Αντζουλής:
Είντα ’ν που σάζουσιν, ολάν,
πάλε μέσα στην Σκάλαν,
είντα ’κοψεν η τζεφαλή
τι σκέδια εβκάλαν;
Ξέρεις πως αρκινήσασιν
να σάζουσιν την πόλιν,
τζι εν να την τζινουρκώσουσιν
όπως θέλουσιν όλοι;
Χωρκάτης:
Στραβάραν μες στα μμάδκια σου
εν να την τζινουρκώσουν,
ούτε τους δρόμους εν να δεις
ποτέ σου να τους στρώσουν.
Ο Δήμαρχός μας, μάνα μου,
ούλην την προσοχήν του
έβαλεν για το σπίτιν του
που δκια τζαι την ζωήν του.
Ούλους τους δρόμους έκοψεν
τριγύρω του σπιδκιού του,
ούλον δικόν του ’εν ενί
μισόν του α[δ]ερφού του.
Σεβτάς του έπεσεν πολύς
για να κάμει παλάτι,
έτσι του εκατέβηκεν
τζαι το ’ριψεν στ’ αμμάτι.
Που αν κατα[γ]υρέψουσιν,
ετζείνο ’κόμα θέλει,
κανέναν όμως ’εν κόφτει
ούτε κανέναν μέλλει.
Ά[δ]ε ωραία έρκεται
να πιάσουσιν λιβέριν,
φκιάρκα τζαι τσάππες, μάρτελλους,
πολλοί χτίστες στο σιέριν,
τζαι ν’ αρκινήσουν χάλασμαν
’που του Αλιμονάκη,
τζαι ράμμαν να τραβήσουσιν
μέσα στο παζαράκι.
Τότε να δείτε ομορκιάν
πον’ να ’σει το παζάρι,
να στέκουν ούλοι να θωρούν
τζαι να κάμνουν καμάριν.
Που την Αγγλο-Εζύψιαν
να στέκεται κανένας
τζαι ώς το Τουρκοπάζαρον
να βλέπει έναν-έναν.
Ιδού σχέδιον, φίλε μου
Δήμαρχε, που την Σκάλαν,
που ιντζενιέρηδες καλοί
ποτέ τους ’εν εβκάλαν.
Όι θέλεις το σπίτι σου
που βρίσκεται στην μέσην
να το κάμεις ανάχτορον
ούλοι γι’ αυτό να λέσιν.
Άφησ’ το σπίτι νακκουρίν
τζαι ρέξε που τους δρόμους,
να δεις βουνάρκα χώματα
να νώσεις τζαι τους βρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου