ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ (Κάποιο πρωινό του Απρίλη)

Κάποιο πρωινό του Απρίλη στην Λάρνακα  έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, ευτυχώς χωρίς θύματα. Θα εξαιρέσουμε από τη σκηνή του ατυχήματος το αίτιο, την ευθύνη, την αγωνία της μητέρας για το κοριτσάκι της που επαναλαμβάνω και ευτυχώς δεν έπαθε τα χειρότερα, θα αφαιρέσουμε τη σκηνή κατά την οποία η ηλικιωμένη σύζυγος του οδηγού του δεύτερου οχήματος προσπαθούσε να απεμπλακεί από τον αερόσακο που είχε σκάσει και θα σταθούμε σε δύο και μόνο σημεία. Σε δύο και μόνο εικόνες….

Α. Ο ηλικιωμένος οδηγός του δεύτερου οχήματος που βγήκε εξουθενωμένος από τη θέση του. Φαινότανε να είναι τουλάχιστον 75-80 ετών. Άραγε ποιες οι ικανότητες οδήγησης ενός τέτοιου ανθρώπου, ποιες οι ικανότητες αντίδρασης και αποφυγής ενός απλού ατυχήματος, πρόσκρουσης; Έχει απασχολήσει άραγε ποτέ κανέναν υπεύθυνο, σε κάποιο  υπαλληλικό δημόσιο κυβερνητικό θώκο αυτό; Έχει σκεφτεί κανείς να οδηγήσει τους ηλικιωμένους ανθρώπους αλλά και αυτούς που αντιμετωπίζουν ουσιαστικά προβλήματα υγείας σε εξετάσεις για να διαπιστωθεί εκ νέου η ικανότητα τους στην οδήγηση και στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων; Φυσικά και όχι. Στην Κύπρο μας, είναι γεγονός ότι η απουσία δημόσιων συγκοινωνιών έχει αναγκάσει τους περισσότερους να οδηγούν μέχρι και τα βαθειά γεράματα. Κουτσοί στραβοί λοιπόν (που λέει κι η παροιμία) στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Καθημερινά  γινόμαστε μάρτυρες μιας τραγικής κατάστασης στους δρόμους με αστείες αντιδράσεις, μέχρι τη στιγμή που  σοβαρεύουν τα πράγματα. 

Β. Η οδηγός κυρία του πρώτου οχήματος, βγήκε από την θέση της, σώα ευτυχώς, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και πήρε στην αγκαλιά της το – ευτυχώς θεό είχε- παιδί της. Σίγουρα και οι δύο θα ήτανε σοκαρισμένες και η μητέρα εκνευρισμένη που πρωί- πρωί συνεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα. Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι πολύ σοβαρό. Γιατί το μικρό της κοριτσάκι ήταν στη θέση του συνοδηγού, γιατί το είχε βάλει στη μπροστινή θέση; Δεν απαγορεύεται; Επιτρέπεται; Γιατί αυτή η συνήθεια πολλών γονέων,  που λένε και σχίζουν τα ιμάτιά τους, ότι υπερ- αγαπούν τα παιδιά τους, δεν αλλάζει; Τι αποδεικνύεται έτσι,  πλην της αδιαφορίας και της αμέλειας μας προς τα αγαπημένα μας πρόσωπα; 

--Παρακαλώ εάν κάποιος σχολιάσει να αφαιρέσει από τη σκέψη του, ότι ανέφερα στο πρόλογο.