AΓΑΠΗ ΠΟΥ ΝΙΚΑΕΙ ΜΝΗΜΕΣ

Ένας παππούλης κάποτε ογδονταπέντε χρόνων,
δεν είχε άλλον στη ζωή μία γυναίκα μόνο!

Κι αυτή ήτανε άρρωστη σ' ένα γηροκομείο
κι ο σύζυγος της δίπλα της σε ζέστη και σε κρύο!

Αλτσχάιμερ η νόσος της, την κεφαλή κουνούσε
δεν σε γνωρίζω του' λεγε ποιος είμαι σαν ρωτούσε!

Μα ο παππούλης σταθερός έτρεχε για να πάει
για να την δει, να την χαρεί, μαζί της για να φάει!

Μια μέρα τον ερώτησε η μία νοσοκόμα
σαν ήταν στο δωμάτιο και έφτιαχνε το στρώμα!

Εσύ πηγαινοέρχεσαι σε κρύο και σε χιόνια
είσαι εδώ ολομερής πέντε και βάλε χρόνια!

Γιατί κουράζεσαι παππού; Αυτό δεν σε τσακίζει;
Αφού ποιος είσαι δεν ξέρει, αφού δεν σε γνωρίζει!

Κι αυτός της χαμογέλασε, της λέει δεν λυγίζω..
Δεν με γνωρίζει όπως λες μα ' γω την εγνωρίζω!

Αν αγαπάς θ' αποδειχθεί, αν αγαπάς θ' αντέξεις
ότι κι αν έρθει στη ζωή στο ταίρι σου θα τρέξεις!

Είν' η αγάπη φοβερή νικά την κάθ' αρρώστια
νικάει μνήμες και δεινά έχει στ' αλήθεια κότσια!

Χριστοδούλου Θάλεια

Παρουσίαση του βιβλίου MARGINALIA

Η ΕΛΕΝΑ ΤΟΥΜΑΖΗ ΡΕΜΠΕΛΙΝΑ 

και 

Η ΜΟΝΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥσας προσκαλούν

στην παρουσίαση του βιβλίου τους

MARGINALIA

ποίηση

στις 15 Φεβρουαρίου 2017, ημέρα Τετάρτη και ώρα 7:00 μμ.

στο Μουσείο «Το Πλουμιστό Ψωμί»

(οδό Γρηγόρη Αυξεντίου 9)

Ομιλητές: 

Ανδρέας Μακρίδης, φιλόλογος, λογοτέχνης, ερευνητής

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, ποιήτρια, δοκιμιογράφος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Χαιρετισμός από τον Μίμη Σοφοκλέους, Διευθυντή των Εκδόσεων «Αφή»

Απαγγελίες ποιημάτων από τις ποιήτριες

Ομιλία από τον Ανδρέα Μακρίδη

Απαγγελίες από τις ποιήτριες

Ομιλία από την Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Αντιφώνηση

Συντονιστής: δρ Ανδρέας Χατζηχαμπής, Ποιητής, Επιστημονικός Διευθυντής Κυπριακού Κέντρου Περιβαλλοντικής Έρευνας και Εκπαίδευσης

Θα ακολουθήσει δεξίωση

Εις τη Σκάλα μάς επήραν για Κριτάς Για να κρίνουμε τους ντόπιους Ποιητάς!

―

Χάρις στον Κυριαζή

Και τον Νίκο τον αγά μου

Πήγα με κριτάς μαζί

Σαν εκάθουμουν στ’ αυγά μου!

*

Με σηκώσαν απ’ εδώ

Και στη Λάρνακα με πήραν

Για ν’ ακούσω και να δω

Των Κυπρίων μας την λύραν!

*

Και στου Ζήνωνος την γη

Με τον Νίκο μου πηγαίνω

Και στο πόντε μ’ οδηγεί

Κι ενθουσιασμένος μένω!

*

Λευκοφόρες πετακτές

Εις το πόντε των ψαρεύαν

Με στολές τόσο λεπτές

Που κι αράχνες τες ζηλεύαν!

*

Κι είδαμε και μερικές

Που ξεκάλτσωτες διαβαίναν

Και γαμπίτσες δυο λευκές

Με μαγνήτισαν κι εμέναν!

*

Κι οι καλοί μας χωρικοί

Καθώς έμπαιναν στες βάρκες

Έχασκαν εκστατικοί

Που γυμνές θωρούσαν σάρκες!

*

Την βραδιάν παντού σβηστοί

Μέναν γλόμποι φωτοβόλοι

Κι όμως κάπου ―σαπριστί―

Εφεγγοβολούσαν όλοι!

*

Με τραγούδια και χορούς

Και κοσμοπλημμύραν τόση

Είδα τους παλιούς καιρούς

Πίσω πάλι να στραφώσι!

*

Μα κι εκλογικά πολλά

Ψουψουρούσαν κάθε βράδυ

Και κεφάλια με μυαλά

Στη φωτιάν εχύναν λάδι!

*

Λοιπόν κάθε μια βραδιά

Με σωστή κοσμοπλημμύρα

Πήγαινα κι εγώ, παιδιά,

Για ν’ ακούσω ντόπια λύρα!

*

Κι αοιδούς μας λαϊκούς

Ήκουα που κελαδούσαν

Κι εμαγεύεσο ν’ ακούς

Την αγροτικήν των Μούσαν!

*

Με μια γλώσσα ζωντανή

Σαν κι εκείνην του Βασίλη

Είχαν μέλι στην φωνή

Μα και ζάχαρη στα χείλη!

*

Τους ευρήκα δυνατούς

Σαν στην γλώσσα των τσιαττίζαν

Μα τους εύρισκα φρικτούς

Όταν ελληνικουρίζαν!

*

Σαχλοί μου ’χανε φανεί

Μ’ αρλεκίνων πατσαβούρες

Που τη γλώσσα την αγνή

Νόθευαν μ’ ελληνικούρες!

*

Κι εβροντούσα δυνατά

Με της Μούσης την μπουμπάρδα:

Με φτιασίδια σαν κι αυτά

Γλώσσαν κάμνετε μπαστάρδα!

*

Μα με γλώσσαν αμιγή

Μ’ εγοήτευσαν εκείνοι

Κι είπα: στην δική μας γη

Νέοι θα νας βγουν Στασίνοι!

πηγή: https://larnaka.wordpress.com/category/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7/page/2/

Περδίος Ιωάννης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Περδίος Ιωάννης γεννήθηκε το 1882 και απεβίωσε το 1930. Έζησε στη Λευκωσία, όπου και εξέδιδε τη σατυρική εφημερίδα : Το Μαστίγιον. Στόχος του  η σάτυρα μέσα από τους στίχους των προσώπων και των καταστάσεων της εποχής του.  

Αχιλλέας Πυλιώτης (βιογραφικά στοιχεία)

το παραπάνω κείμενο υπογράφεται από την Κα Μαριάννα Μάριου και το βρήκαμε: http://www.proodeftiki-athinas.gr


Ο Αχιλλέας Πυλιώτης, γεννημένος το 1923 στην Ορμήδεια της Λάρνακας, έζησε από νεαρή ηλικία σε συνθήκες φτώχιας και κοινωνικής αδικίας και από νωρίς μπήκε στους δρόμους της βιοπάλης. Αυτά τον οδήγησαν να στρατευτεί στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και λευτεριά της Κύπρου και να ενταχθεί στο λαϊκό κίνημα της Κύπρου και το ΑΚΕΛ.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αχιλλέας Πυλιώτης συμμετέχει στον αντιφασιστικό αγώνα των λαών και το 1943, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, εντάσσεται στο Κυπριακό Σύνταγμα για να πολεμήσει για την ελευθερία των λαών στα μέτωπα της Αφρικής και της Ιταλίας. Με την ήττα του φασισμού, ο Αχιλλέας Πυλιώτης πρωτοστατεί στον αγώνα που έδωσαν οι ΑΚΕΛιστές για την αποστράτευση των Κυπρίων πολεμιστών, τους οποίους οι Άγγλοι αποικιοκράτες ήθελαν να χρησιμοποιήσουν ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που ξέσπασαν μεταπολεμικά. Σ’ αυτή τη φάση διαδραματίστηκαν και τα γεγονότα του Βαρωσιού, όπου οι Κύπριοι στρατιώτες αρνήθηκαν να δεχθούν τη μεταφορά τους στο εξωτερικό και οι Βρεττανοί απάντησαν με τα όπλα σκοτώνοντας το λοχία Τάκη Κυθραιώτη και τραυματίζοντας άλλους. Στις 12 του Οκτώβρη του 1945, εκατοντάδες στρατιώτες με αρχηγό τον Πυλιώτη, βγαίνουν από τους στρατώνες και κατεβαίνουν σε πορεία προς τη Λεμεσό για να τιμήσουν το νεκρό σύντροφο, τραγουδώντας αντιφασιστικά τραγούδια, που σήμανε την αρχή του αγώνα για αποστράτευση.

Την επόμενη μέρα ο λόχος του Πυλιώτη καλείται να αναχωρήσει για το εξωτερικό, αλλά ο μεγάλος όγκος του λόχου αρνείται, προκαλώντας την αγανάκτηση των Βρετανών αξιωματικών. Όταν μάλιστα κατέφτασαν Ινδοί στρατιώτες για να τους αναγκάσουν να επιβιβαστούν στα αυτοκίνητα, οι Κύπριοι απάντησαν με τραγούδια και συνθήματα. Οι στρατιώτες δήλωσαν ότι θα πάνε πεζοί στο λιμάνι της Αμμοχώστου κι έτσι άρχισε η ιστορική πορεία των 208 του λόχου 1015, ανάμεσα τους και 6 Τουρκοκύπριοι, με αρχηγό τον Αχιλλέα Πυλιώτη. Η διήμερη αυτή πορεία, από τη Λεμεσό στη Δεκέλεια, μετατράπηκε σε μια παλλαϊκή αντιαποικιακή εκδήλωση, αφού σε κάθε πόλη και χωριό που έμπαιναν γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από τον κόσμο. Μπροστά στο ξεσηκωμό που προκαλούσε η «πορεία των 208» οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν τα σχέδια τους και να μεταφέρουν τους στρατιώτες πίσω στη Λεμεσό, θέτοντας τους υπό περιορισμό. Έτσι οι στρατιώτες, μαζί τους και ο Πυλιώτης, καταδικάστηκαν σε ανυπακοή και παραπέμθηκαν σε στρατοδικείο, το οποίο έκρινε 1 με 3 χρόνια φυλάκιση  με καταναγκαστικά έργα και μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο στις φυλακές της Αλ μάζα. Εκεί ο Πυλιώτης έγραψε τα πρώτα ποιήματα του, της ποιητικής συλλογής «Αφουγκραστείτε».

Στην πρώτη αυτή ποιητική του συλλογή (εκδόθηκε το 1955), μεταφράζει σε στρατευμένους στίχους τα προσωπικά του βιώματα από την περίοδο του πολέμου και παράλληλα εξυμνεί τον αγώνα των λαϊκών κινημάτων της Κύπρου, της Ελλάδας κι ολόκληρου του κόσμου. Γράφει για τη θυσία του Μπελογιάννη και το 1955 βραβεύεται από το Διεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία για το ποίημα του «Το ρώτημα».

Το 1955 η πνευματική δραστηριότητα του Πυλιώτη διακόπτεται με τη σύλληψη και φυλάκιση του από τους Άγγλους αποικιοκράτες, μαζί με δεκάδες άλλα στελέχη του ΑΚΕΛ, το οποίο ταυτόχρονα κηρύχθηκε παράνομο από το καθεστώς. Το 1959 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Φωνή μεσ’ απ’ τη γη μας», ανήμερα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Κύπρου, η οποία περιλαμβάνει βιώματα από τον αντιαποικιακό αγώνα. Τοπίο ποιητικής οπτικής και πραγμάτωσης και των δύο συλλογών του Πυλιώτη είναι η Κύπρος.

Από το 1959 κι έπειτα, η πνευματική δραστηριότητα του Πυλιώτη είναι άμεσα συνδεδεμένη με το περιοδικό «Νέα Εποχή», στο οποίο διετέλεσε υπεύθυνος συντάκτης και αργότερα διευθυντής, θέση που κατείχε για σαράντα συνεχόμενα έτη. Η σφραγίδα του Πυλιώτη στη διαμόρφωση της «Νέας Εποχής», ως ένα από τα πιο αξιόλογα βήματα πνευματικής έκφρασης και διαλόγου, το οποίο μάλιστα ήταν σπίτι μεγάλων μορφών της κυπριακής Τέχνης, όπως ο Πιερίδης και ο Ανθίας. Παράλληλα αναπτύσει πνευματική δραστηριότητα στο χώρο της κριτικής θεάτρου και βιβλίου, γίνεται μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του ΘΟΚ κι άλλων πολιτιστικών οργανισμών. Η σύζυγος του, Μαρία Πυλιώτη, είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της κυπριακής λογοτεχνίας, με έμφαση στο παιδικό βιβλίο.

Ο Πυλιώτης υπήρξε μάλιστα γραμματέας του Κυπροσοβιετικού Συνδέσμου Φιλίας, γιατί όπως έλεγε «δεν αρκεί να μιλά κανείς αφηρημένα για το ιερό αγαθό της ειρήνης, θέτοντας τις δύο υπερδυνάμεις στην ίδια μοίρα. Πρέπει όλοι να επισημαίνουμε τις δυνάμεις που με παρρησία και ειλικρίνεια προτείνουν συγκεκριμένα, ουσιαστικά κι αποτελεσματικά μέτρα προς όφελος της ειρήνης».

Όταν το 1998, ο Αχιλλέας Πυλιώτης έφυγε από τη ζωή, είχε ήδη καταξιωθεί ως ο στρατευμένος ποιητής που μιλούσε, έγραφε και στιχουργούσε με πάθος για την ειρήνη, την αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία και θεωρούσε ότι η θέση των πνευματικών ανθρώπων ήταν στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Ο ποιητής που έδενε τον πόθο για λευτεριά της πατρίδας του, με τους αγώνες για το ψωμί και το μεροκάματο. Γι’ αυτόν άλλωστε, ο στίχος ήταν το μετερίζι του, το πόστο του στην πάλη για απελευθέρωση του λαού της Κύπρου, των λαών του κόσμου και της εργατιάς.

Πρέπει (Απόσπασμα) / Πυλιώτης Αχιλλέας

«Πρέπει ν’ ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στο σκοτάδι
πρέπει να φτάσουμε
σαν το ποτάμι που φτάνει στη θάλασσα,
σαν το ποτάμι που κυλάει πάνω στη γη,
σαν το ποτάμι που κυλάει κατ’ απ’ τη γη,
σαν το ποτάμι που ποτέ δε σταματά.

Η σημαία μας πρέπει να μείνει στο κοντάρι της και τη νύχτα
να φτερουγά και να φωτά το δρόμο της πάλης μας.
Εμπρός· ανοίχτε τις καρδιές σας.
Χτυπάτε όλες τις καμπάνες. Χτυπάτε τα ταμπούρλα.
«Φυσήξτε εγερτήριες σάλπιγγες»

(Συλλογή «Αφουγκραστείτε» 1955)

Έτσι θα ζούμε / Πυλιώτης Αχιλλέας

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτή τη ρημα­γμένη γή.

Χωρίς ύπνο, χωρίς ανάσα,

διπλά και τρίδιπλα προδομένοι — από ξέ­νους και δικούς

ξαγρυπνημένοι να πλανιόμαστε μες στο πη­χτό σκοτάδι

αλαφιασμένοι να πλανιόμαστε μες στα συν­τρίμμια

ψάχνοντας απελπισμένα για τα παιδιά μας

ανάμεσα στα παραμορφωμένα πτώματα

ανάμεσα στα παραφθαρμένα ονόματα των καταλόγων.

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτό τον κατα­σπαραγμένο τόπο.

Με παραμορφωμένο πρόσωπο από τον τό­σο πόνο

αλλόφρονες από τις τόσες πληγές της ψυχής μας

θα ψάχνουμε ανάμεσα στα χαλάσματα

να βρούμε τους κρυμμένους τάφους

θα σκάβουμε με τα νύχια

να βρούμε τους δικούς μας

να βρούμε ένα σημάδι τους — ένα ρούχο

ένα παπούτσι, ένα χαρτί με τ’ όνομά τους

κι ύστερα σιωπηλά — πού δύναμη να τους

κλάψουμε,

έτσι απλά, έτσι κρυφά να τους ξανασκεπάσουμε με χώμα.

(Ύστερα πολύ θα ‘ρτουν οι ακολουθίες

οι τελετές, οι επικήδειοι λόγοι και τα μνημόσυνα).

Τώρα, έτσι θα ζούμε σ’ αυτή την «ολόμαυρη ράχη».

Άστεγοι, άσκεποι, άγρυπνοι όλες τις νύχτες

να φυλάγουμε τον ύπνο των παιδιών μας

—αυτών που μας απόμειναν

άγρυπνοι,   ν’ αφουγκραζόμαστε ανήσυχοι

κάθε ύποπτον ήχο

βιγλάτορες στις πιο «ακριτικές περιοχές»

βιγλάτορες πικραμένοι και μουγκοί από την

τόσην εγκατάλειψη.

Βογκά κι αιμάσσει η ψυχή μας γιατί ξέρει:

τούτη η καταστροφή δεν ήρθε μονάχη της.

Χρόνια πολλά τη σχεδίαζαν

αυτοί που έλεγαν είναι φίλοι μας

κι αυτοί που έλεγαν είναι αδελφοί μας.

Εμείς τη φέραμε τη συμφορά με τα χέρια

μας

από μέσα μας βγήκεν ο σίφουνας του χαλα­σμού.

Βογκά η ψυχή μας γιατί βλέπει:

μέσα στα ερείπια

μέσα στη δυσοσμία των άταφων πτωμάτων

και τα όνειρά μας.

Έτσι θα ζούμε του λοιπού.

Βιγλάτορες πικραμένοι

μα πάντοτε πιστοί στο χρέος μας

ετοιμάζοντας στάλα – στάλα την καθαρτή­ρια βροχή

ετοιμάζοντας σπίθα – σπίθα την καθαρτήρια φωτιά

που θα λυτρώσουν την ψυχή μας και τη γη

μας.

Γιατί από μέσα μας θα βγει και ο άνεμος

του λυτρωμού.

Εντίμως μειδιώντες / Χατζηλουκάς Κυριάκος

               

Τους φίλους µε τ' ολάνοιχτα µάτια

- βόλια στα μέρη της καρδιάς -

φρόντισε παντοίως να ευτελίσει

η βολεμένη ανεπάρκεια.

Είπε τη λοιδορία διαλεκτική.

Μέγα το εύρος της φοράς.

Τα λοξέματα εκθετικά

για ευρετικά αποτελέσματα.

Μένει το έν-τιµο μειδίαµα

σ' ακίνητες κάρες.

Για την Ποίηση του Κυριάκου Χατζηλουκά

http://www.ellinikipoiisi.com/poetry/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B5/

Κοιμώμενος άγγελος στην Αμμόχωστο / Χατζηλουκάς Κυριάκος

Στροφή

               

Ολάνθιστος ο Αϊ-Γιώργης του Φαράγγου

να 'ρχεται

να φεύγει.

Εσύ ν' αρματώνεις τη θάλασσα

οι βρόντοι να τρομάζουν τον έπηλυ.

Οι Στύλλοι λάμπουν.

Στις φλόγες το Πράστιό.

Χορεύουν λίµνες.

Πνίγεις την αγάπη της θάλασσας στον ταραγμό.

Ερωτικός στις κόψεις του βουνού

σμίγεις ανθούς και μυρτοδάφνη.

Βήματα λυμένα για ελευθερία σ' υψόφρυδα.

Περπάτημα σε γέφυρες και γκρεµούς.

Σ' εύρισκαν σε σπηλιές κι ερημοτόπια.

Άρπαγες στην άμμο µας.

Μετράς την αγάπη

που χώρεσε σε σταυρούς.

Μίλησες στο κάλεσμα άκρατος.

Ζωή δινόμενη νικάει το θάνατο.

Πορεύεσαι λαμπρός

ανάμεσα σ' ακατάληπτους βισκούντηδες

προσπερνώντας ανεξήγητες απο-δόσεις.

Πέτρος Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Πέτρος Στυλιανού γεννήθηκε το 1933 στην Κυθραία, σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός. Το 1953 -φοιτητής ακόμα- εντάχθηκε από τους πρώτους στο απελευθερωτικό κίνημα κατά των Άγγλων και στα χρόνια του Αγώνα γνώρισε πολύχρονες διώξεις από το αποικιακό καθεστώς για την επαναστατική του δράση. Μετά την απελευθέρωση προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πατρίδα ως βουλευτής, υπουργός, σύμβουλος του Προέδρου Δημοκρατίας και δήμαρχος Εγκωμής, καθώς και από άλλα σημαντικά δημόσια αξιώματα. Συνέγραψε πάνω από 70 βιβλία και δημοσίευσε κάπου 500 μελέτες, κυπρολογικού κυρίως ενδιαφέροντος. Έχει τιμηθεί επανειλημμένα για την πατριωτική και πνευματική του προσφορά. 

Ποιητικές Συλλογές:

• Αεί παίδες 
• Δίσεχτα Χρόνια 

πηγή: http://www.petros-stylianou.com/about-me/

http://www.biblionet.gr/author/45975/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D

Δεκαπέντε Δεκαπεντασύλλαβα Δεκαπεντάστιχα Δεκαπενταυγουστιάτιχα του Πέτρου Στυλιανού

http://www.petros-stylianou.com/Books/Dekapentastixa/index.html#2

Πέτρος Στυλιανού : ..για την Ποίησή του

http://www.petros-stylianou.com/Books/AEI_PAIDES/files/assets/common/downloads/page0076.pdf

[Εδώ στον Πρωταρά βάφονται ακόμα] / Στυλιανού Πέτρος

«Εδώ στον Πρωταρά βάφονται ακόμα

                                                γαλάζια τα χρώματα

                Τα όνειρα και η θάλασσα»

ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟΙ / Στυλιανού Πέτρος

(  Μνήμη του αγνοούμενου πολεμιστή , του εξαίρετου

                                         ανθρώπου και φίλου συνταγματάρχη Τάσου Μάρκου )                                       

΄Αλλη πια , σύντροφοι , πατρίδα δεν μας απόμεινε
παρά τούτα τα ξερολίθαρα κι οι φτέρες
ούτε άλλο βήμα προς τα πίσω
δεν μπορούμε πια να κάνουμε
χωρίς να βρεθούμε
ανέστιοι κι απάτριδες .
Τα χώματα τούτα που μας ξέμειναν
που κρύβουνε στα σπλάχνα τους
των πατεράδων τις ιερές λήκυθες
οινοχόες κι αμφορείς
και τις αναθηματικές τερρακότες
τα ίδια τους τα μυρωμένα λείψανα
απ' την αμφιλύκη των αιώνων

θα τα κρατήσουμε με τα δόντια

και με τα νύχια μας ακόμα .

Μέτωπο μιας Μηλιάς , Αύγουστος , 1974