ΚΕΡΥΝΕΙΑ /Ιακωβίδης Κ. Μίμης

Χρυσάφι και φως οι ακτές σου

Αγαπημένη πόλη της Κύπρου η πιο μικρή

Τα μελτέμια σου δροσια κ' οι ζέφυροι οι βραδυνοί

Γαλάζια κύματα να σπάνε λευκες δαντελοποίκιλτες ακτες

Γαλήνη και όνειρο συνέχεια η ζωή

Και ξάφνου αναπάντεχα μια βοή απ' άκρη σ' άκρη

Το πόδι τους επάτησαν οι βάρβαροι

Έπεσε η πόλη

Του κατακτητή ασήκωτα βαρύ το πέλμα

Καίνε σκοτώνουν ξεριζώνουν

Η αγνότητα κλαίει

Ανεμίζεται κουρέλι της κοπέλας η ποδια

Φωνή παιδιου σπαραχτική τη μάνα αποζητά

Το χωμα φιλά τόν γέροντα

Και στο έρμο σπιτικό τη γρια κρατάει

Αγαπημένη πόλη της Κύπρου η πιο μικρή

Σκέπη σου τ' αγέρωχο με τα Πέντε Δάχτυλα Βουνό

Τό λιμανάκι το ρηχό το φράγκικο το Κάστρο

Κλαίνε τα μάτια η θύμησή σου πόνος και οιμωγή,

Αγαπημένων κόκκαλα φωνάζουν

Εκεί η ψυχή μας όλη πάντα εκεί το βλέμμα

Ένας ολόκληρος λαός μ' ελιά και με σπαθί

Τη λευτεριά σου έχει τάξει

Και προσμένει και προσμένει.