ΑΚΑΔΗΜΕΙΑ (απόσπασμα)/ Ιωαννίδης Κλείτος

Πριν κάμποσα χρόνια
μας συνέβησαν 
τρία περιστατικά.

Α΄

Χτύπησε το τηλέφωνο. 
Η κόρη μας.
Συνομιλήσαμε χωρίς διερμηνέα.
Μιλούσε για τις έρευνες
στη Βιοχημεία.
Πολύ καλά κατατοπισμένη.
Η μητέρας της εκπλήσσεται,
διερωτάται πως είναι δυνατό!
Πως γίνεται!


.....


Γ΄


Ένα όνειρο 
από κείνα ποι οι 
ψυχαναλυτές ονομάζουν "προφητικά"

Αν δε μας απατά η μνήμη 
έλεγε σ΄ όλη του τη διάρκεια
πως δε χρειάζεται η ποίηση 
με αρχαία τοπωνύμια 
ή χώρους.
Άνετα 
έπαιξαν το ρόλο τους.
Αξίζει πιο πολύ 
η μουσική των Ιερογλυφικών.
Καλύτερα να ερμηνεύσουμε 
τις επιγραφές
που στέκονται 
απέναντι
στην ορχήστρα. 

Κλείτος Ιωαννίδης (βιογραφία)

Ο Κλείτος Ιωαννίδης γεννήθηκε στο Μουτουλλά το 1944. Τελείωσε το Γυμνάσιο Πεδουλά και την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και εργάστηκε στο Παρίσι φιλοσοφία, θρησκειολογία και κοινωνικές επιστήμες. Το 1973 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.
Εργάστηκε ως ερευνητής και καθηγητής στο Παρίσι και στην Αθήνα (1973-1976) και από το 1977 μέχρι το 1999 εργάστηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών Κύπρου. Από το 1988 είναι επιστ
ημονικός συνεργάτης της Ι. Μονής Κύκκου και από το 2005 είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Frederick-Κύπρου.
Ασχολήθηκε συστηματικά εκτός από τη θρησκειολογία, τη φιλοσοφία και την Ιστορία της νεότερης κυπριακής λογοτεχνίας, με την επιστημονική έρευνα, τον ευαγγελικό, πατερικό και μυστικό λόγο, την ποίηση, το δοκίμιο, την αρθρογραφία, τη μελέτη, την κριτική, τη μετάφραση, τη συγγραφή και την παρουσίαση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών. Ποίηση και άλλες εργασίες του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά, ιταλικά, γερμανικά, σερβικά, βουλγαρικά, ουγγρικά, ισπανικά, σλοβενικά.

 Εργογραφία

"Γενέα Έκτη", Λεμεσός, 1967

"Ασπιδούχοι Κουρήτες", Λευκωσία, 1971

"Θαργήλια", Λευκωσία, 1977

"Ποιήματα 1967-1977", Λευκωσία, 1977

"Τα Πένθιμα", Λευκωσία, 1981

"Ιώτα Έν", Λεθυκωσία, 1987

"Ποιήματα 1967-1987", Λευκωσία 1988, 2007

"Κόκκος Σινάπεως", Λευκωσία, 1990

"Νοσταλγία Θεού", Λευκωσία, 1994

"Αναφορές", Λευκωσία, 1996 (μελέτες, άρθρα και δοκίμια)

'Ενός δ΄ έστι χρεία", Αθήνα, 2002

"Φιλοσοφικές μελέτες και δοκίμια", Λευκωσία, 2004

«Παναγία της Ομορφιάς»* / Ιωαννίδης Άντης

η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες
εκεί που
γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός
και περιφέρεις τους ορίζοντες
παραπλανείς το χρόνο
πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός
εκεί στων θαλασσών τις στέρνες
που πνίγεις τα πηγάδια
και δένεις το νερό
να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος
παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός
εκεί
το σώμα σου γλυφό
εκεί να μείνει μυστικό
η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός

`

* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου

παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη

Άντης Ιωαννίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Άντης Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939. Ασχολείται κυρίως με τις γραφικές τέχνες : ζωγραφική, χαρακτική, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κινηματογράφος . Υπήρξε μέλος της ομάδας του περιοδικού “Κυπριακά Χρονικά' από την ίδρυσή του, το 1960, όπου και πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, το 1964. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολιτιστικά περιοδικά και τέχνης.

Ποιητική συλλογή: Χρωμόλευκο 1991

Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. (μικρή αναφορά)

Ο Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. υπήρξε ποιητάρης της Κύπρου από τον Κάτω Πύργο. Αναφέρεται στο βιβλίο: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου

Ιωαννίδης Αλκίνοος (βιογραφικό σημείωμα)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Ο κόσμος που αλλάζει

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=lfCLCmH_Qsc

Βυθός

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που `μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=a-tyJ2SoCHE

Θα `μαι κοντά σου

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...


Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...


Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Ο κρατήρας του γέλιου μου: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2009

πότε θα εξημερωθεί ο άνθρωπος

με του κρότου τη δόνηση να κατοικεί μόνιμα στην εισβολή με τη φωνή του άλλου να ενοχλεί όποια προσπάθεια με το καύμα ανύπαρκτης ψυχής να εφοδιάζω την ιδέα της αυτοχειρίας όμως η παρουσία αγγέλων μ’ οδηγεί στην επόμενη μέρα κάτι που θέλει να σηκωθεί ικανό ήχο π’ αφήνει μουγκρίζοντας τ’ αφτί προδικάζοντας τρέλα ανυπεράσπιστο με το βλέμμα να καρφώνεται τ’ ατέρμονο πάθος της βροχής όχι φωνάζει ο καιρός το ποίημα οδηγεί περιούσιες καταστροφές γράμματα σκαλίζουν λέξεις ό,τι ελληνικό εξανεμίζεται δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος θάνατος όμως ας είναι ούτε που έρχεται ούτε που φεύγει

τα πρόσωπα μιας παρωδίας

βρόμικη πόλη περήφανη απ’ τα σπλάχνα της χαλασμένη γυναίκας αιδοίο που στέρεψε ποιους χυμούς να ζητήσεις άγριο το αγόρι πισωγυρίζει μέσα του να γνέφεις τ’ ανέμου νευρικά αφήνοντας γράμματα λέξεις ασυνάρτητα σχιζοφρενείς δολοφόνοι συναντούν σχιζοφρενείς ποιητές στα άδυτα μπορντέλου χειρουργείου μιας μεγάλης πουτάνας που είναι ξαφνικά η μάνα τους φορώντας παλιόρουχα μιας άλλης γιορτής μυρίζοντας κραιπάλη αίμα σφαγμένου γουρουνιού σαπίλα φρονιμίτη στην κηδεία γλυκού οδοντογιατρού θεραπευτή όσες κραυγές ακολουθούν φέρνουν το μανδραγόρα που απομένει να γευτεί ένας νευρικός στιχοπλόκος λίγο πριν την αυτοκτονία της ηλικίας του αίφνης θανατικό το καλοκαίρι σαλτάρει στο ποίημα κι αγκομαχώντας αφυπνίζεται περαστικές γυναίκες σημαδεύουν σωστά ανατινάζοντας το στόχο στο κέντρο κύκλος σε κύκλο με η ουρά του παραθεριστή

Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς 2013

Κάθε φορά στο όνομά της
Μία άγρια τρυφερότητα ανεβαίνει και πολιορκεί
Την κατεστραμμένη οδοντοστοιχία
Δονούνται τα γράμματα κι οι λέξεις πολεμούνται
Όλα συνθλίβονται στους ποταμούς της ρέουσας λάβας
Η έκρηξη ενός αβυσσαλέου ηφαιστειογενούς
Θαλασσινού ασπασμού και η ανάδυση
Ενός απεγνωσμένου άναρχα
Κρατήρα

***

Περιδιάβαινε σκοπεύοντας χρησιμοθηρικά
Καθώς ερχόταν αριστοκρατική
Μέσα στο νόθο αίμα

***

Το βλέμμα ύποπτα απλανές
Το άγγιγμα κολασμένα ηδονικό
Το γέλιο προσποιητά στοχευμένο
Η φωνή αναπάντεχα ψεύτικη
Η γλώσσα φιδίσια ιερόδουλη
Η μνήμη βιασμένα αλεσμένη
Ο έρωτας διαστρεβλωμένα αφροδιτικός
Ο σκοπός σκοτεινά προδοτικός
Ο φόνος αυτουργικά ηθικός

***

Μεσημεριανή παρουσία
Ύμνος στον εναγκαλισμό της πυράς
Η πόλη που στεριώθηκε το έγκλημα
Όταν επιστρέφοντας την αναχώρηση ο κάτοικος
Βαδίζει αγέρωχα ηττημένος
Την εγκαθίδρυση της αυτοκρατορίας
Του σκοτωμένου αίματος

***

Ήχος σπάτουλας καλημερίζει
Το νυχτερινό νεύρο του εφιάλτη
Το μάτι εγείρεται στη θέα του κήπου της
Πρώην οφθαλμολογικής χειρουργικής κλινικής

***

Η οδός Πενταδαχτύλου ορίζει
Το φοίνικα παρατηρητή μαστροπό
Της βουνοκορφής τού
Αιματοκτόνου ορίζοντα

***

Έτσι
Ρήμαξε το πλάσμα στο ρήγμα του άσματος
Το βλέμμα καθετή ψαριά στον πυθμένα της ύπαρξης
Εκείνης όπου ανύπαρκτη καρδιά έστυβε
Τους χυμούς της σάρκας άπιστη
Σ’ ό,τι το δέρμα όρκιζε
Το σώμα

Ένα τσεκούρι κάθεται: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2015 (απόσπασμα)

Η ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΜΑΜ

Της καφετερίας το φιλοδώρημα
Εύστοχα σκάλισε τα νομίσματα
Ο αέρας σήκωσε τον
Ιδρώτα του μιναρέ
Ομίχλη ώχρινη έγκλημα του
Ήλιου φοίνικες και τ’ αντικρύ
Η οροσειρά με τα στίγματα.

>>>

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ Η ΜΠΑΝΑΝΑ

Δεν έφτασα το λιμάνι αν και η
Πτήση τάραξε τελικά την άφιξη
Το νησί καμίνι η ζωή μου γεωμετρικά
Σχήματα η αλυκή σπαρμένη
Φλαμίνγκο ο φοίνικας το τζαμί
Το ταξί κι ο νεκρός αχθοφόρος.

>>>

ΣΚΟΤΟΔΟΤΗΣ

Ταραγμένος από έμβρυο
Τις πέτρες αιώνων
Θαλάσσης
Γλειμμένων
Μετέχω.

>>>

Η ΚΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΓΚΟΥΡΟ

Ο δρόμος φαντάζει μπάσταρδος
Ώστε ο καταρράκτης πλήρης νερών
Να συνοδεύει το δερβίση στις πηγές του
Νείλου
Ορατά των ανθρώπων τεκμήρια
Τόνοι παπύρων βρεγμένοι.

Κώστας Ρεούσης: «Καρίνα» [ποιήματα 1993-1997] Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση. Από τις Εκδόσεις : Φαρφουλάς 2012 (μικρό απόσπασμα)

ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Έναν ύπνο χρωστώ να κοιμηθώ
για να ’ναι η αύριο καλή
μέρα όμως τ’ άνοιγμα του
ματιού διαρκεί περισσότερο
όπως το βλέφαρο
ξεκολλάει την τσίμπλα ο νεκρός
φιλιέται με την ξεκούρασή μου.

ΤΣΟΓΛΑΝΙ

Κοιμήσου και δώσε μου ένα λουράκι
απ’ αυτά που
χρόνια καλοκαίρια σφίγγουν
τα δαχτυλάκια σου
μες στην πυρά
ο ανασκολοπισμός γλυκιά
μου είναι μέρος
της παράστασης θα
σε ξυπνήσω μαχαιρώνοντας
τα πίσω το
κορμί σου μη
φοβηθείς προβάρω και
το χειλάκι σου
ιδρωμένο καυλώνω να το βλέπω.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΣΤΩΝ

Ο ουρανός δεν έχει λάθος
να διορθωθεί απ’ τον ήλιο
κλειδωμένος χαζοκοιτά
το πέρασμα του jumbo
τέσσερις σαλαμάνδρες στο
κεφάλι προσέχουν
τη μουσική στο όνειρο.

Κώστας Ρεούσης (μικρή αναφορά)

Ο Κώστας Ρεούσης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Κατάγεται από το τουρκοκρατούμενο χωριό Τύμβου της Μεσαορίας (Κύπρος).  Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού κ Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.  

Εργογραφία:

• Χαμαιλέων, Αθήνα, 1995, ιδιωτική έκδοση εκτός εμπορίου 
• Feuille Volante Υπερπραγματικής Θρασύτητας, εκδ. Τυφλόμυγα, 2008
• Ο Κρατήρας του Γέλιου μου, εκδ. Φαρφουλάς, 2009
• Καρίνα [ποιήματα 1993-1997], εκδ. Φαρφουλάς, 2012
• Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε, εκδ. Φαρφουλάς, 2013
• Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, εκδ. Ενδυμίων, Ιούνιος 2014
• Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, Λευκωσία, Δεκέμβριος 2014
• Ένα τσεκούρι κάθεται-στο λαιμό χαρτοκόπτη γυναίκας εκδ. Φαρφουλάς, 2015

περισσότερα: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82

Μεταβάλλω τη ζωή μου / Ροτσίδου Φιλιώ

Μεταβάλλω τη ζωή μου

μοναχός ξελογιάζω τη στιγμή μου

ξεκουράζω το απλανές μου βλέμμα

οδοιπόρος, στοχαστής ρίχνω κέρμα

κορώνα ή γράμματα η ποινή μου

παρατείνω την αναπνοή μου

παραμύθι που έχει τελειώσει

στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις

ήμουν στείρος και σκλάβος στο σώμα

τελευταίος να ψάχνω ακόμα

υποτίμησα όλα τα θέλω

και συνέχισα να παραδέρνω

υποτάχτηκα σ'όλους τους νόμους

και φαρμάκια με πότισ' ο κόσμος

παραμάσχαλα παίρνω τα πρέπει

και για όσο η ζωή επιτρέπει

σε σημάδι του έρωτα κλείνω

σ' ερμητήριο δικό μου τ' αφήνω

επισήμως στεφανώθηκα δάφνες

και μονάχος στη δόξα τραβώ

επικρότησα γκρεμούς και θυσίες

με ενθύμιο στις εξουσίες

η ενότητα ιερή και κυρήττω

και με κέφι τρελλό μαγνητίζω

ξελογιάστηκα παλι ψυχή μου

και θαρρώ...στα σκοτάδια γυρίζω...

-Φιλιώ Ροτσίδου-