[τα ανάβω τ' αστέρια ] / Ηρακλέους Κατερίνα

 τα ανάβω τ' αστέρια

ουρανέ μου

τ' αστέρια την νύχτα

τα κάνω καντήλια

και τα ανάβω για τα παιδιά του κόσμου!

ενός κόσμου άσχημου,

πολεμοχαροί εραστές

που σκοτώνουν

τ' αστέρια,

φυγαδεύουν το φεγγάρι

σε μια γωνιά της κολάσεως,

ανάβω

τα αστέρια με τα μύρα

της βάφτισης

ενός νεογέννητου

που γεννήθηκε μέσα στα υπόγεια της μοίρας,

και αν σβήσουν ,

το φωτεινό αστέρι

της Βηθλεέμ

τ' ανάβει ξανά,

το βρήκα και με βρήκε

ένα βράδυ απόγνωσης

στον ελαιώνα της προσευχής,

-υπόσχομαι ότι θα τ' ανάβω και εγώ,

για να μην φοβούνται τα παιδιά...είπε

ανάμεσα της λίγης ώρας σιγής ,

κοιτάζω ψηλά ,

το βλέπω ν' απλώνει

γρήγορα το φως του,

τ' αστέρια

να ανάβουν

προτού οι φωτιές

πλησιάσουν των παιδιών τις γοερές κραυγές,

η προσευχή,

η ελπίδα,

ακουμπούν μόνο στον Θεό!

τα βλέμματα στέρεψαν από ζωή,

θέλουν οι πόλεμοι

να σταματήσουν ,

των αδελφών τα μάτια κοιτάζονται εχθρικά

και πεθαίνουν και αφήνουν ψυχούλες πίσω τους

για μια γη που κανενός δεν είναι!