"Παιδαγωγική Αξιοποίηση του Παιδικού Βιβλίου " Διάλεξη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα

"ΕΠΑΝΟΔΟΣ" (απόσπασμα) του Νίκου Πενταρά

του Νίκου Πενταρά

... Αφήνω κατά µέρος τις φωτογραφίες και συλλογίζοµαι ...

Φέρνω στη σκέψη µου την Ακανθού

τα δάση των βουνοπλαγιών της

τις δαντέλες των ακρογιαλιών της

και τα τρεχούµενα νερά της.

Φέρνω στη σκέψη µου τους Αχαιούς

τ’ αγκυροβόληµα των καραβιών τους στ’ Αφροδίσιον

την πιο ψηλή βουνοκορφή της λατρείας τους

και τα ερείπια του µεγαλείου τους.

Κατόπι σκέφτοµαι τους εν δουλεία

που θάψαν την οργή και την οδύνη τους στην έρηµο

που κρύψανε τον ήλιο µε ψηλά οικοδοµήµατα

και ζουν υπό σκιάν

οργίζοµαι, µα πάλιν ηµερεύω, γιατί στο νου µου φέρνω

όλους τους άλλους εν δουλεία τους αγνούς κι αθώους.

«Στο κάτω - κάτω της γραφής αυτοί σε τίποτα δε φταίξανε,

γιατί να µην µπορούν να δουν την Ακανθού;

Γιατί να ζούνε στη δουλεία;»

Μονολογώ κι ορθώνω το κορµί µου

κτυπώ το πόδι µου στη γη κι αρχίζω να χορεύω την πυρρίχη

µαζί µε τις ηρωικές µορφές των κάδρων

που κοσµούν το σπίτι µου και µου θυµίζουν

όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Φυλής.

Μετά το ρίχνω στους διθύραµβους

µέχρι που παίρνω τη µεγάλη απόφαση

να πειθαρχήσω δίχως καθυστέρηση

στα λόγια του προγόνου µου,

του πρώτου εκ των Μυκηναίων που κατοικήσανε την Κύπρο

τη Β' χιλιετηρίδα π.Χ.

«Εσένα θέλω αποστείλει, Ποιητή, στους εν δουλεία

απογόνους µου

για να τους απαλλάξεις απ’ αυτή και να τους οδηγήσεις

πάλιν πίσω

στην Αχαιών Ακτή».

ΤΙ Ν’ ΑΠΟΓΙΝΕ; / Ζαφείρης Μιχάλης

Η μορφή του εκτοπλάσματος

παραληρεί.

Όχι πια άλλα σχήματα και μορφές

ο Ηλιοπότης Ελύτης

ένας μύθος για αδαείς.

Για πέστε μου, τι θα γενώ;

Όλα τα δάκτυλα ξεθωριασμένα

οστέινες πλάκες, ακτίνες Χ.

Κι η αγάπη, ο Μεσσίας Θεός

τι ν’ απόγινε;

Ένας αγνοούμενος (Ποίημα Μαθητών της τάξεως Γ΄2 του Α΄ΔημοτικούΣχολείου Τσερίου)

Οι μαθητές της τάξεως Γ’2 

εμπνευστήκανε από το ποίημα 

«Ένας αγνοούμενος» του Άντη Κανάκη 

και φτιάξανε ένα δικό τους. 

Το Ποίημα είναι αναδημοσίευση 

από την Εφημερίδα του Σχολείου

Εμένα μη με γυρεύετε με τη φωτογραφία.

Πολλούς έτσι γυρεύουν.

Μα κανένα δε βρίσκουν.

Είμαι ένα κυκλάμινο,

που φύτρωσε σ ‘ ένα βράχο,

σε μια βουνοκορφή στον Πενταδάχτυλο.

Μη με κόψετε όμως.

Αφήστε με να μεγαλώσω.

Είμαι η χρυσή αμμουδιά

και το γαλανό κύμα της Αμμοχώστου.

Είμαι το αρχαίο καράβι της Κερύνειας

που ταξιδεύει στην καταγάλανη θάλασσα

και περιμένει τη λευτεριά.

Είμαι νερό απ’ την αγιασμένη πηγή στο μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα.

Είμαι ένα πορτοκάλι στην πανέμορφη Μόρφου.

Είμαι ένα κατάλευκο σπίτι στο Λευκόνοικο, στην Άσσια, στη Λάπηθο…

Ένα περιστέρι στον Άγιο Αμβρόσιο,

ένα δεντράκι στην Πεντάγυια.

Μη με κόψετε. Αφήστε με να μεγαλώσω.

Είμαι τα έρημα σπίτια,

που με λαχτάρα περιμένουν την επιστροφή.

Είμαι μια ακτίνα του ήλιου φωτεινή,

ένα άστρο κι απ’ τον ουρανό σάς κοιτάω.

Είμαι ένας αγνοούμενος, από τους 1619,

και περιμένω την λευτεριά της αγαπημένης μας πατρίδας…

Α΄Δημοτικό Σχολείο Τσερίου (Σχολική Χρονιά 2013-1014)

ΡιζοΚάρπασον (Ποιήματα για την Κατεχόμενη Κύπρο)

του Ιωάννη Ν. Νέστορος


www.rizokarpason.com/pdf/nestorosY.pdf

ΕΙΔΑ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ ΝΑ ΓΕΛΟΥΝ

Σήκωσα τα χερια μου ψηλά,

Να φτάσω το φεγγάρι,

Κι΄ένοιωσα μέσα στην ψυχή,

Πως ήρθε να με πάρει,

Ο έρωτας ο φτερωτός,

Που μ΄έχει σαιτέψει,

Και νοιώθω ότι καίγομαι,

Αφού μ΄έχει μαγέψει,

Κι΄είδα τ΄αστέρια να γελούν,

Και να με κοροιδεύουν,

Να λένε πως την πάτησα,

Θαρρώ πως με ζηλεύουν...

Ζηλεύουν την αγάπη μου,

Τον έρωτα που νοιώθω,

Γιατί αυτά δεν το μπορούν,

Να νοιώσουνε τον πόθο,

Στέκουν εκεί ακινητα,

Και φως μόνο χαρίζουν,

Μα στις ψυχές μας δεν μπορούν,

Δεν φτάνουν να αγγίζουν. 

Πόσες άνοιξες ακόμα δίχως Ανάσταση; / Ανδρέου Ειρήνη

Στολίστηκε η Κύπρος μας ξανά

οι πεταλούδες ξαναστήσαν τον χορό τους

πλημμύρισε μ' ελπίδα η καρδιά

ψάλλουν τ' αηδόνια τον ολόγλυκο σκοπό τους

Ξεχύνονται στους κάμπους τα παιδιά

με παπαρούνες τα χεράκια να γεμίσουν

και μαργαρίτες να μαδήσουνε ξανά

αν στα χωριά τους πίσω θα γυρίσουν..

Κι ο Πενταδάχτυλος με λύπη τα κοιτά

με όμορφα κυκλάμινα στο χέρι

της Λευτεριάς την άνοιξη αποζητά

σε ξέγνοιαστα παιδιά να τα προσφέρει.

Ντροπής φορτίο χρόοοονια κουβαλά

π' αναβοσβήνει και καίει τα σωθικά του

γίνανε γέροι από τότε τα παιδιά

αχ πόσες άνοιξες ακόμα μακριά του;

ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΚΑΡΤΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ;

Ανδρέου Ειρήνη

Κύπρος βασανισμένη μου

νησί μου μοιρασμένο

από μνηστήρες, μαστροπούς

πάντα κυνηγημένο

σαράντα χρόνια καρτεράς

να κλείσει η πληγή σου

κι αλί , σ αποτελειώνουνε

οι ίδιοι οι δικοί σου...

Ξυπνήστε αρνιά! Μας σφάζουνε!

Σηκώστε τα κεφάλια!

κοράκια ολούθε κράζουνε

και μείς αγάλια, αγάλια.

Εδέμ σε έπλασε ο Θεός

Κύπρος μου , μα που πάμε

που χρόνια ο κάθε Μανωλιός

"φάτε ωρέεεε να φάμεεεεεε"

Σε μια βραδιά σε πούλησαν

κρυφά μελετημένα

στον ύπνο σου σ' αρπάξανε

τα' χαν σχεδιασμένα.

Κανόνισαν την πάρτη τους

και κουρελού σ' αφήσαν

Κύπρος που 'σουν αρχόντισσα

σκλάβα σε καταντήσαν..

Η ΓΑΛΗΝΗ ΜΙΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ / Ανδρέου Ειρήνη

Μόνο μια λέξη μαγική

θα σ' οδηγήσει στην γαλήνη...

βάλσαμο θ 'αλοίψει την πληγή

και η καρδιά χαλί θα γίνει

για να περάσει ο εγωισμός

η έχθρα πιά να σβήσει......

σαν δαμαστεί ο εγωισμός

το μίσος θα σιγήσει!

Μεγάλο πράγμα η συγγνώμη

μα ο άνθρωπος τόσο μικρός

που και στον θάνατο ακόμη

δεν ξυπνά! Φεύγει τυφλός.

Τέρας αδάμαστο ο εγωισμός

μες στην καρδιά σαράκι

μας διαλύει σαν σεισμός

και μας αφήνει ράκη.

Της μοχθηρίας προαγωγός

του μίσους και της λάσπης..

με δηλητήριο ζυμωτός

Νέρωνας της αγάπης.

Στάχτες αφήνει κι αποκαίδια

της ευτυχίας κόβει το νήμα..

κούφιες ελπίδες, όνειρα ίδια...

πές μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ, κι είναι ΚΡΙΜΑ!!!!

Ο Θησέας και η Αριάδνη (απόσπασμα) / Αγαθοκλέους Μάριος

Όμως

ένα αγκάθι

ξεφουσκώνει τον ουράνιο θόλο

και βρίσκομαι ακάλυπτος

στο άγνωστο και σκοτεινό Σύμπαν.

Ας με οδηγήσει λοιπόν κοντά σου

η μαγική σειρά των λέξεων.

[Εκεί που ήμουνα έτοιμος να ξανοιχτώ] / Αγαθοκλέους Μάριος

Εκεί που ήμουνα έτοιμος να ξανοιχτώ

σε ουράνια ρεύματα,

παρασυρόμενος για πάντα μακριά,

ατμοσφαιρικές ιδιοτροπίες

μου συμπυκνώνουν τα συναισθήματα,

μου στερεοποιούν τις εκλάμψεις,

και σαν ανύμφευτη νιφάδα ξαπλώνω

στα κατάλευκα στήθη των σκοτεινών ορέων.

ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΘΛΙΨΗ Ή ΕΝ ΤΗ ΣΑΡΚΙ ΤΟ ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΝ

Αν είναι να μιλούμε

την αλήθεια

ας είμαστε πραγματιστές

είπε το σώμα

με την αυτοπεποίθηση

του περιέχοντος

τον νου και την ψυχή

εννοώντας προφανώς

κάτι ευτελή δικά του

σαρκικά.

Οι άλλοι όμως

αιθεροβάμονες

πλασμένοι λες από ευγενή υλικά

δεν καταλάβαιναν

πόσο ανήκανε στο σώμα

και στο χώμα

πόσο τους κατάτρεχε

η υλική υπόσταση τους

κρατούσαν αποστάσεις

αξιοπρέπειας

κύρους

γινατιού

Ώσπου αποδείχτηκαν το ξένο σώμα

ανεπίκαιροι

κακήν κακώς διωγμένοι

κατηραμένοι

μη βρίσκοντας εφεξής

νόημα κανένα

έξω απ' αυτό.

Φτύσε και πέρασε / Ξιούτας Παύλος

Έζησες έντονα,

δοκίμασες πολλά.

Τώρα μόλις κατάλαβες

Αρνήθηκες τα πάντα.

Ζης μόνος.

[Παίξε φκιολάρη μουσικήν ] / Κυπριανού Ντίνος

Παίξε φκιολάρη μουσικήν

που εν για πεθαμμένους

πέρκι ξυπνήσουν τζαί σταθούν

πάνω στον λάκκον να θωρούν

τους ζωντανούς θαμμένους .

ανάσαινες από τις ΑΝΑΣΕΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα

Κείνο το καίριο κι ένα, που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα
κοριτσιού κι ώσπου να το ξηγήσεις χάνεται.

Θυμάσαι που ήσουνα πουλί
θυμάσαι που ήσουν πουλί

ερωτευμένο με τον καθρέφτη του τη θάλασσα

και κάτω από μια λεμονιά με φύλλα μαλαματένια βλέπει 
μια κοπέλα πλαγιασμένη και πάνω στην ποδιά της 

ήταν καθισμένο το πουλί τ΄ αηδόνι και κελαηδούσε
και τη νανούριζε.

Ο ύπνος σε τύλιξε, 

σαν ένα δένδρο, 

με πράσινα φύλλα, 

ανάσαινες, 

σαν ένα δένδρο, 

μέσα 
στο ήσυχο φως, 
μέσα 
στη διάφανη πηγή
κοίταξα
τη μορφή σου


κοντά στο πηγάδι 

στεκόταν ένα αρχαίο πλατάνι με κάτι μεγάλους κλώνους

την ανέβασε απάνω την έβαλε να καθήση ανάμεσα

στις φυλλωσιές και της είπε να μην έχη  καμιά ανησυχία

και να έρθη γρήγορα


Ίσως γυρεύουν

ο Κύκνος

να μιλήσουν 

ο Τοξότης

τ΄ άστρα

ο Σκορπιός

που πάτησαν 

ίσως εκείνα

την τόση 

γύμνια σου 

μια νύχτα




Επισήμανση: Η ποιήτρια  στο έργο της : ΑΝΑΣΕΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ συνθέτει χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από έργα των: Οδυσσέα Ελύτη, Σαπφώ, Νίκου Γκάτσου, Γεωργίου Σεφέρη, Βιτζέντζου Κορνάρου, Ελληνικών Παρμυθιών, Φεδερίκου Γκαρθία Λόρκα, της Βίβλου κ.α