Ματθαίος Νικόλα: Ένα βραβευμένο ποίημά του / 2022

 Ο έρωτας εν αθασιά,αθάνατα μυρίζει

Με τόν αέρα που φυσά Κοφκει την γην εις τα μισά Τον κόσμον τον γυρίζει Τζεινοι καρποί που εννα φκουν ωραίοι,μυροδατοι Που το χωρκό σου αν ιφκείς Δοτζιμασε Τζιαι εννα δεις Πων ομορκιά γεμάτοι Έσιει τζιαιρο που σαν αττεί,άξξιππα μαρανισκει Εν αδρωπος που καρτερεί Ώσπου να τού'ρτει το γυρίν Τζιαι το σπορίν του βρίσκει

Αν δεν ιγλεπεις το δεντρόν καλά αν μεν το σάσεις Ένθα φυτρώσει να ξεβεί Στην γην πάλε θα κατεβεί Καρπούς τζι εθθεν να πιάσεις Που την ποτίζεις πρόσεχε,να μεν την πολλοπνίξεις Να βάλλεις τα λιπάσματα Των αισθημάτων πλάσματα Χαμαί να μεν τα ρίψεις Αν την προσέχεις έξερε αιώνες πως θα ζήσει Τζι αν τα κλαδκιά της θα κοπούν Άλλα που πάνω εννα φκουν Τζι έρωτας εθθα σβήσει Θα παραμείνει ζωντανός κόμα τζιαι μεστο χώμα Μόνο τα μμάθκια σ'ανοικτά Αν τα σσιεπάζεις ναν σφηκτα Με τ έρωτα το στρώμα