[Σα σημαιούλες πορφυρές] / Κριναίος Παύλος

Σα σημαιούλες πορφυρές
στων λουλουδιών τη σύναξη
τ’ αγρού τη μυροφόρα

Θα γιομίσουν ρυτίδες τ ’ αγάλματα / Κριναίος Παύλος

Αν είναι μοιραίον να χειραγωγήσει τον Δον-Κιχώτη ο Σάντζος

θα γυρίσουνε πίσω οι πηγές,

θ’ απαρνηθούνε τον ύπνο τα όνειρα,

θ’ αναζητήσουνε οι θάλασσες μια χούφτα αλάτι,

θα λησμονήσουν τον ευαγγελισμό τ’ ουρανού οι εντάφιοι σπόροι

θα γιομίσουν ρυτίδες τ’ αγάλματα.

Ό ύπνος μιας μικρής εταίρας / Κριναίος Παύλος

Ώ μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής, την ώρ ‘
αύτη πού στην γλυκειάν αγκάλη του ερωμένου του ωραίου
της “Υπνου έδόθηκε—στη μέθη της σιωπής .
Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.
Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσον απαλά,
με μια ιλαρή στην δψη της πικρία φωτολουσμένη,
πού ή πεταλούδα ή ντροπαλή της παρθενίας γλυκά
στο άκροανοιγμένο των χειλιών μπουμπούκι, απατημένη
θάρτή να πάρει τ’άρωμα της παιδικής πνοής.
“Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.
Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσο τρυφερά
π’ αργά και μόλις το άγουρο τρεμοανασαίνει στήθος
στα χάδια του “Υπνου ! και τα ωχρά τα βλέφαρα κλειστά
σαν μαραμένα πέταλα 8 υακίνθων, στα γλαρά
τα ωραία της μάτια, που τραβούν των εραστών το πλήθος…
Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.

«Αυνανιστού Εγκώμιον, το ημερολόγιο (ν) του Εξουσιαστή».(απόσπασμα)

Θυμάσαι πως μυρίζει το αίμα;
Θυμάσαι την γλυκιά ζεστή γεύση που έχει σαν το φέρνεις στα χείλη;
Θυμάσαι τότε που οι πληγές σου ήταν ακόμα νέες κι ανοιχτές , σαν τις ρωγμές του τοίχου μετά τον σεισμό του προηγούμενου λεπτού;
Γιατί δεν αιμορραγείς πια;
Γιατί είσαι τόσο στεγνός ακόμα και στην προοπτική του ίδιου σου του τέλους;
Γιατί δεν θρηνείς την απολεσθείσα μαγεία σου;
Γιατί μένεις εκεί ακίνητος μα τόσο ακίνητος μα τόσο ακίνητος ;
Κάποτε κοιτούσες τον καθρέφτη και ήξερες πως η ματιά σου θα τον σπάσει σε χίλια κομμάτια.
Κάποτε πότε;- αχ ξόδευες μαλάκα μου την ύπαρξη σε φλέβες ναι αχ πονούσες
ω!

Ξέσκιζες τις σάρκες σου στα ηλεκτροφόρα σύρματα και
ε!
Τι έκαμες ;
Α!
Ω!
Ε!
Ταχυπαλμία ναι!
Σταματούσαν τα ρολόγια τότε μαζί με την αναπνοή σου τότε , αχ τότε , σταματούσε η Ιστορία με την αναπνοή σου και ναι, ναι, ναι, σε βλέπω ολόρθο να ισορροπείς πάνω σε μια τεντωμένη χορδή κιθάρας , γλιστράς , γλιστράς , και γίνεσαι δυο , τρία , τέσσερα , αμέτρητα κομμάτια , πάντα ήσουν κομμάτια, πάντα θραύσματα μικρά και έτοιμα να εκραγούν κάθε στιγμή , μια ζωή εμπόλεμη σε θυμάμαι σε έναν διαρκή εμφύλιο άνευ λόγου ή μετά λόγου , δεν έχει σημασία!
ΑΛΤ! Σταμάτα!
Θα σε σκοτώσω ακόμα κι αν κάνεις πως αναπνέεις!
Θα σου κάνω το κρανίο μια μάζα αίμα και εγκεφαλικής ουσίας .
Θα γίνω «ιδιαζόντως απεχθής» για σένα
χρυσό μου , αγάπη μου, μάτια μου, καρδιά μου
και θα πράξω το επίσης ιδιαζόντως ειδεχθές να ησυχάσεις εσύ από τον εαυτό σου και εγώ από όλους αυτούς τους σκοτεινούς που εμπορεύθηκαν κατ’ εξακολούθηση την παρθένα μεγαλοφυΐα μου
Α.. ναι! Θα κάνω έγκλημα !
Και θα το πράξω όσο δύναμαι πιο φρικτό
κτο-φρι
φρι- κτο, φρικτότατο-ναι-τατο φρι .
Be free.
Θα σε σκοτώσω πρώτα , δεν θέλω να υποφέρεις , είμαι καλός εγώ.
Μετά , θα χαζέψω το πτώμα σου για ώρα και νομίζω ότι θα ασελγήσω πάνω του και θα προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να κλαίω να γελάω ή να μην κάνω τίποτα από αυτά τα δυο.
Στη συνέχεια θα σε τεμαχίσω
εδώ θα κλαίω και θα ξερνάω αλλά δεν πειράζει-
και θα σε χτίσω σε ένα κουτί από μπετόν.
Μόλις στεγνώσει το μπετόν θα σε μεταφέρω με τη βάρκα και θα σε ρίξω στο πέλαγος
Κανείς δε θα σε βρει εκεί
Τώρα θα ξημερώσει .
Ήλιος χρυσός θα βγει και όλα θα ξεχαστούν .
Ποτέ δε σε γνώρισα , ποτέ μα ποτέ δε σε σκότωσα , όλα ένα κακό όνειρο ήταν , πάει , πέρασε.
Με κόπο θα ξαναπάω στον καθρέφτη και θα με κοιτάξω για ώρα και θα είναι σα να κοιτάω έναν άλλο , όπως πάντα γινόταν δηλαδή.
Ωραία να επιστρέφει κανείς στην τάξη.
Την ηρεμία .Την μονίμως κρυμμένη γλυκύτητα .
Ξέρεις, δεν είναι μόνο αυτός που βλέπω στον καθρέφτη.
Είναι και αυτός που ακουμπάω , όταν για παράδειγμα καμιά φορά τσιμπάω το πρόσωπό μου , τραβάω τα μάγουλα μου , κόβω με το μαχαίρι τα μπράτσα μου.
Δεν πονάω , κάποιος άλλος είναι αλλά με εξοργίζει γιατί δεν μου λέει για τον πόνο του τίποτα.
Δεν θέλει να τον παρηγορώ.
Έτσι , νιώθω να με πνίγει η αδικία.
Ο ηλίθιος δεν έρχεται να μου πει :
πο-πο-πο-ναααααω!
Αχ πως ..νάω,
νοπάω,
οπνάω,
πονάω ,
πο!
Δεν το λέει ο αλήτης, σε μένα!
Που γεννήθηκα για να είμαι βάλσαμο σε όσους πονούν.
Και όταν δεν πονάνε τους πονάω εγώ-χωρίς να το ξέρουν- για να συναντήσουν μετά ,την ευτυχία της παρηγοριάς σε μένα
Τι θρίαμβος !
Ψέματα;
Να για δες!
Την βλέπεις αυτήν που έρχεται;
..........................................

Ατάκτως

Να που οι πέτρες μιλούν για λογαριασμό των ανθρώπων.
Να που τα σύννεφα περιθάλπουν τα όνειρά μας.
Είναι τα κυπαρίσσια που ταξιδεύουν σε τούτον τον τόπο ή τα νέφη που φέρνουν κοιμισμένα όνειρα;
Δεν μπορώ άλλο να καταπιώ τα λόγια που ήθελα να πω, όμως, να που είναι
στεγνά είναι ξερά και σπάνε στα χείλη μου.
Γεμίζει συλλαβές το σάλιο μου και πυλό γεμίζει.
Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι.
Και οι βουκαμβίλιες του κήπου μοιάζουν κιόλας περασμένες.
Λογάριασε πως αναίμακτα έφτασε ως εδώ, αλήθεια πως αγνοεί κανείς το πένθος;
Και τι είναι το πένθος αφού δεν είναι του θανάτου;
Είναι το πένθος το κρέμασμα της ιστορίας,
είναι το πένθος τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα,
είναι το πένθος η αδυναμία μας να υπάρξουμε καλύτεροι ενώ γνωρίζουμε τον τρόπο μα προτιμούμε το θάλπος των σφαλμάτων,
είναι πένθος το ανάμεσα που μας καθιστά αόρατους σε μιαν αναμονή μέχρι να ρθεί ο θάνατος να καταλήξει τα ερωτηματικά; Τι ευτυχία!
Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι
Να μας αγγίζει ο Θεός και συ κοιμάσαι ή σιωπάς ,το ίδιο είναι.
Τα θαύματα δεν περιμένουν.

…μέγας

Απέθαντα είναι τα τραύματα της ιστορίας.

Ες αεί , ανακυκλώνουν ανάπηρη τη βούληση των Ανθρώπων , έτσι όπως αυτή κατέστη από την Κυριαρχία των Ενοχοποιών .
Των Ανθρώπων που διακαώς επιθυμούν να γεράσουν και να ξεκουραστούν , μα στέκουν ανήμποροι και ισοβίως κλειδωμένοι στο φως του καθρέφτη , δέσμιοι μιας ανεξάντλητης εφηβείας , αυτής που αξιόποινη ορίζεται τόσους αιώνες.

Τραγικόν εστί.
Τραγικό πολύ, καθώς μετά θάνατον αναρωτιόταν αν εν ζωή είχε υπάρξει Αυτοκράτωρ ή Δούλος.
Μόνο.
Καθώς νύκτωρ πλέον , αμυδρά διακρίνει τυχόν μετάξι διαδήματος; φροντισμένο κουρέλι, ή και απομεινάρι;

-Μην είναι σημαία;
Κι αν είναι το εσώρουχο εκείνης που νόμισε Λαμπρή και το κράτησε εκεί στου κρεβατιού την άκρη λάβαρο μιας επικράτειας που εν τέλει διατήρησε αλώβητα τα τείχη της;

Αναρωτιέται ακόμη, για το μάταιο των πολέμων του και το άσκοπο των ομοβροντιών στις οποίες υποχρέωσε τα όπλα που του δόθηκαν.
Υπέταξε;
Υποτάχθηκε;
Υπήρξε ;

Η Θάλασσα που βάφτισε Θάλασσα τον θυμάται άραγε;

Βασιλεύς Μάταιος, Υπηρέτης περιττός , αυτός που προσπάθησε να αλλάξει το ρουν του ποταμού, ήθελε να ξαναφέρει τις εκβολές εκεί που ανήκουν, έτσι όπως
«θα έπρεπε».

Τι μέγας μεταξοσκώληξ Θεοί, τι μέγας.

Ο εν τοις ουρανοίς αυτοϊκανοποιούμενος εντός του παραδείσου του, μονήρης.
Αμφιβάλλει, ακόμα και αν έχει πεθάνει.

ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ ΜΕ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Τώρα δεν μένει παρά

να φτιάχνουμε

μαρμάρινα αγάλματα

από φυσιογνωμίες βασανισμένες

Σε ταμπέλες μιας απειθαρχίας διοπτροφόρου

κυματίζει η κρυφή διάσταση του κόσμου

Η ζωή μας δυνάμει δημοκρατική

ευτυχία και κατανάλωση

Ένα όργιο ζωηράδας

μιας συγκρατημένης θλίψης σε βιολοντσέλο.

Άνθρωποι ξεστρατισμένοι

μέσα σ' ένα χείμαρρο επιχειρημάτων

και κανείς ίδιος στην απαράλλακτη κατάσταση.

Είναι επαγγελματίες αλίμονο.

Μυρουδιά πολύχρονης χρήσης

και

χειροκροτήματα που ανεβάζουν

ψηλά μέχρι την αποθέωση

θέρμη αλληλεγγύης

ή...

Είναι ζήτημα εκτίμησης.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Η φούχτα που άνοιξε απ' τα δάκρυα

Είναι καιρός να γνωριστούμε

εμείς οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι

Μια πολιτεία δυο πολιτείες

-μέλλον πυκνό αβέβαιο-

γέρνουν στις εφτά πληγές του Φαραώ

και αφανίζονται

Μένουν οι νέοι οι υποκοσμικοί

να εξιστορήσουν

μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς

οι νύκτες και το έγκλημα

Μεγάλα κενά

στερημένα αισθήματα

Σκληρή φωνή κατοίκησε τη φυλακή

μια νέα θεά της βίας νύχτα σκοτεινή απλη­σίαστη

Κανείς δεν ξέρει αν θα έρθει ο πόνος

να σταθεί μαζί τους

Μόνο νιάτα χαμένα

και τα όνειρά τους που άλλαξαν πρόσωπο

Γίνανε ρύπανση

Όταν μου μίλησαν για τούτη την αυθάδεια του καιρού

Απάντησα

Είμαστε εκεί

Ταγμένοι οριστικά στην αιωνιότητα.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Ήταν απεργοί της αμερικάνικης βάσης

Μια γυναίκα δίχως ενίσχυση

προσπαθούσε

να καταπιεί την οργή μ' έναν ασύρματο

μέσα στο στόμα της

Το παραφουσκωμένο άσχημο μάτι

πάντοτε καταδιώκει

Κοίταξε γύρω του, μια, δυο, τρεις φορές

ύστερα στάθηκε στην πύλη

Φώναξε

-- Είστε αφελείς, δεν ξέρετε τίποτε     θα σας σκοτώσω-

Όρμησε σαν τρελός...

Νόρμαν Μοντέλιους. Σμηνίας

Αυτοί βάλθηκαν να τραγουδάνε

την τσακισμένη οργή τους.

ΚΥΠΡΟΣ 15 ΤΟΥ ΝΙΟΒΡΗ 1983 / Κολοσιάτου Φροσούλα

Η θλίψη σου πλανιέται στα μάτια μου και

μας ανήκει.

Σήμερα θα' χω γεράσει πάλι απότομα

Είμαστε μόνοι

Τα ματαίωσε όλα

η χειμερινή λευκή απεργία των μουσικών

Μια άτυπη επέμβαση χωρίς ευθύνη

Αν όλο και περισσότερο σ' αγαπώ

όλο και πιο πολύ σε χάνω

Οι πρώτες σοδειές σκορπίστηκαν.

Η γλώσσα σου τώρα βουβή

φοβούμαι δεν θα προλάβεις να μου μιλή­σεις

Ποια θέση να πάρω σε τούτο τον τόπο

είσαι ένα σώμα συνέχεια εκτεθειμένο στο θάνατο

Μέσα στο μυστικό πηγάδι πνιγμένη

μια μακραίωνη συμβίωση

με το θυμωμένο ουράνιο τόξο

Μια σύνθεση ωστόσο πολύμορφη

Επίμονα έρχεσαι απ' το βυθό της θάλασσας

    αθάνατη.

Παιδούλα της ΕΟΚΑ / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Παιδούλα της ΕΟΚΑ
των δεκαπέντε χρόνων
με τη χειροβομβίδα
στην ποδιά,
με τη καρδιά ανεμισμένη παντιέρα
ποια αγάπη σε τραγούδησε
ποια σελίδα σε ιστόρησε

Εσύ που ήσουν; / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Όταν αφήναμε πια
τα εφηβικά ιδανικά
και βγαίναμε
προς την κομματικοποίηση
εσύ πού ήσουν;
-Γλίστρησα κοντά στην Ποίηση

Όταν οι καιροί ζητούσαν
επιτακτικά αλλαγή
και τα πλεονεκτήματα
κατόρθωναν να πείθουν
για την ανάγκη τροποποίησης
εσύ πού ήσουν;
-Μαθήτευα στο φως της Ποίησης

Κι όταν καθορίζαμε τον συνδικαλισμό
ως πρωτεύοντα
και χωρίς αιδώ ούτε προσποίηση
όλα τ’ άλλα γίνονταν δευτερεύοντα
εσύ πού ήσουν;
-Μυήθηκα στην Ποίηση

Κι όταν τα πασιφανή
κέρδη των άλλων
παρουσιάζονταν συμπαγή να βρίθουν
και εκτός απ’ την εκποίηση δε μας συνέφερε τίποτ’ άλλο
εσύ πού ήσουν;
-Έγραφα Ποίηση

Ρέα Κουμπαρή (βιογραφικά στοιχεία)

Η Ρέα Κουμπαρή γεννήθηκε το 1973 στο κατεχόμενο ακόμη χωριό Λιμνιά Αμμοχώστου.

Έργα της:

•  Νουβέλα:«Σκιές    του παρελθόντος» Εκδόσεις Επιφανίου 2005
• Το μυθιστόρημα  «Η άγνωστη κληρονόμος»

Σύντομα εκδίδεται και η ποιητική συλλογή της με τίτλο «Ημερολόγιο»

Ποιήματά της και μέρους του έργου της  έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά και άλλα περιοδικά της Κύπρου.

Άννα Λουζινιαν / Παταπίου Νάσα

Είχα μεταφερθεί μαζί της ως κλωστή
Νήμα χρυσό της Κύπρου
Από τα μέρη της Ανατολής
Στη μακρινή Σαβοΐα
Με είχαν κεντήσει με επιδέξιες βελονιές
Έφηβες δουλοπάροικες
Στο ολομέταξο ένδυμα
Της Άννας θυγατέρας του Ιανού
Του βασιλιά της Κύπρου
Ήταν το ίδιο ένδυμα
Που άφησε να γλιστρίσει
Από το σώμα της
Για να την δουν ολόγυμνη
Οι πρέσβεις του Αμεδαίου
Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής
Κι έτσι να επιλεγεί ως τέλειο θηλυκό
Σύζυγος για τον πρίγκιπα της Σαβοΐας
Ταξίδεψα μαζί της διασχίζοντας
Τη θάλασσα της Μεσογείου
Με πλεούμενο
Κι άλλοτε σε μια άμαξα βασιλική
Δρόμους ατέλειωτους σε χώρες της Ευρώπης
Το ίδιο ένδυμα φόρεσε ξανά η πριγκίπισσα
Σαν πλησιάζαμε στην επικράτεια του δουκάτου
Έτοιμη να αντικρίσει για πρώτη της φορά
Τον άγνωστο έως τότε σύζυγό της
Μες στην ποδιά της τον παπαγάλο της κρατούσε
Που είχε χαθεί περιπλανώμενος στη Νίκαια
Και ευτυχώς πάλι τον ξαναβρήκε
Ήμουν εκεί κι εγώ
Χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο ως ματσικόριδο
Στην άκρη του ποδόγυρου της Άννας
Έτσι αντίκρισα κι εγώ σαν φθάσαμε στη Σαβοϊα
Το έτος 1434 τον Φεβρουάριο μήνα
Τον πρίγκιπα να υποκλίνεται
Καλωσορίζοντας την Άννα
Κι όμως τα παραμύθια της μητέρας μου
Γνωρίζοντας πως δεν θα επιστρέψω πίσω
Μίλησα μ’ ανθρώπινη λαλιά
Αν και κλωστή χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο στον ποδόγυρο της Άννας
Θα λειώσω είπα θα ξεφτίσω αλίμονο
Επιθυμώ διακαώς να επιστρέψω
Στο Δεινάρετο άκρο

τα μετά την Άλωση / Παταπίου Νάσα

Επόθησε ο πορθητής
Πόθο μεγαλεπήβολο υψιπέτη
Στέλνει φιρμάνι
Τους ανυπότακτους
Να φέρουν αλυσόδετους
Όσους ορκίστηκαν
Να μην αλλάξουν γλώσσα
Μαχαίρια ακονίζονταν
Σπαθιά άστραφταν
Στιλέτα επαίροντο
Οι δήμιοι ανάλγητοι πλησίαζαν
Ήμουν κι εγώ εκεί
Να ακολουθώ τη μοίρα
Της φυλής μου
Έτρεμα σύγκορμη
Στου μαχαιριού την όψη
Ο φόβος
Τι φόβος, τι φρίκη
«Σε γνωρίζω από την κόψη»
Από μελλούμενους αιώνες
Ήχησε μια φωνή
Αίφνης μια δύναμη
Εκτόπισε το φόβο
Στεφάνωσε το θάρρος
Και γνώρισα
Το τι θα πει γενναίο
Στους γενναίους
Προχώρησα
Τείνω τη γλώσσα μου
Σαν ζώο σε σφαγή
Ανάπηρο αιμόφυρτο μου στόμα
Πώς να φωνάξω
Τα φωνήεντα της γλώσσα μου
Τα εύηχα, τα αέναα
Επόθησε ο πορθητής
Πόθο μεγαλεπήβολο υψιπέτη
Ωσάν διακαώς
Να επόθησε την ήττα
Γιατί το ανάπηρο
Το αιματωμένο στόμα
Έστω μπορεί να πει
Λα ζει, Λα ζει
Που πάει να πει
Στην γλώσσα την ελληνική
Ζει, ζει
Η Ελλάς ζει