ΝΟΜΟΙ ΦΥΣΙΚΗΣ / Χριστοφίδης Τίτος

 

Μαγευτικοί οι νόμοι φυσικής.

Δυο σύννεφα μαζί ο στοχασμός

αιώρημα στους άπλετους αιθέρες

να τους ζητάς

την προσεδάφιση και ανυπάκουοι αυτοί

πολύτεκνες μητέρες γεννοβολούν ιδέες.

Η έχιδνα να σέρνεται στη γη και το σκουμπρί

κοπάδι σκίζει τους ωκεανούς

δεν ψάχνει την ανάπαυση

όπως εκείνο το γινάτι αριθμών

χωρίς σχισμές και χαραμάδες με ένα ίσο μεταξύ

δύο και δύο μόνο τέσσερα τα λιονταρίσια πόδια

όπως το είπαν πρωτομάστορες και έκτοτε

ακαταμάχητο όλοι εμείς υπάκουοι τηρούμε.

Γιατί ανώμαλη κατάργηση ισορροπίας δυο πλευρών

σημαίνει χάος επέλαση δυνάμεων

το προϊόν αυτόνομης ισχύος

που τελικά μας υποτάσσει.

Ακόμη και το χρόνο χειρίζεται ο τηρητής

με βασικούς κανόνες αρμονίας

μακρόσυρτο τον διαστέλλει

σε μια διάρκεια δοσμένη

γεμάτη ότι σοφιστείς με νόημα ουσία

ή το αντίθετο σε άλλη μια παραλλαγή

ίδιο σε έκταση σκιά χωρίς ανταύγειες

συστέλλει και σμικρύνει

μέχρι την άπειρη ανύπαρκτη διάσταση

όταν κενό φυτρώνει άχρωμο και όφκερο

γεμίζει τη ζωή από αρχή μέχρι το τέλος.

Η ΥΦΑΝΣΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ / Χριστοφίδης Τίτος

Σ εκείνο το φαράγγι χάθηκε

η άγρυπνη μελαχρινή και άγουρη Σ(σ)οφία.

Τη γύρεψαν, ξεψάχνισαν βραχώδη μονοπάτια

βοσκότοπους χλωρούς από το φόβο

ρυάκια με τη δίκαιη ροή χωρίς νερό να σταματούν

πετούμενα στα πεδινά να κλαίνε μουσικά

κάποιος κρυφά τα δίδαξε την άριστη εναλλαγή

του τόνου της χαράς με το λυπητερό

τα ερπετά αγνάντι στις απρόσιτες κορφές

όπου δεν πιάνει χλευασμός

το Γέρακα, το Γύπα, Αετό.

Μπορεί να πίστεψαν κάποια στιγμή

ότι τη χάραξη και ύφανση των δρόμων

ανέλαβαν μεταξοσκώληκες

δεξιοτέχνες γόνιμοι με νήματα του ήλιου.

Οι αριθμοί των ήλιων λαμπερών

εκτός πραγματικότητας πληθώρα το ζητούμενο

ένας σε κάθε μια καρδιά ξεχωριστά

είτε κομμάτια άπειρα ενός μοναδικού

σε καταμερισμό ώστε για όλους να αρκεί

μια και ο ήλιος για πάντα είναι ένας.

Μα η Σ(σ)οφία έδειχνε ενόσω ζούσε τρόπους

υφάντρα εκείνη πρώτη ο ήλιος να ακτινοβολεί

σε κάθε μια καρδιά ολόιδιος

να τη ζεστάνει ολόσωστος γιομάτος

ωσάν να είναι σε αριθμούς οι ήλιοι μιλιούνια.

Η Ποίηση για την Ποίηση / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

  

 

Εντάξει! Να δεχτούμε πως τρώμε

τις ώρες μας

με πράγματα που δε τρώγονται∙

να δεχτούμε πως τα στομάχια

όσο καλοπροαίρετα και να είναι

δυσκολεύονται να χωνέψουν

την Ποίηση

και την επιστρέφουν άθικτη

στους Ποιητές της∙

να δεχτούμε ακόμα πως η Ποίηση

όσο και να προσπαθήσει δε μπορεί

να πολλαπλασιάσει τον άρτο να κορέσει

την πείνα των νηστικών.

Μπορεί να κάνει όμως κάτι καλύτερο!

μπορεί να σμικρύνει τα στομάχια μας,

να μην έχει το ένα στο στομάχι του

το άλλο,

ή και να τα κάνει ν’αρχίσουν σιγα σιγά τη τροφή

να τη μοιράζονται με τον δίπλα τους

κοιτάζοντας τον ίσα στα μάτια

χωρίς να ντρέπονται για το μέγεθος

του στομαχιού τους!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ΔΟΚΙΜΙΑ Η ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ΄΄ 

 

ΕΚΔΟΣΗ         2013

Η Μαμή ή συμβουλές προς επίδοξους ή εν δυνάμει Ποιητές / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

Παρακαλώ, μη τα σπρώχνετε προς την έξοδο!

σεβαστείτε την επιθυμία τους να θέλουν εκείνα

να κρίνουν την ώρα τους∙

προπάντων ,μη τα τραβολογάτε με εκείνα τα βάρβαρα

και απαίσια μέσα που τους παραμορφώνουν

το πρόσωπο και τα κάνουν αγνώριστα!

Όταν αισθανθούν ώριμα, χωρίς να το καταλάβετε,

θα σας κτυπήσουν την πόρτα και όμορφα

σαν μωρά θα πέσουν πάνω σας να σας αγκαλιάσουν

που τα βοηθήσατε να βγουν έξω  στο φως!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ΔΟΚΙΜΙΑ Η ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΄΄     ΕΚΔΟΣΗ: 2013

Αναζήτηση: Ποιητική Συλλογή της Ανδριανής Σουρή από τις εκδόσεις ΗΛΙΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ το έτος2016

 

Η ποιητική Συλλογή της Ανδριανής Σουρή είναι μια πορεία αναζήτησης πάνω σε θέματα που απασχολούν την ίδια αλλά και το συγγενές περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται. Χωρίζει τη συλλογή της σε θεματικές ενότητες: "Φιλοσοφικά, Διάφορα, Του έρωτα, Της φύσης, Θνητότητα, Κατοχή" κατευθύνοντας τους αναγνώστες και βοηθώντας τους να κατανοήσουν περισσότερο το έργο της. Αναδιπλώνοντας τις σκέψεις της η μνήμη λειτουργεί ως θαύμα. Δεν αρκείται στην περιγραφική μορφή ποίησης, αλλά διαφαίνεται πλέον μια εντατική προσπάθεια εμβάθυνσης σε νοήματα, ιδέες και όνειρα. Μας καλεί να δούμε πίσω από τις εικόνες. Οι στίχοι της αγκαλιάζουν το ευαίσθητο των ανθρώπων και ίσως να αποτελούν ίαμα για κάποιων τις πληγές. 

Δημήτριος Γκόγκας

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δύσκολη η αναζήτηση

Γρίφος, σταυρόλεξο η ζωή,
άδεια κουτιά σ΄ αναμονή.

Γράφουμε, σβήνουμε, 

φυτεύουμε, αναμένουμε,

δύσκολη η αναζήτηση

κρατάει μια ζωή!

*

Άνθρωποι

Όλοι εμείς,

ακροατές και θεατές

του σύμπαντος,

του χρόνου!

Δημιουργοί, 

του λόγου, του πολιτισμού

της Γνώσης 

και της Τέχνης

*

Τα χρόνια μας

Τα χρόνια μας

πνοές στο άπειρο,

φως της ψυχής μας,

βρίσκουν το δρόμο τους.

Της νύχτας γίνονται 

τα μύρια αστέρια,

σύντροφοι, μάρτυρες

της ύπαρξής μας!

*

Συνύπαρξη

Έρωτας,

πάθος, φωτιά, χαμόγελα

μαζί βαδίζουνε

χέρι στην ανηφόρα.

Ο σεβασμός, η αποδοχή, 

φρένοστην κατηφόρα!

*

Θνητότητα

Πρώτη στιγμή,

πρώτη πνοή, 

άκου το πρώτο κλάμα!

Με ό,τι στο ενδιάμεσο, 

αρχή διαδρομής,

γνωστό και αμετάκλητο

το τέλος της πορείας!

Η ωραιότερη κυπριακή φράση, αποχαιρετισμός, ευχή

 

Το Δείπνο του Σώματος: Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Ανδρέα Τιμοθέου

 

ΘΥΜΑΜΑΙ / Κατσώνη Αναστασία

Μνήμη βουβή,

μνήμη ξεθωριασμένη,

γιατί τη σκέψη μου πονείς

και περπατείς και μένεις;

20 του Ιούλη,

Ξυπνήσανε σήμερα τα όνειρά μου

και στέρεψε το δάκρυ μου,

έσβησε η ματιά μου.

Τ’ άδικο ήρθε σήμερα

ξανά να μου θυμίσει

κείνης της μέρας το κακό

κάποιου παλικαριού χαμό.

Σήμερα όλα πάψανε

να λεν χαράς τραγούδι,

έγιναν όλα βάλσαμο

της λευτεριάς κρυφοπηγή,

ειρήνης στερνό λουλούδι.

Μνήμη βουβή,

μνήμη ηλιοκαμένη,

γιατί τη σκέψη μου αναζητάς

και κραίνεις;

Εύα Γεωργίου: Τρία [3] ποιήματα

 

Η ποίηση της Εύας Γεωργίου αναζητά το αίσιο τέλος ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός ταξιδιού που δεν λέει να τελειώσει. Σταματά κάθε λίγο στα κομμάτια του παρελθόν της και καταγράφει με την πρώτη ματιά τις πληγές που τη σημάδεψαν. Ως ερευνητής αρχαιολόγος σκάβει μέσα στους στίχους να βρει τον δικό της παράδεισο. 

Δημήτριος Γκόγκας

ΘΑΥΜΑ

Σε σκλάβωσαν οι ώρες

Σαν βαρυποινίτης υπομένεις

καρτερικά την ποινή σου

εκεί, παγιδευμένος.

Προσεύχεσαι

στο τελευταίο δευτερόλεπτο

που μόλις μέτρησες.

Απεγνωσμένα ψάχνεις

τη δική σου Ανάσταση

Ποτέ δεν συλλογίστηκες

ότι το μεγάλο θαύμα γίνεται μονάχα

όταν είσαι πραγματικά έτοιμος.

Είναι γιατί δεν πίστεψες,

πώς τα θαύματα θυμώνουν,

όταν πια δεν τα πιστεύεις

**

Αν μ’ αγαπήσεις πραγματικά μου είπε

σαν με αποχαιρετούσε την τελευταία φορά,

δεν θα χρειάζεται να μετράς

μήνες ,

ούτε μέρες

μέχρι να ξανάρθω…

Ούτε αναγκαίο να με ψάχνεις σε ημερολόγια

και χάρτες…

Θα με αισθάνεσαι από χιλιόμετρα μακριά

Θα φοράω έντονο άρωμα!

Θα με ξεχωρίσεις...

απο τα αναρίθμητα αξεσουάρ των αποχρώσεων μου

Θα μ’ ακούσεις …

Το τραγούδι μου δεν άλλαξε, πάντα ίδιο… σαγηνευτικό!

Θα ξυπνήσω όλες σου τις αισθήσεις...

Κοίτα!

Πανηγύρι πολύχρωμο ο ουρανός !!

Στολίστηκε κι αυτός για την άφιξη μιας Ανοιξης!

**

Ναι.. ήξερα από την αρχή

ότι θα ήταν σύντομο

Άρχισε όμως πολύ όμορφα και ήθελα

να το ζήσω μέχρι το τέλος

Να δω όλες τις εικόνες ,

εκτός απο τις μαυρόασπρες,

ίσως κι εμφανιστούν λίγες έγχρωμες,

και αν πάλι όχι , λίγες πινελιές ζεστού χρώματος,

έτσι για να μου δώσουν μια πλήρη εικόνα

Ήθελα να έχει και τέλος.

Φεύγοντας να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να μου δώσει ένα φιλί,

να γίνει τελοσπάντων ένας κανονικός αποχαιρετισμός

Δεν πρόλαβα

Το όνειρο... αυτό το τελευταίο, τέλειωσε νωρίς

Φταίει , ίσως κι ο ήλιοs, άργησε πολύ να φανεί σήμερα

Τον πρόλαβε μαύρο σύννεφο…

Κατερίνα Κωνσταντίνου Μάτσιου: Τρία [3] ποιήματα

 

Η Ποίηση της Κατερίνας Κωνσταντίνου Μάτσιου αναδύει μια λυτρωτική ευαισθησία. Απλές λέξεις συνθέτουν μπουκέτα λουλουδιών στίχων και τα ποιήματά της σε παρασαίρνουν σε οάσεις. Πολλές φορές  συναντάμε κραυγές για το άδικο που παραλύει τον άνθρωπο. 

Δημήτριος Γκόγκας

Έτσι είσαι ...

Η φοινικιά που χάρισες,

με την ψυχή σου,

Σου 'χουν πει

Φούντωσε και θέριεψε ...

Πιότερο από όλες τις άλλες

του κήπου τους

Τα γεράνια που χάρισες,

τα ευλογημένα,

Σου 'χουν πει

Ανθίζουν ολόχρονα...

Οι κρίνοι που χάρισες,

με την καρδιά σου,

Ανθοβολούν δυο φορές,

τη μια μάλιστα ...

καταμεσής τ' Αυγούστου...

Μα 'συ όλο δεν θυμάσαι...

Ούτε θυμάσαι τις Παναγιές που χάρισες ...

όσο κι αν οι λαμβάνοντες με χαμόγελο και αναπόληση θυμίζουν ...

Μοναχά που πλήγωσες ένα γατάκι, σε μικρή ηλικία τότε, κάτω από τους τροχούς, σε μιαν όπισθεν...

στον τόπο της άλλης σου ζωής ...

κακιά στιγμή ...

μα και αυτό ... το επτάψυχο ... μισκίνικο όπως ήταν, θέριεψε μετά ... και κοιμόταν στην ποδιά σου!

**

Ψάχνω μια λέξη

που να ξέρει να αγαπάει αληθινά...

Πόσο δύσκολο είναι...;;;!!!

Τόσο...(...)!!!;;;

Μην με πληγώνετε άλλο λέξεις...

μην με πληγώνετε...

Μ' ακούτε...;;;

Έδωσα όλη μου τη ζωή

για σας...

πεισματικά...

και ανεπανόρθωτα...

Τις νύκτες και τις μέρες μου

Τις λύπες... Τις χαρές μου...

Καλοκαίρια και Χειμώνες

Άνοιξες... Φθινόπωρα

Ααα! Αυτά τα Φθινόπωρα

Πόσο τρεχαλητό...!!!

Ωωω!!! Αυτές οι Άνοιξες ...

Πόση Προσευχή!!! Την χωρούσε ο ουρανός...;;;

Τους Χειμώνες αναπαντοχή

Τα καλοκαίρια η συγκομιδή

Ελευθερία...

**

Ελένη

" Στον παράδεισο που γίνεται κόλαση

Δεν υπάρχουν αξιώματα

μόνο η δύναμη της ψυχής

Τα κτυπήματα

στις κλειδαμπαρωμένες πόρτες

και παράθυρα τα μεταμεσονύκτια σταματούσαν την καρδιά της

Με προσευχή ανασταινόταν

Διώχναν τον κόσμο

πέρναν προαγωγές ...

Μικρές προδοσίες και μεγάλες προδοσίες παντού

Τα κτυπήματα στο σώμα

ταπείνωναν την κατάμαυρη ψυχή

Ανυπεράσπιτη μπροστά στα μάτια όλων

"Ουκ είδασιν τι ποιούσιν"

Κτίζουν και χαλούν γιατί έχουν τη βεβαιότητα

Ε! Τώρα έχουν τη βεβαιότητα "

Και για όλες τις γυναίκες του κόσμου

Ελένη Τυρίμου: Τέσσερα [4] Ποιήματα

Η ποίηση της Ελένης Τυρίμου αναδύεται μέσα από το δράμα της κατοχής της Μεγαλονήσου και από αυτό των Αγνοουμένων. Σπαρακτικοί στίχοι, κραυγές απόγνωσης και αγωνίας, λύπη, πνιγηροί καημοί και άσβεστοι πόθοι χωρίς να υπάρχει στο βάρος η ελπίδα της λύτρωσης. 
Δημήτριος Γκόγκας

 Πρώτη Αυγούστου.

Πρώτη Αυγούστου

πάντα το έλεγε η μάνα μας,

σαν σήμερα γεννήθηκες

είναι τα γενέθλια σου

Γιέ μου!.

Πνίγονταν οι λέξεις

στα πίκρα

τόσων χρόνων διψασμένης

καρτερίας,

να σε σφίξει στην ζεστή

της αγκάλη

να σε χαϊδεύει δίνοντας σου

ατελείωτα

τα πιο γλυκά φιλιά της.

Στα δεκαοκτώ σου χρόνια

σε σφράγισαν

με το πικρό όνομα

Αγνοούμενος.

Σου έκοψαν τα όνειρα

το νήμα της χρυσόμαλης

σου νιότης

αυτό το Θείο δώρο.

Σου άνοιξαν το δρόμο

της Αθανασίας.

Μα το έλεγε η μάνα μας

σήμερα έχεις τα γενέθλια σου!.

Τώρα κάθε μέρα

έχεις γενέθλια!

καθε μέρα γιορτάζεις.

κι"μανα μας τώρα

σε αγκαλιάζει ατελείωτα

Αιώνια, αόρατοι, αέρινη...

Σαν σήμερα γεννήθηκες

για να μείνεις για πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΣ

καλέ μου,

Σαν σήμερα αδελφέ μου...

**

Συνοχηδόν

Τώρα το σπίτι μας γυμνό

η απουσία βασιλεύει,

η σφραγίδα της σιωπής

είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.

Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,

ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει

έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...

Μα εσύ! ανθίζεις

έξω στην αυλή μας,

κάθε μέρα ανατέλλεις

με το άπιαστο φώς

τις νύχτες μιλάς

με τα άστρα

τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,

τα ματωμένα σου ρούχα,

τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,

τα βελούδινα όνειρα σου,

γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.

Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου

καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν

και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,

του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,

να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο

την ώρα των λέξεων,

να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.

Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.

Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι

και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.

Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,

το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.

Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα

ουτε την ψυχή

ούτε! στην καρδιά

Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα

την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.

Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου

σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,

στο ξέραμένο μας κήπο

σε κάθε ακτίδα φωτός.

Το σπίτι μας τόσο φτωχό,

Μα τόσο πλούσιο!

Η ταφόπετρα ανθίζει

δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,

ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

**

Αργεί η άνοιξη

Αργεί να 'ρθεί η άνοιξη

πέρασαν τόσα ηλιοκαμένα

καλοκαίρια,

τόσοι ψυχροί χειμώνες

με χέρια αδειανά

παγωμένα,

να αγγίζουν ως το βάθος! της ζεστής μας καρδιάς

τόσα και αλλα τόσα λουλούδια μάδησαν, μαράθηκαν, στα χιόνια

στα μαύρα χρόνια,

τα σταυφύλια

ποτέ δεν μέστωσαν

τη μέθη τους να δώσουν,

πρόωρος ήτανε ο θερισμός τα ολόξανθα στάχυα

δεν έδεσαν ακόμη, ματωμένα φεγγάρια,

μέρες ωχρές

πύρινες γλώσσες

οι μνήμες

πέρασαν μέρες, μήνες

χρόνια σιωπής, πικρας,

πόνο υπομένοντας

την δική μας Οδύσσεια ,

αργείς χελιδόνι το πρώτο

προμήνυνα,

κάτω στην υγρή γής

περιμένουν, ακόμα σπόροι

ανάμεσα απτής χαραμάδες

των βράχων με αίμα βαμμένο, από τα Ιερά οστά

ανακατεμένα από φύλλα

και χώμα των παγωμένων χρόνων

έριξαν ρίζες βαθιές

να σμιλέυουν την μνήμη

αυτών που πονούν!

αργείς άνοιξη να 'ρθεις

την λύτρωση να φέρεις.

Ειρήνη Ανδρέου: Τρία [3]ποιήματα

 Η ποίηση της κας Ειρήνης Ανδρέου έχει καταγγελτικό χαρακτήρα. 

Αντιτίθεται με το λόγο της στην αδικία του κόσμου 

και ο καθένας από εμάς μέσα στους στίχους της μπορεί να βρει 

κάτι από τον εαυτό του και τη χαμένη ανθρωπιά του κόσμου 

Δημήτριος Γκόγκας

Δεν είχα επιλογή....

Το τελευταίο καλοκαίρι κάτι άλλαξε σε μένα.

όπως καθόμουνα κι αγνάντευα το πέλαγος.

Μου μίλησαν οι βράχοι με μια πέτρινη μιλιά .

κι όλο το είναι μου σείστηκε σαν εγκέλαδος.

Μου 'παν πως ήταν ποιητές που ‘γιναν πέτρες

γιατί πονούσανε κι υπέφεραν πολύ ,

με μια πένα και μια ευαίσθητη ψυχή

το άδικο να πολεμούν κι όλοι να τους κτυπούν.

Κι εκεί που μου μιλούσανε με πέτρινη φωνή

ήρθαν στη σκέψη μου αυτοί, εσύ , οι άλλοι

κι έφτυσα χάμω, κι είπα «δεν έχω άλλη επιλογή,

πέτρα θα γίνω»!.Κι ' έγινα πέτρα! Δεν είχα επιλογή…..

**

Σαν καινούργιος Διογένης

Είναι στιγμές που νιώθω

πως τούτος ο κόσμος δεν είναι για μένα

ή πως γεννήθηκα σε λάθος χρόνο.

Είναι στιγμές που δεν θέλω να μιλώ

αφού σας βολεύει το ψέμα...

Να κλάψω ζητώ σ' ένα ώμο...

Ένα μόνο!

Υπάρχει, ρωτάω, σε τούτο

τον κόσμο;

Σαν καινούργιος Διογένης με φανάρι

έναν άνθρωπο μονάχα αναζητώ...

και μια τον βρίσκω και μια τον χάνω

πίσω από μάσκες παίζει κρυφτό.

Ένα προφίλ φανταχτερό

και μία σάπια κοινωνία από πίσω,

με το φανάρι πια σβηστό,

ξεγελώ τον εαυτό μου για να ζήσω

και μια ζωή που μου 'λαχε

έτσι ανούσια στο ψέμα να σκορπίσω.

Είναι στιγμές που θέλω

όλο τον κόσμο ν' αγκαλιάσω να φιλήσω..

Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο!

Θέλω τον έρωτα τον όμορφο να ζήσω

μία στιγμή πριν ξεψυχίσω.

Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο.

Είναι οικτρό πως έζησα να μετανιώσω...

***

Μια συνήθεια κι αυτή

Καλημέρα ξανά ,

καλημέρα κοσμάκη

καλημέρα βουλή.

Καλημέρα καλύβα,

καλημέρα κονάκι

και του δρόμου πουλί

Καλημέρα σε σένα

εκεί στα ψηλά

που σε πτώμα πατάς.

Καλημέρα σε σένα

που κρυώνεις , πεινάς

και τα άστρα μετράς.

Καλημέρα φτωχοί

καλημέρα χορτάτοι,

μια συνήθεια κι αυτή.

Καλά είσαι; Ρωτάς

και γυρίζεις την πλάτη.

Συνήθεια είν’ κι’ αυτή!