Την είδα ξανά / Κακογιάννης Μιχάλης

Μου είπε θα φύγω, θα φύγω για λίγο
πηγαίνω σαν πέρσι σε κάποια εξοχή
μακριά σου το ξέρω πως πάντα υποφέρω
μα ας κάνουμε πάλι κι οι δυο υπομονή.

Την είδα ξανά στο δρόμο μια μέρα
και μια καλησπέρα δεν είπαμ’ οι δυο, 
την είδα ξανά μα ήταν σαν ξένη
κι ας ήταν ντυμένη μες στ’ άσπρα όπως πριν.

Ξεκίνησε βράδυ μ’ ένα άσπρο καράβι
και ένα άσπρο θυμάμαι φορούσε παλτό
μου είπε τα λόγια π’ ακούν τα ρολόγια
σε κάθε λιμάνι σε κάθε σταθμό.

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=uRdT_tBfyQI

Ο ήλιος κοίταξε τη γη / Κακογιάννης Μιχάλης

Ο ήλιος κοίταξε τη γη
απ’ το χρυσό του αμάξι
κι είπε σαν είδε τ’ άδικο
το δρόμο του ν’ αλλάξει.

Μα θα έρθει η μέρα, η μέρα η καλή
κι η χώρα θα γιορτάσει
θα πρασινίσουν τα βουνά
κι η γη θα ξεδιψάσει.

Σκοτείνιασε η ανατολή
πήρε φωτιά η δύση
τρέξαν τα νέφη στο βοριά
ρήμαξε όλη η φύση.

Και συ θα σέρνεις το χορό
σαν ξέγνοιαστη ελαφίνα
και θα μαζεύεις αγκαλιές
χαμόγελα και κρίνα.

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=xaQYrdRW3Bo

Κάθε αλήθεια κι ένα ψέμα / Κακογιάννης Μιχάλης

Βρυκολακιάσαμε 
προτού μας φάει το μνήμα.
Ξεροσταλιάσαμε
μπρος βήμα, πίσω βήμα.

Κάθε αλήθεια κι ένα ψέμα
πάνω κάτω και πλαγίως
μαχαιριά το κάθε βλέμμα
κάθετα κι οριζοντίως.

Παγιδευτήκαμε
μες στης ζωής το νήμα.
Παραδοθήκαμε
σαν βότσαλα στο κύμα.

Κάθε αλήθεια κι ένα ψέμα
πάνω κάτω και πλαγίως
μαχαιριά το κάθε βλέμμα
κάθετα κι οριζοντίως.


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=bIrOhSS4Hnw

Αφροδίτη / Κακογιάννης Μιχάλης

Αφροδίτη, δώσε να νιώσω τη χαρά της αγάπης
κι όχι, κι όχι την τρέλα της
ούτε το, ούτε το άγριο πάθος, Αφροδίτη.

Μέσ’ στο σπίτι, νά `χω τη στέγη για ουρανό
κι η αγκαλιά μου νά `ναι, νά `ναι το άντρο μου
τ’ απάνε-, τ’ απάνεμο λιμάνι, Αφροδίτη.

Στην καρδιά μου του έρωτα δώσε τα φτερά, Αφροδίτη
κι’ από, κι από τα βέλη του γλύτωσέ με
γλύτωσέ με απ’ τα φαρμάκια, Αφροδίτη.


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=Enx9h2Y1BYw

εφτά τραγούδια θα σου πω / Κακογιάννης Μιχάλης

Βγήκανε τ' άστρα 
κι οι κοπέλες με τ' άσπρα 
κατεβαίνουν στην κάτω γειτονιά. 
Τα παλληκάρια 
παρατάνε τα ζάρια 
κι ανταμώνουν στου δρόμου τη γωνιά. 


Στου Παραδείσου τα μπουζούκια θα με πας, 
κι αφού χορέψουμε και πάψει ο σαματάς 
εφτά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό, 
για να μου πεις, για να σου πω το "σ' αγαπώ".

Άπονες εξουσίες / Κακογιάννης Μιχάλης

Μια νύχτα που βουλιάζανε

τα σπίτια μες στο χιόνι

καρδούλα μου

στον κάτω δρόμο του χωριού

καρδούλα μου

σκοτώσαν τον Αντώνη

Αντώνη μου

Μάνα σε ξεκληρίσανε

άπονες εξουσίες

ψυχή δε σου αφήσανε

μόνο φωτογραφίες

Ο ένας γιος της μπάρκαρε

κρυφά από τη Μεθώνη

καρδούλα μου

τον άλλο τον συλλάβανε

καρδούλα μου

γιατί ήταν γιος του Αντώνη

Αντώνη μου

Μάνα σε ξεκληρίσανε

άπονες εξουσίες

ψυχή δε σου αφήσανε

μόνο φωτογραφίες

Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι / Κακογιάννης Μιχάλης

Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι

άλλοτε μου `δινες μόνο τη χαρά

μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ

δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά.

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια,

τ’ αστέρια πέφτουνε όταν με θωρεί.

Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι

σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει.

Γιώργος Λεωνίδας (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1944. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Εμπορική Σχολή της Πόλης Αμμοχώστου. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ (απόσπασμα)

ΧΙΙΙ

Πόσον καιρό
κάθε πρωί, κάθε βράδυ, 
πόσον καιρό
στο ίδιο παράθυρο, 
πίσω
από την ίδια κουρτίνα 
πόσον καιρό
θ΄ ατενίζεις
το υγρό μυστήριο
το βλέμμα σου 
αποτυπώθηκε 
πάνω στ΄  άσπρα μάρμαρα των κυμάτων 
κάθε απόχρωση  των πετάλων σου, 
έγνε κι από ένα κοχύλι 
που κείτεται κάτω βαθειά
στο αμάτρητο πλάνεμα του βυθού.
Πόσον καιρό
θα βαραίνεις
το δακρύβρεχτο πεζούλι.
Πόσον καιρό θα βυθίζεσαι 
μέσα στην ανώφελη σιωπή.
Πόσον καιρό 
θα ηχεί στη χώρα της καρδιάς σου
το πάνθιμο εμβατήριο 
η σκουριασμένη καμάνα
της καταχνιάς του φθινοπώρου.

Είναι καιρός πια
να κατεβείς 
απ΄ το ξερόβραχο της προσμονής, 
είναι καιρός. 

Μέσα σου 
υπάρχει ακόμη 
ένα πέταλο
απ΄ το γαρούφαλο της νιότης σου.

Ανάμεσα στους Ήχους : Ποιητική Συλλογή της Αθηνάς Τέμβριου / 2017

Το αίνιγμα

Σαν έγειρα στη γη να πάρω δύο στίχους
είδα τα κόκαλα τους άσπρα στον ήλιο.
Η σάρκα χαμένη όπως ετάχθη,
μόνο η ψυχή φτερούγιζε στον άνεμο
με της βροχής το άσμα το γνώριμο
πριν ταξιδέψει στο τέλος του Χρόνου
πριν η Εικόνα να ξεθωριάσει
αντίκρισα το αίνιγμα στο φως
καθ’ομοίωση της αρχαίας πνοής
με συνάντησε ο τρίτος στίχος
στους ήχους της σιωπής τoυ κόσμου.

Ήταν ο μόνος τρόπος να αναληφθώ.

''Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ'' / Απόσπασμα από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Τιμοθέου

Τα βράδια με φιλούν νεκρές γυναίκες
μου τάζουνε μια βέβαιη ήττα,
αφήνουν ψίθυρους επάνω στον λαιμό μου
χωρίς κακία ή αφορμή
μου εμπιστεύονται ευθύνες.
Ψηλαφώ τα πρωινά
χλωμά σημάδια μέριμνας,
μύρο με λούζει η αγάπη τους.
Κι αν όσα έζησα τα νιώθω πια πολλά
αυτές δεν μ’ άφησαν ποτέ τα χέρια μου να δώσω,
μια κίνηση δική μου πρόσταζαν
σπρώξιμο για να υπάρξω.
Ξυπόλητος περπάτησα τ’ αλλοτινά μου χρόνια,
το μέγεθος των άκρων μου
παρατηρούσα να μικραίνει.
Μια θλίψη μοναχά μεγάλωνε
χωρίς μνήμη και πάντα απροετοίμαστη
ώσπου άξαφνα τη συνήθισα
και βάλθηκα να τη φιλέψω.
Έβλεπα στα μάτια τους ανθρώπους
κι ανθίζανε πουλιά απ’ τα μαλλιά μου
κελαηδούσαν λέξεις μοβ
συλλάβιζαν απώλειες, χαρταετούς και όνειρα.
Αδύνατον ν’ ακούσει η ζωή,
μόνο μια θάλασσα πιστή,
πελώρια γυναίκα
αγκάλιαζε το σώμα μου
και τα νεκρά μου χείλια.
Θαλασσοπνίγομαι
στην εξορία της αλήθειας της
μ’ αυτό τον τρόπο μελετώ
να υπομένω.
Αφροδίτη, Μαριάμ, Μαρία, γιαγιά
παρασταθείτε μου.

ειμαρμένης δοξολογία : Ποιητική Συλλογή του Παπαϊακώβου Πολύδωρα / (2010).

άρθρωσα τις λέξεις μου τις πρώτες
σε φώναξα
άκουσα τα πρώτα παραμύθια
σε γνώρισα/[…]
κάθε που σ’ αντικρίζω
δακρύζω». 
...

ύστερα χάιδεψα τα μάρμαρα
ύστερα έκλαψα γοερά
με ήχο φλογέρας
η αρμύρα, με παρηγόρησε πρώτη
η άμμος, με αγάπησε πρώτη
με βήμα βαρύ
το φίδι, έφευγε ηττημένο και λαβωμένο. 
...

στέγνωσε η αρμύρα
στα πετρωμένα χείλη
ποιος χάιδεψε τα μάρμαρα
για τελευταία φορά;. 
...

 θεάτρου το κοίλο
γαίας η πέτρα
θόλου ουρανίου
γλυπτών το ανάστημα
[…]

κερκίδες και διαζώματα
χαλκός και θάλασσα η νοητή
[…]

μνημονέψατε τεύκρο
μνημονέψατε εκάβη
μνημονέψατε την πόλη

Ορφέα ανάμνηση / Παπαϊακώβου Πολύδωρος

σταύρωνα τις μέρες μου με λέξεις

προσδοκώντας τη Γνώση των σπασμένων αγαλμάτων

Εκμαγείο / Παπαϊακώβου Πολύδωρος

δακρυσμένος κοιτάς

ένα άψυχο ξέρω

δίπλα

τ’ αγάλματα της περσεφόνης

Παρουσίαση του βιβλίου: Το χαμόγελο του ποταμού