Πουλιά οι ελπίδες φτερουγίζουν
και κρύβονται φοβισμένες
στα ματόκλαδα της άγριας βροχής
προσμένοντας τη λιακάδα ξανά
Εκθέτω τα όνειρα και τα λάθη μου
σε ζηλόφθονα μάτια
σε καρδιές δίχως αίμα
σε φωτεινές λεωφόρους
και σκοτεινά μονοπάτια
Εκθέτω γυμνή την καρδιά μου
στη ξεδιάντροπη υποκρισία σας
και τολμώ όσα εσείς θα θέλατε
αλλά δεν τολμάτε

**

Άγρια μπόρα η οργή
ρημάζει τη ζωή μου
και σήμερα όπως και χτες
Θυμώνω για το άδικο
που πάντα βασιλεύει
όπου ο φόβος κατοικά
και το κεφάλι του σκυφτό
κρατά ο αδικημένος
Ηφαίστειο το αίμα μου
θαρρώ θα βγει απ τις φλέβες
και ασταμάτητη βουή
οι σκέψεις στο μυαλό
Ένα αναπάντητο γιατί
μαχαίρι στην καρδιά μου
τα τείχη σου που ύψωσες
Μα πάντα θα χαμογελώ
γιατί έχεις ότι αγαπώ
κι αλήθεια το λατρεύεις
Νάσαι καλά που μ έμαθες
χρόνους πικρούς να ζω