Ναι, πέρασε από
το τμήμα μας·
λέτε για κείνο τον ποιητή,
με τις «ιδιαίτερες κλίσεις»
και τα περίεργα φερσίματα.
Υπαλληλάκος! ούτε καν
το βαθμό του
τμηματάρχη δεν έφτασε!
Το τμήμα αρδεύσεων
ουδέποτε τον θεώρησε δικό του·
ένας παρείσακτος, π’όπως μπήκε,
έτσι και βγήκε.
Ξεχώριζε για την αφροντισιά
της ενδυμασίας του,
μ’όλο που δε του’λειπε,
ένας αέρας αρχοντιάς,
όταν περπατούσε στο δρόμο.
Ντυμένος πάντα στο μαύρο,
να χάνεται στα στενοσόκακα
της Αλεξάνδρειας
κυνηγώντας σκιές ή, και
φαντάσματα του παρελθόντος.
Ανέσυρε από τη σκόνη του χρόνου
πρόσωπα και μορφές κι επιδίδονταν
μετά σ’ένα περίεργο παιχνίδι
εξαπάτησης
του χρόνου ή,
και των ανθρώπων του.
Λένε, πως έγραφε·
μετά μοίραζε
τα γραπτά του ή, και τα πετούσε
στον αέρα, εν είδει
φέιγ- βολάν, σπάζοντας πλάκα
με τον εαυτό του ή, και τους άλλους.
Μονήρης άνθρωπος!
κλεισμένος στο δωματιάκι του
κουβέντιαζε μ’αδιόρατους
επισκέπτες, που κάθε τόσο
γέμιζαν τη φτωχική του κάμαρα.
Άνοιγε διάλογο μαζί τους
για το μακρινό παρελθόν
και φαίνονταν από τον τρόπο
που μιλούσε, πως ήταν άνθρωπος
γεννημένος σε μιαν άλλη εποχή·
κι αν δε κινδύνευες, να σε πούνε
μυθομανή και φαντασιόπληκτο,
θα μπορούσες, να στοιχηματίσεις,
πως κάνοντας άλμα στο χρόνο,
βρέθηκε, να κυκλοφορεί ανάμεσα μας,
ξένος μεταξύ ξένων,
παρακολουθώντας προσεκτικά
τα σουσούμια μας
κι αντιπαραβάλλοντας μας
με τα πλάσματα της φαντασίας του.
Εμείς, οι συγκαιρινοί του, – όσο
μας επιτρέπεται, βέβαια, να θεωρούμαστε
συγκαιρινοί του-
δε τον έχουμε περί πολλού.
Είμαστε σίγουροι, μ’όλο
που ξέρουμε πόσο πολύ
εντρυφούσε και παθιάζονταν
με την Ιστορία, η Ιστορία
θα περάσει από πάνω του
σαν οδοστρωτήρας, πετώντας
τον στο περιθώριο,
εκεί που πάντα ανήκε.
Ο ίδιος, μ’όλο που σουλατσάρει
τόσο συχνά
στο παρελθόν, περιέργως
εξομολογείται πως, κατά βάση,
είναι
«άνθρωπος του μέλλοντος»·
και χαμογελά μ’ένα αινιγματικό,
όλο υπονοούμενα, χαμόγελο.
Δε καταλαβαίνουμε την περίεργη
δήλωση ή, και πρόβλεψη του·
ν’αναφέρεται στον ίδιο και
τις ιδιοπροσωπίες του;
ν’αναφέρεται στα εξίσου ιδιότροπα
γραπτά του;
μας φαίνεται κι αυτό μέρος
της ιδιομορφίας ή, και της
παραξενιάς του·
να θέλει πάντα, να ξεχωρίζει,
ακόμα κι από την ανάποδη!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ
ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2018
λέτε για κείνο τον ποιητή,
με τις «ιδιαίτερες κλίσεις»
και τα περίεργα φερσίματα.
Υπαλληλάκος! ούτε καν
το βαθμό του
τμηματάρχη δεν έφτασε!
Το τμήμα αρδεύσεων
ουδέποτε τον θεώρησε δικό του·
ένας παρείσακτος, π’όπως μπήκε,
έτσι και βγήκε.
Ξεχώριζε για την αφροντισιά
της ενδυμασίας του,
μ’όλο που δε του’λειπε,
ένας αέρας αρχοντιάς,
όταν περπατούσε στο δρόμο.
Ντυμένος πάντα στο μαύρο,
να χάνεται στα στενοσόκακα
της Αλεξάνδρειας
κυνηγώντας σκιές ή, και
φαντάσματα του παρελθόντος.
Ανέσυρε από τη σκόνη του χρόνου
πρόσωπα και μορφές κι επιδίδονταν
μετά σ’ένα περίεργο παιχνίδι
εξαπάτησης
του χρόνου ή,
και των ανθρώπων του.
Λένε, πως έγραφε·
μετά μοίραζε
τα γραπτά του ή, και τα πετούσε
στον αέρα, εν είδει
φέιγ- βολάν, σπάζοντας πλάκα
με τον εαυτό του ή, και τους άλλους.
Μονήρης άνθρωπος!
κλεισμένος στο δωματιάκι του
κουβέντιαζε μ’αδιόρατους
επισκέπτες, που κάθε τόσο
γέμιζαν τη φτωχική του κάμαρα.
Άνοιγε διάλογο μαζί τους
για το μακρινό παρελθόν
και φαίνονταν από τον τρόπο
που μιλούσε, πως ήταν άνθρωπος
γεννημένος σε μιαν άλλη εποχή·
κι αν δε κινδύνευες, να σε πούνε
μυθομανή και φαντασιόπληκτο,
θα μπορούσες, να στοιχηματίσεις,
πως κάνοντας άλμα στο χρόνο,
βρέθηκε, να κυκλοφορεί ανάμεσα μας,
ξένος μεταξύ ξένων,
παρακολουθώντας προσεκτικά
τα σουσούμια μας
κι αντιπαραβάλλοντας μας
με τα πλάσματα της φαντασίας του.
Εμείς, οι συγκαιρινοί του, – όσο
μας επιτρέπεται, βέβαια, να θεωρούμαστε
συγκαιρινοί του-
δε τον έχουμε περί πολλού.
Είμαστε σίγουροι, μ’όλο
που ξέρουμε πόσο πολύ
εντρυφούσε και παθιάζονταν
με την Ιστορία, η Ιστορία
θα περάσει από πάνω του
σαν οδοστρωτήρας, πετώντας
τον στο περιθώριο,
εκεί που πάντα ανήκε.
Ο ίδιος, μ’όλο που σουλατσάρει
τόσο συχνά
στο παρελθόν, περιέργως
εξομολογείται πως, κατά βάση,
είναι
«άνθρωπος του μέλλοντος»·
και χαμογελά μ’ένα αινιγματικό,
όλο υπονοούμενα, χαμόγελο.
Δε καταλαβαίνουμε την περίεργη
δήλωση ή, και πρόβλεψη του·
ν’αναφέρεται στον ίδιο και
τις ιδιοπροσωπίες του;
ν’αναφέρεται στα εξίσου ιδιότροπα
γραπτά του;
μας φαίνεται κι αυτό μέρος
της ιδιομορφίας ή, και της
παραξενιάς του·
να θέλει πάντα, να ξεχωρίζει,
ακόμα κι από την ανάποδη!
ΕΚΔΟΣΗ : 2018
