Κανένα Αμήν….

του Δημητρίου Γκόγκα

Πως οι ποιητές βλασταίνουν ως ποιήματα

καθώς οι Καίν μετρούνε ανάσες με λεπίδες

Στους μεταμεσονύκτιους βηματισμούς των παραδείσων

Ερινύες οι στίχοι κι εφιάλτης οι γραφές

δεν αργούν χτυπώντας το όνειρο,  λαλώντας τρις

«Οι Φαρισαίοι των ταμάτων αναπαύονται

στον κύκλο της δικής τους ειρήνης»

Ξημερώνει

με τον κόμπο να σφίγγει δυσμάς

Ο τροχός κινά και πάλι

Μα τι τα θες Ποιητή του κόσμου «οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος»

Δε θα ζητήσω το έλεος

Δε θα μετανοήσω

Δε θα εξομολογηθώ

Δε θα κοινωνήσω ντυμένος με άμφια

Ο άμβωνας για με δεν είναι, πλην ελαχίστων

Να

σου δείχνω τις οσμές των δακρύων

Παρασέρνουν τις λυσσασμένες ύαινες στους κινούμενους Χειμώνες

της ζωής μας.

Κανένα Αμήν δεν μας ταιριάζει!